ยัยหมอวายร้ายที่รัก - บทที่ 748 เอาอกเอาใจมาก แม้แต่เขายังรู้สึกว่าไม่มีความหมาย
ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 748 เอาอกเอาใจมาก แม้แต่เขายังรู้สึกว่าไม่มีความหมาย
อีกทั้งเขาพูดถึง“แก้แค้น”สองคำนี้ น้ำเสียงของเขาดูลำบากใจมาก ในแววตามีความโศกเศร้า แน่นอนว่าไม่ได้เสแสร้ง
แสนรักไม่ได้ส่งเสียงใดออกมาแล้ว
เขาไม่ได้แสดงมีสีหน้าอะไรออกมามองไปยังสระน้ำสระนี้ ใครก็ไม่สามารถรู้ได้ว่าเขาคิดอะไรอยู่?
เส้นหมี่：“……”
ทันใดนั้น เธอก็มองเห็นเบ็ดคันนั้นที่อยู่ในสระน้ำขยับตัวแล้ว ในทันใด หลังจากนั้นดีใจขึ้นมา เธอรีบวิ่งเข้ามาอย่างดีใจ：“มีปลาแล้ว！คุณแสนรัก คุณดูสิ มีปลาแล้ว！”
เธอทั้งตะโกนทั้งกระโดด ดีใจเหมือนกับเด็กน้อยคนหนึ่ง
เดิมทีแสนรักไม่ดีใจ แต่มองมาที่เธอแล้ว หลังจากนั้นจึงหยิบคันเบ็ดขึ้นมา
“ฟื้ด——”
จริงๆด้วย ปลาตะเพียนตัวหนึ่งน่าจะประมาณสองกิโลกรัมติดเบ็ดแล้ว
“ว้าว！ ตัวใหญ่มาก！！”เส้นหมี่เหมือนถูกผลลัพธ์นี้ทำให้ติดใจเสียแล้ว เธอมองไปที่ปลาตัวนั้นอย่างตื่นเต้น ดีใจเหมือนกับว่าตัวเองตกได้อย่างนั้น
“คุณหมอสวยใสเมื่อก่อนไม่เคยตกปลามาก่อนเหรอ”
ไชกุได้เห็นแล้ว ก็ถูกเธอทำให้ดีใจขึ้นมาด้วย อดใจไม่ไหวที่จะถามออกมาหนึ่งประโยค
เส้นหมี่พยักหน้าทันที：“ไม่เคยค่ะ นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันได้เห็นการตกปลาในระยะใกล้ขนาดนี้ มีความสุขมากเลยค่ะ”
เธอนั่งยองๆลงข้างๆปลาตัวนั้น ดวงตาเปล่งประกายขึ้นมาเหมือนกับดวงดาว เหมือนกับเด็กน้อยยังไงอย่างงั้น
เธอไม่เคยตกปลามาก่อนจริงๆ
ตอนเด็กๆ พ่อแม่เพื่อจะอบรมความสามารถให้กับเธอ เมื่อมีเวลาว่าง ถ้าไม่ใช่เรียนเปียโน ก็จะเป็นงานศิลปะอย่างใดอย่างหนึ่ง พอโตมาแล้ว เธอก็แต่งเข้าตระกูลหิรัญชามาอย่างกะทันหัน คลอดลูก ออกนอกประเทศไป ย่ิงไม่มีเวลาแล้ว
ที่แท้ การตกปลาเรื่องนี้สามารถทำให้มีความสุขได้ขนาดนี้เลยเหรอ
เธอมองดูอย่างไม่คลาดสายตา
แสนรัก：“……”
มองดูเธอที่เหมือนกับคนโง่คนหนึ่งนั่งยองๆอยู่ข้างๆปลา เขารู้สึกรังเกียจนิดหน่อยอยากบอกเธอว่ายืนไกลๆหน่อย อย่าทำให้บนร่างกายเต็มไปด้วยกลิ่นคาวของปลา
ทำให้เขาลำบากใจ
แต่เวลานี้ ไชกุที่อยู่ด้านข้างทันใดก็พูดออกมาหนึ่งประโยค：“คุณหมอสวยใสชื่นชอบการตกปลาขนาดนี้ ไม่งั้น คุณก็ลองดูไหม”
“จริงหรือคะ”
นี่มันหาเรื่องใส่ตัวแท้ๆ ผู้หญิงคนนี้ทันใดก็ตื่นเต้นขึ้นมาอย่างมาก
หลังจากนั้นไม่กี่นาที ข้างสระน้ำมีคนว่างสองคน ตอนนี้เปลี่ยนเป็นสามคนแล้ว เพียงแต่ว่า สองคนก่อนหน้านี้ก็อยู่ว่างๆ แต่ว่าเมื่อเพิ่มอีกคนเข้ามา……
“คุณแสนรัก ฉันวางแบบนี้ปลาจะติดเบ็ดไหม”
“คุณแสนรัก ทำไมบนผืนน้ำไม่ขยับเลยล่ะ”
“คุณแสนรัก หรือว่าเหยื่อล่อของฉันมีปัญหา”
“คุณแสนรัก……”
“คุณหุบปากซะ！”
ในที่สุดแสนรักก็ทนไม่ไหวแล้ว กัดฟันด่าออกมาหนึ่งประโยค
หญิงสาวคนนี้ได้ยินแล้ว หลังจากนั้นจึงมองไปที่เขาอย่างน้อยใจ นั่งอยู่ข้างๆค้ำคางเอาไว้จ้องมองไปยังผืนน้ำไม่ถามแล้ว
เธอโง่หรือไง?
