ยัยหมอวายร้ายที่รัก - บทที่ 1355 ในที่สุดเธอก็ได้เห็นคนนั้นที่อยู่ในสายตาของเขาแล้ว

ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 1355 ในที่สุดเธอก็ได้เห็นคนนั้นที่อยู่ในสายตาของเขาแล้ว

แต่เด็กหญิงสาวตรงหน้าคนนี้ กลับไม่เพียงแต่สวมใส่ชุดกิโมโนสีขาว เนื่องด้วยเธอเป็นคุณหนูผู้สูงศักดิ์ นอกจากจะชุดสีขาวแล้ว ยังมีประดับตกแต่งด้วยสีสันที่ดูสวยงามสดใส ลวดลายแลดูซับซ้อน ซึ่งเป็นชุดสำหรับคนที่มีฐานะอย่างพวกเธอเท่านั้นที่จะสามารถสวมใส่ได้

เครื่องประดับผมของเธอก็รูปแบบมาตรฐานของราชวงศ์ หวีผมทรงสูง ยังมีดอกไม้ไข่มุกที่หาดูได้ยากประดับอยู่ด้านบนแพรวพราวละลานตายิ่งนัก แค่มองแวบแรก ด้วยฐานะสูงศักดิ์และทั้งสง่างามจนทำให้คนไม่อาจจะละสายตาได้เลย

“คุณอาหญิงสวยจังเลย”

“ใช่ สวยงามมาก”

“อืม!”

ที่แม้แต่คนพูดไม่เก่งอย่างชินจัง หลังจากที่ได้เห็นอาหญิงแล้วก็พยักหน้าอย่างสัตย์จริง

ยิ่งไม่ต้องพูดถึงบรรดาแขกที่อยู่เต็มบ้านแห่งนี้

เส้นหมี่เองก็มองดูอย่างยิ้มๆ ในสายตาของเธอโดยธรรมชาติแล้วก็พอใจมาก

เพราะว่าสำหรับเรื่องนี้ เธอไม่ได้ดูความสวยงามของเด็กหญิงสาวคนนี้ ซึ่งหลังจากที่ออกมาแล้ว เธอมองเห็นแววตาในดวงตากลมโตฉ่ำน้ำคู่หนึ่งภายใต้ชายผ้าที่มีกระดุมสีขาวสะอาดนั้นแฝงด้วยความเขินอายหันมองไปยังผู้ชายที่อยู่ด้านข้างอยู่บ่อยๆ

นั่นคือความห่วงแหนอย่างหนึ่ง

ยังแฝงด้วยความสุขเต็มหัวใจ เอ่อล้นเต็มทั้งหัวใจและดวงตา ซึ่งมีแค่คนนี้เพียงคนเดียวจริงๆ

ดังนั้น เส้นหมี่ก็เลยพอใจมาก

“หม่ามี๊ หนูอยากกินอันนี้”

หนูรินจังดูจบแล้ว ก็เริ่มยุ่งกับการกินขึ้นมา เธอเป็นเจ้าเด็กกินเก่งคนหนึ่ง ดูคนสวยอย่างคุณอาหญิงเสร็จแล้ว แน่นอนว่าก็ต้องกินต่อ

เส้นหมี่ได้ยินแล้วก็ลูบศีรษะน้อยๆ ของเธอ จากนั้นก็หั่นซาซิมิตรงหน้าให้กับเธอ

สองแม่ลูกกินกันอย่างมีความสุข

แต่พวกเธอหารู้ไหมว่า ในประโยคสนทนาง่ายๆ เหล่านั้นเมื่อสักครู่ เมื่อในงานแต่งงานนี้เงียบลงแล้ว เสียงไม่ดังแต่สำหรับคนที่เป็นห่วงเป็นใยพวกเธอนั้นยังคงได้ยินภายในทันที

ดังนั้น สายตาจากดวงตาสองดวงก็กวาดมองมาและตกอยู่บนตัวของพวกเธอทั้งสองคน

“อากิยามะ?”

พิธีกรที่กำลังดำเนินพิธีแต่งงานได้เรียกขึ้นมา

เชียนหยวนล๋ายเย่ยังคงก้มหน้าอยู่ ของเธอจึงเงยขึ้นมาด้วยความแปลกประหลาดใจเล็กน้อย

ผลคือแวบแรกเธอก็ได้เห็นสายตาอันอ่อนโยนสองข้างที่กำลังหันมองไปยังงานเลี้ยงมงคลสมรสทางนั้น

เชียนหยวนล๋ายเย่: “……”

นี่คงจะเป็นแววตาที่เธอไม่เคยเห็นมาก่อนเลย เพราะว่า ตั้งแต่ที่เธอรู้จักกับผู้ชายคนนี้ เขาให้ความรู้สึกแก่เธอคือความเย็นชามาโดยตลอด แม้ว่ากระทั่งตอนนี้ที่พวกเขาจะแต่งงานกันแล้ว

อย่างไรก็ตาม ท่าทีของเขาที่มีต่อเธอก็เป็นแค่ความเคารพให้เกียรติและใจดีเท่านั้น

ส่วน “อ่อนโยน” สองคำนี้ เธอไม่เคยเห็นในดวงตาของเขามาก่อนเลย

นิ้วมือที่กำลังถือพัดอยู่ก็กำแน่นขึ้นมาในทันใด แล้วหันมองไปตามสายตาของเขา กลับพบว่าเป็นแม่ลูกคู่หนึ่ง ในเวลานี้ เนื่องจากลูกสาวต้องการกินซาซิมิบนโต๊ะ แม่จึงกำลังหั่นให้เธออย่างมีความอดทน

