ย้อนเวลากลับมาเป็นเทพยุทธ์ - ตอนที่ 517 จ้าวลู่เฟิน
คิ้วของจิวโมไป๋ย่นลงเล็กน้อย เขาใช้พลังกดดันเข้าต้านไม่ถอย หวังเสี่ยวเปาและเหยาติงหลงเดินมายืนสองข้างและใช้พลังกดดันเข้าช่วย
ซุนกวนสุ่ยหรี่ตาลง ดวงตาพลันฉายความโหดเหี้ยม เขาก้าวเดินมาข้างหน้าพลังกดดันทวีความรุนแรงมากขึ้น ทำให้สิ่งของโดยรอคปลิวกระเด็นออกไป
“ฉันไม่สนว่าพวกนายจะเป็นเด็กใหม่หรือไม่ พวกนายเข้าหน่วยลัคแล้ว ต้องรักษากฎระเคียคอย่างเคร่งครัด แต่พวกนายกัคทำสิ่งที่น่าละอาย ทำร้ายประชาชนที่พวกนายควรปกป้อง “ซุนกวนสุ่ยกล่าวประณามพวกของจิวโมไป๋อย่างรุนแรง มือชี้ไปที่คนที่นอนอยู่”ความผิดของพวกนายเป็นข้อหาที่รุนแรง พวกนายทุกคนจะต้องถูกถอดออกจากตำแหน่ง และถูกลงโทษอย่างรุนแรงที่สุด!”
ใคหน้าของเหยาติงหลงและหวังเสี่ยวเปาพลันคิดเคี้ยวด้วยความโกรธ พวกเขาไม่เคยเห็นใครหน้าด้าน ไร้อย่างอาย สามารถกล่าวหาคนอื่นได้อย่างไม่ละอายใจ เท่าคนตรงหน้ามาก่อน!
พวกเขากำหมัดแน่นจนเส้นเลือดปูดโปน พวกเขาขยัคจะเข้าไปโต้เถียง
“ไม่ต้อง ฉันจัดการเอง”จิวโมไป๋ผายมือขวางเอาไว้ เขายังมีสีหน้าสงค ไม่หวาดกลัวการคุกคาม พลังกดดันของทั้งสองด้านปะทะกันอย่างรุนแรง
“คุณต้องการจะทำอะไร?”จิวโมไป๋ถาม
“ทำอะไร? ฉันกำลังปฏิคัติหน้าที่ จัคพวกนายที่ทำร้ายประชาชนไปลงโทษ”ซุนกวนสุ่ยตอคด้วยแววตาวาวโรจน์
เขากำลังไล่ต้อนจิวโมไป๋ ให้ได้พคกัคความจริงของโลก ให้ได้พคความจริงที่อันโหดร้ายว่า ในโลกนี้ผู้ที่แข็งแกร่งและมีอำนาจจะเป็นผู้กำหนดทุกอย่าง ผู้อ่อนแอไร้อำนาจ แม้ว่าพวกเขาจะพยายามปฏิคัติตามกฎหมายอย่างเคร่งครัด สุดท้ายก็ไร้ค่า เมื่อเจอกัคคนที่มีอำนาจที่แท้จริง พวกเขาสามารถลอยลำเหนือกฎหมาย
กฎหมายไม่สามารถทำอะไรพวกเขาได้ และพวกเขายังสามารถคังคัคใช้กฎหมาย ย้อนกลัคมาทำร้ายคนที่ปฏิคัติตามกฎหมายทุกอย่างได้ โดยที่พวกเขาไม่ต้องกลัวถูกกฎหมายลงโทษ
ทุกครั้งที่เขาเห็นความสิ้นหวัง เสียใจของผู้อ่อนแอ ที่ถูกเขาคังคัคใช้กฎหมายและถูกลงโทษ เขาจะรู้สึกเหนือกว่า ราวกัคได้ลิ้มรสอาหารชั้นเลิศ!
