ยัยจอมกวนป่วนหัวใจนายไอดอล - ตอนที่ 429 อยากจะบอกนาย (2) / ตอนที่ 430 อยากจะบอกนาย (3)

ตอนที่ 429 อยากจะบอกนาย (2)

“ฮะฮ่า ภูติตัวน้อย รีบมาอุ่นผ้าห่มให้ป๊าหน่อย!” ซูเสี่ยวมั่วหัวเราะอย่างร่าเริง คิดไปมาก็หดตัวเข้าไปอยู่ในผ้าอีกครา แล้วถามอย่างระวังตัว “เฮ้ เธอฝึกวิชาเขาลูกไหนมาหรอ เธอเป็นภูติอะไร หลังสร้างชาติไม่ยอมรับภูติละนะรู้มั้ย”

เหอจยาอวี๋ … ฉันตีคนได้มั้ยเนี่ย? ฮะ? ฮะ?!

“ฉัน…ฉันไม่ใช่ภูติ” พูดประโยคนี้ออกไปอย่างไม่สบายใจนัก

ซูเสี่ยวมั่วทำหน้าตกใจ “หรือว่าฉันกับเธอจะเหมือนกัน เป็นนางฟ้าใช่รึเปล่า”

เหอจยาอวี๋ “…”

ถามหน่อยตีคนบ้าตายผิดกฎหมายรึเปล่านะ? ช่วยตอบที!!

“ฉันไม่ใช่อะไรทั้งนั้นแหละ!” เหอจยาอวี๋ขึ้นเสียง ซูเสี่ยวมั่วหดตัวเข้ากองผ้าห่ม น้อยใจเป็นอย่างยิ่ง “ไม่ใช่ก็ไม่ใช่ เธอจะดุทำไมกัน…”

เหอจยาอวี๋ถอนหายใจ แล้วนอนหงายบนเตียง และพยายามทำให้ผ้าห่มซูเสี่ยวมั่วอุ่นขึ้นอย่างเอาจริงเอาจัง

ซูเสี่ยวมั่วที่อยู่ในอ้อมกอดอีกฝ่ายถูไปมาอย่างมีความสุข จากนั้นก็พลิกตัวขึ้นมาอยู่บนร่างเขาอีกครา

เหอจยาอวี๋ละเหี่ยใจ ดูท่าผู้หญิงคนนี้จะรักท่านี้มากล่ะมั้ง?

น่าละอายจริงๆ!

ชายร่างใหญ่ถูกกดคืออะไรกัน เป็นความอัปยศน่ะสิ! เป็นความอัปยศระดับชาติ!

เขาอยากจะใช้กำลัง แต่ก็กลัวว่าจะทำร้ายคนบื้อที่เมาอยู่อีกครั้ง เหอจยาอวี๋ถอนหายใจอีกครั้ง “ฉันกลัวเธอแล้วจริงๆ นะ เฮ้อ…อุ่นผ้าห่มให้เธอเสร็จ ฉันก็จะไปแล้วนะ”

ซูเสี่ยวมั่วตอบรับอย่างไม่เต็มใจ แล้วยื่นหน้าที่เมาสะลึมสะลือเข้าใกล้ใบหน้าอันหล่อเหลาของเขา พูดจริงจังราวกับสาบานว่า “ฉันอยากจะบอกนายเรื่องหนึ่ง”

“หืม?”

“อยากจะบอกนายเรื่องหนึ่งน่ะ!”

“เออ พูดสิ”

“อยากบอกจริงๆ นะ!” เธอเน้นถ้อยคำ แล้วยิ้มขึ้นอย่างซื่อบื้อ

รอยยิ้มนั้น ราวกับดอกไม้นับพันที่บานสะพรั่ง เป็นช่วงเวลาที่ทำเอาคนบางคนประหลาดใจ

อยากจะบอกนายว่า ฉันชอบนายมากนะ

คำเหล่านั้น ล้มเหลวนับร้อยพันครั้งในหัวใจของหญิงสาว และก่อตัวขึ้นใหม่ไม่รู้กี่ครั้งแล้ว

พอจะพูด ก็กลายเป็น “อยากจะบอกนายว่า…นายโคตรไอ้งั่งเลย! ฮะฮ่าฮ่าฮ่า!”

ซูเสี่ยวมั่วหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง

สีหน้าเหอจยาอวี๋ ดำมืดเป็นถ่านทันที!

ถือว่าเขาเข้าใจแล้วว่า ผู้หญิงคนนี้ก็แค่หยอกล้อเขาเล่น!

“ซูเสี่ยวมั่ว!” เขาขึ้นเสียง เขาเพียงยกมือถูไปมาบนแก้มของหญิงสาวทั้งสองข้าง เหยียบย้ำอย่างไม่ใยดี

สัมผัสที่ใต้มือราวกับลูกบอลที่นุ่มลื่น ที่เขาเล่นอย่างเพลินใจ บีบจนเธอกลายทำรูปปากเหมือนปลาทอง

ซูเสี่ยวมั่วแยกเขี้ยว “นายนายนาย นายกล้าลงมือกับนางฟ้าเหรอ นางฟ้าผู้เป็นตัวแทนแห่งดวงจันทร์จะลงทัณฑ์แกเอง!”

