ยัยจอมกวนป่วนหัวใจนายไอดอล - ตอนที่ 362 เราเลิกกันเถอะ (4) / ตอนที่ 363 ถ้าเธออยากแต่ง ฉันก็จะขอ (1)

ตอนที่ 362 เราเลิกกันเถอะ (4)

 

 

อันซย่าซย่าระแวดระวังในทันที เธอคิดว่าซ่งชิงเฉินมาด้วยเจตนาที่ไม่ดี

 

 

ซ่งชิงเฉินเดินมาไม่กี่ก้าวก็คล้องแขนเซิ่งอี่เจ๋อ ทำให้เซิ่งอี่เจ๋อส่งสายตาจริงจังให้ เธอตกใจชักมือกลับด้วยความหวาดกลัว ดูแล้วช่างอ่อนแอน่าสงสารอย่างที่สุด

 

 

ป่าป๊าอันถามด้วยความแปลกใจ “ซย่าซย่า คนนี้คือ…”

 

 

เด็กสาวคนนี้เหมือนจะสนิทชิดเชื้อเกินไปกับเซิ่งอี่เจ๋อ

 

 

อันซย่าซย่าสับสน หรือเธอจะแนะนำกับป่าป๊าอันว่าคนนี้คือศัตรูหัวใจของตัวเองดี

 

 

“คุณลุงครับ นี่คือคุณซ่งเป็นลูกสาวของตระกูลเก่าแก่ที่คบกับตระกูลเรามานานแล้วครับ” เซิ่งอี่เจ๋อแนะนำอย่างมีมารยาท แต่ได้ยินซ่งชิงเฉินลอบกัดฟัน

 

 

คำตอบของเขาสมบูรณ์ พูดจาห่างเหินอย่างเปิดเผย

 

 

“แบบนี้นี่เอง…” ป่าป๊าอันพยักหน้าแล้วถูมือเตรียมจะปิดร้านแล้ว

 

 

ซ่งชิงเฉินยื่นกล่องใบหนึ่งส่งให้อันซย่าซย่าพร้อมกับพูดด้วยรอยยิ้มกว้าง “ซย่าซย่า นี่เป็นของขวัญที่ฉันให้เธอ”

 

 

ทำดีหวังผล เชอะ

 

 

อันซย่าซย่าก่นด่าอยู่ในใจแต่ก็ไม่อยากหักหน้าต่อคนในครอบครัวจึงยิ้มพร้อมกับรับมา “ขอบคุณมาก”

 

 

ป่าป๊าอันเห็นว่าเป็นเพื่อนของเธอ พอมองดูถึงเวลากินข้าวแล้วจึงเชิญซ่งชิงเฉินเป็นมารยาท “คุณซ่งจะกินมื้อค่ำที่บ้านพวกเราแล้วค่อยกลับไหม”

 

 

คนทั่วไปจะปฏิเสธกันแต่ซ่งชิงเฉินกลับตอบรับโดยไม่ต้องคิดเลย “ได้ค่ะ”

 

 

ตอบรับฉับไวทำให้ป่าป๊าอันชะงักไปอยู่บ้าง

 

 

“เหอๆ ได้ ฉันจะไปทำกับข้าวให้พวกเธอ” เขายิ้มแล้วเดินขึ้นไปทำกับข้าว

 

 

 

 

ที่โต๊ะอาหาร ซ่งชิงเฉินนั่งลงทางขวามือของเซิ่งอี่เจ๋อทันที ส่วนอันซย่าซย่ากัดฟันแล้วทิ้งตูดลงทางซ้ายมือของเซิ่งอี่เจ๋อ

 

 

ขณะที่ทุกคนกำลังกินข้าวกันอยู่ เธอจะโผล่มามีส่วนรวมตลอด “เรื่องเมื่อวาน ขอบคุณพี่อาเจ๋อที่ดูแลฉันนะคะ…แล้วยังปอกแอปเปิลให้ฉันด้วย…ไม่มีพี่ฉันก็ไม่รู้จะทำยังไงแล้ว…”

 

 

อันซย่าซย่าหน้าบึ้งตึง

 

 

ปอกแอปเปิล…ก็เป็นรูปที่เธอส่งมาให้เมื่อวานไม่ใช่เหรอ

 

 

ถ้าไม่ทำตัวน่ารังเกียจสักวันยัยนี่คงจะตายสินะ

 

 

เซิ่งอี่เจ๋อขมวดคิ้ว คิดไม่ถึงว่าซ่งชิงเฉินในตอนนี้จะเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้

 

 

เขาไม่ค่อยสบอารมณ์

 

 

จู่ๆ ก็มีเสียงหวานหยดดังขึ้นมาข้างกาย อันซย่าซย่าขยับเข้ามาใกล้ “เซิ่งอี่เจ๋อ ฉันอยากกินน้ำแกง”

 

 

มีบัวลอยเหล้าขาวหมักของป่าป๊าอันอยู่บนโต๊ะ ส่งกลิ่นหอมฉุยออกมา

 

 

เซิ่งอี่เจ๋อยกชามมาตรงหน้าอันซย่าซย่าโดยไม่ต้องคิดเลย

 