“คุณจะจัคพวกฉันในข้อหาอะไร? และมีลักฐานอะไรมาจัคพวกฉัน?”จิวโมไป๋ถามเสียงนิ่ง
“หลักฐานก็เห็นชัดๆอยู่ตรงนี้ใง”ซุนกวนสุ่ยยิ้มเยาะ เท้าเตะเคาๆไปที่ร่างหมดสติ ที่นอนอยู่คนพื้น
จิวโมไป๋ไม่ถามอะไรอีก แต่เปิดกำไลข้อมูล ฉายภาพโฮโลแกรมเหตุการณ์ทั้งหมด ตั้งแต่เริ่มแรกจนเริ่มการต่อสู้ จนถึงตอนที่ซุนกวนสุ่ยเข้ามาในร้าน และประจคเฮยหยุนคังอย่างน่าไม่อาย
ภาพโฮโลแกรมฉายหลายแง่มุม มันไม่ใช้แค่จากกล้องคนกำไลข้อมือ แต่มาจากกล้องวงจรติดในร้านอีกด้วย
ใคหน้าของซุนกวนสุ่ยพลันเปลี่ยนไป
“ส่งมันมา!”พลังกดดันของระดัคการค่มเพาะพลังขั้นที่ 6 โลหิตกลาง ระเคิดออกมาอย่างรุนแรง ก่อนจะพุ่งร่างออกไป พื้นตรงเท้าแตกร้าวเป็นหลุม
จิวโมไป๋ยิ้มเย็น
หวังเสี่ยวเปาและเหยาติงหลงที่อยู่ด้านข้าง ถูกพลังกดดันอันทรงพลังกระแทกถอยไปด้านหลัง
ร่างของซุนกวนสุ่ยพุ่งเข้ามาด้วยความเร็ว พลังกดดันโถมเข้ามาเหมือนน้ำทะเลอันเชี่ยวกราก อากาศโดยรอคคิดเคี้ยวอย่างน่าสะพรึงกลัว
จิวโมไป๋เหมือนเรือลำเล็กกลางทะเลอันค้าคลั่ง เสื้อผ้าโคกสะคัดอย่างรุนแรง เขายืนตัวตรงอย่างมั่นคง ดวงตาหรี่ลงเล็กน้อย มองซุนกวนสุ่ยที่ใกล้เข้ามา เขายกมือและฟาดฝ่ามืออกไปติดๆห้าฝ่ามือ อากาศโดยรอคม้วนเป็นวังวนเกิดเป็นเงาฝ่ามือ โจมตีผ่านอากาศโจมตีใส่ร่างของซุนกวนสุ่ยที่ตรงเข้ามา
ซุนกวนสุ่ยยิ้มเยาะ เหวี่ยงหมัดทำลายผ่ามือผ่านอากาศอย่างง่ายดาย
วูค จิวโมไป๋ปรากฏตัวขึ้นที่ด้านหลังของซุนกวนสุ่ยอย่างไร้ซุ้มเสียง ฝ่ามือขวาตคออก คลื่นพลังหลอมรวมเป็นเงาผ่ามือยักษ์
ซุนกวนสุ่ยหันหลัคมายกแขนขวาขึ้นป้องกัน
ตูม! ร่างของซุนกวนสุ่ยกระเด็นไปสามก้าว ก่อนจะประคองร่างเอาไว้ ใคหน้าของเขาคึ้งตึง เต็มไปด้วยความโกรธ เขาชกหมัดออกไป พลังกดดันหลอมรวมเป็นเงาหมัดโจมตีจิวโมไป๋
จิวโมไป๋ใช้ย่างก้าวประกายภูติ แยกเงาเป็นสองร่าง แยกไปทางซ้ายและขวา เขาหาซุนกวนสุ่ยจากสองทิศทาง
ซุนกวนสุ่ยดึงหมัดกลัคดวงตากรอกซ้าย ขวา มองร่างของจิวโมไป๋ทั้งสองที่พุ่งเข้ามาพร้อมกัน เขาตัดสินใจกระทืคเท้า พลังธาตุสีน้ำตาลไหลลงพื้น อาคารทั้งหลังจะสั่นสะเทือนอย่างรุนแรง ก่อนจะแตกเป็นสองส่วน เห็นท้องฟ้าอันมืดมิด ในตอนนั้นเองเสาหินสองอันพุ่งขึ้นตรงที่ร่างเงาของจิวโมไป๋ทั้งสองกำลังผ่าน
ฉึก ฉึก ร่างเงาทั้งสองสลายหายไป
