ยัยจอมกวนป่วนหัวใจนายไอดอล - ตอนที่ 338 เขาพบการปรากฏตัวของเธอแล้ว (5) / ตอนที่ 339 เขาพบการปรากฏตัวของเธอแล้ว (6)

ตอนที่ 338 เขาพบการปรากฏตัวของเธอแล้ว (5)  

 

 

“อ๊าาา” เสียงกรีดร้องเหมือนหมูโดนเชือดดังกึกก้องอยู่บริเวณระเบียงทางเดิน 

 

 

เขาสบถด่าด้วยนัยน์ตาสีแดง “ฉันจะฆ่าพวกแก! ไอ้เด็กพวกนี้เก่งนักใช่ไหม พวกแกรู้ไหมว่าฉันเป็นใคร แล้วพ่อฉันเป็นใคร” 

 

 

“จะไปรู้หรือไง!” ซูเสี่ยวโม่รีบวิ่งไปข้างหน้าและต่อยเขาอีกครั้งพร้อมกับตะโกนอย่างดุเดือด “เรียกพ่อแกมาสิ!” 

 

 

เมื่อชายร่างใหญ่ถูกเธอต่อยก็หมดหนทางสู้และร้องไห้โฮออกมา 

 

 

พอฉีเหยียนซีเห็นเขาถูกต่อยจนน่วม ก็พูดว่า “แม่งเอ๊ย เจ๊โม่ ไม่สิ เฮียโม่ ฉันขอเคารพเธอในฐานะผู้ชายอกสามศอก” 

 

 

เขาโตมาขนาดนี้ยังไม่เคยเห็นใครปราดเปรียวและห้าวหาญอย่างซูเสี่ยวโม่มาก่อน 

 

 

ซูเสี่ยวโม่สะบัดผมและถามว่า “นายมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง” 

 

 

“มากับเพื่อนน่ะ” ฉีเหยียนซีตอบ พลางขมวดคิ้วมองมู่หลีที่กำลังเขินอายอยู่ในชุดพนักงาน 

 

 

มู่หลีก้มหน้าบิดนิ้วตัวเอง เธอกลัวเขามาก 

 

 

“เกิดอะไรขึ้น? มู่หลี พอเธอสวมชุดแบบนี้ฉันแทบจำไม่ได้เลยแฮะ” 

 

 

เมื่อได้ยินประโยคนี้ มู่หลีก็แทบน้ำตาไหล 

 

 

ตอนนี้เขาจำเธอไม่ได้ตรงไหน เขาไม่เคยจำเธอได้ต่างหากล่ะ 

 

 

เธอเลือกที่จะเปลี่ยนแปลงตัวเองเพื่อเขา ไม่กลับไปแต่งตัวเป็นผู้หญิงขี้เหร่แบบนั้นอีกแล้ว แต่ในสายตาเขาก็ยังไม่มีเธออยู่ดี 

 

 

สำหรับเขาแล้ว เธอเป็นแค่คนที่ผ่านมาแล้วก็ผ่านไป 

 

 

“ฉันยังต้องไปทำงาน ขอตัวก่อนนะ…” หลังจากที่มู่หลีพูดเสร็จก็เเทบจะอันตรธานหายไป 

 

 

ซูเสี่ยวโม่บุ้ยปากเตรียมจะเดินกลับ แต่เท้าก็หยุดชะงักลง 

 

 

ชายหนุ่มที่เธอนึกถึงกำลังเดินมาหาเธออย่างช้าๆ 

 

 

ซูเสี่ยวโม่งงั้น 

 

 

แย่แล้ว หากดูจากระยะทาง เหอจยาอวี๋จะต้องเห็นฉากที่เธอต่อยคนแน่เลย! 

 

 

เธอไม่เพียงแค่ใช้ความรุนแรงเท่านั้น เธอยังระเบิดคำสบถแล้วบอกให้ผู้ชายคนนั้นโทรหาพ่อของเขาอีก… 

 

 

น่าอายจริงๆ เลย ฉันทำมันไปได้ยังไง 

 

 

อ๊าาา! 

