ย้อนเวลากลับมาเป็นเทพยุทธ์ - ตอนที่ 534 ออกนอกเส้นทาง
หลังจากที่ส่งจิวโมไป๋เข้าหุบเขาพายุ ฟงอี้เฟยพาเสี่ยวไป๋และเสี่ยวเหมยขึ้นเครื่องบินล่องหน และบินข้ามหุบเขาพายุ ผ่านป่าพายุคลั่งที่มีต้นไม้สูงใหญ่มากมายและผ่านหุบเหวพายุคลั่งที่มีหมอกปกคลุมตลอดทั้งปี ทำให้ไม่สามารถมองเห็นหุบเหวได้
ยังไม่ทันที่เครื่องบินล่องหนจะผ่านหุบเหวพายุคลั่ง ก็สามารถมองเห็นภูเขาสูงเจ็ดแห่ง โดยมีภูเขาที่สูงที่สุดอยู่ตรงกลาง ล้อมรอบด้วยภูเขาที่มีขนาดต่ำกว่าหกแห่ง
ใต้ภูเขารอบนอก มีอาคารสไตล์โบราณผสานกับสมัยใหม่ มีบ้านหลังเดียวและอาคารสูงไม่เกินห้าชั้นนับหมื่นอาคารล้อมรอบภูเขา เหมือนเมืองเล็กๆ ที่มีภูเขาทั้งเจ็ดตั้งอยู่ใจกลางเมือง บนภูเขาเห็นอาคารสไตล์โบราณตั้งอยู่ เป็นพื้นที่หลักของตระกูลฟง
หน้าหุบเหวพายุคลั่ง มีสนามประลองหินแกรนิตกว้าง 50 เมตร ล้อมรอบด้วยอัฒจันทร์คนดูสามด้าน เปิดฝั่งหุบเหวพายุคลั่ง บนอัฒจันทร์มีผู้คนนั่งอยู่เกือบเต็ม
อัฒจันทร์ฝั่งซ้ายและขวามีชาวบ้านเกือบหมื่นคนนั่งชมการทดสอบ พวกเขาเป็นผู้อยู่อาศัยในเมืองใต้ภูเขา บนสุดของอัฒจันทร์มีห้องพิเศษ สำหรับผู้มีฐานะพิเศษหรือแขก ในตอนนี้ไม่มีใครอยู่ในห้อง
อัฒจันทร์ตรงกลางสำหรับคนของตระกูลฟง พื้นที่ด้านล่างสำหรับศิษย์นอก ที่นั่งถูกศิษย์นอกกว่าหนึ่งพันคนจับจอง ศิษย์นอกเกือบทั้งหมด ที่ไม่มีหน้าที่ต่างก็มาดูการทดสอบ
ด้านบนอัฒจันทร์เป็นที่นั้งของศิษย์ใน ชุดสีเขียวเข้ม มีที่นั่ง 120 แห่ง ลักษณะที่นั่งกว้างขวางโอ่อ่ากว่า ที่นั่งสำหรับศิษย์นอกและคนทั่วไป บ่งบอกถึงตำแหน่งที่สูงกว่า
ตอนนี้มีศิษย์ใน 80 คนนั่งประจำอันดับของตัวเอง ศิษย์ในทุกคนนอกจากคนที่ได้รับภารกิจให้ไปทดสอบจิวโมไป๋ต่างก็อยู่ที่นี่
ด้านบนสุดของอัฒจันทร์เป็นห้องโถงใหญ่ เป็นที่นั่งสมการทดสอบสำหรับบุคคลระดับสูงของตระกูลฟง
กลางห้องโถง ประมุขตระกูลฟงนั่งบนบัลลังก์หิน แกะสลักรูปวังวนพายุหมุน ซึ่งเป็นตราประจำตระกูลฟง
ประมุขตระกูลฟงเป็นชายวัยกลางคน ใบหน้าหล่อเหลาเย็นชา ร่างสูงผอมปราดเปรียว เขาใส่ชุดสีเขียวอ่อนไม่มีเครื่องประดับใดๆ
