ยัยจอมกวนป่วนหัวใจนายไอดอล - ตอนที่ 411 เป็นหรือตาย (10) / ตอนที่ 412 นายกับซย่าซย่าจบกัน (1)

ตอนที่ 411 เป็นหรือตาย (10)

 

 

อันอี้เป่ยเงียบไปนานก่อนจะพูดว่า “นายเป็นเด็กที่ดีคนหนึ่ง รับปากฉัน อย่าทำให้เธอได้รับบาดเจ็บอีก ฉันมีน้องสาวแค่คนเดียว…ทุกครั้งที่เห็นเธอเสียน้ำตาเพราะนาย ได้รับบาดเจ็บเพราะนาย ฉันอยากจะฆ่านายจริงๆ แต่อย่างไรนายก็เป็นคนที่เธอชอบที่สุด…”

 

 

ความรู้สึกแบบนี้มันแย่จริงๆ

 

 

เซิ่งอี่เจ๋อกำหมัดแน่นจนเส้นเอ็นบนหลังมือปูดออก รอยข้อต่อเป็นสีขาวอมฟ้า

 

 

ทันใดนั้นก็มีเสียงคำรามดังขึ้นมา “หลีกทาง หลีกทาง! ฉันพาคนมาเจาะเลือดแล้ว! รีบๆ เร็ว! จะเจาะเท่าไหร่ก็ได้!”

 

 

เมื่อหันไปมองตามเสียง คนที่กำลังวิ่งกุลีกุจออยู่นั้นก็คือฉีเหยียนซี โดยด้านข้างของเขามีเด็กหนุ่มสูงประมาณ 186 เซนติเมตรยืนอยู่ ดูแล้วมีความเป็นผู้ใหญ่และสุขุมกว่าเขามาก ทั้งเสื้อโค้ทและเสื้อเชิ้ตก็ดูสะอาดสะอ้าน หน้าตาดี นัยน์ตาใสแจ๋ว เพียงได้ยินคำพูดของฉีเหยียนซี ก็กระตุกมุมปากอย่างอดไม่ได้

 

 

“ผู้ป่วยได้รับการให้เลือดแล้วค่ะ แต่เพื่อความปลอดภัย ขอเชิญคุณผู้ชายท่านนี้เจาะเลือดเตรียมไว้อีก 400 ซีซีนะคะ” พยาบาลแสดงท่าเชิญอย่างสุภาพ

 

 

ชายหนุ่ม186พยักหน้าและพูดด้วยความอ่อนโยน “ครับ”

 

 

ฉีเหยียนซีตะโกนอย่างดุเดือด “ยัยทึ่มซย่าซย่าต้องการเท่าไหร่ก็เจาะไปเท่านั้น! ไม่ต้องห่วงความเป็นความตายของเขา!”

 

 

พอพยาบาลได้ยินดังนั้นก็อดเหงื่อตกไม่ได้ พลางรู้สึกไร้ค่าแทนเด็กหนุ่มคนนี้เล็กน้อย แต่พอมองเข้าไปนัยน์ตาของเขากลับเห็นเพียงสายตาที่เป็นปกติราวกับว่าได้รับการปฏิบัติแบบนี้จนเป็นเรื่องธรรมดาและชินไปนานแล้ว

 

 

ฉีเหยียนซีเดินไปเดินมาแล้วถามว่า “ยัยทึ่มซย่าซย่าเป็นยังไงบ้าง?”

 

 

เซิ่งอี่เจ๋อกับอันอี้เป่ยมองเขาด้วยแววตาเย็นชา ไม่สนใจเขา

 

 

นี่ยิ่งทำให้ฉีเหยียนซีร้อนใจ ในใจของเขาเอาแต่พะว้าพะวงจนตะคอกออกมา “พูดมาสิ! พวกนายสองคนเป็นท่อนไม้หรือไง!”

