ย้อนเวลากลับมาเป็นเทพยุทธ์ - ตอนที่ 296

แรงระเบิดทำให้พื้นที่บริเวณนั้นราบเป็นหน้ากอง ไม่เหลือเค้าโครงเดิมอยู่เลย คนขององค์กรที่อยู่ใกล้กับระเบิด ต่างก็ถูกแรงระเบิดทำให้บาดเจ็บสาหัส แต่ไม่มีใครเสียชีวิต เพราะจิวโมไป๋คำนวนแรงระเบิดเอาไว้แล้ว

จิวโมไป๋พุ่งทะยานด้วยความเร็วสูง เขาใช้คมกระบี่ตัดที่ไหล่ขวาของทุกคนจนขาดกระเด็น เขาไม่ปราณีว่าจะเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย

แม้ว่าเขาอยากจะสังหารทุกคนที่นี่ แต่เขาก็ทำไม่ได้ เพราะเฉินหูถูกเปิดเผยใบหน้าแล้ว ถ้ามีการสังหารอย่างโจ่งแจ้งและถูกกล้องดาวเทียมจับภาพเอาไว้ได้ แม้ว่าเฉินหูจะไม่เกี่ยวข้อง เขาก็จะต้องถูกสอบสวนอย่างหนัก เมื่อเฉินหูตกอยู่ในมือของรัฐบาล เขาไม่รู้ว่าเฉินหูจะต้องเจอกับอะไรบ้าง

ดังนั้นเขาจึงไม่ฆ่าคนพวกนี้ แต่เขาก็ไม่ปล่อยไปง่ายๆ เขาทำให้คนพวกนี้พิการแทน แม้ว่าเทคโนโลยี่ในปัจจุบันจะสามารถต่อแขนได้ แต่ค่าใช้จ่ายก็ไม่น้อย เขาไม่เชื่อว่าองค์กรของคนพวกนี้จะเสียเงินรักษาคนพิการ

เฉินหูอยู่บนเหมือง ทำให้เขาไม่ถูกผลกระทบจากระเบิดมากนัก แต่หูของเขาอื้ออึงเพราะเสียงระเบิดอันดังสนั่น ตาของเขาพล่ามัวไปหลายวินาที เมื่อได้สติเขาก็เห็นคนในชุดดำกำลังตัดแขนคนขององค์กรอยู่ด้านล่าง เขาก็คิดว่าเป็นผู้ช่วยของชายในชุดคลุมสีขาว

เฉินหูได้สติเขากำลังจะปาหินช่วย แต่ก็มีเสียงตะโกนขึ้นมาก่อน

“หยุด! รีบออกไปจากที่นี่ ไปที่สถานีตำรวจและรายงานทุกอย่างซะ ถ้านายไม่อยากเจอเรื่องยุ่งยากในอนาคต”จิวโมไป๋ดัดเสียงตะโกนขึ้นไปบอกเฉินหู

เฉินหูหยุดมือลง แต่เขาก็ไม่จากไป เขายืนมึนงงอยู่ที่เดิม เพราะสมองของเขาได้รับการสั่นสะเทือนจากแรงระเบิดทำให้เขาสมองว่างเปล่าไปครู่หนึ่ง

จิวโมไป๋เห็นดังนั้น ก็ไม่พูดอะไรอีก เขาจัดการคนขององค์กรทุกคนที่อยู่โดยรอบอย่างง่ายดาย เพราะไม่มีใครสามารถต่อสู้ได้

จิวโมไป๋เหินร่างไปทางเนี่ยฟูหานและผู้พิทักษ์เฉิน ที่ตอนนี้ทั้งสองกำลังพยายามลุกขึ้น ร่างกายของพวกเขาเต็มไปด้วยบาดแผลจากแรงระเบิด ซึ่งมันไม่แปลกเลย เพราะยันต์ระเบิดเกือบครึ่งเขาโยนเข้าใส่สองคนนี้

ผู้บ่มเพาะพลังขั้นที่ 7 ไขกระดูกที่โชคร้าย รับเคราะห์ถูกระเบิดกระแทกออกไปไกล แม้จะไม่ถึงแก่ชีวิต แต่ความเสียหายที่ได้ทำให้ไม่สามารถประคองตัวเองได้อีก

