ย้อนเวลากลับมาเป็นเทพยุทธ์ - ตอนที่ 100

จิวโมไป๋บ่มเพาะพลังอย่างเงียบสงบในห้องพักเป็นเวลา 10 วัน ก่อนที่เหตุการณ์ด้านนอกจะค่อยๆสงบลง หมู่บ้านใบไม่ร่วงเปิดให้เข้าออกได้อีกครั้ง แต่ก็มีทหารคอยตรวจสอบอยู่ตามจุดต่างๆทั่วหมู่บ้าน

จิวโมไป๋ออกจากโรงแรมที่พัก เดินไปรอบๆหมู่บ้านใบไม้ร่วงเพื่อรับฟังการพูดคุยของชาวบ้าน สุดท้ายเขาก็ไปสำนักงานซื้อขายที่ดิน เพื่อตรวจสอบการก่อสร้างว่าตอนนี้สร้างไปถึงไหนแล้ว

เมื่อทำธุระเสร็จแล้วเขาก็จ้างรถยนต์โดยสารให้ไปส่งที่ เกาะโดดเดี่ยว

ก่อนออกจากหมู่บ้านใบไม้ร่วงก็มีการตรวจสอบอย่างละเอียด เมื่อไม่พออะไรทหารก็ปล่อยเขาไป ใช้เวลาไม่นานเขาก็ถึงเกาะโดดเดี่ยว บรรยากาศรอบเกาะดูแตกต่างจากที่เขามาครั้งแรกอย่างสิ้นเชิง เกาะที่เคยแห้งแร้งราวกับเกาะต้องสาป กลายเป็นเกาะที่งดงามเต็มไปด้วยพลังแห่งชีวิต จิวโมไป๋เดินผ่านประตูหน้าเกาะก็พบเสี่ยวไป๋กำลังนั่งหน้างอไม่พอใจอยู่

เมื่อเห็นเสี่ยวไป๋ ดวงตาของจิวโมไป๋เป็นประกายอ่อนโยน เขาพูดด้วยรอยยิ้ม”ฮ่าๆ ขอโทษที่กลับมาช้า”

เสี่ยวไป๋เห็นเขาก็พุ่งเข้าอ้อมแขนของเขาอย่างตื่นเต้น จิวโมไป๋ลูบหัวเสี่ยวไป๋ มันก็ไม่ขัดปล่อยให้เขาลูบหัวจนมันร้องออกมาอย่างพอใจ

เล่นกับเสี่ยวไป๋ซักพักเขาก็พูด”ไปจับปลามา เดี๋ยวฉันทำอาหารที่แกชอบให้”

เสี๋ยวไป๋ร้องไม่พอใจเล็กน้อย ก่อนที่จะพุ่งออกจากอ้อมแขน หายไปอย่างด้วยเร็วไม่นานมันก็จับปลาตัวใหญ่กลับมา

จิวโมไป๋มองปลาตัวใหญ่ผิดปกติอย่างแปลกใจเล็กน้อย แต่ไม่นานเขาก็เข้าใจเพราะการเผาไหม้ของเพลิงนิรันดร์หายไป พลังธรรมชาติและพลังชีวิต ของเกาะโดดเดี่ยวก็ไม่ถูกเผาผลาญอีกแล้ว ทำให้ต้นไม้ พืช และ สัตว์ต่างๆ กลับมามีชีวิต และพลังธรรมชาติที่หนาแน่นกว่าภายนอก 10 เท่า ทำให้พวกมันเติบโตอย่างรวดเร็ว เวลาเพียงสิบกว่าวัน ต้นกล้าของต้นไม้ที่จิวโมไป๋นำมาปลูก ทั้งหมดเติบโตสูงขึ้นเกือบ 2 เมตรอย่างน่าตกใจ สัตว์ต่างๆที่เคยอาศัยอยู่บนเกาะตั้งแต่แรก ก็ค่อยๆแข็งแรงขึ้นอย่างน่ากลัว สัตว์บางส่วนแข็งแกร่งกว่าสัตว์ที่อยู่นอกเกาะด้วยซ้ำ และพวกมันก็ค่อยๆเริ่มขยายเผ่าพันธิ์

