ย้อนเวลากลับมาเป็นเทพยุทธ์ - ตอนที่ 515 ชนวนการต่อสู้
ทางเดินไปพื้นที่ห้องน้ำด้านหลังของร้านหม้อไฟ เหยาติงติงกำลังยืนเผชิญหน้ากับชายฉกรรจ์สองคนที่ขวางทางเดินไม่ให้เธอผ่าน ชายคนหนึ่งกำลังกุมท้องทรุดลงพื้น ใบหน้าเหยเกด้วยความเจ็บปวด ชายร่างสูงอีกคนแผ่พลังคุกคาม ใบหน้าบึ้งตึงด้วยความโกรธ
“หยุด ห้ามไปไหนทั้งนั้น! เธอทำร้ายหัวหน้าของฉันแล้ว จะหนีไปไหนไม่ได้ จะต้องจ่ายค่าชดเชย การบาดเจ็บมาก่อน”
“น่าไม่อาย! ถ้าเขาไม่ทำตัวน่ารังเกียจ ฉันก็ไม่เตะเขาหรอก ถอยไป! ไม่อย่างนั้นฉันจะเตะนายแน่!”เหยาติงติงตะโกนขู่ชายร่างสูงตรงหน้าอย่างไม่เกรงกลัว ในอดีตเธอโง่และซื่อเกินไป ทำให้พี่ชายและคนรักเดือดร้อน ในช่วงหนึ่งเดือนที่ผ่านมา เธอพยายามเปลี่ยนแปลงตัวเอง เธอฝึกฝนอย่างหนักพร้อมกับทานโอสถช่วยในการบ่มเพาะพลัง 12 ชนิด
ทำให้ระดับการบ่มเพาะพลังของเธอถึงก้าวหน้าอย่างรวดเร็ว ถึงขั้นที่ 3 เส้นเอ็นต้นแล้ว
เธอจึงมีความมั่นใจในความแข็งแกร่งของตัวเอง ไม่กลัวนักเลงตรงหน้า
“ยัยผู้หญิงปากดี!”ใบหน้าของชายร่างสูงฉายความโกรธเกรี้ยว เขายกมือขึ้น และก้าวเท้ามาข้างหน้า พร้อมกับเหวี่ยงแขนตบไปที่หญิงสาว เขาใช้แรงเกือบสุดกำลัง โดยไม่สนใจว่าเธอจะเป็นผู้หญิง
เหยาติงติงเห็นว่าฝ่ายตรงข้ามเข้ามา เธอก็เคลื่อนไหวแทบจะพร้อมกัน เธอใช้ขวาซ้ายยันพื้นเหวี่ยงร่างเอนไปด้านหลัง ทำให้ฝ่ามือพลาดผ่านไป พร้อมกับยกขาขวาเตะออกไปอย่างรุนแรง
ผวัะ! ร่างสูงใหญ่กระเด็นออกไปชนโต๊ะด้านหลังจนหักครึ่ง ข้าวของบนโต๊ะร่วงระเนระนาดตกใส่ร่าง โชคดีที่โต๊ะว่าง ทำให้มีแค่ที่ใส่ทิชชู่และของเล็กๆน้อยๆเท่านั้น
“บ้าเอ้ย!”ชายร่างสูงปัดของที่อยู่บนร่างออก และลุกขึ้นยืนด้วยท่าทางอับอาย
ในเวลาเดียวกัน ชายร่างเล็กที่นั่งกุมท้อง หายเจ็บและลุกขึ้นจากพื้น เขาเห็นลูกน้องถูกหญิงสาวเตะออกไปง่ายๆ เขาก็รู้สึกกลัว แต่ยืดตัวตรงทำเป็นเข้มแข็ง
“สาวน้อย ฉันใจดียื่นข้อเสนอดีๆ ให้มีโอกาสได้เข้าใกล้ผู้สูงศักดิ์ แต่เธอกลับไม่เห็นความดีที่ฉันมอบให้ และยังทำร้ายฉัน”เขาพูดขู่ พร้อมกับเดินมาข้างหน้า พลังกดดันแผ่ขยายออกจากร่างอย่างช้าๆ
“ฉันจะให้โอกาสอีกครั้ง ตามฉันไปซะ! ไม่อย่างนั้น หลังจากนี้ไป ชีวิตของเธอจะไม่มีวันได้สงบสุขอีกแน่!”
