ยัยจอมกวนป่วนหัวใจนายไอดอล - ตอนที่ 485 นายชอบเขา ส่วนเขาชอบฉัน / ตอนที่ 486 ไอ้ปีศาจป่าเถื่อนเซิ่งจอมหวงแฟน

ตอนที่ 485 นายชอบเขา ส่วนเขาชอบฉัน

พออันซย่าซย่าเงยหน้าขึ้น ก็เห็นเพียงเด็กหนุ่มร่างโปร่งรูปหล่อคนหนึ่งที่กำลังยืนอยู่ตรงหน้า เขาตัวสูงมาก น่าจะสูง180 กว่าได้ ซึ่งกำลังยิ้มอย่างเขินอายเล็กน้อย

พอรู้สึกถึงสายตาของเธอ เขาก็เข้าหาด้วยรอยยิ้มที่อ่อนโยนของเขา และชี้ไปที่ที่ว่างข้างๆ เธอ “ผมนั่งด้วยได้ไหมครับ”

“เอ่อ…อื้อ!” อันซย่าซย่าพยักหน้า

ชายหนุ่มหลังจากนั่งลงแล้วก็แนะนำตัวอย่างสบายๆ “ผมชื่อฉีเย่ว์ครับ ก็เป็นเหมือนเธอแหละ มีกรุปเลือดRH-”

หรือว่าจะมาจีบ อันซย่าซย่าครุ่นคิดด้วยความสับสน “สวัสดี…”

“ที่ผมมาก็แค่อยากจะมาบอกว่า เธอไม่ต้องกังวลใจเรื่องซ่งชิงเฉิ่นหรอกครับ ผมมีกรุปเลือดเดียวกันกับหล่อน ทุกค่าดัชนีก็สอดคล้องกัน ซึ่งผมได้บริจาคไขกระดูกให้หล่อนไปแล้วละครับ” เสียงฉีเย่ว์คลับคล้ายจะเป็นคนอ่อนโยน เสียงที่ทุ้มลึก ราวกับเสียงเชลโล่ที่ละมุนละม่อมก็ไม่ปาน

ซ่งชิงเฉิ่น…อันซย่าซย่าพยายามหวนนึกชื่อนี้ พอเห็นคนนิ่งงันไปทั้งคน ฉีเย่ว์ทนไม่ได้จึงยื่นมือไปลูบศีรษะเธอ “ไม่เป็นไรนะ นึกไม่ออกก็ไม่ต้องนึกแล้ว”

อันซย่าซย่าบุ้ยปาก “ฉันนึกออกแล้วละ หล่อนป่วยใช่ไหม นายบริจาคให้หล่อนแล้ว ฉันก็ไม่ต้องบริจาคแล้วสิ ขอบคุณนายนะ”

ฉีเย่ว์ยิ้มแย้ม บนใบหน้าซีดเล็กน้อย เห็นได้ชัดว่าเพิ่งผ่านการเจาะเลือดมา

“ใช่ แบบนี้คนบางคนจะได้ไม่มาทำร้ายจิตใจเธออีกแล้ว” เขากล่าวด้วยน้ำเสียงลึกซึ้ง ที่แฝงความอิจฉาเล็กน้อย

“ฉีเย่ว์ นายมาทำอะไรที่นี่เนี่ย” เสียงตะโกนดังขึ้น ฉีเย่ว์ชะงักไปชั่วครู่ เมื่อเห็นอันธพาลวัยรุ่นที่อยู่ไม่ไกล เขาจึงกล่าวขอโทษว่า “ขอโทษนะครับ ผมต้องรีบไปแล้ว”

“ไปเลยไป!” ฉีเหยียนซีโบกมืออย่างรำคาญ

ฉีเย่ว์เคยชินกับการถูกกระทำเช่นนี้แล้ว จึงบอกลาอันซย่าซย่า แล้วเดินจากไป

ฉีเหยียนซีเข้าประชันชิดข้างกายอันซย่าซย่า แล้วถามอย่างลังเล “เธอ เธอยังจำว่าฉันคือใครได้อยู่ไหม”

“แน่นอนจำได้สิ” อันซย่าซย่ากลอกตาอย่างน่าเอ็นดู “ฉันไม่ได้ความจำเสื่อมเสียหน่อย”

“งั้นก็ดี…” เห็นได้ชัดว่าฉีเหยียนซีถอนหายใจด้วยความโล่งอก แล้วนั่งข้างๆ เธอตามอำเภอใจ

อันซย่าซย่าถามขึ้นด้วยความอยากรู้อยากเห็น “นายรู้จักคนเมื่อกี้รึเปล่า เขากับนายคล้ายกันนะ นามสกุลฉีเหมือนกันด้วย!”

ฉีเหยียนซีราวกับโดนเหยียบหางแมวเข้า จึงแผดเสียงขึ้นว่า “ไม่รู้จัก! ฉันจะไปรู้จักเขาได้ไง! เขาก็แค่คนที่ธนาคารเลือดเท่านั้นแหละ! เหอะ!”