โดยเฉพาะสัตว์น้ำต่างๆ เช่นปลา ที่เติบโตและแพร่พันธุ์อย่างรวดเร็วเพียงไม่นาน แม่น้ำสายต่างๆทั่วเกาะโดดเดี่ยวก็เต็มไปด้วยสิ่งมีชีวิต

ในช่วงเวลาที่เขาไม่อยู่ในเกาะ เกาะโดดเดี่ยวกลายเป็นเกาะที่มีชีวิต แตกต่างจากเกาะแห้งแล้งไร้ชีวิตโดยสิ้นเชิง พลังงานธรรมชาติหนาแน่นเต็มทุกอณูทั่วทั้งเกาะ น่าเสียดายที่สัตว์ป่าน้อยเกินไป ทำให้ระบบนิเวศสภาพแวดล้อมธรรมชาติไม่สมดุล ถ้าต้องการให้เกาะโดดเดี่ยวสมบูรณ์เขาต้องเพิ่มสัตว์ป่า และพวกมันต้องหลากหลายมากขึ้น และเขาต้องปลูกสมุนไพรอีกด้วย

แผนเริ่มแรกที่เขาจะหาสมุนไพร เพื่อนำมากลั่นโอสถ ต้องถูกเลื่อนออกไปเพราะเหตุการณ์สังหารหมู่

เขาต้องเปลี่ยนแผนใหม่ นำเมล็ดสมุนไพรมาปลูกที่นี่แทนไปก่อน ด้วยความน่าแน่นของพลังงานธรรมชาติที่หนาแน่นกว่าภายนอกหลายเท่า สมุนไพรจะต้องเติบโตอย่างรวดเร็ว

อีก 1 ปี 3 เดือน เมื่อพลังงานธรรมชาติพลุ่งพล่าน โลกเกิดการวิวัฒนาการอย่างรุนแรง สัตว์ ต้นไม้ สมุนไพรจะเกิดการกลายพันธิ์ การนำพวกมันมาไว้ในเกาะโดดเดี่ยวที่มีพลังงานธรรมชาติหนาแน่น เมื่อถึงเวลานั้น พวกมันจะมีโอกาสกลายพันธิ์มากกว่าภายนอก

ถ้าเขาโชคดี เกาะของเขาจะมีวัตถุดิบหลอมโอสถจำนวนมาก โดยที่เขาไม่ต้องไปตามหาที่อื่น

จิวโมไป๋กลับมาที่ห้องที่เขาพัก เขาไม่รอช้าเปิดแหวนมิติเก็บของแล้วนำวัตถุดิบทำอาหารออกมา เริ่มลงมือทำอาหาร เสี่ยวไป๋กระโดดขึ้นมาบนซิ้งล้างจาน มันวางปลาตัวใหญ่อีกตัวที่มันพึ่งไปจับมาใหม่ลงไป ก่อนที่มันจะหันหัวมองจิวโมไป๋พร้อมลงประกายตาสีเขียวใสแจ๋ว เห็นท่าทางน่ารักของมัน จิวโมไป๋อดไม่ได้ที่จะยกมือที่เละวัตถุดิบทำอาหารขึ้นมา และตบหัวที่เต็มไปด้วยเส้นขนขาวประกายเงินแสนสะอาดของเสี่ยวไป๋

มันโยกหัวหลบ ก่อนจะกระโดดหนีไป พร้อมเสี่ยวไป๋ร้องคำรามไม่พอใจ เมื่อเห็นคราบสกปรกบนหัวของมัน

“โฮกกกก”

