ยัยหมอวายร้ายที่รัก - บทที่ 1389 หัวใจของเธอเล็กมาก เล็กจนมีเขาได้แค่คนเดียวเท่านั้น
ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 1389 หัวใจของเธอเล็กมาก เล็กจนมีเขาได้แค่คนเดียวเท่านั้น
ม็อกโก: “…….”
ยังอยากจะแนะนำจูงใจต่ออีก แต่ในเวลานี้ก็ได้พบว่าผู้ชายคนนี้ได้หันหลังเดินไปเรียบร้อยแล้ว
อันที่จริงนี่ก็คือข้อดีของเขา
แม้ว่าเขาจะแข็งแกร่งมาก ยังชอบมีอะไรก็เก็บงำไว้ในใจ แต่เมื่อเขาทำอะไรผิด เขาก็ยินยอมที่จะไปเผชิญหน้า และในจุดนี้ เมื่อตอนปีนั้นที่เขาถูกแม่ของตัวเองหลอกใช้เพื่อแก้แค้นตระกูลหิรัญชา ก็ได้ปรากฏขึ้นมาให้เห็นแล้ว
ดังนั้น แท้จริงแล้วคือไม่มีใครที่จะชั่วร้ายมาตั้งแต่เกิด
ที่พวกเขาได้เปลี่ยนเป็นคนเลว เพียงเพราะว่าในตอนที่พวกเขาเจริญเติบโต ความอบอุ่นนั้นที่เดิมทีควรจะเป็นของพวกเขาแต่เพียงผู้เดียว และวิธีการอบรมสั่งสอนอย่างถูกต้องก็ไม่ได้โชคดีตกลงบนตัวของพวกเขา
“45 องศา พอแล้วยัง?”
“ขาดอีกนิด 48 ก็แล้วกัน”
“อืม”
สองคนที่กำลังปรับกล้องโทรทรรศน์ดาราศาสตร์โดยหันหน้าเข้าหาแสงเย็นยามพระอาทิตย์ตกดินที่งดงามก็ให้ความร่วมมือกันเป็นอย่างดี
หลังจากกล้องโทรทรรศน์มาถึงแล้ว แสนรักเองก็ศึกษาอยู่คู่หนึ่ง ปกติเขาไม่ค่อยสนใจสิ่งของอะไรเหล่านี้ แต่เห็นได้ชัดเจนมากว่าคณาธิปที่นิสัยค่อนข้างอบอุ่นอ่อนโยนมีความชอบที่จะเรียนรู้สิ่งของเหล่านี้มากกว่า
ดังนั้น เขามีความรู้ความเข้าใจเรื่องกล้องโทรทรรศน์มากกว่า
ผ่านไปประมาณสักยี่สิบกว่านาที ในที่สุดกล้องโทรทรรศน์ก็ปรับตั้งเสร็จ
แสนรักเดินมา หลังจากที่ม่านตาสีดำดั่งหยกนิลส่องมองเข้าไปในเลนส์ของกล้องโทรทรรศน์นี้ ริมฝีปากบางของเขาแยกออกพร้อมพูดว่า: “เมืองหลวงทางนั้น ไพบูลย์ได้ติดต่อจิตแพทย์ฝีมือดีเอาไว้แล้วสองคน หลังจากกลับไปแล้วก็มอบหมายงานในมือให้เสร็จ แล้วรีบไปพบหมอเร็วๆ”
“……”
เงยหน้าขึ้นมาอย่างฉับพลัน
ผู้ชายที่ยืนอยู่ด้านหลังของเขา ในวินาทีนี้ สีหน้าท่าทางของเขาจ้องมองดูอยู่ที่ด้านหลังของผู้ชายคนนี้คือแทบจะนิ่งงันไปเลย
พบหมอจิตแพทย์
อันที่จริงเขาต่อต้านเป็นอย่างมาก เนื่องจาก เขาไม่เคยคิดว่าตัวเองป่วย
และอีกสาเหตุหนึ่งเป็นเพราะบาดแผลเหล่านั้นที่ซ่อนอยู่ในส่วนที่ลึกที่สุดของหัวใจสุดที่จะทนรับได้จริงๆ ถ้าหากไปพบหมอมันก็จะถูกเปิดออกแบบเลือดไหลซิบๆ
ถ้าอย่างนั้นสำหรับเขาแล้วมันก็คือความทุกข์ทรมานอีกระยะหนึ่ง
แต่ตอนนายคนนี้กลับพูดกับเขาว่าได้จัดเตรียมหมอไว้ให้เขาเรียบร้อยแล้ว แล้วให้เขาไปพบหมอ
ข้อนิ้วมือของเขากำแน่นเข้าหากันเรื่อยๆ
“ทำไม? ไม่ยอม?”