“นายนี่ช่างใจดำจังเลยนะ…” อันซย่าซย่าพึมพำ แล้วก็เขยิบไปอยู่ตรงขอบม้านั่ง มองเขาอย่างกลัวๆ “เมื่อก่อนนายรังแกฉันใช่ไหม”

“โธ่เอ๊ย! ลืมเรื่องพวกนั้นไปเลย! ลืมให้หมด!” ฉีเหยียนซีพูดเสียงดังลั่น พ่นน้ำลายเต็มหน้าอันซย่าซย่าไปหมด

อันซย่าซย่าเช็ดหน้าอย่างไร้เดียงสา “แต่ฉันจำได้จริงๆ นี่…”

พูดไม่ทันจบ ใบหน้าเล็กก็ถูกหยิกโดยแรงมหาศาลของฉีเหยียนซี เขาเอ่ยอย่างดุดัน “งั้นเธอจำได้ไหมว่าฉันชอบเธอ”

“มีด้วยเหรอ” อันซย่าซย่ารู้สึกเริ่มปวดหัวอีกครั้ง

ฉีเหยียนซียิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ “จำได้ตอนนี้ก็ยังไม่สายหรอก”

“ไม่ใช่ว่านายชอบเซิ่งอี่เจ๋อหรอกเหรอ” อันซย่าซย่าจ้องมองเขาตาปริบๆ

“ห้ะ!”

“นายเคยดื่มน้ำของเขา…เคยสูบบุหรี่ของเขา ยังโดนเขาล่อให้ใส่กระโปรง เรียกนายว่าเจ้าดอกไม้ก็ยังไม่โกรธด้วย…” อันซย่าซย่าเล่าอย่างไม่มีการตกหล่น จนฉีเหยียนซีหน้าม้านเล็กน้อย

บ้าเอ๊ย ไม่ใช่ว่าเซิ่งอี่เจ๋อพูดว่าเธอได้รับกระทบกระเทือนหรอกเหรอ ความทรงจำมั่วซั่วไปแล้วหรือ

ทำไมเรื่องพวกนี้ถึงจำได้แม่นขนาดนี้เนี่ย

“แต่เขาเป็นแฟนฉันนี่ นายชอบเขา ส่วนเขาชอบฉัน…อ้อ นายเลยจะมาเอาคืนฉันใช่ไหม” อันซย่าซย่ามองฉีเหยียนซีอย่างหวาดผวา

ตอนที่ 486 ไอ้ปีศาจป่าเถื่อนเซิ่งจอมหวงแฟน

ฉีเหยียนซี …เหอะเหอะ

“นาย นาย นาย…นายถอยไปเลยนะ! ไม่งั้นฉันจะกรี๊ด!” อันซย่าซย่าชี้ไปที่เขาอย่างหวาดหวั่น

ฉีเหยียนซีกัดฟันกรอด “กรี๊ดเลย! เธอกรี๊ดเลยสิ!”

“ก..กรี๊ด กรี๊ด ฉันไม่ใช่เกย์นะ ฉันเป็นผู้หญิง! ฉันไม่ใช่กะเทย!” เสียงกรีดร้องของหญิงสาวดังขึ้นในสวนดอกไม้

ผู้ป่วยข้างทางและเหล่าแพทย์พยาบาลต่างมองด้วยสายตาที่รังเกียจมาทางฉีเหยียนซี

“ชู่ๆ นิสัยใจคอนับวันยิ่งแย่ไปกันใหญ่!”

“หิวมากก็กินไม่เลือกเลยนะ เป็นเกย์ก็ยอมรับเถอะ ยังจะลงมือทำร้ายผู้หญิงอีก!”

“บ้าไปแล้ว! จะให้เรียกรปภ.ไหมล่ะ”

“…”

ฉีเหยียนซีกลอกตามองบน อันซย่าซย่ายังคงจะกรีดร้องอีกครั้ง เขาเลยรีบปิดปากอันซย่าซย่าไว้ แล้วยอมแพ้ด้วยความอัปยศ “ก็ได้! ฉันผิดเองโอเคยัง เธอหยุดกรี๊ดได้แล้ว!”

“ฉีเหยียนซี นายทำอะไร” เซิ่งอี่เจ๋อเข้ามาด้วยสีหน้าที่มืดมน แล้วถีบฉีเหยียนซีออกไป พร้อมกับดึงอันซย่าซย่ามาไว้ในอ้อมแขน

อันซย่าซย่าที่น้ำตาคลอเบ้า ราวกับกวางน้อยที่หลงทางกลางป่าภูผา ดูเหมือนกำลังถูกฉีเหยียนซีรังแกอยู่

เซิ่งอี่เจ๋อนำตัวเธอส่งให้แพทย์ แล้วพับแขนเสื้อขึ้นอย่างเชื่องช้า

ฉีเหยียนซีรู้สึกได้ว่ามันไม่ถูกต้อง เขาไอไม่หยุด “บัดซบ! แกอยากจะหาเรื่องหรือไงกัน ฉันบอกไว้เลย คุณชายอย่างฉันไม่กลัวหรอกเว้ย!”