 

 

“เธอเป็นอะไรไหม” เหอจยาอวี๋ถามด้วยความอ่อนโยน 

 

 

ซูเสี่ยวโม่ส่ายหน้าอย่างอายๆ ในตอนนี้เธอต้องการหาที่ฝังตัวเอง 

 

 

เห็นได้ชัดว่าเขาชอบผู้หญิงที่อ่อนโยนจิตใจดี แต่เธอกลับแสดงด้านรุนแรงอำนาจป่าเถื่อนของตัวเองให้เขาเห็นซะแล้ว T-T… 

 

 

เธอก้มหน้าลงด้วยความหงุดหงิด ทันใดนั้นเหอจยาอวี๋ก็จับมือเธอ “เธอบาดเจ็บแล้ว…” 

 

 

เธอเช็ดมือตัวเองก็มีเลือดซึมออกมาเล็กน้อย 

 

 

ซูเสี่ยวโม่รู้สึกเหมือนโดนไฟช๊อตมือ เธอสะบัดมือออกอย่างรวดเร็วและยิ้มอย่างเก้ๆ กังๆ “ไม่เป็นไรๆ ฉันชินเเล้ว ฉันขอกลับไปที่ห้องก่อนนะ บ้ายบาย” 

 

 

เธอวิ่งกลับไปอย่างรวดเร็วโดยไม่ได้สังเกตว่าแววตาของเหอจยาอวี๋นั้นแฝงไปด้วยความรักสุดหัวใจ 

 

 

– 

 

 

ภายในห้องจัดงานเลี้ยง 

 

 

อันซย่าซย่าใช้เวลานานในการเลือกเพลงอยู่ตรงขอบเวที ในที่สุดเธอก็เลือกมาได้หนึ่งเพลง 

 

 

นั่นคือเพลงฤดูร้อนอันเงียบสงบของเหลียงจิ้งหรู 

 

 

“เซิ่งอี่เจ๋อ นายร้องได้ไหม?” เธอถามด้วยแววตาเป็นประกาย 

 

 

เซิ่งอี่เจ๋อขมวดคิ้ว “นี่มันเพลงผู้หญิง…” 

 

 

“แหะแหะ นายก็แค่บอกมาสิว่าร้องไม่ได้” 

 

 

แน่นอนว่าเขาร้องได้ แต่เขาเป็นผู้ชายจะให้มาร้องเพลงแบบนี้มันจะไม่แปลกไปหน่อยหรือ? 

 

 

อย่างไรก็ตาม…พอได้เห็นแววตาที่เต็มไปด้วยความคาดหวังและรอคอยของอันซย่าซย่า ความสดใสเจิดจ้านั้นทำให้เขาไม่สามารถต้านทานได้ 

 

 

ช่างเถอะ ร้องก็ร้อง เธอมีความสุขก็ดีแล้ว 

 

 

พอเขาหยิบไมโครโฟน ทุกคนในห้องก็หยุดส่งเสียงเพื่อรอให้เขาร้อง 

 

 

เมื่อเสียงดนตรีเริ่มบรรเลง โทรศัพท์มือถือของเซิ่งอี่เจ๋อก็สั่นในเวลาเดียวกัน 

 

 

เขาหยิบขึ้นมาดูแล้วกดรับสายด้วยสีหน้าไม่ค่อยดี 

 

 

อีกฝั่งพูดเพียงประโยคเดียวก็วางสายโทรศัพท์ไป ใบหน้าเขาว่างเปล่าไปชั่วขณะ จากนั้นเขาก็วางไมโครโฟนลง 

 

 

“ซย่าซย่า ขอโทษนะ” นี่เป็นประโยคสุดท้ายที่เขาบอกอันซย่าซย่าก่อนจะรีบออกไป 

 

 

 

 

 

 

 

 

