ยัยหมอวายร้ายที่รัก - บทที่ 514 หอบรรพบุรุษข้างบนซ่อนความลับอะไรไว้กันแน่？

ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 514 หอบรรพบุรุษข้างบนซ่อนความลับอะไรไว้กันแน่？
เขาทนลมหายใจที่มีแต่ฝุ่นนี้ไม่ได้ ปิดปากและจมูกของตัวเอง และก็มองไปชั้นบนอีกครั้ง จากนั้นจะลงไป

แต่ตอนที่เขากันกลับนั้นเอง จู่ๆ เขาก็เห็นเหมือนตรงพื้นดูผิดปกติไป

ของที่ถูกเก็บไว้เฉยๆ นานๆ ตัวตู้กับพื้นควรจะมีแต่ฝุ่นไม่ใช่หรือ เกี่ยวกันไหม？ทำไมพื้นถึงมีฝุ่นหนาๆ？

แต่ว่า ขาตู้ ทำไมสะอาดขนาดนี้？

เขาตกอยู่ในความคิด

แป๊บหนึ่ง หลังจากดวงตาสีดำที่ดูคมกริบน่ากลัวของเขาหรี่ลง เขาก็ปล่อยมือที่ปิดปากและจมูกของตัวเอง ยื่นมือออกแรงขยับตู้นี้

อย่างที่คิดไว้เลย ใต้ตู้นี้ไม่มีฝุ่น

มันเหมือนจงใจสร้างภาพลวงตาขึ้นมา ดูจากภายนอก บนพื้นผิวตู้นี้แม้กระทั่งพื้นก็มีแต่ฝุ่น แต่หลังจากผลักออกไป ด้านล่างก็เหมือนกับขาตู้

สะอาดหมดเลย

หมายความว่า ตู้นี้ ไม่ได้วางอยู่ตรงนี้นานแล้ว

แล้วตู้อื่นๆล่ะ？

จู่ๆ ชายคนนี้ก็เงยหน้ามองไปยังตู้อื่นๆ ตรงชั้นสอง จากนั้นก็ลงมือ

สุดท้าย หลังจากเขาขยับตู้พวกนั้นออกไป เขาก็เห็นภาพเหมือนกับตู้ใบแรกอีกครั้ง

และที่น่าตกใจที่สุดคือ ตรงผนังที่อยู่ตรงข้ามหน้าต่าง ตอนที่เขาขยับตู้สองใบนั้นออก เขาก็เห็นรอยอีกสองรอยที่ดูเหมือนจะวางไว้ตรงนี้นานมากแล้วตรงด้านล่างอย่างชัดเจน

ดังนั้น แสงดาวไม่ได้หลอกเขาจริงๆ？

งั้นด้านบนซ่อนอะไรอยู่กันแน่？ทำไมเธอถึงบอกว่ามีผี？

และก็ ทำไมตอนนี้ถึงโดนคนทำให้เป็นภาพลวงตาเพื่อมาปกปิดอีกแล้ว？เกิดอะไรขึ้นกันแน่？

เครื่องหมายคำถามวนไปมาอยู่ในหัวของชายคนนี้ ทำให้เขาอยากรู้คำตอบไม่ไหว

“แสงดาว！”

“อ๋า？”

แสงดาวที่กำลังเล่นโคลนอยู่ที่ชั้นล่าง และรอน้องชายอย่างอดทน ก็เงยหน้าขึ้นมามองน้องชายอย่างงุนงง

“เธอไปเรียกพี่ชายใหญ่ฝ่ายพ่อมาหน่อย”

“โอเค”แสงดาวที่กลายเป็นคนเชื่อฟังแล้ว โยนโคลนในมือทิ้งทันที แล้วก้าวเท้าออกไปทำตามที่น้องชายสั่ง

ไม่กี่นาทีถัดมา ธวัชก็มา

“รัก เกิดอะไรขึ้น？”

“พี่ พี่ขึ้นมาดูหน่อย บนนี้เหมือนจะมีปัญหา”แสนรักโบกมือจากชั้นบน ให้เขารีบขึ้นไป

สถานการณ์แบบนี้ในตอนนี้ คุณท่านไม่อยู่ กาโร่ก็ตายแล้ว เขาหาใครไม่ได้ ก็ได้แต่หาพี่ชายใหญ่ฝ่ายพ่อที่ปกติอยู่ในคฤหาสน์ มาช่วยดูแลเรื่องงานบ้าน

ธวัชขึ้นมาข้างบน

จริงด้วย หลังจากเขาเห็นฉากนี้ ก็ตกใจมาก

แต่ว่า น่าเสียดายเล็กน้อย เขาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น？

