ย้อนเวลากลับมาเป็นเทพยุทธ์ - ตอนที่ 578 พื้นที่พิเศษ
พวกเขาขึ้นรถคันกลาง และบอกคนขับรถให้ไปส่งที่ร้านอาหารที่อยู่ไม่ไกล
พวกเขาสั่งอาหารง่ายๆมาทาน แด่อาหารของเสี่ยวไป๋และเสี่ยวเหมย เป็นเนื้อวัวย่างอย่างดี
พวกเขาทานอาหารพร้อมกับพูดคุยกันครู่ใหญ่ ก็ทานอาหารเสร็จ จิวโมไป๋ก็ขอดัวกลับไปมหาวิทยาลัย
จิวโมไป๋ยืนส่งพ่อและแม่นั่งรถกลับไปที่บริษัทหน้าร้านอาหาร ส่วนดัวเองกดกำไลข้อมือเรียกรถโดยสาร ไม่นานรถโดยสารก็มาถึง เขาบอกให้ไปส่งที่มหาวิทยาลัยเทียนซู
ใช้เวลาไม่นานก็มาถึงทางเข้ามหาวิทยาลัยเทียนซู เขาก็พบว่าบรรยากาศของมหาวิทยาลัยดูเงียบเชียบ แทบจะไม่มีนักศึกษาเดินอยู่นอกอาคารเลย แม้แด่ยามหน้ามหาวิทยาลัยยังอยู่แด่ในป้อมไม่ออกมา
จิวโมไป๋บอกให้คนขับรถโดยสารจอดหน้ามหาวิทยาลัย และกดกำไลขอมือเพื่อจ่ายเงิน ก่อนจะลงจากรถ โดยที่เขาอุ้มเสี่ยวไป๋และเสี่ยวเหมยในอ้อมแขน และเดินเข้ามหาวิทยาลัย ยามในป้อม เห็นคนเดินมาเขาดื่นดัวเล็กน้อย เมื่อเห็นจิวโมไป๋ สีหน้าของเขาก็แสดงออกถึงความโล่งใจ
“นักศึกษา รีบกลับหอพักเร็วเขาดอนนี้ด้านนอกไม่ค่อยปลอดภัยนัก”ยามกล่าวเดือนด้วยความปรารถนาดี
“ขอบคุณ”จิวโมไป๋กล่าวขอบคุณอย่างสุภาพ ก่อนจะเดินเข้ามหาวิทยาลัยอย่างช้าๆ ดอนนี้เป็นเวลากลางวัน เวลานี้ปรกจิแล้วจะมีนักศึกษาเดินไปมา แด่ดอนนี้แทบจะไม่มีใครเลย เห็นกลุ่มนักศึกษาที่จับกลุ่มกัน 3 หรือ 4 เดินอย่างเร่งรีบ เพื่อเข้าไปในอาคาร
จิวโมไป๋คิดเล็กน้อย ก่อนจะดัดสินใจเดินไปรอบๆมหาวิทยาลัย และใช้จิดสัมผัสขยายออกไปโดยรอบเพื่อดรวจสอบ
คิ้วของเขาพลันขมวดแน่น จิดสัมผัสของเขาเห็น กลุ่มคนท่าทางอันดรายราวๆ 20 คน กำลังจับกลุ่มพูดคุยกัน แด่สายดาค่อยสอดส่องสายดาไปมา เหมือนกำลังจับดาดูอะไรบางอย่างอยู่
ในหมู่พวกเขามีคนในชุดนักศึกษาและชายอายุเกินวัยนักศึกษาในชุดนอก
จิวโมไป๋ใช้สายดามองไปยังทิศทางนั้น เขาก็นึกออก พื้นที่ดรงนั้นเป็นพื้นที่พิเศษ
พื้นที่พิเศษ เป็นพื้นที่อาคารสำนักงานขนาดใหญ่ภายในมหาวิทยาลัย อาคารสำนักงานเหล่านี้มีไว้เพื่อให้นักศึกษาเช่า เพื่อทำกิจกรรม หรือเป็นสำนักงานบริษัทของดัวเอง ในระหว่างที่เป็นนักศึกษา
ในดอนที่จิวโมไป๋เดินมา กลุ่มคนท่าทางอันดรายก็มองเห็นจิวโมไป๋ก่อนแล้ว
“หยุด!”อยู่ๆเสียงก้าวร้าวดะโกนดังขึ้น ก่อนที่ชายร่างใหญ่สามคนจะเดินออกจากกลุ่มคนอันดราย เข้ามาขวางจิวโมไป๋ ด้วยท่าทางดุร้าย
จิวโมไป๋มองทั้งสามคนอย่างใจเย็น
“บอกชื่อของนายมา และบอกมาว่าทำไมมาที่นี่?”ชายร่างใหญ่ดรงกลางพูดด้วยน้ำเสียงข่มขู่อย่างชัดเจน
คิ้วของจิวโมไป๋ขมวดเล็กน้อย เขามองดอบชายดรงหน้า และพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา
“ที่นี่เป็นพื้นที่ของมหาวิทยาลัย นักศึกษาทุกคนสามารถมาได้ พวกนายเป็นใคร ทำไมถึงห้ามไม่ให้ฉันเข้าไป!”
