ย้อนเวลากลับมาเป็นเทพยุทธ์ - ตอนที่ 566 การต่อสู้อันรุนแรง! 1
พลังหมัดที่มองไม่เห็นโจมตีเข้ามาด้วยความเร็วสูง รังสีอันตรายไร้สีสันแผ่ขยายออกมา เปลี่ยนพนังทางเดินสีขาวที่มันผ่าน กลายเป็นคราบสีน้ำตาลเหลืองสกปรก
จิวโมไป๋แสดงสีหน้าเรียบเฉย ไม่เกรงกลัว สัมผัสมรณะในใจส่งเสียงร้องเตือน เขาย่อร่างลงเล็กน้อย กฎแห่งธาตุไม้สีเขียนเข้มพลันปะทุออกจากร่างของเขาอย่างรุนแรง ปกคลุมพื้นที่ทางเดินที่เขายืนอยู่
จิวโมไป๋วาดมือขวาเป็นวงกลมดูดซับ กฎแห่งธาตุไม้โดยรอบมารวมกันที่ฝ่ามือ ก่อนจะฟาดฝ่ามือออกไป คลื่นพลังสีเขียวเข้มระเบิดไปข้างหน้าอย่างรุนแรง อาบพื้นที่ทางเดินทั้งหมด
เปรี้ยง! คลื่นพลังทั้งสองปะทะกันอย่างรุนแรง เกิดสายลมกรรโชกพันไปยังทางเดินทั้งสองด้าน ไม่นานคลื่นพลังก็สลายหายไป
พื้นที่ทางเดินเปลี่ยนสภาพไปอย่างสิ้นเชิง
ทางฝั่งของอ้าวซื่อ ทางเดินกลายเป็นสีน้ำตาลเหลืองสกปรก น่าขยะแขยง ส่งกลิ่นเหม็นตลบอบอวลไปทั่วบริเวณ
ทางฝั่งจิวโมไป๋ ทางเดินยังคงอยู่ในสภาพเดิม เพราะกฎแห่งธาตุไม้ชำระล้าง รังสีอันตรายของอ้าวซื่อไปจนหมดสิ้น
“อ๊าาาาก หัวหน้า… ช่วย…ช่วย…อึก”ยามโชคร้ายสองคนที่อยู่ทางเดินฝั่งอ้าวซื่อกรีดร้องเสียงดังก่อนที่เสียงจะค่อยๆเบาลง ร่างของพวกเขาถูกรังสีอันตรายอาบไปทั่วร่าง ผิวหนังเริ่มมีจุดสีขาวลุกลามอย่างรวดเร็ว ริมฝีปากกลายเป็นดำคล่ำ รูม่านตาพล่ามัว ตาขาวกลายเป็นสีเหลืองก่อนจะแตกออก เลือดสีดำไหลทะลักออกมา ขนคิ้วค่อยๆร่วง ตามมาด้วยเส้นผมที่แห้งและหลุดร่วง ก่อนที่พวกเขาจะทรุดตัวลง และเริ่มอาเจียนออกมาด้วยสภาพทุกข์ทรมาน
จิวโมไป๋ขมวดคิ้ว อาการของพวกเขาคือผู้ป่วย ที่ถูกรังสีอันตายบุกรุกร่างกายระยะสุดท้าย ถ้าไม่มีใครช่วยชีวิตของพวกเขาเหลือเพียงไม่กี่ชั่วโมงเท่านั้น แม้จะรักษาในตอนนี้ ก็แค่ยื้อชีวิตไปได้แค่ไม่กี่วันเท่านั้น
จิวโมไป๋หันมามองอ้าวซื่อ
คนๆนี้ ไม่คิดที่จะปล่อยให้ คนของตัวเองมีชีวิตรอดด้วยซ้ำ!
