ยัยหมอวายร้ายที่รัก - บทที่ 1314 ม็อกโก ดังนั้นเธอว่างไม่มีอะไรทำจึงเริ่มเป็นแม่สื่อ
ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 1314 ม็อกโก : ดังนั้นเธอว่างไม่มีอะไรทำจึงเริ่มเป็นแม่สื่อ?
คณาธิปลังเลอยู่ครู่หนึ่ง
แต่สุดท้ายเขาก็รับปาก
เพราะเขาคำนึงถึงว่าตัวเองเป็นผู้ชาย
สุดท้ายอากิโกะ นากาจิมะจึงพาเชียนหยวนล๋ายเย่ขึ้นชั้นบนของโรงแรมด้วยตัวคนเดียว
“ปัง–”
ตอนที่ประตูห้องถูกเปิดออก แม้ว่าคนที่เธอพยุงจะสามารถใช้มือเปิดได้ แต่ในตอนนี้เธอใช้เท้าเตะด้วยสีหน้าบูดบึ้ง
เชียนหยวนล๋ายเย่ที่กำลังมึนหัวซบอยู่บนไหล่เธอ มองเธอจากด้านข้าง
“อากิโกะ ทำไมเธอถึงไม่มีมารยาท”
“…”
มารยาท?
อากิโกะยิ้มเยาะ
เมื่อพยุงหญิงสาวเข้ามาในห้องเพรสซิเดนสูท เธอก็ไม่ได้ดูแลอย่างละเอียด แค่เพียงเอาตัวเธอไปนอนบนเตียง
“นอนดีๆล่ะ ฉันจะกลับแล้ว”
“หืม?”
ตากลมโตของเชียนหยวนล๋ายเย่ที่ดื่มจนเมาบนเตียงหันมามองเธอ
“ไม่ได้ ฉันต้องอาบน้ำ เปลี่ยนเสื้อผ้าถึงจะเข้านอนได้”
“อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า?”
ในที่สุดอากิโกะ นากาจิมะที่ยืนอยู่ตรงนั้นก็ทนไม่ไหวแล้วก็เผยสีหน้าเหน็บแนมออกมา
“เชียนหยวน ฮอน คืนนี้คุณดื่มเหล้า ท่าทางแบบนี้ของคุณหากตระกูลคุณรู้ พวกเขาจะต้องลงโทษคุณอย่างหนักแน่นอน กฎและมารยาทการอยู่ข้างนอกของผู้หญิงสูงศักดิ์ คุณต้องให้ฉันสอนเหรอ?”
“หา?”
เชียงหยวนล๋ายเย่ที่อยู่บนเตียงตกใจชั่วขณะ
ใช่ เธอถูกสอนมาตั้งแต่เด็กว่าห้ามดื่มเหล้าต่อหน้าคนนอก คำพูดและท่าทีก็ไม่ควรจะสนิทสนมกับคนนอกมากเกินไป แต่วันนี้ที่ตระกูลหิรัญชาเธอกลับแหกกฎ
ทำยังไงดี?
หญิงสาวที่ยังไม่หายเมาเริ่มรู้สึกเสียใจ
อากิโกะ นากาจิมะเห็นเช่นนั้นก็กลอกตา จู่ๆเธอมองหญิงสาวน่ารักไร้เดียงสาแล้วก็คิดแผนการออกขึ้นมา
“เอาอย่างงี้ไหมเชียนหยวน ฮอน คุณก็กลับญี่ปุ่นพรุ่งนี้? คุณวางใจได้ ฉันจะไม่บอกตระกูลของคุณ เพียงแค่คุณรับปาก เรื่องที่เกิดขึ้นที่นี่ฉันจะทำเหมือนมันไม่เคยเกิดขึ้น”
“จริงนะ?”