 

อันซย่าซย่าเหลือบตามองซ่งชิงเฉิน เผยรอยยิ้มเบิกบาน

 

 

ก็แค่แสดงความรักเอง ใครจะทำไม่เป็นเล่า

 

 

“ฉันเจ็บมือ นายป้อนให้ฉันได้ไหม…” อันซย่าซย่าออดอ้อนกับเซิ่งอี่เจ๋อทำให้ป่าป๊าอันกับอันอี้เป่ยตกใจกันหมด

 

 

ทั้งคู่มองอันซย่าซย่าด้วยใบหน้าตกใจ

 

 

เซิ่งอี่เจ๋อยกยิ้มมุมปาก ตอบรับอย่างอารมณ์ดี “ได้”

 

 

เขาถือช้อนตักบัวลอยมาเป่าให้หายร้อนแล้วถึงป้อนที่ปากอันซย่าซย่า

 

 

ซ่งชิงเฉินที่อยู่อีกด้านหนึ่งจับตะเกียบแน่น

 

 

อันซย่าซย่ากินเสียจนแก้มพองพลางจ้องเธอด้วยความเยาะเย้ย

 

 

“เซิ่งอี่เจ๋อ ฉันจะกินเนื้อ มือฉันไม่ถึง”

 

 

“เซิ่งอี่เจ๋อ ฉันอยากกินนมเปรี้ยว นายช่วยเสียบหลอดให้ฉันหน่อย”

 

 

“เซิ่งอี่เจ๋อ มุมปากฉันเลอะแล้วใช่ไหม นายช่วยเช็ดให้ฉันหน่อย”

 

 

อันซย่าซย่าเริ่มใช้ชีวิตโหมดพิการระดับเก้า เรียกเซิ่งอี่เจ๋อไม่หยุด

 

 

เซิ่งอี่เจ๋อปกติก็เอาอกเอาใจเธอจนเป็นเรื่องปกติจึงทำตามที่คำขอหลายครั้ง

 

 

ซ่งชิงเฉินไม่ได้พูดอะไรอีก จับจ้องทั้งสองคนที่ใกล้ชิดกันด้วยแววตาเคียดแค้น ป่าป๊าอันเอ่ยเตือนด้วยความหวังดี “คุณซ่ง กินเยอะๆ นะ…”

 

 

เกิดเสียงดังแกร๊ก ซ่งชิงเฉินปล่อยตะเกียบ ป่าป๊าอันมีสีหน้าไม่ดีไปชั่วขณะ

 

 

เตือนเธอด้วยเจตนาดี เธอปล่อยตะเกียบลงแบบนี้หมายความว่ายังไง

 

 

 

 

 

 

ตอนที่ 363 ถ้าเธออยากแต่ง ฉันก็จะขอ (1)

 

 

ซ่งชิงเฉินรู้สึกว่าตนเองเสียมารยาทจึงยิ้มอย่างเก้อเขิน “คุณลุงคะ ขอโทษด้วยค่ะ ฉันมือสั่น”

 

 

อันซย่าซย่าตอบกลับในทันที “นี่เป็นอาการป่วย ต้องรักษานะ”

 

 

ซ่งชิงเฉิน “…”

 

 

อันซย่าซย่าแกล้งพูดไปเรื่อย “ซ่งซ่ง เมื่อวานเธอป่วยหนักไม่ใช่เหรอ วันนี้ลุกจากเตียงมาโดดเล่นได้แล้ว ดูเหมือนว่าหมอเจ้าของไข้เธอจะเป็นหมอเทวดาจริงๆ สินะ แนะนำให้ฉันบ้างสิ”

 

 

พอพูดจบ ซ่งชิงเฉินก็มีสีหน้าซีดเผือด

 

 

อาการป่วยของเธอเมื่อวานนั้นเป็นการจงใจหลอกพ่อ

 

 

เธอกินยากระตุ้นหัวใจ แกล้งเป็นลมและร้องไห้งอแงฟ้องคุณชายซ่งว่าการหมั้นไม่ใช่ความต้องการของเธอแต่เป็นเพราะโดนเซิ่งชิงอี้หลอก

 

 

เซิ่งอี่เจ๋อยังทำให้เธอผิดหวัง ทำร้ายจิตใจเธออีก

 

 

ด้วยความโกรธจัดคุณชายซ่งจึงต่อสายถึงเซิ่งอี่เจ๋อให้เขาไปดูแลซ่งชิงเฉิน

 

 

หลังจากนั้นเธอก็ดึงดันจะให้เซิ่งอี่เจ๋อปอกผลไม้ให้เธอและให้คนถ่ายรูปไว้หลายรูปแล้วส่งไปให้อันซย่าซย่าเพื่อสร้างความร้าวฉานระหว่างคนสองคน

 

 

วันนี้เธอมาวางท่าอย่างโอ้อวด แต่คิดไม่ถึงว่ากลับถูกอันซย่าซย่าแสดงความรักต่อหน้า

 

 

ตอนนี้อันซย่าซย่าพูดแทงใจดำ เอ่ยถามจนเธอเสียวสันหลังวาบ

 

 