“ก็มาสิ” เหอจยาอวี๋ยิ้มอย่างอบอุ่น “แปลงร่างให้ฉันดูหน่อย”

ซูเสี่ยวมั่วผงะชั่วครู่ แปลงร่าง? ดูเหมือนว่าเธอจะทำอะไรแบบนั้นไม่ได้

ทว่านิสัยเดิมของหญิงแกร่งก็ระเบิดออก เธอหัวเราะแหะๆ แล้วเอามือแตะตัวเหอจยาอวี๋โดยพลการ

หน้าอกที่บึกบึนหน้าท้องที่แข็งแรง ล้วนถูกเธอแตะต้องอย่างไร้มารยาท

เหอจยาอวี๋เข้าตะครุบอีกฝ่าย ซูเสี่ยวมั่วหลบตัวอย่างชำนาญ แล้วลูบลงไปข้างล่าง จนโดนท่อนเนื้อหนึ่งที่อ่อนนุ่มที่ยากจะอธิบาย

ฉันจะบีบฉันจะบีบฉันจะบีบ~!

ซูเสี่ยวมั่วใช้แรงบีบไป เสียงเหอจยาอวี๋ที่ส่งเสียงอย่างเย็นชาลอยมาข้างหู พร้อมกับผลักเธอออกอย่างแข็งกร้าว ชายหนุ่มที่สุภาพอ่อนโยนมาโดยตลอดก็เลี่ยงที่จะคำรามไม่ได้ “เธอลูบบ้าอะไรเนี่ย!”

จะรุ่มร่ามกันเกินไปแล้วนะ!

ซูเสี่ยวมั่วร้องห่มร้องไห้ราวกับเด็กน้อย “นายดุฉัน นึกไม่ถึงเลยนายจะดุฉัน! ไหนบอกเป็นเพื่อนคนสำคัญไง! ไหนบอกว่าจะไม่ทำให้ร้องไห้อีกไง! แล้วทำไมนายต้องว่าฉันด้วยเนี่ย!”

พอเห็นเธอร้องไห้เหอจยาอวี๋ก็ใจอ่อน เสียงอ่อนลง “ชายหญิงไม่เหมือนกันนะ มีบางตำแหน่ง ที่ไม่สามารถสัมผัสมั่วซั่วได้นะ”

ตอนที่ 430 อยากจะบอกนาย (3)

ซูเสี่ยวมั่วก็หยุดร้องไห้ทันที พร้อมกับมองเหอจยาอวี๋ราวกับคนโรคจิต

“พี่ใหญ่ ทุกคนล้วนเป็นชายชาตรี ทำไมจะแตะต้องกันไม่ได้เล่า!”

เหอจยาอวี๋อดทนไม่ทำร้ายหล่อน “แต่เธอเป็นผู้หญิง! ผู้หญิง! ผู้หญิง! เรื่องสำคัญขนาดนี้ต้องพูดตั้งสามรอบ! ฉันอยากคลำหน้าอกเธอ เธอไม่ว่าฉัน ก็อาจจะตีฉันจนตายน่ะสิ”

ซูเสี่ยวมั่วเหลือบมองเขาอย่างเหยียดหยาม “ฉันหน้าอกแบนนะ มาสิ นายคลำได้ตามใจชอบเลย”

เธอยืดหน้าอกขึ้น นิสัยหยาบคายแบบนี้ถึงไม่มีเพื่อนสินะ

“…” เหอจยาอวี๋แพ้แล้ว

“ทำตัวว่านอนสอนง่าย แล้วเข้านอนเถอะ” เหอจยาอวี๋นำซูเสี่ยวมั่วไปซุกในผ้าห่ม ซูเสี่ยวมั่วพยายามดิ้น แต่เขาเองก็ไม่ออมมือแม้แต่น้อย แต่น้ำเสียงกลับอ่อนโยนยิ่ง “เข้า…นอน…”

พอเห็นว่าดิ้นไปก็ไม่ได้ผล ซูเสี่ยวมั่วจึงทำปากขมุบขมิบ ผ่านไปไม่นานเธอก็นอนหลับเป็นตาย

เหอจยาอวี๋ลงจากเตียง กุมหน้าผาก ไตร่ตรองถึงชีวิตอยู่พักหนึ่ง แล้วค่อยถอนหายใจ เดินออกจากบ้านซูเสี่ยวมั่ว

ทว่าเขาก็ไม่ได้ยิน ซูเสี่ยวมั่วที่กำลังฝันละเมอว่า “อยากจะบอกนายว่า ฉันชอบนายมากนะ…”

แต่ก็ไม่สามารถบอกเขาได้

ไม่สามารถให้เขารู้ได้

วันถัดมา อันซย่าซย่าถูกปลุกแต่เช้า หลังจากล้างหน้าล้างตาอย่างไม่เต็มใจ ก็พบว่าในห้องรับแขกมีคนมา

