ย้อนเวลากลับมาเป็นเทพยุทธ์ - ตอนที่ 406 หลบหนี

จิวโมไป๋ปรับเปลี่ยนแก้ไขวิชาพลองขึ้นมาใหม่ในขณะที่ต่อสู้ เพราะในตอนนี้สายเลือดมังกรของเขาถูกปิดผนึก ทำให้พละกำลังของเขาลดลงอย่างมาก มันไม่เหมาะที่จะใช้แต่กระบวนท่าโจมตีดุเดือดรุนแรงอีกต่อไป

เขาแก้ไขวิชาพลองเพิ่มความอ่อนโยนและคล่องแคล่ว ทำให้กระบวนท่ามีความลุ่มลึกเปลี่ยนแปลงได้มากขึ้น ไม่ทื่อด้านโจมตีตรงๆอีกต่อไป

น่าเสียดายที่ในอดีตเขาไม่ได้ศึกษาวิชาพลองอย่างจริงจัง ทำให้ไม่มีวิชาพลองมาเปรียบเทียบมากนัก เขาต้องค่อยๆปรับเปลี่ยนแก้ไขไปเรื่อยๆ เพื่อให้เหมาะกับตัวเองที่สุด

จิวโมไป๋ทะยานร่างไล่ตามทาคาฮิโระ พลองเหล็กแทงออกไปราวห่าฝน เงาพลองเหล็กห่อหุ้มกฎแห่งธาตุไม้ โจมตีโอบล้อมทาคาฮิโระจากทุกทิศทาง ราวกับคลื่นทะเลสีเขียวโถมกระหน่ำเข้าใส่เรือลำน้อย

ทาคาฮิโระฝืนใช้วิชาเร่งเร้าประสาทสัมผัส เคลื่อนไหวร่างกายด้วยความเร็วเหนือธรรมชาติ หลบการโจมตีของจิวโมไป๋ แต่ด้วยการโจมตีที่เข้ามาไม่หยุด ทำให้เขาไม่สามารถตอบโต้กลับ ได้แต่หลบไปมาอย่างจนตรอก ระยะการโจมตีก็ยิ่งใกล้เข้ามา สุดท้ายเขาก็ฟันดาบออกไปสุดแรงปะทะกับพลองเหล็ก ก่อนจะอาศัยแรงกระแทกตีลังกาถอยหลังอีกสี่รอบหลบพ้นระยะการโจมตี เขาก็ทิ้งลงพื้นและยืนหยัดตั้งตัวขึ้น ใบหน้าซีดเผือด ลมหายใจเหนื่อยหอบ

จิวโมไป๋ทะยานร่างพุ่งตรงเข้ามาอย่างไม่รั้งรอ พลองเหล็กหมุนควงก่อนจะฟาดลง เงาพลองพลันแยกออกจากสิบเป็นร้อยฟาดลงมา

ทาคาฮิโระสูดลมหายใจ พลังกดดันอันทรงพลังระเบิดออกจากร่าง ก่อนที่เขาจะยกดาบขึ้นและฟันออกไป คลื่นดาบสายฟ้ากวาดเงาพลองเหล็กจนสลายหายไป สายลมกรรโชกอย่างรุนแรงพัดฝุ่นลอยฟุ้งไปทั่ว

ทาคาฮิโระหอบหายใจอย่างหนัก พละกำลังของเขาลดลงอย่างรวดเร็ว ร่างกายที่ได้จากการใช้ยาพันธุกรรม สามารถเพิ่มความแข็งแกร่งใหกับร่างกายและยังจะสามารถใช้พละกำลังเกิดขีดจำกัดของร่างกาย แต่ข้อเสียคือ เมื่อใช้พละกำลังเกินขีดจำกัดแล้ว ความแข็งแกร่งจะลดลงอย่างรวดเร็ว จนกระทั้งความแข็งแกร่งลดต่ำกว่าก่อนการใช้ยาพันธุกรรมด้วยซ้ำ

ยังดีที่ใช้เวลาฟื้นฟูความแข็งแกร่งไม่นาน ทำให้ข้อเสีย ไม่ได้ร้ายแรงนัก

แต่ตอนนี้ทาคาฮิโระในกำลังอยู่ในสถานการณ์อันตราย ความแข็งแกร่งของเขากำลังลดลง ถ้าเขายังชักช้า ไม่รีบทำอะไรบ้างอย่าง เมื่อความแข็งแกร่งลดลงจนหมด เขาจะเป็นฝ่ายที่ตกตายเอง

ทาคาฮิโระกัดฟันกรอด ก่อนจะตัดสินใจอย่างเด็ดขาด มือซ้ายล้วงไปที่กระเป๋ากางเกงอย่างไม่ลังเล

ล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกงได้ครึ่งหนึ่ง ขนทั่วร่างพลันลุกชูชัน เขาหันขวับไปทางขวา พร้อมกับฟันดาบออกไป

เปรี้ยง! คมดาบฟันเข้ากับคลื่นดาบสายฟ้าที่โจมตีเข้ามา คลื่นพลังระเบิดออกอย่างรุนแรง กระแทกร่างของทาคาฮิโระกระเด็นออกไปหลายก้าว ก่อนที่เขาจะประลองตัวเอาไว้ได้้ ใบหน้าของเขาซีดเผือด เสื้อคลุมเต็มไปด้วยรอยไหม้สีเทาดำ