พอพูดจบ ขายาวก็ชักพาลมกระโชก แล้ววิ่งหายวับไปกับตา

ล้อเล่น เขาก็ไม่ได้โง่หรอกนะ เซิ่งอี่เจ๋อตอนโกรธเขาจะไปสู้ไหวได้ไงเล่า

เซิ่งอี่เจ๋อยืนงงอยู่กับที่ เขาก็แค่พับแขนเสื้อเฉยๆ เองนี่ ฉีเหยียนซีรีบวิ่งอะไรขนาดนั้น ไอ้-ประ-สาท!

–

การรักษาของอันซย่าซย่าได้เลือกไว้ในยามบ่ายที่อบอุ่นด้วยแสงแดด พอเธอและแพทย์หญิงคนนั้นเข้าห้องพักผู้ป่วย เซิ่งอี่เจ๋อก็ไปรอเธอที่ด้านนอก

จากดวงอาทิตย์เคลื่อนผ่านเปลี่ยนเป็นท้องฟ้าสีกาแล็กซี ตั้งแต่แสงสว่างที่แพรวพรายเปลี่ยนผันเป็นความมืดมิดที่ไร้ขอบเขต เขานั่งบนม้านั่งอย่างเงียบๆ มองไปที่ห้องพักผู้ป่วย ไม่ได้ขยับเขยื้อนใดๆ

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน จนสุดท้ายแพทย์หญิงคนนั้นก็ออกมาจากห้องพักผู้ป่วย แล้วยิ้มให้เขา “ได้ทำการสะกดจิตบำบัดคุณหนูอันแล้วค่ะ และจัดการความทรงจำวัยเด็กของเธอแล้ว แค่ระยะนี้เธออาจจะยังสับสนกับความทรงจำอยู่ ให้พักผ่อนมากๆ ก็อาจจะหายเร็วขึ้นค่ะ”

“ขอบคุณครับ” เซิ่งอี่เจ๋อกล่าวขอบคุณ แล้วเดินก้าวฉับๆ เข้าห้องพักผู้ป่วย

อันซย่าซย่านอนอย่างสงบอยู่บนเตียง แสงดาวสาดส่องใบหน้าที่งดงามของเธอ งดงามราวกับนางฟ้าที่ได้ร่วงลงสู่โลกมนุษย์เลยทีเดียว

เขาก้าวไปข้างหน้า โอบกอดอันซย่าซย่าอย่างเบาๆ แล้วซุกไซร้ลงที่คอของเธอ

“เธอไม่เป็นไรแล้ว ช่างดีจริงๆ” เขาพูดเสียงแผ่วเบา

–

อันซย่าซย่าพักฟื้นที่อยู่โรงพยาบาลสองวัน แพทย์ก็อนุญาตให้ออกจากโรงพยาบาลได้แล้ว เซิ่งอี่เจ๋อขับรถไปพาเธอกลับบ้านด้วยตัวเอง แต่เจ้าดอกไม้ฉีก็มานั่งเบียดเสียดอยู่ที่เบาะหลังด้วย ซึ่งทำเมินต่อสายตาเย็นชาของเซิ่งอี่เจ๋อที่แทบจะสามารถแช่แข็งได้ แล้วออกคำสั่งอย่างไม่ยี่หระว่า “รีบเร็วสิ ออกรถได้แล้ว!”

“นายกวนบาทาเหรอไง” เซิ่งอี่เจ๋อหน้าทะมึน

“เปล่านี่~ ฉันแค่อยากติดรถไปบ้านอันด้วยคน” ฉีเหยียนซีแสร้งทำเป็นเขินอาย ทันใดนั้นเองอันซย่าซย่าก็รู้สึกลางไม่ดี

ในความทรงจำที่ยุ่งเหยิงของเธอ เธอวาดไว้ว่าฉีเหยียนซีเป็นศัตรูหัวใจ! ก็รู้สึกลางไม่ดีทันที ส่งสายตาไปที่เขาด้วยความคับแค้นใจ

ฉีเหยียนซียิ้มเจ้าเล่ห์ “ยัยบื้อซย่า ไม่ต้องมองฉันด้วยสายตาเสน่หาแบบนี้หรอกนะ~ฉัน…บัดซบ!”

จู่ๆ เซิ่งอี่เจ๋อก็เพิ่มความเร็วขึ้น เขาที่ไม่ได้คาดเข็มขัดเลยล้มคะมำไปยังเบาะหน้า จนเขาร้องเสียงดัง แล้วชูนิ้วกลางให้เซิ่งอี่เจ๋อ

ไอ้ปีศาจป่าเถื่อนเซิ่งจอมหวงแฟน!

พอถึงประตูทางเข้าบ้านอัน อันซย่าซย่าก็เดินไปประจันหน้าฉีเหยียนซีอย่างหวาดระแวง แล้วพูดด้วยท่าทีที่น่าสงสารว่า “เจ้าดอกไม้ฉี นายอย่ามาแย่งเซิ่งอี่เจ๋อกับฉันได้ไหม