 

 

“นายจะตะคอกทำไม ไม่รู้หรือไงว่าในโรงพยาบาลต้องการความสงบ?” อันอี้เป่ยถลึงตาใส่เขา “นั่งลงซะ! หมอกำลังผ่าตัดอยู่!”

 

 

เมื่อฉีเหยียนซีถูกเขาดุก็นั่งบนม้านั่งอย่างเชื่อฟัง

 

 

เรื่องที่อันซย่าซย่าบาดเจ็บได้แจ้งให้กับทางครอบครัวไปแล้วว่ากำลังขาดเลือด อันอี้เป่ยจึงรีบมาเจาะเลือด ส่วนฉีเหยียนซีก็ลากลูกชายของแม่เลี้ยงมาด้วย

 

 

สิบนาทีต่อมา เด็กหนุ่มตัวโตคนนั้นก็เดินออกมาด้วยสีหน้าที่ซีดลงเล็กน้อย เขาเลิกคิ้วเมื่อเห็นทั้งสามคนนั่งเรียงกันอยู่แบบนี้ จากนั้นก็ออกไปซื้อกาแฟร้อนๆ สามแก้วที่ร้านกาแฟข้างโรงพยาบาล

 

 

สำหรับแก้วของฉีเหยียนซี เขาขอครีมเทียมเพิ่มอีกสองซอง

 

 

เขาดีต่อฉีเหยียนซีมาก แต่ฉีเหยียนซีกลับกลอกตามองเขา “รสชาติแย่ชะมัด”

 

 

เด็กหนุ่มพูดอย่างอารมณ์ดี “คราวหน้าผมซื้ออย่างอื่นมาให้”

 

 

“ฮึ!”

 

 

ต่างฝ่ายต่างทำตัวแข็งกระด้างใส่กันจนกระทั่งไฟในห้องผ่าตัดหรี่ลง ทั้งสามต่างพุ่งไปที่หน้าห้องผ่าตัดพร้อมๆ กัน

 

 

คุณหมอพูดด้วยความเหนื่อยล้า “เธอปลอดภัยแล้วครับ แต่ตอนนี้ยังให้เข้าเยี่ยมไม่ได้เพราะต้องคอยสังเกตอาการอีกหนึ่งคืน”

 

 

หลังจากที่พูดเสร็จ คุณหมอก็เดินออกไป เซิ่งอี่เจ๋อกับอันอี้เป่ยไม่คิดจะไปไหน และแน่นอนว่าฉีเหยียนซีก็ไม่ยอมไป ทั้งยังไม่ยอมให้เด็กหนุ่มคนนั้นไปด้วย

 

 

พยาบาลเดินเข้ามา “คุณชายเซิ่ง บาดแผลของคุณต้องทำการตรวจเช็คหน่อยนะคะ”

 

 

เซิ่งอี่เจ๋อพยักหน้า

 

 

หลังจากที่คุณหมอตรวจบาดแผลของเขาเสร็จเรียบร้อยแล้วก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา แต่กลับแอบโทรศัพท์ไปหาเซิ่งชิงอี้

 

 

–

 

 

วันรุ่งขึ้น

 

 

หน้าประตูห้องมีการคุ้มกันอย่างหนาแน่น บอดี้การ์ดที่อยู่ข้างหลังได้ผลักเจ้าหน้าที่ทางการแพทย์ออกไปอย่างไม่เกรงใจ มีชายวัยกลางคนคนหนึ่งเดินเข้ามาอย่างน่าเกรงขามพร้อมกับผลักประตูห้องผู้ป่วยเข้าไป อันซย่าซย่าที่เพิ่งตื่นได้สติเพียงเลือนลาง

 

 

ขณะนี้ไม่มีใครอยู่ในห้องผู้ป่วย อันซย่าซย่าพยายามฝืนลุกขึ้นและพูดอย่างอ่อนแรง “คุณลุงเซิ่ง?”

 

 

เซิ่งชิงอี้แสยะยิ้มอย่างเย็นชา เขาเดินมาข้างหน้าและตบหน้าอันซย่าซย่าอย่างแรง “เธอยังมีหน้ามาเรียกฉันว่าคุณลุงอีกเหรอ?”