“แก!”ทาคาฮิโระเงยหน้าขึ้นเห็นอิโทซะ เขาก็ร้องตะโกนด้วยความโกรธแค้น จนแทบกระอักเลือด เขาไม่คิดเลยว่าอิโทวะจะไร้ยางอาย ลอบโจมตีเขาถึงสองครั้งติดต่อกัน และทั้งสองครั้งเกือบทำให้เขาต้องตกอยู่ในอันตราย

อิโทซะลอบเข้าใกล้ทาคาฮิโระจากทางด้านหลังอย่างเงียบเฉียบไร้ร้องรอย ถ้าไม่เพราะจิตสังหารที่ปล่อยออกมาในชั่วขณะที่กำลังโจมตี ทาคาฮิโระจะไม่สามารถหันกลับมาป้องกันได้เลย

ในขณะที่ทาคาฮิโระ ถูกอิโทซะดึงดูดความสนใจ

วูบ จิวโมไป๋ปรากฏตัวขึ้นด้านข้างของทาคาฮิโระอย่างกระทันหัน โดยที่ทาคาฮิโระไม่ทันได้ตอบสนอง จิวโมไป๋ก็เตะไปที่เอวขวาของทาคาฮิโระอย่างแรง

ปัง! ร่างของทาคาฮิโระลอยขึ้นจากฟื้น ดวงตาเบิกโปน พร้อมกับกระอักเลือดออกมาจากปาก จิวโมไป๋ควงพลองเหล็ก พลังกดดันไหลทะลักไปรวมกันที่พลอง สายลมม้วนไปรอบๆอย่างรุนแรง ก่อนที่เขาจะเหวี่ยงพลองเหล็กฟาดไปที่ร่างของทาคาฮิโระอย่างจัง!

ตูม! ร่างของทาคาฮิโระหมุนควงกระเด็นออกไป ร่างของเขากลิ้งไปตามพื้นหลายสิบตลบ ก่อนจะชนเข้ากับซากอาคารหลังหนึ่ง ก่อนที่อาคารหลังนั้นจะถล่มลงมาทับร่างของเขา ฝุ่นฟุ้งกระจายออกโดยรอบ

จิวโมไป๋มองไปยังอาคารที่พังลง ก่อนที่คิ้วของเขาจะขมวดแน่น พลองในมือยกขึ้นสูง ก่อนที่เขาจะขวางพลองเหล็กออกไปราวกับหอก

ฟิ้ว! เสียงแหวกอากาศดังกระหึมอย่างน่ากลัว

ตูม! พลองเหล็กกระแทกเข้าไปในซากอาคารอย่างแรง คลื่นพลังระเบิดออกกวาดเศษซากอาคาร กระจัดกระจายออกไปโดยรอบ เหลือพื้นที่โล่งที่มีรอยแตกร้าวรอบพลองเหล็ก

แต่ไม่มีร่างของทาคาฮิโระ

จิวโมไป๋หรี่ตาลงเล็กน้อย ในขณะที่อาคารถล่มลงมา เขาสัมผัสได้ถึงพลังงานบางอย่าง มันคล้ายกับพลังที่ทาคาฮิโระประทับไว้บนไหล่ของเขาก่อนเข้าโบราณสถาน

ในโบราณสถานพลังวิญญาณไม่สามารถใช้ได้ พลังอื่นๆนอกจากพลังปราณและพลังธรรมชาติจะถูกลดทอนความแข็งแกร่งลง

ถ้าจะใช้พลังอื่นๆในโบราณสถาน จะสิ้นเปลืองและใช้ความแข็งแกร่งมากกว่าปกติ

พลังที่ทาคาฮิโระใช้ มันสามารถติดตามการเคลื่อนไหว และสามารถเคลื่อนย้ายระยะไกลเพื่อหลบหนีไปได้

พลังความสามารถนี้ สามารถสร้างประโยชน์มากมายในการสำรวจโบราณสถาน

ดวงตาของจิวโมไป๋ทอประกายเจิดจ้า

“หนีไปได้อย่างนั้นเหรอ?”อิโทซะเดินกระเพกมาหาจิวโมไป๋ ขาขวาที่ถูกฟันเป็นแผลลึก แม้จะพันแผลทานยาฟื้นฟูพลังแล้ว แต่มันต้องใช้เวลาในการฟื้นฟู ทำให้อิโทซะไม่สามารถเข้าช่วยต่อสู้กับทาคาฮิโระได้อย่างเต็มตัว

“หนีไปแล้ว เขามีความสามารถแปลกๆ ที่สามารถเคลื่อนย้ายร่างหลบหนีไปได้”จิวโมไป๋บอก พลางลอบสังเกตสีหน้าของอิโทซะ

อิโทซะได้ยินก็ถอยหายใจ แววตาฉายหลายความรู้สึก ผิดหวัง เสียใจ และโกรธแค้น ในใจของเขาเต็มไปด้วยความผิดหวังกับทางเลือกของทาคาฮิโระ ที่ทรยศสำนักของตัวเอง

ก่อนที่เขาจะตั้งสติได้ เขาหันกลับมามองจิวโมไป๋ด้วยความสงสัย

“นายเป็นผู้ใช้ยันต์ไม่ใช่เหรอ ทำไมไม่รู้ล่ะว่ายันต์สามารถใช้ในโบราณสถานได้?”