เธอมีผมยาวประบ่า และไม่มีเครื่องประดับตกแต่งอะไรมากนัก มีแค่กิ๊ฟติดผมไข่มุกอันหนึ่งติดไว้ที่หูข้างขวาแค่นั้น

แต่งตัวก็สบายๆ มาก กระโปรงยาวสีดอกบัวชุดหนึ่งดูธรรมดาไร้ซึ่งจุดสะดุดตาใดๆ แต่ถึงจะเป็นแบบนี้ เธอกลับรู้สึกว่าเธอคือคนที่สะดุดตาที่สุดในงานเลี้ยงทั้งหมดนี้

เพราะว่าเธอที่กำลังก้มหน้าก้มตาอยู่มันช่างอ่อนช้อยสง่างามมากจริงๆ และเมื่อเธอขมวดคิ้วและยิ้มถึงแม้ว่าจะไม่ได้เงยหน้าขึ้นมาก็ตาม เธอก็สามารถจินตนาการได้ว่าสวยงามมีเสน่ห์ดึงดูดใจคนได้มากเพียงใด

ซึ่งเหมือนกับ…..รูปภาพรูปนั้นที่แขวนอยู่ในห้องโถงบรรพบุรุษตระกูลคิววายพวกเธอมาโดยตลอด

“คุณเชียนหยวน?”

“หา?”

เธอละสายตากลับมาแฝงด้วยความตื่นตระหนกเล็กน้อย

คณาธิป: “คุณกำลังมองอะไรอยู่? พวกเราต้องไปพบพ่อของคุณกันแล้ว”

เขาเตือนเธอ

สีหน้ากับท่าทีแบบนี้ ถ้าหากเชียนหยวนล๋ายเย่ ไม่ได้สังเกตเห็นรายละเอียดนั้นเมื่อสักครู่ บางทีเธออาจจะมีความสุขมาก

เพราะว่าเขาเป็นฝ่ายริเริ่มในทุกเรื่องจริงๆ ซึ่งสำหรับเธอแล้ว นั่นคือสิ่งที่ไม่กล้าคิดมาก่อนเลย

แต่ตอนนี้ หลังจากที่เธอได้ยินแล้ว ทันใดนั้นก็ไม่มีความสุขแล้ว ในทรวงอกกลับเกิดความเสียใจขึ้นเล็กน้อย เธอก้มหน้าลง ในที่สุดก็ได้มาค้นพบทีหลัง งานมงคลสมรสนี้ ถึงแม้ว่าผู้ชายตรงหน้าคนนี้จะยอมตกลงแล้วและก็เป็นฝ่ายริเริ่มเองมาโดยตลอด

แต่เขาไม่ปรากฏสีหน้าอารมณ์แห่งความเขินอาย ความเคอะเขิน หรือจะลำบากใจออกมาแต่อย่างใด

ปฏิกิริยาของเขาก็ยิ่งเหมือนกับจะทำอะไรบางอย่างให้สำเร็จ

ให้ความร่วมมืออย่างกระตือรือร้น

แต่ไม่มีอารมณ์ความรู้สึกหวั่นไหวใดๆ

สุดท้าย เชียนหยวนล๋ายเย่ ก็ทำการแต่งงานครั้งนี้จนเสร็จด้วยอารมณ์ยุ่งเหยิงภายในจิตใจ

ทำความเคารพเสร็จ เธอก็ถูกส่งตัวกลับไปแล้ว

และในงานแต่ง งานเลี้ยงกลับยังคงดำเนินต่อไป อีกทั้งสามารถพูดได้ว่าเป็นช่วงเวลาสำคัญที่สุด

“ม็อกโก แกไปเรียกน้องชายแกกับครอบครัวพวกเขามา มาดื่มกับท่านผู้นำตระกูลคิววายสักยก ต่อไปก็เป็นคนครอบครัวเดียวกันแล้ว ทุกคนได้ทำความรู้จักกันไว้หน่อย”

หลังจากที่ดื่มเหล้าไปหลายแก้ว ไชยันต์ในฐานะญาติผู้อาวุโสที่สุดของฝ่ายชายครั้งนี้ เขาโบกมืออย่างใจกว้างมาก ส่งสัญญาณให้ม็อกโกกับแสนรักทั้งสองคนต่างพาครอบครัวของตัวเองมาหา

การจัดการดังกล่าวนี้ เรียกได้ว่าเป็นคำสั่งขั้นสูงเลยทีเดียว

หากรู้ว่า ตระกูลเทวเทพกับงานแต่งดองครั้งนี้ อันที่จริงความสัมพันธ์ไม่ได้สำคัญขนาดนั้น

พ่อของเชียนหยวนล๋ายเย่ จึงรีบนำแก้วเหล้าวงลง หลังจากที่จัดแจงตามพิธีเสร็จแล้วก็รอให้สองสามีภรรยาที่อายุน้อยกว่ามาหา ปู่ของเชียนหยวน ก็ไม่ต่างกัน

ดังนั้น ม็อกโกสองสามีภรรยา และยังมีแสนรักก็พาเส้นหมี่มาหาแล้ว

แต่คิดไม่ถึงว่า เมื่อหนุ่มสาวทั้งสี่คนยกแก้วเหล้าขึ้นเตรียมที่จะดื่มคารวะแก่ผู้อาวุโสทั้งสองคนของตระกูลคิววาย ทันใดนั้น ๆ ปู่ของ เชียนหยวนล๋ายเย่ มองดูที่เส้นหมี่แล้วก็ตัวสั่นเล็กน้อย

“อนงค์?”

“อะไรนะ?”

ทุกคนต่างมองไปที่เขา

รวมทั้งคนทางนี้อย่างเส้นหมี่กับแสนรัก

ชายชราคนนี้กำลังเรียกอะไร?