เมื่อวานแกล้งป่วยหนักขนาดนั้น วันนี้ก็กระโดดโลดเต้นมาบ้านอัน…ไม่ใช่ว่าตบหน้าตัวเองหรอกเหรอ

 

 

ตาคมของเซิ่งอี่เจ๋อเลื่อนไปมองเธอด้วยสายตานิ่งเรียบเจือแววครุ่นคิดอยู่

 

 

“เหอะๆ …ที่จริงก็ไม่ได้หนักอะไร เป็นเพราะพ่อฉันทำเรื่องเล็กให้เป็นเรื่องใหญ่…” ซ่งชิงเฉินตอบพร้อมรอยยิ้มเจื่อนๆ

 

 

“อ๋อ แบบนี้นี่เอง” อันซย่าซย่าเอียงหัว “ซ่งซ่ง วันหลังเธอไม่สบายนิดหน่อยอย่าเรียกเซิ่งอี่เจ๋อไปดูแลเธอได้ไหม พวกเธอเป็นแบบนี้ฉันจะหึงเอานะ”

 

 

ซ่งชิงเฉินเศร้าเสียยิ่งกว่ากินแมลงวันเสียอีก เซิ่งอี่เจ๋อขวางอยู่ในสนาม จะพูดอะไรก็ยากจึงทำได้เพียงแสร้งทำเป็นอ่อนโยนและเข้าใจ “ขอโทษนะ ไม่ทันคิดว่าจะสร้างปัญหาให้เธอ ความจริงฉันก็ไม่ได้จะให้พี่อาเจ๋อมาหรอก…”

 

 

“แต่มันเป็นปัญหาจริงๆ นะ” อันซย่าซย่าพยักหน้าจริงจัง ทำให้ซ่งชิงเฉินสะอึกไป

 

 

ไม่สบอารมณ์อยู่ในใจ ข้าวก็กินไม่ลงแล้ว เธอลุกขึ้น “ฉันนึกได้ว่ามีเรื่องที่ต้องจัดการที่บ้าน…ขอโทษทีนะ ฉันกลับก่อนละ”

 

 

“ซย่าซย่าไปส่งเขาหน่อย” ป่าป๊าอันสั่ง

 

 

“ได้ค่ะ” อันซย่าซย่ายิ้มกว้างและยังจูงมือของซ่งชิงเฉินเดินไป “ซ่งซ่ง ไปเถอะ”

 

 

ซ่งชิงเฉินฝืนยิ้มร่วมไปด้วย

 

 

พอลงมาชั้นล่าง อันซย่าซย่าก็สะบัดมือเธอออก ซ่งชิงเฉินก็เปลี่ยนจากอ่อนโยนเมื่อสักครู่นี้กลายเป็นพูดจาทิ่มแทง “อันซย่าซย่า เธอนี่เก่งจริง เสแสร้งต่อหน้าเซิ่งอี่เจ๋อ…”

 

 

“เทียบกับเธอแล้ว ฉันไม่เท่าไหร่ พอเห็นคุณซ่งก็คือทักษะการแสดงระดับราชินีหนังออสการ์ ขอร้องล่ะ แกล้งป่วยครั้งหน้าอย่างน้อยก็ทาแป้งให้หน้าซีดๆ หน่อย เล่นหน้าคุณแดงเปล่งปลั่งดูมีเรี่ยวแรงขนาดนี้ดูไม่ออกเลยจริงๆ ว่าเมื่อวานยังนอนรักษาตัวอยู่ในโรงพยาบาล”

 

 

ซ่งชิงเฉินโดนจับได้ กัดฟันด้วยความโมโห “อันซย่าซย่า เธอ…เธอจงใจหาเรื่องฉัน…” น้ำเสียงของเธอแปรเปลี่ยนเป็นคับข้องใจและเบาลง

 

 

“ฉันทำไม” อันซย่าซย่ามีสีหน้านิ่งเรียบโดยสิ้นเชิง “เธอเป็นคู่หมายของเขาตั้งแต่เด็ก เคยช่วยชีวิตเขาไว้ ฉันกับเขาต่างก็รู้สึกขอบคุณเธออย่างสุดหัวใจ แต่ไม่ได้หมายความว่าฉันจะยกแฟนของตัวเองให้เธอ” อันซย่าซย่าเชิดหน้า ประกาศความเป็นเจ้าของอย่างเอาแต่ใจ

 

 

นัยน์ตาของซ่งชิงเฉินเอ่อคลอด้วยน้ำตา จากนั้นก็หันหลังแล้ววิ่งออกไป

 

 

อันซย่าซย่ายังไม่ทันหันไปก็โดนเซิ่งอี่เจ๋อโอบไว้ในอ้อมกอด น้ำเสียงทุ้มต่ำดังขึ้นมาข้างบนหัวเธอ “ซย่าซย่า กลับบ้านไปเจอคนในครอบครัวกับฉันเถอะ”

 

 

“อ๋อ…เจอเสร็จแล้วจะขอฉันแต่งงานไหม” อันซย่าซย่าหยอกเขาเล่น

 

 

“ถ้าเธออยากแต่ง ฉันก็จะขอ”