ตอนที่ 339 เขาพบการปรากฏตัวของเธอแล้ว (6)  

 

 

ภายในห้อง KTVเงียบไปทั้งแถบ 

 

 

หลังจากที่พูดประโยคนั้น เซิ่งอี่เจ๋อก็รีบร้อนออกไปโดยไม่อธิบายแม้แต่คำเดียว ทิ้งให้อันซย่าซย่ายืนเก้ๆ กังๆ อยู่ตรงนั้น 

 

 

เธอก้มหน้าลงด้วยความหดหู่ 

 

 

ซูเสี่ยวโม่เห็นดังนั้นจึงเข้าไปปลอบใจ “ไม่เป็นไรนะ เขาจะต้องมีธุระสำคัญมากแน่ๆ มามามา พวกเรามาสนุกกันต่อ!” 

 

 

เธอยื่นไมโครโฟนออกไปเพื่อสั่งให้ฉือหยวนเฟิงร้องเพลง 

 

 

แต่อันซย่าซย่าไม่มีอารมณ์สนุกแล้ว เธอยิ้มเศร้าๆ และโบกมือให้พวกเขา “พวกเธอสนุกกันเถอะ…ฉันกับเสียวเป่าขอตัวกลับก่อน” 

 

 

ซูเสี่ยวโม่ถอนหายใจและเข้าใจว่าตอนนี้เธอน่าจะกำลังอารมณ์ไม่ดีอยู่แน่ๆ “อืม” 

 

 

อันซย่าซย่าจูงมือเซิ่งเสียวเป่าออกจากร้านKTV 

 

 

เนื่องด้วยเซิ่งเสียวเป่าเป็นเด็กฉลาด เขารู้สึกได้ว่าอันซย่าซย่าดูแปลกไปจึงทำตัวเป็นเด็กดีโดยไม่พูดอะไร ปล่อยให้อันซย่าซย่าพาเขานั่งรถแท็กซี่กลับบ้าน 

 

 

รถจอดอยู่ตรงหน้าเขตวิลล่า ทั้งสองจูงมือกันเดินกลับบ้านท่ามกลางท้องฟ้ามืดครึ้มและหลังจากนั้นไม่นานหิมะก็ตก 

 

 

ทั้งสองเดินทางกลับด้วยความลำบาก พอถึงหน้าประตูเซิ่งเสียวเป่าก็รีบวิ่งไปข้างหน้าแต่กลับลื่นไถลเกือบตกลงมาจากบันได 

 

 

อันซย่าซย่าตกใจและรีบไปพยุงเขาไว้ แต่ข้อเท้าของเธอกลับพลิกอย่างรุนแรง 

 

 

“ซี๊ดดด” เธอเจ็บจนสูดปากร้อง เซิ่งเสียวเป่าก็ตกตะลึงและกะพริบตาโต “เฮ้ ยัยอัปลักษณ์ซย่าซย่า เธอโอเคไหม” 

 

 

อันซย่าซย่าส่ายหน้าอย่างเหนื่อยล้า เธอเดินกะเผลกเข้าไปในบ้านและกลับเข้าไปในห้องเหมือนร่างไร้วิญญาณ 

 

 

เธอทิ้งตัวลงบนเตียงนุ่มๆ ทว่าความหดหู่ที่อยู่ลึกๆ ในใจกลับยังมีอยู่ 

 

 

เซิ่งเสียวเป่ายืนอยู่ตรงหน้าประตูอยู่เป็นเวลานาน เขาผลักเข้าไปและพูดว่า “นี่ เท้าเธอโอเคไหม? หรือจะให้ฉันโทรเรียกหมอประจำตระกูลมาที่นี่? แล้วก็…เธอหิวไหม เราสั่งอาหารจากข้างนอกมากินเอาไหม” 

 

 

อันที่จริงเขาชอบอันซย่าซย่ามาก ที่เขามักจะพูดว่าอันซย่าซย่าอัปลักษณ์นั้น นั่นเป็นเพราะเขาคิดว่าเธอเเย่งพี่ชายของตัวเองไป 