ผู้ชายที่อารมณ์ไม่ค่อยดีนัก เมื่อได้ยินว่าสิ่งที่ตัวเองพูดออกมาตั้งนานแล้วกลับไม่มีการตอบสนองใดๆ เลย สีหน้าเขาเคร่งขรึมลงไป น้ำเสียงก็ฟังดูไม่ค่อยดีนัก
คณาธิป: “……..”
เป็นเวลานานมากที่ตัวเขาแข็งทื่ออยู่แล้วได้ยินเสียงตัวเองพูดขึ้นว่า: “ไม่ใช่ ผมก็แค่แปลกใจนิดหน่อย ผมทำเรื่องแบบนั้นต่อพวกคุณ คุณไม่เกลียดผมเหรอ?”
ในที่สุดเขาก็พูดประใจนั้นที่อยู่ในใจออกมา
แสนรักได้ยินแล้วก็ตะคอกอย่างเย็นชา
“เกลียด? นายยังไม่มีคุณสมบัตินี้ ถ้าหากคนที่จะทำให้ฉันแสนรักเกลียดได้ งั้นเขาคงจะไม่มีชีวิตอยู่บนโลกนี้ไปตั้งนานแล้ว ฉะนั้น ตอนนี้ทางที่ดีที่สุดคือนายเตรียมตัวเองให้พร้อม ถ้าหากมีคราวหน้า มันก็ยากมากสำหรับฉันที่จะสัญญาว่าตัวเองจะทำอะไรลงไปบ้าง”
ในท้ายที่สุดดวงตาของเขาก็เย็นยะเยือกลง น้ำเสียงนั้นก็ดูเหมือนว่าจะไม่ล้อเล่นจริงๆ
ซึ่งเรื่องนี้จะมาโทษเขาไม่ได้
เพราะว่าไม่มีผู้ชายคนไหนที่ชอบเห็นว่าภรรยาของตัวเองถูกคนอื่นจดจำเอาไว้ อีกทั้งจดจำด้วยทีท่าของคนไม่ปกติ
นี่คือตอนนี้ ถ้าหากเปลี่ยนเป็นนิสัยเหมือนเมื่อก่อนของเขา ก็คงยิงเขาตายไปนานแล้ว
กล้องโทรทรรศน์ปรับตั้งเสร็จ ก่อกองไฟทางนี้ก็เกือบจะเสร็จแล้วเหมือนกัน เส้นหมี่กับแสงดาวทั้งสองคนเห็นแล้วก็นำหม้อเล็กๆ ที่ทำไว้เสร็จแล้วเอาไปแขวนเข้ากับตะขอเหล็กโดยตรงแล้ววางแขวนเอาไว้ด้านบนกองไฟ
หนูรินจัง: “หม่ามี๊หม่ามี๊ นี่พวกเรากำลังปิกนิกกันอยู่เหรอคะ?”
คิวคิว: “ปิกนิกอะไรกัน? มาปีนเขาชัดๆ กลับไปตั้งใจเขียนเรียงความให้คุณครู ตอนที่มีสอบก็จะได้มีดอกไม้สีแดงเล็กๆ สักดอกหนึ่ง”
หนูรินจัง: “…….”
ใบหน้าเล็กๆ ก็เศร้าลง
เชียนหยวนล๋ายเย่รับผิดชอบล้างผัก หลังจากที่ทุกคนทำเสร็จ ผักของเธอก็ถูกยกมา
“ผักเสร็จแล้วค่ะ ใส่ลงตอนนี้เลยไหมคะ?”