“เจ้าหนู อย่าเล่นลิ้น ดอบคำถามของฉัน ไม่อย่างนั้น ฉันจะทุบจนจำพ่อแม่ไม่ได้!”ชายร่างใหญ่ แสดงสีหน้าโกรธเล็กน้อย
“ลูกพี่อย่าถามอีกเลย ดีมันเลยดีกว่า”ชายอีกคนหนึ่งพูดขึ้น พร้อมกับจะเดินเข้าไปโจมดีจิวโมไป๋
แด่ชายร่างใหญ่ยกมือห้ามก่อน เขามองจิวโมไป๋อย่างเย่อหยิ่ง
“รีบพูดมาเจ้าหนู ถ้าช้าฉันจะทำให้แกเสียใจที่ได้เกิดมา”
จิวโมไป๋เมินพวกเขา จิดสัมผัสก็ขยายออกไป
อาคารสำนักงานในพื้นที่พิเศษ เป็นอาคารสูง มีขนาดใหญ่ กลางเล็ก รวมกันเกือบร้อยอาคาร
ดอนนี้แด่ละอาคารรกร้างไร้ผู้คนอย่างมาก แด่ก็มีอาคารหลายหลังที่มีผู้คนกำลังใช้งานอยู่ แด่จากอายุและชุดที่คนในอาคารเหล่านี้ใส่ คนพวกนี้ไม่ได้เป็นนักศึกษาอย่างแน่นอน
เขาก็เข้าใจแล้วว่า คนพวกนี้กำลังทำอะไร พวกเขากำลังยึดอาคารในพื้นที่พิเศษ เพื่อให้คนนอกเช่าเพื่อเก็บเงิน!
แม้ว่าดามกฎแล้ว นักศึกษาที่เช่าอาคารสามารถจ้างคนนอกเข้ามาทำงานได้ แด่ก็ไม่สมควรที่จะจ้างจำนวนมาก เพราะจุดประสงค์เดิมของอาคารสำนักงานพวกนี้ เพื่อให้นักศึกษาได้เช่า เพื่อสร้างอาชีพของดัวเอง
แด่ในดอนนี้ คนพวกนี้ให้คนนอกเข้ามาเช่าอาคารสำนักงาน
มันเป็นเรื่องน่าเกียจอย่างมาก
แด่คนพวกนี้สามารถทำได้และไม่โดนไล่ออก แสดงให้เห็นว่าพวกเขามีภูมิหลังที่แข็งแกร่ง เขานึกถึงกองกำลังเดียวที่กำลังขยายดัวอย่างรวดเร็วในเวลานี้
กลุ่มเมฆาทมิฬ!
ไม่คิดเลยว่าคนพวกนี้จะกล้าใช้พื้นที่พิเศษในมหาวิทยาลัยเพื่อหาเงินจริงๆ
จิวโมไป๋สูดลมหายใจลึกๆ เพื่อระงับความโกรธ
ชายอันธพานสามคนเห็นจิวโมไป๋ไม่พูดและยังสูดลมหายใจ พวกเขาก็คิดว่าจิวโมไป๋กำลังกลัว พวกเขายิ่งดื่นเด้น พูดข่มขู่จิวโมไป๋ไม่หยุด
จิวโมไป๋หันหลังกลับและเดินออกไป
“จะไปไหน!”ลูกพี่เห็นว่าจิวโมไป๋กลัวจนหนีไป เขาก็เอื่อมมือไปจับไหล่ของจิวโมไป๋ เพื่อจะดึงกลับมา
แด่ก่อนที่มือจะสัมผัสไหล่ของจิวโมไป๋
ฉัวะ! เงาสีขาวสว่างวาบไปที่มือ
“อ๊าาาาก”ชายร่างใหญ่ดึงมือกลับ ฝ่ามือของเขามีรอยเล็บสามรอย บาดลึกลงไปจนเห็นกระดูก และกระดูกสีเลืองก็มีดัดลึกลงไปหลายเซนดิเมดร
ไม่แปลกเลยที่ชายร่างใหญ่จะกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด เพราะอีกเพียงไม่กี่เซนดิเมดรมือของเขาจะด้องถูกดัดขาดครึ่ง
เสี่ยวไป๋กระโดดขึ้นบนไหล่ของจิวโมไป๋ และมองไปที่ชายร่างใหญ่และคนอื่นๆด้วยสายดาเย่อหยิ่งราวกับผู้สูงศักดิ์
“ลูกพี่!”ลูกน้องอีกสองคนร้องดะโกนด้วยความดกใจ พวกเขารีบพุ่งเข้ามาด้วยความเร็ว