 

 

 

 

 

 

ตอนที่ 412 นายกับซย่าซย่าจบกัน (1)

 

 

เนื่องจากอันซย่าซย่าได้รับบาดเจ็บสาหัสมาก่อนแล้ว บวกกับฤทธิ์ยาชาที่หมดไป ดังนั้นจึงทำให้เธอเจ็บแผลที่ท้องมากจนไม่สามารถซ่อนความอ่อนแอของตัวเองไว้ได้

 

 

อีกทั้งเซิ่งชิงอี้ยังใช้ฝ่ามือนั้นตบอย่างเต็มแรงด้วยความโมโห

 

 

อันซย่าซย่าตกลงจากเตียงพลางกัดฟันด้วยความเจ็บปวด

 

 

ประสาทสัมผัสที่อยู่ในหูมีเสียงวิ้งและเวียนหัวจนถึงขีดสุด ตามมาด้วยอาการเจ็บบาดแผลบริเวณท้องอย่างกะทันหันจนเหงื่อแตก

 

 

เซิ่งชิงอี้ชี้นิ้วด่าเธอ “เธอตายไปคนเดียวก็ดีแล้ว! ทำไมต้องลากลูกชายฉันไปด้วย! เธอรู้ไหมว่ามือของเซิ่งอี่เจ๋อใช้การไม่ได้แล้ว! ใช้ไม่ได้อีกแล้ว! มือของเขาใช้การไม่ได้ก็เพราะช่วยชีวิตเธอ!”

 

 

อันซย่าซย่าได้ยินเพียงเลือนลาง แต่เธอเข้าใจทุกอย่างที่เกี่ยวข้องกับเซิ่งอี่เจ๋อ น้ำตาก็พลันร่วงลงมาอย่างห้ามไว้ไม่อยู่

 

 

เกิดอะไรขึ้นกันแน่…

 

 

เซิ่งชิงอี้ผมลุกชันด้วยความโมโหจนคิดจะฆ่าอันซย่าซย่า เขาทุบขวดยา แจกัน แก้วน้ำภายในห้องผู้ป่วยอย่างบ้าคลั่ง…

 

 

อันซย่าซย่าขดตัวอยู่บนเตียง เธอทำอะไรไม่ถูกไปโดยปริยาย

 

 

ทันใดนั้นก็มีเสียงดังขึ้นมาจากทางด้านนอก มีสองร่างวิ่งบุกเข้ามาทางประตู

 

 

“แม่งเอ๊ย! แกทำอะไรลงไปเนี่ย!” ฉีเหยียนซีไม่สนว่าเซิ่งชิงอี้จะอาวุโสหรือไม่ เมื่อเขาเห็นความวุ่นวายภายในห้องและบาดแผลบนใบหน้าของอันซย่าซย่า เขาก็เข้าใจได้ในทันทีว่าเซิ่งชิงอี้กำลังตีอันซย่าซย่า!

 

 

เขายกหมัดต่อยไปที่หน้าเซิ่งชิงอี้ “ไอ้แก่! แกยังเป็นคนอยู่หรือเปล่า! แกถึงลงมือกับคนป่วยได้ลง! เป็นถึงผู้ชายแก่ยังกล้ารังแกเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ ไม่อายหรือไงฮะ?”

 

 

เซิ่งชิงอี้ตะคอกออกมาอย่างบ้าคลั่ง “มันทำร้ายเซิ่งอี่เจ๋อ! มันทำร้ายลูกชายฉัน! มันสมควรตาย!”

 

 

อันอี้เป่ยประคองอันซย่าซย่านอนลงพร้อมกับกดกริ่งฉุกเฉินเรียกหมอและพยาบาลเข้ามา เขาพูดด้วยน้ำเสียงอันเยือกเย็น “คุณเซิ่ง ห้อง ICU มีกล้องวงจรปิด การทำร้ายร่างกายเด็กผู้หญิงที่ยังไม่บรรลุนิติภาวะด้วยความรุนแรง เมื่อผลการตรวจออกมา พวกเราจะต้องเจอกันในชั้นศาล!”