“หึ เอาไปให้ตัวเองใช้เถอะ!”เหยาติงติงสูดลมหายใจจ้องตอบอย่างไม่เกรงกลัว เธอตั้งท่าพร้อมจะต่อสู้
แต่ในตอนนั้นเอง ก็มีเงาร่างสีดำปรากฏขึ้นอย่างรวดเร็วจากทางด้านข้างของชายร่างเล็ก ก่อนที่หมัดหนักๆจะชกเปรี้ยงเข้าที่ใบหน้าอย่างรุนแรง จนร่างหมุนคว้างสามตลบไปชนกับชายร่างสูง ก่อนที่ทั้งสองจะร่วงลงพื้นทางเดินหน้าห้องน้ำ
ในตอนนั้นเอง เหล่ากลุ่มชายฉกรรจ์ที่นั่งดูเรียงตลกอยู่พลันลุกขึ้น พวกเขามองไปยังผู้มาใหม่ด้วยดวงตาลุกไหม้ด้วยความโกรธ
หวังเสี่ยวเปา เมินสายตาที่จ้องมายังตัวเอง เขาเดินเขาไปกอดเหยาติงติง และลูบไหล่เบาๆเพื่อปลอบโยน
“ที่รักไม่เป็นอะไรนะ”
เหยาติงติงมองหวังเสี่ยวเปาด้วยสายตาแห่งรัก
“ฉันไม่เป็นไร”
“สารเลว! พวกแกกล้ามากที่ลอบทำร้ายหัวหน้า!”ชายหนุ่มที่อยู่ใกล้ที่สุดตะโกนเสียงดัง เขานำเป็นคนเดินนำออกจากโต๊ะ
กลิ่นอายห้ำหั่นรุนแรงปกคลุมทั่วร้าน บรรยากาศในร้านพลันเปลี่ยนเป็นตึงเครียดในพริบตา
พนักงานที่อยู่ตรงนั้นตัวสั่นด้วยความกลัว แต่ไม่กล้าที่จะห้าม พวกเขาจึงกดโทรแจ้งตำรวจทันที
คนที่กำลังทานหม้อไฟก็หยุดทาน และรีบออกห่างจากตรงนั้น แต่ไม่ออกจากร้าน เพราะพนักงานกำลังยุ่งอยู่ พวกเขาจึงไม่สามารถจ่ายเงิน ทำให้ออกจากร้านไม่ได้
นักร้องบนเวที ได้หยุดร้องไปนานแล้ว เขาหยุดร้องตั้งแต่ เริ่มได้ยินเสียงทะเลาะกัน
“หยุด!”เหยาติงหลง เข้ามาขวาง ตรงกลางระหว่างพวกเขา เขายืนตัวตรงเหมือนกำแพง พลังกดดันอันหนักแน่นขวาง ไม่ให้ผ่านไปได้
“บัดซบ! แค่เสียงดัง คิดว่าจะหยุดพวกเราได้หรือไง”ชายหนุ่มด้านหน้าเยาะเย้ยเสียงดัง
“ใช่ๆ ถ้าแกไม่ให้พวกเดี่ยวกับคนด้านหลัง ก็ใสหัวออกไปซะ! ไม่อย่างนั้นจะหาว่าพวกเราไม่เตือน”ชายร่างผอมใบหน้าชั่วร้าย ดวงตากลอกกลิ้งเจ้าเล่ห์ขู่ฟ่อ
ใบหน้าของเหยาติงหลงแข็งทื่อขึ้นเล็กน้อย แต่ดวงตายังคงแน่วแน่ไม่เกรงกลัว เขากวาดตามองกลุ่มคนประมาณ 12 คนตรงหน้า ก่อนจะเหลือบมองผ่านไปด้านหลัง เขาก็เห็นชายสองคนกำลังนั่งอยู่ตรงหัวแถวไม่ลุกขึ้น แต่พลังกดดันอันแข็งแกร่งที่แผ่ออกมา แสดงให้เห็นว่าทั้งสองไม่พอใจอย่างมาก
เหยาติงหลงครุ่นคิดหาทางออกจากสถานการณ์นี้ เพราะเขารู้ถึงความแข็งแกร่งของกลุ่มเมฆาทมิฬมาบ้าง ทำให้เขาไม่อยากเสี่ยงอันตรายมีเรื่องกับพวกเขา
แต่ฝ่ายตรงข้ามไม่ให้เวลาเขาได้คิด
ชายหนุ่มด้านหน้าเห็นเหยาติงหลงนิ่งไป ก็ลงมืออย่างฉับพลัน เขาเอื้อมมือไปจับโต๊ะหม้อไฟที่ว่างเปล่าด้านข้าง ทำให้สิ่งของบนโต๊ะหล่นลงพื้น ก่อนจะยกมันขึ้นและปาใส่เหยาติงหลง
เหยาติงหลงรู้ถึงตัว เห็นโต๊ะหม้อไฟตรงเข้ามา เขาก็ขยับร่างกายยืนหยัดบนพื้นอย่างมั่นคง ก่อนจะชกหมัดออกไป
ตูม! โต๊ะหม้อไฟหักเป็นสองส่วน เหมือนถูกตัดผ่าครึ่ง ตะแกรงเหล็กกลางโต๊ะบิดงอ
แต่ในตอนนั้นเอง ก็มีอะไรบางอย่างพุ่งตามหลังมา เขายกแขนซ้ายขึ้นป้องกันทันที
เพร้ง! ฝุ่นดินกระจัดกระจายโดยรอบ เศษกระถางและต้นไม้ร่วงลงพื้น
สิ่งที่โยนมาคือกระถางต้นไม้ประดับที่วางตรงทางเดิน
“ลุยเข้าไป!”เสียงร้องตะโกนดังขึ้นลั้นร้าน