ที่นั่งข้างๆทั้งสองด้านเป็นผู้อาวุโสของตระกูลฟง 30 คน พวกเขานั่งบนเก้าอี้ไม้ตามลำดับตำแหน่ง ด้านหลังพวกเขามีศิษย์หลัก 8 คน ยืนด้านหลังอาจารย์ของตัวเอง
ศิษหลักทั้ง 8 รวมถึงผู้อาวุโส ต่างก็ใส่ชุดฝึกฝนที่มีลักษณะแตกต่างกัน
เพราะพวกเขาเป็นบุคคลระดับสูงของตระกูล พวกเขาจึงไม่จำเป็นต้องใส่ชุดระบุตำแหน่งอีกต่อไป
บนสนามประลองกำลังฉายภาพโฮโลแกรม จากมุมสูงมองลงมา เห็นจิวโมไป๋ที่กำลังเดินภายในป่าพายุคลั่งด้วยท่าทางปลอดโปร่ง เหมือนเดินเล่นในสวนหลังบ้าน
ผู้คนที่ดูการทดสอบต่างวิจารณ์จิวโมไป๋เสียงเบา พวกเขาคาดเดาการกระทำของจิวโมไป๋ต่างๆนาๆ
น่าเสียหายที่ดูจิวโมไป๋ได้เพียงมุมสูงเท่านั้น
เพราะป่าพายุคลั่งมีพายุรุนแรงและสัตว์อันตราย ทำให้ไม่สามารถติดตั้งกล้องในป่าได้ พวกเขาทำได้เพียงแต่ใช้กล้องจากดาวเทียมของตระกูลเพื่อดูเท่านั้น
พวกเขาจึงไม่รู้ว่าจิวโมไป๋กำลังทำอะไรกันแน่ ทำไมถึงเดินเอื่อยเฉื่อย ไม่รีบตรงมาที่นี่
เครื่องบินล่องหนผ่านหุบเหวพายุคลั่งจอดลงบนพื้นโล่ง ด้านข้างสนามประลอง มันเป็นพื้นที่สำหรับจอดเครื่องบินโดยเฉพาะ
ฟงอี้เฟยลงจากเคลื่องบิน ตามมาด้วยเสี่ยวไป๋และเสี่ยวเหมย เขาเดินไปที่สนามประลอง ไปหยุดที่หน้าหุบเหวพายุ เขาหันกลับมาที่สนามประลองมองดูโฮโลแกรม
ประมุขตระกูลฟง ฟงอี้หยุน พยักหน้าให้กับลูกชายคนโต เขามองลูกชายที่ใบหน้าเหนื่อยล้า และดูเหมือนจะผอมลงเล็กน้อย ด้วยความห่วงใย แต่เขาต้องแสร้งทำเป็นเย็นชา เพื่อแสดงภาพลักษณ์ของผู้นำที่แข็งแกร่ง
ฟงอี้เฟยรู้จักพ่อของตัวเองดี เขาจึงยืนเงียบๆไม่พูดทักทาย
ศิษย์ที่มีตำแหน่งต่ำกว่าศิษย์หลัก ยืนขึ้นและประสานมือแสดงความเคารพฟงอี้เฟย แต่ไม่ส่งเสียง
ฟงอี้เฟยพยักหน้ารับ มองโฮโลแกรม เขาก็ขมวดคิ้ว
ภาพในโฮโลแกรม จิวโมไป๋กำลังเดินไปข้างหน้าอย่างช้าๆไม่เร่งรีบ การแสดงของเขาเหมือนกับว่าเขายอมแพ้การทดสอบแล้ว
ฟงอี้เฟยรู้สึกกังวล เขาอดคิดแง่ลบไม่ได้ว่า ที่จิวโมไป๋ยอมเข้าทดสอบ ไม่ใช่เพราะเขาต้องการตัวเองเป็นผู้ติดตาม แต่ต้องการไม่ผ่านการทดสอบ เพื่อที่จะไล่ตัวเองออกไป