ผู้พิทักษ์เฉินยืนขึ้นได้สำเร็จ เขามองไปยังจิวโมไป๋อย่างโกรธแค้น ถ้าแววตาฆ่าคนได้จิวโมไป๋จะต้องถูกสับเป็นร้อยๆชิ้น ถ้าเขาเรียกพลังทั้งหมดมาป้องกันไม่ทัน สภาพของเขาจะแย่กว่านี้หลายเท่า เขาก็มองไปยังเนี่ยฟูหานที่ถูกระเบิดจนตกอยู่ในสภาพสาหัสไม่ต่างกัน คิ้วของเขาก็ขมวดแน่นด้วยความสงสัย ก่อนจะอ้าปากพูดอย่างยากลำบาก

“พวกแก ไม่ได้เป็นพวกเดียวกัน?”

“ใช้”จิวโมไป๋ตอบขณะที่เดินเข้ามาอย่างช้าๆ

ได้ยินดังนั้นผู้พิทักษ์เฉินก็คาดเดาอะไรบางอย่างได้

“ห้องเก็บข้อมูลที่ 2 …”

ฉึก! กระบี่สีเงาแทงไปที่ไหล่ขวาของผู้พิทักษ์เฉินก่อนที่จะเฉือนแขนจนหลุดกระเด็น

“อ๊าาากก”ผู้พิทักษ์เฉินกรีดร้องเสียงดัง จิวโมไป๋ฟาดฝ่ามือจนผู้พิทักษ์เฉินสลบไป

“พูดมากเกินไป”จิวโมไป๋กล่าวอย่างเย็นชา ก่อนจะเดินมาทางเนี่ยฟูหาน

จิวโมไป๋ไม่พูดอะไร หยิบขวดโอสถ 2 ขวด ออกมาและโยนส่งไปให้ เนี่ยฟูหานรับขวดโอสถด้วยความสับสน

“รีบกินและรีบออกไปจากที่นี่”

เนี่ยฟูหานคิ้วกระตุกเล็กน้อย ก่อนที่เขาจะนึกอะไรบางอย่างได้ เขาเงยหน้าขึ้นและกวาดตาสำรวจจิวโมไป๋

“นายเป็นคนเมื่อตอนนั้น”พูดจบเนี่ยฟูหาน ก็จำแผ่นยันต์ของจิวโมไป๋ได้ หลังจากที่อีกฝ่ายช่วยเขาที่ป่าสวรรค์โบราณ เขาก็หาข้อมูลเกี่ยวกับยันต์อันแปลกประหลาด แต่เขาก็ไม่พบข้อมูลอะไรเลย เขาจึงถอดใจไม่ตามหาอีก

เขาไม่คิดเลยว่าอีกฝ่ายจะมาช่วยเขาในสถานการณ์ที่ยากลำบากแบบนี้

จิวโมไป๋เงียบไม่ตอบ หลังจากพาลู่หว่านที่หมดสติ ไปทิ้งไว้ที่อาคารร้าง เขาก็ค้นหาข้อมูลสถานที่ซ่อนตัวผู้ถูกลักพาตัวทันที และเขาก็พบรายชื่อฐานลับแห่งนี้ ว่ามีข้อมูลเกี่ยวกับร่างทดลอง ที่ถูกจับเข้าไปยังฐานลับ ในวันเดียวกับที่เฉินหูถูกลักพาตัว เขาจึงตรงมาที่นี่เพื่อตรวจสอบ และเห็นการต่อสู้พอดี

โชคดีที่เขามาทัน ไม่อยากนั้นอาจเกิดเหตุการณ์ที่จะทำให้เขาเสียใจอีกครั้ง

ในตอนนั้นเองใบหน้าของจิวโมไป๋ก็เปลี่ยนไป เขาหันขวับไปพูดกับเนี่ยฟูหาน

“มียอดฝีมือกำลังมาที่นี่ พาคนที่อยู่ด้านบนออกไปเร็วเข้า!”

