ตอนที่ 336 เขาพบการปรากฏตัวของเธอแล้ว (3)
หลีฝานซิงมองเธอด้วยเจตนาร้าย “เธอคงไม่ได้หลงตัวเองจนคิดว่าคนคนนั้นคือเธอหรอกนะ? หึ…อันซย่าซย่า วันดีดีของเธอสิ้นสุดลงแล้ว! ฉันอยากให้เธอใช้โอกาสนี้รีบถอนตัวออกไปซะ อย่าปล่อยให้ถึงตอนที่เด็กผู้หญิงคนนั้นปรากฏตัว แล้วเธอจะกลายเป็นที่น่าอับอายของทุกคน!”
หัวใจอันซย่าซย่ายิ่งจมดิ่งลงไปเรื่อยๆ อารมณ์ที่เรียกว่าความตื่นตระหนกได้แพร่กระจายออกไป…
“ซย่าซย่า” มีเสียงทุ้มต่ำดังขึ้นมาขัดจังหวะการสนทนาของพวกเธอทั้งสอง
หลีฝานซิงรีบเปลี่ยนสีหน้าเป็นรอยยิ้มที่อ่อนโยน เธอเงยหน้าขึ้นและส่งยิ้มให้เซิ่งอี่เจ๋อที่กำลังเดินเข้ามา “อี่เจ๋อ ไม่เจอกันนนานเลยนะ”
เซิ่งอี่เจ๋อมองเธอด้วยความเยือกเย็นและรู้สึกชื่นชมในการแสดงของหลีฝานซิง
เห็นได้ชัดว่าครั้งที่แล้วเขาพูดตรงไปพอสมควร แต่หลีฝานซิงกลับดูเหมือนไม่ได้แค้นเคืองอะไร ทั้งยังยิ้มให้เขาเช่นเดิม
“เธอเป็นอะไรหรือเปล่า” เขาก้าวไปข้างหน้าและถามอันซย่าซย่า
ถ้าหลีฝานซิงรังแกอันซย่าซย่าล่ะก็ เขาจะไม่ยอมปล่อยเธอไปแน่!
อันซย่าซย่าฝืนยิ้มให้เขา เธอส่ายหน้าเพื่อเป็นสัญญาณว่าตัวเองไม่ได้เป็นอะไร
“ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว ไปเถอะ กลับกันเร็วหน่อย คืนนี้มีงานเลี้ยง” เซิ่งอี่เจ๋อจับมือเล็กนุ่มๆ ของเธอโดยไม่ชายตามองหลีฝานซิงแม้แต่แวบเดียว เขาพาอันซย่าซย่าเดินออกไป
หลีฝานซิงยืนอยู่กับที่พลางยิ้มมุมปากอย่างชั่วร้าย…
–
งานเลี้ยงที่เซิ่งอี่เจ๋อพูดถึงคืองานเลี้ยงที่ฉือหยวนเฟิงเป็นคนริเริ่มความคิด
เขากับเหอจยาอวี๋ต่างก็ไม่ใช่คนในพื้นที่ บวกกับช่วงนี้สตูดิโอยังไม่ได้มีการประกาศใดๆ ทั้งสองจึงวางแผนจะกลับไปพักผ่อนที่บ้านเกิดสักช่วงเวลาหนึ่ง ฉือหยวนเฟิงผู้รักความสนุกจึงเสนอให้จัดงานเลี้ยงโดยเรียกพวกเพื่อนๆ ทั้งหมดมาร่วมสนุกด้วยกัน
เซิ่งอี่เจ๋อขับรถพาอันซย่าซย่ามาที่ร้านKTVแห่งหนึ่ง
ฉือหยวนเฟิงได้เปิดห้องส่วนตัวไว้นานแล้ว เซิ่งอี่เจ๋อพาอันซย่าซย่าและเซิ่งเสียวเป่าเข้าไปข้างใน ข้างในเต็มไปด้วยกลุ่มปีศาจร้ายที่ร่ายรำอย่างบ้าคลั่ง ท่าเต้นประหลาดๆ เหล่านั้นดูแล้วช่างน่ากลัว
ในเวลานี้คังเจี้ยนก็กำลังร้องเพลงรักอยู่กับฉือหยวนเฟิง เขาอินในการร้องเพลงโดยไม่รู้ตัว
ซูเสี่ยวมั่วนั่งอยู่กับเหอจยาอวี๋อยู่ตรงมุมไกลๆ
นอกจากนี้ยังมีเพื่อนร่วมชั้นอีกหลายคน บ้างก็เต้น บ้างก็ดื่ม บรรยากาศดูวุ่นวายกันไปหมด
เมื่อเห็นว่าทั้งสองพาเด็กน้อยมาด้วย ทุกคนต่างก็ร้องโห่ขึ้น “โอ้โห พวกเธอสองคนช่างรวดเร็วทันใจจริงๆ เลย แป๊บเดียวก็มีเบบี๋ซะเเล้ว! หัวหน้าวงอี่เจ๋อทำงานหนักเกินไปแล้ว!”