ในสายตาที่มัวของเชียนหยวนล๋ายเย่เป็นประกายขึ้นทันที
แต่ไม่นานหลังจากที่หัวน้อยของเธอนอนเอียงแล้วคิดๆดู เธอก็ส่ายหน้า
“ไม่ได้ ฉันกลับญี่ปุ่นไม่ได้ ตระกูลคิววายของเราแต่งงานเพื่อมาเชื่อมสัมพันธ์ ฉันต้องอยู่ที่นี่”
“…”
“อีกอย่างพรุ่งนี้ฉันจะโทรไปรับโทษกับทางครอบครัวด้วยตัวเอง ไม่จำเป็นต้องลำบากเธอ เธอไปเตรียมน้ำอุ่นเถอะ ฉันจะอาบน้ำ แล้วก็เสื้อผ้าด้วย เตรียมให้พร้อมล่ะ ฉันจะต้องตัวหอม”
เธอออกคำสั่ง
ถึงแม้จะเมาแต่ระเบียบแบบแผนยังคงชัดเจน
อีกอย่างเธอรู้ฐานะของตัวเองดี การออกคำสั่งผู้หญิงจากประเทศเดียวกันที่มีฐานันดรต่ำกว่าเธอไม่ได้ออกคำสั่งน้อยเหมือนออกคำสั่งกับคนรับใช้ที่บ้าน
ใบหน้าอากิโกะ นากาจิมะโกรธมาก
แต่เธอไม่กล้าขัดขืน
ดังนั้นสุดท้ายเธอจึงต้องอดกลั้นความโกรธคอยปรนนิบัติทำตามทุกอย่างเพื่อพาหญิงสาวสูงศักดิ์ผู้นี้เข้านอน
พรุ่งนี้เธอจะต้องหาวิธีเอาเรื่องร้ายแรงของหญิงสาวน่ารักไร้เดียงสาคนนี้ประกาศออกไปให้ได้
ตอนอากิโกะ นากาจิมะออกจากโรงแรมซีจี เธอกัดฟันพูด
แต่เธอไม่รู้ว่าในคืนเดียวกันนี้ หลังจากที่ทางเรืองรองเงียบลง แสงดาวที่อาบน้ำเสร็จแล้วกลับเข้าห้องก็กำลังถือโทรศัพท์โทรติดต่อ
[แสงดาว : สามี ฉันชอบเชียนหยวนล๋ายเย่คนนั้นมาก หญิงสาวคนนั้นชาติตระกูลดีแถมยังไร้เดียงสา เหมาะสมกับชายคนนั้นมาก]
[ม็อกโก : พรืด…]
เมื่อเผชิญกับคำชมขนาดนี้ของภรรยา ม็อกโกที่ไม่เคยเห็นเธอเป็นแม่สื่อให้ใคร เขาที่อยู่เดอะวิวซีในเมืองหลวงก็กลั้นความอยากหัวเราะไม่ไหว
[ม็อกโก : เข้าตาเธอขนาดนั้นเลย? งั้นเธอก็จับคู่ก็จบแล้ว]
[แสงดาว : ไม่ได้ ไอ้บ้านั่นไม่ยอม แถมยังเว้นระยะห่างกับหญิงสาวซะไกลด้วย ต่อให้ฉันจับคู่ก็ไม่มีโอกาส]
[ม็อกโก : …]
เมื่อเห็นความรู้สึกที่แสดงออกมาในโทรศัพท์
เขาที่ร่างรายชื่อประชุมวันพรุ่งนี้ในห้องหนังสือจำต้องหยุด
[ม็อกโก : หรือเธอก็สร้างมาสักหนึ่ง? เช่น ให้หญิงสาวคนนั้นไปอยู่บ้านน้องชายเธอ? หรือไม่ก็ให้เธอไปทำงานที่บริษัทเขา?]
[แสงดาว : หา?]
ข้อเสนอนี้ทำให้เธอต้องประหลาดใจ ทำไมเธอถึงคิดไม่ถึงนะ?
แสงดาวปิดหน้าต่างนี้แล้ววิ่งตรงออกไป “พี่ภา พี่ภา พี่ออกมาหน่อย ฉันมีเรื่องต้องถามพี่”
พี่ภาที่กำลังกล่อมหนูดารา “…”
“พี่ภา พี่ว่า ฉันให้เชียนหยวนล๋ายเย่ไปเป็นเลขาของน้องชายฉันดีไหม?!!” สายตาของผู้หญิงคนนี้เป็นประกาย
พี่ภาถึงกับตกใจ
“เล…เลขาเหรอ? คุณ…คุณชายรองจะยอมเหรอ? อีกอย่างเธอเป็นถึงหญิงสาวสูงศักดิ์ของญี่ปุ่นจะยอมเป็นเลขาของคุณชายรองของเราเหรอคะ?”
พี่ภามีประสบการณ์เยอะจริงๆด้วยถึงคิดได้เยอะขนาดนี้
แสงดาวจึงตบขา
“ทางด้านเด็กนั่น ต้องทำตามที่เขาพูดเท่านั้นไหม? ฉันจัดการก็พอ ส่วนทางด้านหนูเย่นั้นพูดง่าย ฉันจะไปถามเธอ ฉันว่าเธอดูชอบน้องชายฉัน น่าจะตอบตกลง”
“งั้นก็ดีค่ะ แต่ว่าถ้าเธอไปเป็นเลขา แล้วอากิโกะ นากาจิมะคนนั้นล่ะ?”
พี่ภาถามคำถามออกมาอีกครั้ง
แสงดาวได้ฟังก็หน้าเคร่ง เผยสีหน้าที่ไม่ชอบใจนักออกมา