เนี่ยฟูหานไม่พูดอะไร เขายกโอสถทั้งสองขวดขึ้นกรอกปากจนหมดทั้งหมดขวด ร่างกายของเขารู้สึกร้อนไปทั่วร่าง พละกำลังและบาดแผลฟื้นฟูอย่างรวดเร็ว เขายันตัวลุกขึ้น ก่อนจะก้มหัวให้จิวโมไป๋

“ขอบคุณที่ช่วยเหลือ ฉันจะพาเขาไป แล้วจะกลับมาช่วย”

“ไม่ต้อง ถ้านายกลับมาจะเป็นตัวถ่วงเปล่าๆ”จิวโมไป๋โบกมือปฏิเสธ

คิ้วของเนี่ยฟูหานภายใต้หน้ากากกระตุกด้วยความโกรธ แต่เขาก็ข่มความโกรธลง เขาไม่พูดอะไรอีก เมื่อพลังฟื้นฟูกลับมาเล็กน้อยเขาจะขึ้นไปหาเฉินหู จิวโมไป๋ก็พูดย้ำ

“พาคนด้านบนไปที่สถานีตำรวจ และให้เขาบอกเหตุการณ์ทุกอย่าง”

เนี่ยฟูหานพยักหน้าและขึ้นไปพาตัวเฉินหูจากไปทันที

จิวโมไป๋ถอยหายใจ มองไกลออกไป จิตสัมผัสของเขาเห็นคนๆหนึ่งกำลังพุ่งเข้ามาด้วยความเร็วสูง

ในตอนนั้นเองพลังกดดันอันมหาศาลก็แผ่กระจายมาจากระยะไกล ก่อนที่ชายวัยกลางคนในชุดโบราณสีน้ำตาลจะพุ่งเข้ามาอย่างรวดเร็ว เขาหยุดห่างออกไปเล็กน้อย และกวาดตามองรอบๆ ก่อนจะหันมายังจิวโมไป๋ และกล่าวถามด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย

“แกเป็นคนทำใช่ไหม”

จิวโมไป๋นิ่งเงียบไม่ตอบ กระบี่เลือนเร้นในทะเลสติสั่นไหวอย่างรุนแรง เขามองเห็นกรรมชั่วอันหนาแน่นที่แผ่กระจายออกมาจากร่างของอีกฝ่าย

ตั้งแต่เกิดใหม่ เขาไม่เคยเห็นใคร ที่มีกรรมชั่วมากมายขนาดนี้มาก่อน

เมื่อเห็นว่าจิวโมไป๋ไม่ตอบ ร่างของชายวัยกลางคนก็หายวับไป ก่อนจะปรากฎตัวขึ้นที่หน้าของจิวโมไป๋ ฝ่ามือฟาดออกอย่างรวดเร็วเกิดคลื่นพลังปะทุออกอย่างรุนแรง

ตูม!

ร่างของจิวโมไป๋ถอยกรูดไปด้านหลัง เท้ารากพื้นที่เต็มไปด้วยโคลนจนเกิดรอยลากยาว

“ตอบสนองได้ดี”ชายวัยกลางคนกล่าว ใบหน้าเรียบเฉยไม่บอกอารมณ์ เขายกมือขึ้นอย่างช้าๆแสงสีทองไหลไปที่นิ้วชี้

ในชั่วพริบตานั้นเอง นิ้วชี้ก็เกิดประกายแสง ก่อนที่ประกายแสงจะพุ่งทะลวงร่างของจิวโมไป๋ไปเสียบที่พื้นด้านหลัง

ฉึก!

ร่างของจิวโมไป๋นิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนที่จะเลือนลางและหายวับไป ใบหน้าของชายวัยกลางคนเปลี่ยนไปเล็กน้อย ก่อนที่จิวโมไป๋จะปรากฏตัวขึ้นที่ด้านหลัง รัศมีกระบี่ปกคลุมทั่วร่างของชายวัยกลางคน ในชั่วพริบตาคมกระบี่นับไม่ถ้วนก็ฟันเข้าใส่จุดตายทั้งหมดบนร่าง