อ้าวซื่อเห็นสายตาของจิวโมไป๋ เขาแสระยิ้มใต้ผ้าปิดหน้า
“ดูจากท่าทางอ่อนหัดของแกแล้ว แกคงเป็นคนของกองกำลังที่ชอบแอบอ้างคุณธรรมสินะ”
จิวโมไป๋ไม่ตอบ แต่สายตาของเขาเป็นประกายเย็นชา
“น่าหัวเราะจริงๆ แม้แต่ตัวเองยังเอาตัวไม่รอดยังจะห่วงคนอื่นอยู่อีก”อ้าวซื่อหัวเราะด้วยท่าทางเย่อหยิ่ง รังสีอันตรายไร้สีพลันแผ่ขยายออกจากร่างของเขารุนแรงขึ้นเรื่อยๆ คราบสีเหลืองน้ำตาลบนพื้นที่รอบๆร่างของเขาเข้มขึ้นเรื่อยๆ ก่อนจะเริ่มจับตัวกันเป็นก้อนตะกรัน
กลิ่นเหม็นฉุนกระจายไปทั่วบริเวณ
สีหน้าของจิวโมไป๋พลันเปลี่ยนไป เขาจะโบกมือ รากไม้แหลมที่ลอยอยู่กลางอากาศ ยืดขยายออกกลายเป็นแส้ไม้ เข้าไปรัดร่างของยามสองคนทางฝั่งของเขา และโยนร่างของพวกเขาออกไปไกล
ส่วนยามอีกสองคนที่โชคร้าย เขาไม่สามารถช่วยได้
ก่อนที่แสงสีเขียวเข้มจะปกคลุมทั่วร่างของเขา ป้องกันรังสีและป้องกันการสูดดมกลินที่แฝงไปด้วยรังสี
อ้าวซื่อเห็นว่า จิวโมไป๋สามารถตอบสนองอย่างรวดเร็ว เขาก็ยิ้มเยาะ เขาเข้าใจผิด คิดว่าจิวโมไป๋เป็นคนของกองกำลังศัตรู ที่มาสืบสวนกองกำลังของเขา
ดังนั้น เขาจึงไม่คิดที่จะเสียเวลาอีก พุ่งตัวเข้าหาจิวโมไป๋ด้วยความเร็วสูง ที่ไม่เข้ากับขนาดร่างกายอันสูงใหญ่ของเขาเลย
จิวโมไป๋ก็เคลื่อนไหวแทบจะพร้อมกัน กฎแห่งธาตุไม้ขยายออกไปอย่างรุนแรง ชำระล้างรังสีทั้งหมดที่เขาเคลื่อนผ่าน
อ้าวซื่อเริ่มโจมตีก่อนเป็นคนแรก เขาเหวี่ยงหมัดอันทรงพลังที่แฝงไปด้วยรังสีอันตรายที่มองไม่เห็น ชกไปที่ร่างของจิวโมไป๋ที่กำลังเข้ามา
จิวโมไป๋ขยับเท้าเปลี่ยนการเคลื่อนไหว ก้มหัวหลบหมัด
ก่อนจะชกหมัดไปที่อกของอ้าวซื่อ พลังกดดันไปรวมกันที่หมัด สร้างพลังทำลายอันรุนแรง
แต่ก่อนที่หมัดจะได้สัมผัสร่าง อ้าวซื่อพลันเอนร่างไปด้านหลัง และเตะขาซ้ายกวาดข้างอย่างรุนแรง เสียงแหวกอากาศดังอื้ออึง
จิวโมไป๋สัมผัสได้ถึงอันตราย เขาตัดสินใจในเสี่ยววินาที เปลี่ยนการเคลื่อนไหว ถีบเท้ากระโดดสูงหลบ
ขาซ้ายเตะพลาดไป คลื่นพลังฟาดไปที่กำแพงด้านข้าง เกิดรอยร้าวเป็นแนวยาว
อ้าวซื่อเห็นว่าการโจมตีพลาด ก็ใช้ขาขวายึดกับพื้นเป็นแกน หมุนตัวหนึ่งรอบและเตะขาซ้ายใส่จิวโมไป๋ที่ลอยอยู่กลางอากาศ
จิวโมไป๋ก้มลงมองด้วยสีหน้าเรียบเฉย ก่อนจะใช้เท้าขวา ยันที่ข้อเท้าซ้ายของอ้าวซื่อ ใช้มันเป็นแรงส่ง พร้อมกับรวมพลังกดดันจำนวนมากไปที่เท้าขวา และถีบขาขวาไปที่ใบหน้าของอ้าวซื่ออย่างจัง
เปรี้ยง! คลื่นพลังกวาดออกโดยรอบ แต่เมื่อคลื่นพลังหายไป ก็เห็นเท้าของจิวโมไป๋ ถูกมือขวาของอ้าวซื่อจับเอาไว้ได้ทัน ก่อนที่จะโจมตีถูกใบหน้า เพียงเล็กน้อย
“ตาย!”ดวงตาของอ้าวซื่อฉายแววโหดเหี้ยม เขาจับขาจิวโมไป๋แน่นและเหวี่ยงลงพื้น
แต่ก่อนที่ร่างของจิวโมไป๋จะสัมผัสพื้น เขาถีบขาคู่ไปที่อกของอ้าวซื่อ เขาไม่ใช้แรงมากนัก แต่อาศัยแรงเหวี่ยงดันร่างของอ้าวซื่อให้ลอยขึ้นและพลิกร่างของอีกฝ่ายม้วนมาแทนตัวเอง
ตูม! ร่างของอ้าวซื่อกระแทกลงพื้นอย่างแรง
จิวโมไป๋ดึงขาที่ถูกจับออกและ ยกขาขวาขึ้น พลังกดดันไหลไปรวมที่ขาขวาก่อนที่เขาจะฟาดส้นเท้าลงที่ร่างของอ้าวซื่ออย่างรุนแรง
ปัง! พื้นอาคารแตกร้าวเป็นวงกว้าง ฝุ่นฟุ้งกระจายไปทั่ว จิวโมไป๋ใช้กฎแห่งธาตุไม้ปิดกั้นอากาศ เพราะฝุ่นพวกนี้ถูกสัมผัสด้วยรังสีอันตราย ถ้าสูดดมเข้าไปในปอดโดยตรง มันจะส่งผลร้ายทันที อาการร้ายแรงกว่าสัมผัสภายนอกหลายเท่า
“อัก!”อ้าวซื่อในรอยแยก ไอออกมาเล็กน้อย ก่อนที่พลังกดดันอันรุนแรงปะทุออกจากร่างของเขา รังสีอันตรายควบแน่นจนหนาแน่นขึ้น คราบสีเหลืองน้ำตาลรุกรามเร็วขึ้นเป็นทวีคูณ ขยายออกเป็นวงกว้าง