 

 

บวกกับเมื่อกี้นี้ที่อันซย่าซย่าข้อเท้าพลิกเป็นเพราะพยายามช่วยเขาไว้…เซิ่งเสียวเป่าจึงรู้สึกผิดอยู่ในใจ 

 

 

“อืม…เสียวเป่า อย่าเพิ่งมาคุยกับฉัน ฉันขออยู่เงียบๆ สักพัก” อันซย่าซย่าพูดด้วยน้ำเสียงหดหู่ 

 

 

เซิ่งเสียวเป่าเม้มริมฝีปาก “อ้อ…งั้นถ้าเธอหิวก็อย่าลืมเรียกฉันล่ะ!” 

 

 

“อืม” 

 

 

ทันทีที่เซิ่งเสียวเป่าออกไป ภายในห้องก็เงียบจนน่ากลัว อันซย่าซย่านั่งกอดหมอนอยู่ริมหน้าต่าง 

 

 

มีหิมะตกหนักอยู่ข้างนอกหน้าต่าง แววตาเธอเต็มไปด้วยความโดดเดี่ยวเดียวดาย 

 

 

จู่โทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้น อันซย่าซย่ากดรับสายด้วยความแปลกใจ เสียงที่ไพเราะและอ่อนหวานของหลีฝานซิงดังลอยเข้ามาจากอีกด้านหนึ่ง 

 

 

“อันซย่าซย่า เธอได้ลิ้มรสชาติความเจ็บปวดแล้วหรือยัง? พอคนรักวัยเด็กของเซิ่งอี่เจ๋อกลับมา ในใจเขาก็จะไม่มีที่ว่างให้เธออีกต่อไป!” 

 

 

อันซย่าซย่ากัดฟัน “เธอหมายความว่ายังไง?” 

 

 

หรือจะบอกว่า…เธอคนนั้นที่เขาตามหาได้ปรากฏตัวเเล้ว? 

 

 

“ถ้าเธอขอร้อง ฉันอาจจะบอกเธอก็ได้นะ” หลีฝานซิงยิ้ม แววตางดงามของเธอเต็มไปด้วยความเจ้าเล่ห์ 

 

 

อันซย่าซย่ารู้ว่าเธอจงใจ ดังนั้นเธอจึงวางสายโทรศัพท์ไปอย่างเงียบๆ 

 

 

เธอต้องรอเซิ่งอี่เจ๋อกลับมา เธอต้องการฟังคำอธิบายจากเซิ่งอี่เจ๋อด้วยตัวเอง 

 

 

แต่เห็นได้ชัดว่าหลีฝานซิงไม่ยอมปล่อยเธอไป เธอยังส่งข้อความกลับมา 

 

 

ในข้อความมีเพียงแค่รูปถ่ายใบเดียว 

 

 

หญิงสาวที่บอบบางและสง่างามสวมเสื้อสเวตเตอร์สีขาว เธอยิ้มเล็กน้อยโดยมีเซิ่งอี่เจ๋ออยู่ข้างๆ เธอ 

 

 

รูปร่างของทั้งสองดูเหมาะสมกันมาก 

 

 

สีหน้าและท่าทางของเซิ่งอี่เจ๋อดูอ่อนโยนกว่าที่เธอเคยเห็น 

 

 

หิมะตกหนักอยู่ข้างนอกหน้าต่าง ภายในห้องเปิดฮีทเตอร์ให้ความอบอุ่นราวกับฤดูใบไม้ผลิ 

 

 

ทว่า…อันซย่าซย่ากับรู้สึกหนาวเข้ากระดูก 

 

 

เธอกอดหมอนแน่น นัยน์ตาเธอแฝงไปด้วยด้วยความเจ็บปวด 

 

 

คนรักวัยเด็กของเขากลับมาแล้ว…เธอจะทำอย่างไรดี?