เซิ่งเสียวเป่าพึมพำ “เชอะ ฉันไม่ใช่ลูกพวกเขาเสียหน่อย! ฉันเป็นน้องชายของเซิ่งอี่เจ๋อต่างหาก!”
อย่างไรก็ตามทุกคนต่างก็ส่งเสียงดังโดยไม่ได้สนใจเขาเลย
เซิ่งเสียวเป่านั่งบนโซฟาด้วยความหงุดหงิด และไม่คิดจะสนใจคนพวกนี้
ทันทีที่เขานั่งลง บนโซฟาก็เหลือที่ว่างแค่ที่เดียว ทันใดนั้นทุกคนก็โห่ร้องอีกครั้ง “มานี่ๆ หัวหน้าวงอี่เจ๋อนายมานั่งนี่ก่อน ส่วนซย่าซย่า เธอนับว่าเป็นคนในครอบครัวเดียวกัน นั่งบนตักนี่ก็ได้”
“ใช่แล้วๆ นั่งตักเลย”
“วู้ววว ถ้าไม่นั่งต้องปรับเหล้าสามแก้ว!”
“จะนั่งไหม? ฉันจะได้รินเหล้าไว้ให้”
ทุกคนต่างโห่ร้องและรอดูปฏิกิริยาของทั้งสอง
ตอนที่ 337 เขาพบการปรากฏตัวของเธอแล้ว (4)
เซิ่งอี่เจ๋อยิ้มเบาๆ แต่อันซย่าซย่ากลับอายจนไม่ยอมนั่ง
พอเธอยิ่งอาย คนอื่นๆ ก็ยิ่งส่งเสียงแซวกันดังขึ้น
เซิ่งอี่เจ๋อบีบมือเธอเพื่อเป็นสัญญาณบอกเธอว่าไม่ต้องกลัว
เขานั่งลงบนโซฟาและรั้งตัวอันซย่าซย่านั่งลงด้วย ท้ายที่สุดอันซย่าซย่าก็นั่งลงบนตักเขา
“ว้าววว…”
“โชว์หวานกันแล้ว!”
“เหม็นกลิ่นความรักจริงๆ เลย…”
คนโสดบางคนแอบถอนหายใจ และเริ่มกลับมามีชีวิตชีวาอีกครั้ง
คังเจี้ยนกับฉือหยวนเฟิงเริ่มร้องเพลงคู่อย่างมีความสุข บรรยากาศก็เริ่มคึกคักขึ้นมาอีกครั้ง ทันใดนั้นเซิ่งอี่เจ๋อก็เอนตัวมากระซิบที่ข้างหูอันซย่าซย่า “ซย่าซย่า เธออยากฟังอะไรไหม?”
อันซย่าซย่ากะพริบตาปริบๆ “เลือกเพลงได้ด้วยเหรอ?” ฮ่าฮ่า ดีจัง…เหมือนมีตั๋วไอดอลชาย!
เซิ่งอี่เจ๋อยังไม่ทันตอบ เซิ่งเสียวเป่าก็พูดขึ้นมาว่า “เธอร้องแย่ล่ะสิ!”
“เซิ่งเสียวเป่า!” อันซย่าซย่าถลึงตาใส่เขา เจ้าเด็กน้อยเชิดคางขึ้นพลางพูดกับเธอว่า “ยัยอัปลักษณ์ อ๊าาา อย่าเปิดไฟนะ อ๊าาา…”
“เป็นเด็กเป็นเล็กห้ามฟังเพลงรัก มันไม่เหมาะสำหรับเด็ก”
“ยัยบ้า ฉันไม่ใช่เด็กเล็กเสียหน่อย เด็กโรงเรียนอนุบาลต่างหากถึงจะเรียกว่าเด็กเล็ก ฉันเป็นเด็กที่โตแล้ว”
ผู้ใหญ่หนึ่งคนกับเด็กหนึ่งคนเริ่มปะทะฝีปากกัน เซิ่งอี่เจ๋อถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้ เขาส่งสายตามองเซิ่งเสียวเป่าอย่างเงียบๆ
ความหมายชัดเจนในตัวโดยไม่จำเป็นต้องพูด เจ้าเด็กคนนี้…ถ้ารังแกแฟนฉันอีกล่ะก็ นายก็รอฉันตีได้เลย!