ถามอยู่นั่นแหละ ปลาถูกทำให้ตกใจหนีไปหมดแล้ว！
ไชกุที่อยู่ด้านข้างมองดูทั้งสองคนแล้ว กลับรู้สึกขำขึ้นมา……
ตกปลาครั้งนี้ เดิมทีเขาไม่ได้คาดหวังอะไร เขาเพื่อจะให้เขาอยู่ที่นี่นานอีกสักหน่อย อดใจไม่ไหวที่จะพูดเรื่องพ่อของเขา(ขุนนาย)ขึ้นมา
แต่ว่า เรื่องแบบนี้ หลังจากที่เขาเปลี่ยนไปเป็นอีกคน เขาก็ไม่ได้สนใจอะไร เป็นเขาที่พูดอยู่คนเดียว เขาฟังอยู่อย่างไม่ค่อยสบอารมณ์
จนถึงตอนนี้ หญิงสาวคนนี้วิ่งเข้ามาอย่างกะทันหัน
ไชกุได้เห็นแล้วว่าทั้งๆที่เมื่อสักครู่ยังไม่ค่อยสบอารมณ์อยู่เลย แต่เวลานี้ ชายหนุ่มคนนี้กลับเริ่มถือกาน้ำมาต้มน้ำด้วยตัวเอง ที่มุมปากของเขาแสดงความพอใจออกมาเป็นอย่างมาก
——
เส้นหมี่ตกอย่างบ้าคลั่ง！
เพราะว่า เธอตกอยู่อย่างนั้นจนพระอาทิตย์ตกดิน ยังตกปลาไม่ได้สักตัว！！
เชี้ย！
นี่มันรังแกกันชัดๆ?
ในที่สุดความอดทนสุดท้ายของเธอก็หมดลง หลังจากนั้น“วืด”ลุกขึ้นมาจากเก้าอี้ เอาเบ็ดคันนั้นทิ้งไปแล้ว
“ฉันไม่ตกแล้ว ปลาพวกนี้มันเลือกคน คุณดูสิ ตกอยู่ตั้งนาน ตัวหนึ่งก็ไม่มี”เธอรู้สึกโกรธเคืองขึ้นมาอย่างมากวิ่งมาที่ถังอีกอันที่อยู่ด้านข้างปลาเต็มแล้ว
แสนรักที่นั่งอยู่ที่นั่นทั้งวัน ยิ้มออกมาอย่างเย็นชา：“คุณอยู่ที่นั่นพูดอะไรก็ไม่รู้ทั้งวันไม่หยุด ยังจะโทษปลาอีกเหรอ”
เส้นหมี่：“……”
คำพูดนี้ พูดอะไรต่อไปไม่ได้แล้ว
เธอพูดมากที่ไหน? เธอก็เพียงแค่ถามคำถามเขาแค่ไม่กี่คำถามเอง? มือใหม่ถามหน่อยไม่ได้หรือไง?
เธอไม่สนใจเขาแล้ว จึงเข้ามาดันตัวเขาเดินออกไป
แสนรัก：“ปลาล่ะ”
เส้นหมี่ไม่ได้หันกลับไปมองสักนิด：“จะเอากลับไปทำไม กลับไปก็ไม่มีใครทำให้คุณกินหรอก ปล่อยเถอะ มองไม่เห็นหรือไงว่าสระที่นี่ของพวกเขาเลี้ยงปลาอยู่”
หลังจากนั้นหญิงสาวก็ไม่ได้สนใจปลาเหล่านี้อีก ดันเขาเดินออกไปเลย
แสนรักเหลือบไปมอง
ความจริงแล้ว เธอพูดไม่ผิดสักนิด ปลาพวกนี้ เลือกคน เพราะว่า เบ็ดของเขากับเบ็ดของเธอ เดิมทีไม่เหมือนกัน มีบางคน เพื่อจะให้เขาอยู่ต่อ ลงทุนลงแรงไปไม่น้อย
ริมฝีปากของแสนรักยิ้มเยาะออกมาอย่างเย็นชา โดยมีเธอดันตัวเองกลับไป
คืนนี้ หลังจากที่ทั้งสองทานอาหารเย็นแล้ว ก็ออกจากเรด พาวิเลี่ยนไป
“แสนรัก คุณหมอสวยใสคนนี้ไม่เลวเลยทีเดียว ดูแลคุณอย่างละเอียด อีกทั้งเป็นนักเรียนของคุณไพบูลย์ ต่อไปนี้คุณอย่าชอบอารมณ์เสียใส่เธอนัก เข้าใจไหม”
ในตอนที่กำลังกลับไป ม็อกโกมองไปที่หญิงสาวที่กำลังยกวีลแชร์ขึ้นหลังรถแวบหนึ่ง เดินมาด้านหน้ามาหาแสนรักที่อยู่บนรถแล้วบอกกล่าวออกไปหนึ่งประโยค
แสนรักได้ยินแล้ว ที่อยู่ในรถมองออกไปอย่างเย็นชา
“ความสามารถของเธอไม่น้อยทีเดียว นี่พึ่งจะพบหน้ากันไม่กี่ครั้ง ก็ออกหน้ามาพูดแทนเธอแล้ว”
“นี่……”
ม็อกโกได้ยินเสียงนี้ ทันใดภายในใจก็คิดขึ้นมาได้
แย่แล้ว เขาไม่ควรพูดส่ิงเหล่านี้
