ย้อนเวลากลับมาเป็นเทพยุทธ์ - ตอนที่ 427 บรรพบุรุตสำนักดาบสายฟ้าคำรณและบรรพบุรุตสำนักดาบเพลิงทลายฟ้า

แต่ก่อนที่จะเริ่มการต่อสู้กำไลข้อมือของซากาคิชิก็สั่นเบาๆ เขามองลง ดวงตาก็เป็นประกาย ก่อนจะเงยหน้าและหัวเราะออกมาเสียงดัง

“ฮ่าๆ ยอดเยี่ยม!”

ทุกคนหันมามองเขาเป็นตาเดียว ซากาคิชิหัวเราะจนพอใจ ก่อนจะก้มหน้าลงมองไปยังฝั่งของสำนักดาบสายฟ้าคำรณและแสระยิ้มเหี้ยม ก่อนจะกล่าวอย่างช้าๆ

“ภารกิจสำเร็จ เริ่มการกวาดล้างได้!”

จบคำ ดวงตาของเหล่าผู้อาวุโสของฝั่งของสำนักดาบเพลิงทลายฟ้าก็สั่นระริกเต็มไปด้วยความตื่นเต้น พวกเขาระเบิดพลังกดดันพร้อมกับกฎแห่งธาตุไฟ ราวกับได้กินซุบไก่

ในเวลาเดียวกันฝั่งของสำนักดาบสายฟ้าคำรณ ก็เกิดเสียงวุ่นวายขึ้น

“อ๊ากกก! ใครรอบโจมตีจากด้านหลัง!”

“ระวัง! มีคนลอบแฝงตัวอยู่ในกลุ่มพวกเรา”

เสียงเอะอะดังขึ้นไม่หยุด

คนของสำนักดาบเพลิงทลายฟ้าก็เข้าโจมตีจากด้านหน้าพร้อมกัน

ฟุกายะและพันเอกนาคามูระมองไปด้านหลัง ดวงตาของพวกเขาก็ฉายแววโกรธเกี่ยว

“ตระกูลอิชิดะ! พวกแกกำลังทำอะไร?!”

เหล่าผู้อาวุโสตระกูลอิชิดะ ลอบโจมตีพวกเดียวกันจากด้านหลัง พริบตาเดียวก็มีผู้บาดเจ็บล้มตายไปหนึ่งในห้า

กำลังฝั่งสำนักดาบสายฟ้าลดลงหวบหาบทันที

“ฮ่าๆ ยอมแพ้ซะ ฉันจะไว้ชีวิตที่น่าสมเพชของแก”ซากาคิชิหัวเยาะเสียงดังร่างของเขามาหยุดตรงหน้าของฟุกายะ คมดาบเพลิงกวัดแกว่งโจมตีอย่างรุนแรง

ฟุกายะหันกลับมาชักฟันดาบเข้าต้าน คมดาบสายฟ้าสาดประกายเจิดจ้าพริบตาเดียวก็ฟันไปที่กลางดาบหยุดดาบเพลิง

ดาบของทั้งสองปะทะกันกวางอากาศ ก่อนที่พวกเขาจะดึงดาบกลับและโจมตีปะทะกันอย่างรวดเร็ว พริบตาเดียวพื้นดินเกิดรอยลึกน่ากลัวหลายสิบรอย

ผู้อาวุโสของสำนักดาบสายฟ้าคำรณเริ่มเป็นฝ่ายเสียเปรียบ พวกเขาบาดเจ็บล้มตายมากขึ้นเรื่อยๆ สถานการณ์เข้าสู่ช่วงวิกฤต

พันเอกนาคามูระกำลังต่อสู้กับผู้อาวุโสใหญ่ของสำนักดาบเพลิงทลายฟ้า เขารู้สึกถึงบางอย่าง

“หรือว่า!”ดวงตาของพันเอกนาคามูระมืดลง

“พวกแกส่งทาคาฮิโระและทาเคยูชิ ไปฆ่าลูกสาวของฉันใช่ไหม!”

ซากาคิชิที่กำลังต่อสู้กับฟุกายะได้ยิน ก็ถอยมาสองก้าวหลบคมดาบที่ฟันผ่านไปหน้า เขาหันมามองพันเอกนาคามูระก่อนจะยิ้มออกมา

“ไม่เลว ไม่เลว ถึงจะคิดได้ช้าไปซะหน่อย แต่ก็คิดถูก ใช่แล้วแมวปีศาจตายแล้ว สำนักของแกไม่มีทางรอดจากการโจมตีไปได้อีกแน่!”ดวงตาของซากาคิชิสาดประกายเจคนาสั่งหารอย่างรุนแรง

ถ้าไม่มีแมวปีศาจที่มีพลังโชคอันนาอัศจรรย์ สำนักดาบสายฟ้าคำรณจะต้องถูกทำลายไปเมื่อ 3 ปีก่อนแล้ว