เซิ่งเสียวเป่าชื่นชมเซิ่งอี่เจ๋อมาตั้งแต่เด็ก ไม่ว่าเซิ่งอี่เจ๋อจะพูดอะไรก็ถูกไปหมด อีกทั้งยังมีความเกรงกลัวอยู่บ้าง พอเซิ่งอี่เจ๋อมองเขาด้วยสายตาแบบนี้ก็ทำให้เขาสงบลงอีกครั้ง
ฮึกฮึกฮึก…พี่ชายชอบยัยอัปลักษณ์ซย่าซย่า ไม่ชอบเขาแล้ว ฮือออ!
ซูเสี่ยวมั่วทักทายอันซย่าซย่าไม่กี่ประโยคก็เงียบลงอีกครั้ง
เธอนั่งอยู่ตรงมุมสุด สายตาเธอมองไปยังชายหนุ่มผู้อ่อนโยนและอบอุ่นราวกับเทพบุตรที่อยู่ไม่ไกลออกไป
ด้วยแสงไฟหลากสีภายในห้องที่ส่องลงมา ทำให้ใบหน้าของเหอจยาอวี๋ดูหล่อและอ่อนโยนมากขึ้น เขาเป็นคนที่เธอชื่นชอบที่สุดและเก็บไว้ในส่วนลึกของหัวใจ
ทว่า…คนที่เธอชอบกลับบอกเธอว่าเขามองเธอเป็นแค่เพื่อนคนหนึ่ง
เมื่อนึกถึงสิ่งที่เขาพูดในคืนนั้น ซูเสี่ยวโม่ก็รู้สึกว้าวุ่นใจจึงหาข้ออ้างออกไปสูดอากาศบริสุทธิ์
พอล้างหน้าล้างตาที่ห้องน้ำเสร็จแล้ว เธอก็ได้ยินเสียงโต้เถียงกันจากทางเดินข้างนอก
“น้องสาว อย่าเพิ่งไป ใส่ชุดรัดรูปขนาดนี้เพื่อให้ผู้ชายดูไม่ใช่เหรอ? หึหึ ขาสวยไม่เบา…” เสียงพูดทะลึ่งๆ ของใครคนหนึ่งดังขึ้นมา ฟังก็รู้เเล้วว่ากำลังจีบผู้หญิงคนนั้นอยู่
เดิมทีเธอไม่ได้ตั้งใจจะเข้าไปยุ่ง แต่พบว่าเสียงของหญิงสาวคนนั้นฟังดูคุ้นเคยเป็นพิเศษ
“ปล่อยฉัน…ไอ้บ้า!” เสียงสดใสมีชีวิตชีวาแบบนี้คือเสียงของมู่หลี!
เธอรีบร้อนออกไปโดยไม่ทันได้เช็ดมือด้วยซ้ำ
มู่หลีสวมชุดพนักงานร้าน KTV และดูเหมือนกำลังจะเข้าห้องน้ำ แต่เธอโดนลูกค้าขี้เมาขวางไว้
เธอพยายามขัดขืน แต่ผู้ชายขี้เมาคนนั้นมีพละกำลังมาก บวกกับอีกฝ่ายยังทำตัวรุ่มร่ามกับเธอ มือสกปรกคู่นั้นจับไปที่ต้นขาเธอแล้ว!
“แม่งเอ๊ย! ไอ้สารเลว!” ซูเสี่ยวโม่ส่งเสียงคำรามและเตะไอ้ผู้ชายคนนั้นจนปลิวออกไป
ชายคนนั้นร้องเสียงดังและล้มลงไปที่หน้าประตูห้องน้ำชาย ทันใดนั้นก็มีชายหนุ่มรูปร่างสูง ผมสั้นสีน้ำตาลกำลังเดินออกมาพอดี ท่าทางของเขาดูเป็นคนใจร้อนและเอาเรื่อง มู่หลีจึงรีบหนีไปหลบตัวอยู่ข้างหลังซูเสี่ยวโม่
ซูเสี่ยวโม่ไม่ได้สังเกตเห็นท่าทีแปลกๆ ของมู่หลี เธอร้องออกมาด้วยความโมโห “ฉีเหยียนซี จัดการมัน!”
ฉีเหยียนซีขมวดคิ้วและตัดสินสถานการณ์ที่อยู่ตรงหน้า ใช้เวลาไม่นานเขาก็รู้ว่าควรทำอะไรจึงเตะใต้ท้องน้อยของชายคนนั้นไปตรงๆ!