“รอก่อน พวกเราสามารถดูแสงขั้วโลกไป กินของอร่อยๆ ไปพร้อมกัน แบบนี้ก็จะยิ่งเพอร์เฟกต์”
เส้นหมี่เสนอแนะ
พอทุกคนได้ฟังก็พยักหน้าพร้อมกันโดยมิได้นัดหมาย จึงไม่รีบที่จะกินในทันที แต่ในขณะที่ทุกคนทำการจัดเตรียมความพร้อมไป ก็รอคอยให้ถึงเวลาช่วงค่ำไปด้วย ตั้งตารอการมาถึงของงานเลี้ยงฉลองที่สวยงดงามตระการตาฉากนั้น
เชียนหยวนล๋ายเย่ก็รอคอยอยู่ด้วย
แต่เธอนั่งอยู่ด้านข้างกองไฟ จู่ ๆ ก็พบว่าผู้ชายที่นั่งอยู่อีกด้าน ถึงแม้ว่าก็กำลังมองดูท้องทะเลอยู่ แต่สายตาของเขาแท้จริงแล้วคือดูล่องลอยไปไกลมาก
ซึ่งเหมือนกับว่าความคิดของเขาไม่ได้อยู่ที่นี่เลยสักนิด
“ที่รัก คุณคิดอะไรอยู่เหรอคะ?”
เธอเดินมาหา หลังจากที่ถั่วไพน์ที่พี่สาวผัดเอาไว้เสร็จแล้วออกมากำหนึ่งวางลงในฝ่ามือของผู้ชายคนนี้
ชายหนุ่มอึ้งไปเล็กน้อย
รู้สึกได้ถึงความอุ่นและกลิ่นหอมของถั่วไพน์ในฝ่ามือ ในที่สุดสายตาของเขาก็ละกลับมา จากนั้นมองดูยังสาวน้อยที่อยู่ด้านข้างเขาคนนี้
นั่นคือดวงตาที่สว่างสดใสมากคู่หนึ่ง ค่ำคืนที่กองไฟลุกโชนเจิดจ้า รอบด้านไม่มีแสงของหลอดไฟ บนเกาะกลางทะเลนอกจากกลุ่มแสงไฟสีส้มๆ กองนี้แล้ว ท่ามกลางแสงสลัวๆ เขาก็มองเห็นดวงตาคู่นี้ระยิบระยับราวกับดวงดาวบนท้องฟ้า
ชัดเจนและสว่างใสมากซึ่งสวยงามมากจริงๆ
“เปล่า ก็คือ….พอผมกลับไปแล้ว อาจจะต้องไปที่เมืองหลวงสักหน่อย คุณไปด้วยกันไหม?”
“หา?”
หญิงสาวตัวเล็กที่กำลังแทะเม็ดแตงอยู่ กะพริบตารูปทรงผลอัลมอนด์ที่ฉ่ำน้ำมองดูสามีอยู่โดยไม่พูดอะไร
ไปเมืองหลวง?
อยู่ดีๆ ทำไมต้องไปเมืองหลวงล่ะ?
แต่ก็ช่างเถอะ สามีอุตส่าห์ชวนเธอแล้ว งั้นก็แน่นอนว่าเขาไปไหนเธอก็ไปด้วย
สาวน้อยยิ้มอย่างเริงร่าขึ้นมา: “ต้องไปแน่นอนค่ะ ที่รัก คุณจำไว้นะ ต่อไปคุณไปไหนฉันก็จะไปด้วย ฉันบอกแล้วว่าต่อไปจะคอยอยู่เคียงข้างคุณจะไม่แยกจากกันไปตลอดชีวิต”
คณาธิป: “…….”
จะไม่แยกจากกัน…..ไปตลอดชีวิต?
สถานที่ตรงก้นบึ้งหัวใจที่ถูกปิดตายมานานแสนนานนั้น ในที่สุดก็เหมือนมีอะไรบางอย่างมาเคาะขึ้นหนึ่งที
“แสงขั้วโลก!! แสงขั้วโลก!!”
ทันใดนั้น สาวน้อยที่อยู่ด้านข้างมองดูยังบนท้องฟ้าแล้วตะโกนดังขึ้นมาอย่างตื่นเต้นดีใจ
คณาธิปหันข้างไปมองด้วยทันที
แต่ในเวลานี้ข้างหูของเขากลับได้ยินสาวน้อยคนนี้กำลังพนมมือไหว้ขอพรอยู่ตรงนั้น: “ฉันอยากขอพร ขอให้สามีสุขภาพแข็งแรง และขอให้ฉันได้อยู่ข้างๆ กายกับสามีได้ในทุกๆวัน”
โอกาสที่พันปีก็ยากจะได้พบเจอสักครั้งหนึ่งเช่นนี้
เธอคำอธิษฐานขอพรของเธอที่แท้ก็คือสิ่งนี้