 

 

เขาพยายามสงบเสงี่ยมคำพูดของตัวเอง แต่มือไม้ยังสั่นเทา

 

 

ให้ตายเถอะ! ถึงขนาดกล้าตีน้องสาวของเขา!

 

 

อันซย่าซย่าเติบโตอยู่ในบ้านตระกูลอันมาตั้งขนาดนี้แล้ว อย่าว่าแต่ตีเลย แค่พูดคำพูดแรงๆ เขากับป่าป๊าอันก็ทำไม่ลง แต่ต้องมาโดนชายแก่คนนี้ตีในสภาพแบบนี้เนี่ยนะ?

 

 

“ไอ้สารเลว แกก่อเรื่องอะไร!” เสียงขึงขังดังขึ้นมาอีกครั้ง มีคุณปู่วัยชราคนหนึ่งถือไม้เท้าเดินเข้ามาโดยมีคนคอยประคองไว้ คนข้างๆ ที่ตามมาก็คือคุณย่าวัยชราคนหนึ่ง

 

 

“พ่อ แม่ พวกคุณมาทำอะไรกัน?” เซิ่งชิงอี้ทั้งโกรธทั้งโมโห คุณปู่เซิ่งโบกไม้เท้ามาทางเขาและทุบตีอย่างรุนแรง “ฉันสอนแกยังไง? ฉันสอนแกให้เป็นคนระยำตำบอนแบบนี้เหรอ? โยนความผิดทุกอย่างไปให้เด็กผู้หญิงคนหนึ่ง ทั้งยังลงมือทำร้ายคนอื่นเนี่ยนะ?”

 

 

เมื่อคุณย่าเซิ่งเห็นสภาพอันซย่าซย่า น้ำตาก็ไหลออกมา เธอวิ่งไปจับมืออันซย่าซย่า “เสี่ยวซย่าซย่า ไม่เป็นอะไรใช่ไหม…อัยหยา เป็นเวรเป็นกรรมแท้ๆ! หมอล่ะ? รีบไปตามหมอมาเร็วเข้า!”

 

 

อันซย่าซย่าจับแขนเสื้อคุณย่าเซิ่งไว้ น้ำตายังคงไหลออกมาไม่หยุด ไม่นานหลังมือของหญิงชราก็อุ่นไปทั้งมือ

 

 

“คุณย่าเซิ่ง เซิ่งอี่เจ๋อล่ะ…ให้หนูไปดูเขาหน่อยได้ไหมคะ…”

 

 

“ได้สิ ได้สิ!” คุณย่าเซิ่งยังคงร้องไห้อย่างเงียบๆ

 

 

–

 

 

ในห้องผู้ป่วยของเซิ่งอี่เจ๋อ

 

 

แสงแดดอบอุ่นข้างนอกหน้าต่างส่องลงมา เด็กหนุ่มหน้าตาหล่อเหลายังคงนอนอยู่บนเตียงเหมือนกำลังหลับลึก แสงที่สาดส่องลงมายังใบหน้าของเขาทำให้เกิดเป็นแสงออร่าอันงดงาม

 

 

อันซย่าซย่าจับผ้าห่มของเขาแน่นแล้วเปิดออก

 

 

มือของเขาถูกพันด้วยผ้ากอซสีขาวและยังเปื้อนไปด้วยเลือด

 

 

สักพักน้ำตาอันซย่าซย่าก็ไหลหยดลงมา

 

 

ถ้าไม่ใช่เพราะเธอ มือของเขาก็คงไม่ได้รับบาดเจ็บ…

 

 

มันคงเป็นอย่างที่เซิ่งชิงอี้พูดไว้สินะ เธอตายไปเสียยังจะดีกว่า?