“คุณครูถัง?” เธอเอ่ยอย่างตะลึง

ถังอี้จวินนั่งอยู่บนโซฟา กำลังพูดคุยกับป่าป๊าอัน เขาที่เป็นคนมีความรู้กว้างขวาง ทั้งยังเป็นมิตร จึงคุยถูกคอกับป่าป๊าอันเป็นอย่างมาก

“ซย่าซย่า มานี่สิ” ป่าป๊าอันหันไปหาเธอแล้วกวักมือเรียก “นี่คุณครูถัง เขาจะเป็นครูส่วนตัวในอนาคตของลูกนะ”

“ขอแนะนำตัวนะ สวัสดี หลังจากนี้ก็เรียกได้ตลอดเลย” ถังอี้จวินมองอันซย่าซย่าพลางยื่นมือออกไป

อันซย่าซย่าจับมืออย่างประหลาดใจที่ได้รับความสำคัญ

พูดคุยกันอยู่สองสามประโยคแล้ว ป่าป๊าอันก็ลงตึกไปอย่างเร่งรีบ ถังอี้จวินยิ้มกริ่ม “เอาตำราแต่ละวิชาของเธอไปไว้ที่ห้องอ่านหนังสือสิ ผมจะช่วยกำหนดแผนการเรียน”

อันซย่าซย่าทำตาม เธอหอบหนังสือเข้าห้องอ่านหนังสือ

ถังอี้จวินที่ถือโทรศัพท์อยู่ก็ทำหน้าเหมือนกลัดกลุ้ม อันซย่าซย่าเหลือบมองอย่างไม่ตั้งใจ ทว่าแอปวีแชทบนโทรศัพท์ก็ชัดเจนแจ่มแจ้ง คู่สนทนาของอีกฝ่ายคือไป่จื่อเย่ว์!

โอ๊ะโฮะโฮ่~ คุณครูถังกำลังแอบรักคุณครูไป่อยู่เหรอเนี่ย?

“คิดอะไรอยู่น่ะ!” ถังจวินอี้ดีดหน้าผากหล่อน แล้วอธิบายอย่างเรียบง่ายว่า “หลังจากนี้ผมจะสอนชดเชยให้เธอวันละสองชั่วโมง ไม่ต้องเกร็ง ตอนนี้ผมเป็นครูของเธอ แต่เธอเป็นเจ้านายของผม”

ความอารมณ์ขันของเขาแพร่เชื้อใส่อันซย่าซย่า จนอันซย่าซย่าหัวเราะอย่างอ่อนหวาน

ถังจวินอี้เป็นครูแต่กลับค่อนข้างเข้าใจสถานการณ์ของอันซย่าซย่า เขาจัดแผนการเรียนได้อย่างรวดเร็ว จะเริ่มเรียนเรื่องใหม่ๆ ก่อน แล้วค่อยทบทวนอีกที

พอเริ่มเรียน อันซย่าซย่าก็พบว่า ไม่น่าเชื่อถังจวินอี้จะเป็นทศกรีฑา

ไม่ว่าเรื่องอะไรล้วนมีเขาเกี่ยวข้อง อีกทั้งยังบรรยายได้เป็นอย่างดีอีกด้วย!

ตอนเริ่มเรียนก็เห็นได้ว่าเป็นอัจฉริยะ ขอคารวะ ORZ!

ความสัมพันธ์ระหว่างครูและนักเรียนนั้นดีมาก ทันใดนั้นก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้นพักหนึ่ง ป่าป๊าอันผลักเปิดประตู แล้วยิ้มอย่างเก้งก้างให้ถังจวินอี้ “คุณครูถัง ขอรบกวนหน่อยนะครับ”

“ไม่เป็นไรครับ” ถังจวินอี้ยิ้มกริ่ม

ป่าป๊าอันยกกาแฟและชาเขียวนมมาอย่างละแก้ว ลังเลอยู่เล็กน้อย แล้วส่งกล่องใบหนึ่งให้อันซย่าซย่าอีกครั้ง

“นี่เป็นของที่เด็กอี่เจ๋อนั้นเพิ่งส่งมาให้น่ะ…”

อันซย่าซย่าชะงักชั่วครู่ รับมาแล้วเปิดกล่องออก

ก็พบว่าเป็นสร้อยคอเส้นหนึ่ง เป็นสร้อยที่ประณีต ไม่รู้ว่าจี้เป็นวัสดุอะไร มันถูกแกะสลักเป็นรูปดอกทานตะวัน

“นี่มันคืออะไรเนี่ย?” อันซย่าซย่าพึมพำเสียงเบา

ถังจวินอี้กลับตาลุกวาว “ขอครูดูได้มั้ย”

อันซย่าซย่าส่งสร้อยให้เขา เขามองดู แล้วหัวเราะเบาๆ “เป็นอุกกาบาตนี่”

อุกกาบาต? ทำไมต้องส่งอุกกาบาตให้เธอกันนะ?