ยัยหมอวายร้ายที่รัก - บทที่ 465 ไม่ตาย ทำให้คุณผิดหวังเสียแล้ว
ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 465 ไม่ตาย ทำให้คุณผิดหวังเสียแล้ว
“ตื่นแล้วหรือ รีบกินข้าวเช้าดีกว่า เดี๋ยวพวกเราก็ไปเก็บผักสดที่สวนผักด้วย”
ในครัว ป้าแจ่มกำลังยุ่ง เห็นเธอลงมาแล้ว ก็ยกอาหารเช้าออกมา และบอกว่าจะไปเก็บผักสดด้วยกัน
จะได้ไงกัน？
อยู่บ้านพวกเขามาตั้งหลายวัน ตอนนี้ยังเอาของตั้งมากมายอีก ดูแล้วเกินไปจริงๆ
เส้นหมี่รู้สึกแย่
แต่เจ้าของบ้านครอบครัวชาวนานี้เป็นมิตรมากจริงๆ ตอนท้ายที่พวกเขาไป ไม่เพียงแต่เอาผักและผลไม้จำนวนมากให้ แม้กระทั่งลูกไก่ที่พวกเขาเลี้ยงก็เอามาให้
นั่นเพราะว่ารินจังไม่ยอมปล่อยเลย จึงให้เธออุ้มกลับไป
นี่มันจริงๆเลย……
“ทำกันแบบนี้ ต่อไปไม่กล้ามาแล้ว”
ตอนที่กลับไป เส้นหมี่มองในรถที่เต็มไปด้วยสิ่งของ ก็อดไม่ได้ที่จะพูดอย่างเขินอาย
แสนรักพยักหน้า：“ก็จริง ดังนั้นวิธีที่ดีที่สุด ก็คือพวกเราสร้างบ้านขึ้นมาเอง”
“สร้างบ้านขึ้นมาเอง？”
“อือ สถานที่แบบนี้ต้นทุนไม่น่าสูงมากนัก ทำเสร็จแล้ว ต่อไปก็จะพาพวกเด็กๆ มาอยู่ที่นี่ในระยะสั้นได้ ดีกว่าเด็กๆ ที่พอหยุดก็อยู่บ้านเล่นเกมเยอะเลย”
มองไม่ออกว่า ตาคนนี้ยังอายุน้อยมาก แต่กลับกังวลอย่างมาก เกี่ยวกับการศึกษาของลูกๆ ตัวเอง และให้ความสนใจกับการเติบโตอย่างแข็งแรงของพวกเขาอย่างมากด้วย
แน่นอนว่าเส้นหมี่ตกลง
สองชั่วโมงต่อมา เมืองA
หลังจากกลับมาทั้งครอบครัวแล้ว ตอนแรกเส้นหมี่คิดว่าเขาจะพาพวกเขาไปเรืองรองโดยตรง
แต่คิดไม่ถึงว่า หลังจากลงมาจากทางด่วนแล้ว เขาดันถามว่า：“พวกเราจะไปไหน？ตระกูลวชิรนันท์หรือว่าตระกูลอัครนันท์？”
“อ๋า？”
เส้นหมี่อึ้งไปเล็กน้อย ไม่ได้ตอบโต้ในทันที
จนกระทั่งชายหนุ่มด้านหลังสองคน ได้ยินคำพูดของแด๊ดดี้แล้ว ทันใดนั้น หน้าเล็กๆ ของคุณชายคิวก็ยื่นเข้ามา：“ผมจะไปหาคุณลุง ไม่ไปบ้านปู่เล็ก เขาดุเกินไป”
เส้นหมี่：“……”
สักพัก จึงมองชายหนุ่มแล้วยิ้มอย่างอึดอัด：“งั้นพวกเราไปตระกูลวชิรนันท์ละกัน เก็บเรียบร้อยแล้ว ปอร์เช่อยู่ที่นั่น คุณวางใจเถอะ สะอาดมาก”
ถูกต้อง นี่คือสาเหตุที่เธอไม่กล้าเสนอไปอยู่ที่ตระกูลวชิรนันท์
ตระกูลวชิรนันท์เป็นบ้านเก่า และจากที่คนๆ นี้อยู่อย่างดีมาตั้งแต่เด็ก เขาจะชินหรือ？
แต่ความจริงก็คือ พอเธอพูดจบ คนตรงหน้าก็หักพวงมาลัย แล้วขับไปที่เขตเมืองเก่า
เส้นหมี่เม้มริมฝีปาก ลึกลงในใจนั้นอดไม่ได้ที่จะรู้สึกดี
ดังนั้น ครอบครัวเธอจึงย้ายเข้าไปตระกูลวชิรนันท์อย่างเป็นทางการ
ส่วนปอร์เช่ที่อยู่นั่นได้ยินข่าวนี้ ก็ดีใจอย่างมาก เขายังตั้งใจทำอาหารเที่ยงแสนอร่อยมากมาย หลังจากกลับมาจากบริษัทโดยเฉพาะ