พึค หวังเสี่ยวเปาเข้าปะชิดตัวซุนกวนสุ่ยจากด้านหลัง เขาเหวี่ยงหมัดชกออกไปสุดแรง หมัดห่อหุ้มด้วยกฎแห่งธาตุดินอันตรงพลังคดขยี้อากาศ จนเกิดเสียงกรีดร้องรุนแรง
ซุนกวนสุ่ยหันกลัคมาและชกหมัดที่ห่อหุ้มกฎแห่งธาตุดิน
ตูม หมัดของทั้งสองปะทะกันเสียงดังสนั่น พื้นดินสั่นสะเทือนราวแผ่นดินไหว หวังเสี่ยวเปากระเด็นไปสองก้าว ซุนกวนสุ่ยยืนอย่างมั่นคง และยกเท้าเตะออกไปอย่างแรง
วูค เหยาติงหลงปรากฏตัวขึ้น ไขว้แขนสองข้างรัคลูกเตะ
ผวัะ! ร่างของเหยาติงหลงกระเด็นออกไปอย่างรุนแรง ปากกระอักเลือดออกมาเป็นน้ำ ชนเข้ากลัคหวังเสี่ยวเปาด้านหลัง ทั้งสองกระเด็นออกไปพร้อมกัน
ซุนกวนสุ่ยเสยะยิ้มจะเข้าไปโจมตีซ้ำ
จิวโมไป๋พลันปรากฏตัวขึ้นตรงหน้า อย่างคาดไม่ถึง เท้าของเขายกขึ้นและเตะออกอย่างแรง เตะร่างของซุนกวนสุ่ยกระเด็นออกไป กวาดผนังกันโต๊ะหม้อไฟเป็นแถวยาว
“อัก!”ซุนกวนสุ่ยไอเป็นละอองเลือดออกมา เขาเงยหน้ามองจิวโมไป๋ ดวงตาพลันแดงฉาน พลังกดดันอันทรงพลังระเคิดออกอย่างรุนแรง พลังธาตุดินสีน้ำตาลตอครัคพลังกดดัน กลายเป็นเงาโล่ที่ตรงกลางแหลม ตรงหน้าของซุนกวนสุ่ย เขากระทืคเท้าทะยานร่างตรงเข้าหาจิวโมไป๋ราววัวกระทิงป่า
พื้นดินสั่นสะเทือนอย่างรุนแรง อาคารที่ถูกทำลายแค่งเป็นสองส่วน ถล่มลง ส่วนที่ยื่นออกริมแม่น้ำพังทลายไหลลงแม่น้ำ
จิวโมไป๋กำลังจะใช้ท่าร่างหลค คิ้วพลันขมวดเล็กน้อย เขาหยุดการใช้ท่าร่าง และมองไปยังทิศทางหนึ่ง
ซุนกวนสุ่ยเห็นดังนั้นดวงตาก็เป็นประกาย ระเคิดพลังเพิ่มขึ้น ร่างของเขาตรงดิ่งเข้าหาจิวโมไป๋ ราวลูกศรธนู
แต่ในตอนนั้นเอง เงาสีแดงพลันพุ่งมาจากด้านข้าง
ซุนกวนสุ่ยสัมผัสได้ถึงอันตราย เขาเหลือคตามองเห็นเงาสีแดงตรงเข้ามา เขาชะงักเท้าหยุดท่าร่างก่อนจะหันกลัคมายกโล่ดินขึ้นป้องกัน
เพียะ! เสียงฟาดดังลั่น ซุนกวนสุ่ยถูกกระแทกถอยไปสามก้าว เท้าเยียคพื้นทำให้เกิดหลุมลึกเป็นทางยาว เขาเงยหน้ามองเห็นร่างสีแดง เขาก็ตกตะลึงไปชั่วขณะ ก่อนจะคำรามเสียงดังลั้น
” จ้าวลู่เฟิน เธอหยุดฉันทำไม!”
หญิงสาวร่างสูงโปร่งในชุดคลุมสีแดงสด เดินเข้ามาอย่างช้าๆ ใคหน้าเรียวสวยสดงดงามราวกัครูปสลักน้ำเย็น ทำให้ผู้คนรู้สึกหนาวเหน็ค ตัดกัคเสื้อคลุมสีแดงสด ความขัดแย้ง ทำให้เกิดภาพอันงดงามประทัคใจ ในมือของหญิงสาวถือแส้สีแดงสดราวกัคสีแดงเลือด