แต่เพราะแมวปีศาจ ทำให้การโจมตีในครั้งนั้นจบลงอย่างน่าเหลือเชื่อ และพวกเขายังถูกทัณฑ์บนจากรัฐบาล ทำให้ไม่สามารถออกนอกเขตจังหวัดของคตัวเอง 1 ปี มันเป็นอะไรที่น่าอับอายอย่างมาก

เมื่อพวกเขาได้รับคำสั่งโจมตี พวกเขาได้วางแผนอย่างดี รอ 10 นาที สุดท้ายก่อนโบราณสถานจบลง ใน 10 นาที รัฐบาลจะไม่สามารถมาถึงที่นี่ได้ทัน และในระหว่างนี้พวกเขาก็รอว่าจะสามารถฆ่าแมวปีศาจได้หรือไม่ ถ้าไม่สามาถฆ่าได้ พวกเขาจะถอนตัวทันที เพราะด้วยพลังแห่งโชคอันน่าเหลือเชื่อ พวกเขากลัวว่าจะได้รับบทลงโทษอะไรอีก

เมื่อแมวปีศาจถูกฆ่าตาย พวกเขาจะโจมตีเต็มกำลัง จัดการฝ่ายตรงข้ามก่อนที่คนของรัฐบาลจะมาถึง

ซากาคิชิเร้งเร้าพลัง เงาดาบเพลิงที่กำลังลุกไหม้ยาว5 เมตรลอยที่ด้านหลังก่อนที่เงานั้นจะมาผสานกับดาบคาตานะในมือ คลื่นความร้อนอันรุนแรงระเบิดออก จนพื้นที่เขายืนอยู่ลุกไหม้ ไม่รอช้าเขาเหวี่ยงดาบและโจมตีออกไปทันที

ฟุกายะและพันเอกนาคามูระเมื่อได้ยินด้วงตาก็มืดลง

อีกด้านหนึ่ง

คลื่นพลังอันน่าสะพรึงกลัวปะทะกันอย่างรุนแรง

ชายชราสองคนฟาดฟันดาบที่ห่อหุ้มด้วยกฎแห่งธาตุไฟและสายฟ้าใส่กันอย่างไม่อ้อมแรง คลื่นพลังทำให้ท้องฟ้าเปลี่ยนสีหลายกิโลเมตร

“ไม่คิดเลยว่า ข้าจะสามารถมีชีวิตอยู่ในยุคแห่งการฟื้นฟูได้ ข้าและเจ้าจะได้รับความแข็งแกร่งกลับมาสามารถต่อสู้ตัดสินกันได้ว่าใครคือผู้แข็งแกร่งที่แท้จริง”ชายชราชุดแดงด้านหลังแบกกล่องไม้ขนาดครึ่งร่างเขามองชายชราชุดม่วงฝ่ายตรงข้ามและกล่าวด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนแฝงไปด้วยความเศร้าโศกของประสบการณ์อันยาวนาน แต่การพลังกดดันของเขาไม่อ่อนลงเลยแต่กับยิ่งรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ

“หึ ไม่เปลี่ยนไปเลยจริงๆ เจ้าสามารถพูดเรื่องไร้สาระได้ทั้งๆ ที่แกเป็นฝ่ายโจมตีสำนักของข้า!”บรรพบุรุตสำนักดาบสายฟ้าคำรณในชุดสีม่วงกล่าวด้วยความโกรธเกี้ยว คลื่นดาบสายฟ้าแตกแขนงราวกับกิ่งก้านล้อมรอบโจมตีชายชราหน้าด้วยความเร็วสูง

ชายชราชุดแดงยิ้มแผ่วเบาฟันดาบสลายการโจมตี

พวกเขาต่อสู้กันมาหลายครั้ง ทำให้พวกเขารู้ตัวเองดี ว่าระดับการบ่มเพาะพลังและความแข็งแกร่งของพวกเขาใกล้เคียงกัน ทำให้พวกเขาไม่สามารถต่อสู้รู้ผลได้เร็วนัก จะกลายเป็นการต่อสู้ยืดเยื้อ ไม่นานคนของรัฐบาลจะมาห้ามการต่อสู้

การบุกโจมตีสำนักจะกลายไร้ผลทันที ไม่แปลกเลยที่บรรพบุรุตสำนักดาบสายฟ้าคำรณจะสงสัยในการบุกโจมตีครั้งนี้

แต่ไม่นานกำไลข้อมือของบรรพบุรุตสำนักดาบเพลิงทลายฟ้าก็สั่นเบาๆ ดวงตาของเขาก็สาดประกายบางอย่าง ก่อนจะถอนหายใจ

“อายาเสะ การต่อสู้หลายสิบปีของพวกเราคงต้องจบลงแล้ว”