หลังจากทานข้าวเที่ยง เส้นหมี่จึงตัดสินใจไปดูที่บริษัทกับเขา
“แสน……พี่คะ งั้นฉันไปบริษัทก่อนนะ พี่อยู่บ้านดูลูกๆ ไป โอเคไหม？”เธอหน้าแดง ไม่กล้าแม้แต่จะมองชายคนนี้ ที่เรียกเขาออกมาอย่างเร่าร้อน
แสนรักได้ยิน หัวใจก็สั่นไหว แทบอยากจะกดผู้หญิงคนนี้ไว้ในอ้อมแขนทันที
แต่ตอนนี้ เห็นได้ชัดว่าไม่เหมาะสม
“โอเค คุณไปเถอะ จะให้ผมไปรับคุณไหม？”
“ไม่ต้องๆ ฉันน่าจะดูบัญชีของบริษัท ปอร์เช่ยังไม่มีประสบการณ์นัก ช่วงนี้ขาดคนจำนวนมาก”
เส้นหมี่พูดพลางขมวดคิ้วไป พร้อมกับหยิบกระเป๋าขึ้นมาด้วย
เอสเอฟ เทรดดิ้งของตระกูลวชิรนันท์ ช่วงนี้ไม่ค่อยพัฒนาดีเท่าไหร่ หนึ่งคือเพราะว่าเธอไม่ได้อยู่นี่ และปอร์เช่ยังขาดประสบการณ์
ส่วนสาเหตุที่สองนั้น เอสเอฟเพิ่งเริ่มต้น เป็นช่วงที่โดนคนอื่นหยั่งเชิง ถ้าไม่มีคนคอยติดตามอย่างแน่นหนา ลูกค้าก็จะหนีได้เป็นเรื่องปกติ
เส้นหมี่ขับรถมาที่บริษัท
อย่างที่คิดไว้ หลังจากเธอมาแล้ว ไม่นานนัก ก็เห็นปัญหามากมายของบริษัท
“นั่นประธานยุทธพงศ์แห่งคาเรย์ที่ครั้งที่แล้วฉันไปคุยเรียบร้อยแล้วที่เมืองเอกไม่ใช่หรือ？ทำไมยกเลิกคำสั่งซื้ออีกแล้ว？”
“ใช่ เขาบอกว่าพี่ไม่กลับมาเลย และก็ไม่รู้ว่าพี่เป็นอะไรไหม？จึงไม่กล้าสั่งออเดอร์กับพวกเรา”
ปอร์เช่น้อยใจเล็กน้อย จึงอธิบายอย่างระมัดระวัง
เส้นหมี่ได้ยิน ก็ขมวดคิ้วแน่นขึ้นทันที
เธอคิดว่าตอนที่เธอไม่อยู่ น้องชายคนนี้อาจจะดูแลได้ไม่โดดเด่นนัก แต่มันแย่จนขนาดนี้ ทำให้ในใจเธอรู้สึกเยือกเย็น
เส้นหมี่ก็ยิ่งหงุดหงิด
เธอไม่มีอารมณ์ดูอีกต่อไป หลังจากออกมาจากบริษัท จึงตัดสินใจไปหาลูกค้าในท้องถิ่นสองสามราย เพื่อดูว่าสถานการณ์ของพวกเขาเป็นอย่างไรบ้าง
กลับคิดไม่ถึงว่า พอเธอออกมาแล้ว จะเห็นมายบัคสีขาวคันหนึ่งจอดอยู่ตรงนั้น
“พี่ นั่นไม่ใช่……？”
ปอร์เช่ที่ออกมาด้วยกันก็เห็นรถคันนี้ ทันใดนั้น สีหน้าเขาก็เปลี่ยนไปทันที
เส้นหมี่ไม่พูด จนกระทั่งประตูรถเปิดออก จากนั้นชายหนุ่มที่สวมแว่นก็เดินลงมาจากด้านในอย่างสง่างาม เธอจึงสั่งอย่างเย็นชาว่า：“เข้าไป”
ปอร์เช่เข้าไปทันที
ในเมืองที่เข้าสู่ช่วงปลายฤดูใบไม้ร่วง ที่จริงแล้วอากาศค่อนข้างเย็น ลมหนาวพัดมา ใบไม้แห้งร่วงลงมาบนหัวพร้อมกับเสียงดังกรอบแกรบไม่หยุด ความหนาวเหน็บ พร้อมกับลมหายใจอันเยือกเย็น
คณาธิปเข้ามา
ดวงตาของเขาไม่ละออกจากผู้หญิงคนนี้เลย ราวกับเกิดรากลึก เอาแต่จ้องอย่างนั้น
แต่ว่า น่าเสียดายมาก เขาเห็นความเย็นชาของเธอแล้ว ก็เห็นความรังเกียจและเกลียดชังของเธอด้วย เขากำลังคิดว่า ถ้าไม่ใช่เพราะรถคันนี้ของเขาที่ขวางทางออกรถของเธอ
บางที เธออาจจะไม่หยุดลง