ชายวัยกลางคนตอบสนองอย่างรวดเร็ว เขาหลบการโจมตีทั้งหมดได้ก่อนที่คมกระบี่จะถึงร่าง

“แก…”ใบหน้าของชายวัยกลางคนบิดเบี้ยวไปด้วยความโกรธ แม้ว่าเขาจะหลบการโจมตีได้ทัน แต่คมกระบี่ก็ทำให้เสื้อผ้าของเขาขาดเป็นชิ้น และแขนขวามีบาดแผลตื้นๆปรากฎขึ้น

แววตาของชายวัยกลางคนส่องประกายโหดเหี้ยม กฎแห่งธาตุทองแผ่กระจายออกจากร่า ก่อนที่เงาอวตารลูกประคำสีทอง 108 เม็ดจะลอยอยู่กลางอากาศ

ลูกประคำสีทอง 108 เม็ดแยกตัวออกก่อนจะเปล่งแสงสีทอง พลังกดดันอันมหาศาลแผ่กระจายออกมาจนท้องฟ้าที่มืดมิดกลายเป็นสีทอง ฝนที่กำลังตกค่อยๆหยุดลง

จิวโมไป๋เห็นดังนั้น เขาก็ตัดสินใจในชั่วพริบตา เขาใช้ท่าร่างประกายภูทแยกร่างเป็น 3 ทางทิศทาง เร่งความเร็วสุดกำลังเพื่อหลบหนี

ชายวัยกลางคนประจบฝ่ามือก่อนจะผลักออก ลูกประคำสีทอง 108 เม็ดพุ่งออกไปดุจกระสุนปืนความเร็วแสง พวกมันพุ่งติดตามร่างจริงของจิวโมไป๋ ราวกับว่ามีสัมผัสพิเศษ

จิวโมไป๋ระเบิดพลังกดดันออกมา ท่าร่างของเขาเคลื่อนไหวด้วยความเร็วสูง หลบการโจมตีที่กำลังเข้ามาได้อย่างหวุดหวิด

ตูม! ลูกประคําทั้ง 108 เม็ดทำลายพื้นที่ตรงนั้นจนพังพินาศ

จิวโมไป๋ไม่เสียเวลาคิดแม้แต่วินาทีเดียว เขาทะยานร่างสุดกำลังเพื่อหลบหนี

ลูกประคําทั้ง 108 เม็ด ค่อยๆลอยขึ้นจากพื้น พวกมันเหมือนมีชีวิต เลื้อยไปมาบนอากาศราวมังกรทอง

ชายวัยกลางคนไม่ปล่อยให้จิวโมไป๋ได้หนี ร่างของเขาทะยานตามไปด้วยความเร็วสูง ลูกประคําทั้ง 108 เม็ดพุ่งตามด้วยความเร็วที่เหนือกว่า พริบตาก็พุ่งยังร่างของจิวโมไป๋

จิวโมไป๋สัมผัสได้ถึงอันตราย เขาม้วนตัวหลบไปทางขวาอย่างรวดเร็ว

ตูม! พื้นดินก่อนที่เขาจะหลบกลายเป็นหลุม ก่อนที่เขาจะได้ลุกขึ้นในชั่วเวลานั้นห้วงมรณะก็ร้องเตือน เขารีบหมอบไปที่พื้นและกลิ้งออกไปด้านข้าง ในเสี่ยววินาทีนั้นลูกประคําทั้ง 108 เม็ดก็แตกตัวออกกวาดทำลายเป็นวงกว้าง

ตูมมม!!!

พื้นที่บริเวณนั้นถูกทำลายอย่างน่ากลัว

จิวโมไป๋ยันตัวลุกขึ้นพุ่งแหวกฝุ่นที่ฟุ้งกระจายหลบหนีต่อไป

แต่ยังไม่ทันทีเขาจะได้ขยับไปไกล ชายวัยกลางคนก็ยืนขวางอยู่เบื้องหน้า ร่างของเขาส่องแสงสีทองเจิดจ้า พลังกดดันที่แผ่กระจายออกมาราวปราการเหล็ก ไม่สามารถผ่านไปได้

จิวโมไป๋ตัดสินใจในชั่วพริบตา เขาระเบิดพลังพุ่งเข้าหาชายวัยกลางคน พลังทั้งหมดหลอมรวมไปที่กระบี่เลือนเร้นเกิดประกายมืดสลัว คมกระบี่ทะลวงไปยังร่างของชายวัยกลางคน