“ฮ่าๆโทษที ฉันไม่ได้ตั้งใจ”จิวโมไป๋หัวเราะเบาๆอย่างพอใจ เสี่ยวไป๋จับสัมผัสถึงได้ว่ามันถูกแกล้ง มันแยกเขี้ยวออกมาก่อนจะพุ่งใช้หัวเล็กๆของมันชนเข้ากับท้องของจิวโมไป๋ ทำให้จิวโมไป๋เซเล็กน้อย เสี่ยวไป๋ดูเหมือนจะยังไม่พอใจมันเอาหัวชนจิวโมไป๋ติดๆกัน

“พอๆ หยุดเล่นได้แล้ว”จิวโมไป๋จับตัวเสี่ยวไป๋ขึ้น เสี่ยวไป๋แยกเขี้ยวคำรามไม่พอใจ มันโบกเท้าทั้งสี่ไปมาอย่างไม่ยอมแพ้ แต่เพราะมันตัวเล็ก ขาสั้นเกินไปทำให้มันตอบโต้จิวโมไป๋ไม่ได้

แกว่งเท้าสั้นของมันอยู่พักใหญ่ สุดท้ายมันก็ต้องยอมแพ้

…

สองวันต่อมา จิวโมไป๋กลับมาที่เมืองเทียนซู เสี่ยวไป๋เกาะอยู่บ่นบ่าของจิวโมไป๋มองกวาดไปมาอย่างสงสัยใคร่รู้ ระหว่างทางมีคนมองลูกเสือขาวตัวเล็ก แต่ก็ไม่มีใครแสดงอาการหวาดกลัว โดยเฉพาะหญิงสาวมีบางคนที่อยากเข้ามาเล่นกับมัน แต่จิวโมไป๋เร่งเร็วขึ้นแล้วหลบออกมา

เพราะความแข็งแกร่งของคนในยุคสมัยนี้เหนือกว่าในอดีต ผู้บ่มเพาะพลังระดับสูงมีร่างกายที่แข็งแกร่งกว่าสิ่งมีชีวิตที่ร้ายกาจในอดีต ทำให้มนุษย์ลดความหวาดกลัวสัตว์ร้ายลง ไม่แปลกที่จะมีผู้บ่มเพาะพลังจับสัตว์ร้ายเช่นเสือมาเลี้ยง

แต่ถ้าสัตว์เลี้ยงสร้างความเสียหายให้กับคนอื่น จะต้องจ่ายค่าปรับราคามหาศาล ทำให้มีคนที่เลี้ยงพวกมันน้อยมาก

จิวโมไป๋เดินมาถึงร้านอาหารครอบครัวจิว เขาก็เห็นแม่ของเขาฮั่นหวูเหยา และ หญิงสาวอีกคนหนึ่งที่มีใบหน้าที่งดงามอย่างมาก

หยินลั่วปิง

“โมไป๋ ลูกกลับมาทำไมไม่บอกแม่ก่อน”ฮั่นหวูเหยา เห็นลูกชายที่หายไปเกือบหนึ่งเดือนพูดขึ้นด้วยความดีใจ เพราะนี้เป็นครั้งแรกที่ลูกชายของเธอหายไปนาน มันทำให้เธออดเป็นห่วงไม่ได้

“ผมอยู่ที่หมู่บ้านใบไม้ร่วงพอดีครับแม่ พอเปิดให้ออกจากหมู่บ้านได้ผมเลยรีบกลับ”จิวโมไป๋เปิดเผยที่อยู่ของเขาออกมา โดยไม่บอกความจริงให้แม่ได้รู้

“ลูกอยู่ที่นั้นด้วยเหรอ”แม่ของเขาดูตกใจอย่างมาก ก่อนจะเดินมาหาเขาด้วยท่าทางกังวล”ลูกไม่เป็นอะไรใช่ไหม”

“ไม่เป็นไรครับแม่ ผมอยู่ในหมู่บ้านไม่ได้ออกไปไหน”จิวโมไป๋รีบพูดปลอบคลายความกังวล เพราะข่าวการสังหารหมู่ โด่งดังมากจนน่ากลัว…