“ที่นี่ ฉันไม่เคยมา นายก็รู้ หอบรรพบุรุษตระกูลหิรัญชา มีแค่สมาชิกในครอบครัวเท่านั้นที่เข้ามาได้ ดังนั้น ฉันไม่รู้จริงๆ ว่าเกิดอะไรขึ้น”

แสนรัก：“……”

เปลวไฟแห่งความหวังดับลงทันที ในใจเขาอดไม่ได้ที่จะกระวนกระวายอีกครั้ง

บนนี้ เคยซ่อนความลับอะไรไว้กันแน่？

“กรี๊ด——”

ทันใดนั้น แสงดาวที่อยู่ด้านล่างก็ร้องขึ้นมาอีกครั้ง

แสนรักได้ยิน ก็โผล่หน้าออกมาจากหน้าต่างทันที：“เกิดอะไรขึ้น？”

“ตา！ตา！！”แสงดาวที่ตกใจจากช่องว่างประตูจนล้มลงกับพื้น กอดหัวตัวเองไว้เหมือนตกใจอย่างหนัก ชี้ไปที่ประตูหอบรรพบุรุษนี้แล้วกรีดร้อง

แสนรักเห็น ก็สบตากับธวัช

ทันใดนั้น พวกเขาก็ลงไปจากบนชั้นใต้ดิน

กลับเห็นว่า พอพวกเขามาถึงตรงนี้ ก็ไม่มีอะไรเหมือนเดิม ประตูที่ปิดสนิทนั้น ยังเป็นเหมือนที่ธวัชเพิ่งเข้ามา

ผู้หญิงคนนี้ เป็นบ้าอะไรอยู่กันแน่？

แสนรักที่ทนไม่ไหวสุดๆ แล้ว ก็จะออกไปสั่งสอนพี่สาวตัวเองสักหน่อย

“เดี๋ยว รัก นี่อะไร？”จู่ๆ ธวัชก็พูดจากด้านหลังเขา

แสนรักก้มหน้าไปตามสายตาของเขาทันที

ทันใดนั้น ก็ตกใจ！

——

เจแปน เซกาวา

เส้นหมี่ฟื้นมา ก็เห็นว่าตัวเองถูกขังไว้ และครั้งนี้ เธอไม่มีสวนที่มีวิวสวยงามอีก รอบๆ ทั้งแคบและมืด ……

เหมือนอยู่ชั้นใต้ดินสักที่

งั้นตอนนี้เธออยู่ไหนกันแน่？

เส้นหมี่ดิ้นรนไปมา：“อื้อ……อื้ออื้อ……”

เธอทรมานอยู่ในนั้นนานมาก จึงเห็นในห้องที่มืดนี้ มีแสงลอดเข้ามาเล็กน้อย แล้วมีคนเข้ามา

“ฟื้นแล้ว？งั้นก็รออยู่ในนี้ละกัน ปล่อยไปดีๆ ไม่เอา ดันแกว่งเท้าหาเสี้ยนเอง ตอนนั้น ที่ปล่อยคุณไป คุณก็ไม่กลับไปดีๆ เอง กลับต้องถ่อมาถึงสถานที่แบบนี้ จะโทษใครได้ล่ะ？”

ดันเป็นผู้หญิงเจแปนที่ปล่อยเธอไปวันนั้นที่ลานเล็กๆ ในคากาวะ

เส้นหมี่ได้ยิน ก็ดิ้นตรงหน้าเธออย่างแรงมากขึ้นทันที：“อื้อๆ……”

ความหมายของเธอง่ายมาก รีบเอาของในปากเธอออกไป เธอจะพูด

ดีที่ ผู้หญิงเจแปนคนนี้เห็นว่าอยู่ในห้องลับ เส้นหมี่หนีไม่ได้ สุดท้ายจึงดึงเทปกาวบนปากเธอออก

ทันใดนั้น หลังจากเส้นหมี่รู้สึกว่าทั้งปากนั้นโล่ง เธอก็นั่งบนเก้าอี้ตัวนั้น แล้วสูดหายใจเข้าลึกๆ

ไม่กี่นาทีต่อมา เธอก็สงบลง แล้วเธอจึงมองไปที่ผู้หญิงเจแปนคนนี้

“ถ้าฉันไม่กลับมา ฉันจะรู้ได้อย่างไรว่าคุณนายของบ้านคุณคือใคร？”

“งั้นตอนนี้คุณรู้แล้ว คุณจะทำอะไรได้？คุณช่วยสามีคนนั้นของคุณได้ไหม？อย่าฝันหวานหน่อยเลย เหลืออีกสองวัน สามีคุณก็จะเอามรดกในมือเขาทั้งหมดให้คุณชายพวกเราแล้ว ยังไงคุณก็หยุดไม่ได้”