เหล่าคนดูซุบซิบกันเสียงดังขึ้นเรื่อยๆ
ก่อนที่ทุกคนจะคิดไปไกล
ฟุบ ฟุบ มีดสั้นหลายสิบเล่มพุ่งออกจากทางซ้ายและทางขวาอย่างฉับพลัน มีดสั้นโจมตีขนาบสองด้าน มุ่งเข้าจุดตาย ไม่เปิดโอกาสให้จิวโมไป๋ได้หลบหนี
จิวโมไป๋ควงพลองสีทองเป็นวงกลม โอบล้อมร่างกาย ปัดมีดสั้นทั้งหมดอย่างรวดเร็ว
เคร็ง! เคร็ง! มีดสั้นกระเด็นกระดอนออกไป ในตอนนั้นเอง ร่างของจิวโมไป๋พลันแยกเป็นสองร่าง พุ่งออกไปทางซ้ายและขวา
ร่างของจิวโมไป๋ทางซ้าย ทะยานร่างมาถึงต้นไม้สูงที่มีพุ่มไม้ล้อมรอบ ก็ฟาดพลองสีทองไปที่หลังต้นไม้อย่างไม่ลังเล
“อ๊ะ!”เสียงร้องตกใจดังขึ้น ชายในชุดสีเขียวเข้มปรากฏตัวหลังต้นไม้พร้อมกับชักดาบยาวฟันใส่พลองสีทอง แต่ก่อนที่เงาของจิวโมไป๋จะฟาดพลองสีทองมาถึง มันก็หายไป ทำให้ดาบยาวฟันอากาศ
ผัวะ! เสียงกระแทกอย่างรุนแรงดังขึ้นจากอีกด้าน ชายในชุดสีเขียวเข้มอีกคนร่วลงมาจากต้นไม้กระแทกพื้นอย่างแรง
ชายในชุดสีเขียวเข้ม มองไปที่เพื่อนของตัวเองด้วยความตกใจ ยังไม่ทันทีเขาจะได้ตั้งสติ
จิวโมไป๋พลันปรากฏตัวขึ้นตรงหน้าและฟาดพลองสีทอง ไปที่ท้องของเขาอย่างแรง
ผวัะ!
“อัก”เขาทรุดลงกับพื้นและอาเจียนของในท้องออกมา
จิวโมไป๋มองไปรอบๆ ก่อนจะใช้ท่าร่างทะยานหายไป แต่ดูเหมือนว่าทิศทางที่จิวโมไป๋ไปจะอีกทางหนึ่ง
“เขา…ไปผิดทางหรือเปล่า?”ศิษย์นอกคนหนึ่งพูดขึ้น
“ฮ่าๆ เพราะการต่อสู้เมื่อกี้ เขาจึงหลงทิศหรือเปล่า?”ศิษย์นอกคนหนึ่งหัวเราะออกมา
“ไม่มีทาง สมัยนี้ไม่มีใครเขาหลงทางกันแล้ว”
“หรือว่าเขาจะออกนอกเส้นทาง เพื่ออ้อมหลบการซุ่มโจมตี”
“เป็นไปได้”ทุกคนคิดตรงกัน
เสียงซุบซิบดังขึ้นเรื่อยๆ พวกเขาคาดเดาความเป็นไปได้ต่างๆ
ผู้บ่มเพาะพลังที่มีประสบการณ์ต่อสู้ ต่างก็ไม่คิดอย่างนั้น พวกเขาเห็นจิวโมไป๋สามารถรับมือการซุ่มโจมตีง่ายๆ ไม่มีทางเลยที่จะกลัวการซุ่มโจมตี
ที่จิวโมไป๋ออกจากเส้นทางหลัก จะต้องมีเบื้องหลังบางอย่างแน่นอน
แต่พวกเขาไม่รู้ว่าทำไม
ฟงอี้เฟยขมวดคิ้วมองโฮโลแกรมที่จับร่างของจิวโมไป๋ ที่กำลังใช้ท่าร่างกระโดดไปตามต้นไม้ ออกนอกเส้นทางหลักไปเรื่อยๆด้วยความกังวล