ชายวัยกลางคนตบฝ่ามือออกมาอย่างช้าๆ เงาเสมือนคล้ายกำแพงทองคำปรากฎขึ้นมารับคมกระบี่ ในเวลาเดียวกันลูกประคําทั้ง 108 เม็ดก็พุ่งย้อนกลับมาด้วยความเร็วแสง ทำให้จิวโมไป๋ไม่สามารถถอยได้

จิวโมไป๋สงบนิ่งไม่เกรงกลัวอันตรายที่ใกล้เข้ามา ราวกับว่าสมาธิของเขาหลอมรวมเข้าไปในกระบี่ รัศมีกระบี่ถูกบีบอีกเป็นเส้นทาง ในชั่วเวลานั้นคมกระบี่เลือนเร้น ระเบิดพลังอันแหลมคมพุ่งทะลุทะลวงไปข้างหน้า แทงเข้าใส่กำแพงทองคำ คมกระบี่ปะทะกับกำแพงทองคำ ทะลวงผ่านเข้าไป คมกระบี่แทงเข้าไปในกำแพงทองคำ ลึกขึ้นเรื่อยๆความเร็วก็ค่อยๆลดลง แต่เมื่อปลายกระบี่แทงผ่านไปได้ กำแพงทองคำก็พังทะลายลง

คมกระบี่พุ่งตรงแทงเข้าที่ฝ่ามือของชายวัยกลางคน ทะลุออกไปจนเกือบถึงหน้าอก ใบหน้าของชายวัยกลางคนเปลี่ยนสี เขาระเบิดพลังอย่างรุนแรงใช้มืออีกข้างฟาดเข้าใส่ร่างของจิวโมไป๋ ก่อนที่คมกระบี่จะเข้าไปถึงหน้าอก

จิวโมไป๋ไม่หลบ เขาแทงต่อไปราวกับไม่กลัวการโจมตีที่เข้ามา

บัง!

ร่างของทั้งสองแยกจากกัน ชายวัยกลางคนกุมหน้าอกที่อาบเลือดสีแดงสดเข่าข้างหนึ่งทรุดลงกับพื้่น

“แก…”เลือดในร่างเริ่มปั่นป่วนเขากระอักเลือดออกมาเล็กน้อย

ร่างของจิวโมไป๋ถูกลูกประคำทอง 108 เม็ดกระแทกออกไปไกล เขาพยุงตัวลุกขึ้นได้เขาก็พุ่งตัวจากไปทันที ใบหน้าภายใต้หน้ากากของจิวโมไป๋ซีดเผือก มุมปากมีเลือดสีแดงสดไหลออกมา ภายใต้เสื้อคลุมทั้งด้านหน้าและด้านหลังเกล็ดมังกรทองแตกร้าวเลือดไหลซึมออกมาอย่างน่ากลัว อวัยวะฝ่ายในเสียหายอย่างนัก

จิวโมไป๋มองย้อนกลับไปยังร่างของชายวัยกลางคน ที่มีลูกประคำทองคำ 108 เม็ด หมุนวนรอบร่างราวกับกำลังปกป้องคลุมครอง ด้วยความเสียดาย ถ้ามีเวลาอีกเพียงเสี่ยววินาที เขาก็จะสามารถฆ่าอีกฝ่ายได้แล้ว กรรมชั่วที่ได้อาจทำให้เขาพัฒนาไปได้ไกลอย่างคาดไม่ถึง จิวโมไป๋สูดลมระงับความเร็วปวดพุ่งหายไปอีกด้าน

ไม่นานก็มีเสียงไซเรนดังขึ้น พร้อมกับทหารและเจ้าหน้าที่ตำรวจ เข้ามายังฟื้นที่การต่อสู้ เมื่อพวกเขามาถึง เจ้าหน้าที่ตำรวจยศสูงก็ต้องตะโกนด้วยความตกใจ

“ท่านประธานจิง!”

เจ้าหน้าที่รีบเข้าไปช่วยชายวัยกลางคนอย่างรวดเร็ว

—-