ย้อนเวลากลับมาเป็นเทพยุทธ์ - ตอนที่ 587 จบการต่อสู้ จี้หยางเฟินและจ้าวลู่เฟินเข้าร่วมภารกิจ
ฟึบ! ร่างของจิวโมไป๋พุ่งไปข้าง ด้วยการเคลื่อนไหวอันน่าทึ้ง
“อ๊าากก”อ้าวซื่อกรีดร้องออกมาสุดเสียง พลังของเขาฟื้นกลับมาอีกครั้ง
แต่เขาช้าไป จิวโมไป๋ชกหมัดที่รวบรวมพลังกดดันทั้งหมดไปที่ท้องของเขาอย่างแรง
เปรี้ยง! คลื่นพลังอันรุนแรงกระแทกร่างของอ้าวซื่อกระเด็นไปตามทางเดินหลายสิบเมตร ร่างของอ้าวซื่อกลิ้งหลายตลบ ก่อนจะหยุดลง
อ้าวซื่อยังไม่สลบไปในทันที เขาประคองร่างตัวเองขึ้นยืน ทำให้เห็นที่ท้องของเขามีหลุมเลือดขนาดใหญ่
“อัก!”อ้าวซื่อไอออกมาเป็นเลือดลงพื้น จำนวนมาก สายตาที่มองจิวโมไป๋ฉายด้วยความหวาดกลัวอย่างเห็นได้ชัด เขาไม่รอช้าหันหลังจะสิ่งหนีไป โดยไม่สนใจศักดิ์ศรี
จิวโมไป๋เห็นดังนั้น ก็ใช้ท่าร่างพุ่งทะยานไปหาอ้าวซื่อด้วยความเร็วสูง
อ้าวซื่อรู้ว่าจิวโมไป๋กำลังใกล้เข้ามา เขากัดฟันแน่น รวบรวมพลังไปที่หมัด ก่อนจะหันหลังกลับและเหวี่ยงหมัดชกร่างของจิวโมไป๋ ที่กำลังใกล้เข้ามา
แต่หมัดของเขาชกผ่านร่างของจิวโมไป๋ไป คลื่นหมัดยังทำลายพื้นที่โดยรอบอย่างรุนแรง
ดวงตาของเขาเบิกกว้าง
ในตอนนั้นเอง จิวโมไป๋พลันปรากฏขึ้นที่ด้านข้าง และชกหมัดไปที่หัวของอ้าวซื่ออย่างจัง
ผัวะ! หัวของอ้าวซื่อสะบัดอย่างแรง ก่อนที่จิวโมไป๋จะกระหน่ำหมัดยกไปที่ร่างของอ้าวซื่อ ราวกับเขาเป็นเครื่องทุบเนื้อ
ผัวะ ผัวะ ผัวะ ผัวะ
ร่างของอ้าวซื่อถอยไปด้านหลังเรื่อยๆ
ก่อนที่อ้าวซื่อจะตั้งสติได้ เขาคำรามและชกหมัดตอบโต้ แต่จิวโมไป๋ยกเท้าและทีบไปที่อกซ้ายของอ้าวซื่ออย่างแรง เท้าของเขาจมลึกลงไปหนึ่งนิ้ว ทำลายกระดูกหน้าอกและบดขยี้หัวใจ
แต่ก่อนที่เท้าจะจมลึกลงไป อ้าวซื่อก็ถอยหลังหลบไปได้ทัน หัวใจยังไม่ถูกบดขยี้ แต่ความเสียหายที่ได้ทำให้เขาอ่อนแอลงอย่างมาก
“บัดซบ!”อ้าวซื่อร้องคำรามดังลั้น และไอออกมา
จิวโมไป๋ไม่ปล่อยให้อ้าวซื่อตั้งตัว บุกเข้าโจมตีอย่างต่อเนื่อง
ในชั่ววิกฤต อ้าวซื่อกระทืบเท้าลงพื้นทางเดินอย่างรุนแรง เขาส่งพลังลงไปทั้งหมด
ตูม! เศษหิน เศษดินที่ถูกปนเปื้อนด้วยคราบสีเหลืองน้ำตาลสกปรกกระจัดกระจายไปทั่วบริเวณทันที
ตูม! คลื่นพลังสีเขียวเข้ม กระเบิดออกจากร่างของจิวโมไป๋ ผลักเศษหิน เศษดินที่ปนเปื่อนรังสีกลับไปยังอ้าวซื่อ ก่อนที่จิวโมไป๋จะเข้าโจมตีทันที
รังสีอันตรายเมื่อถูกแสงสีเขียวเข้มถูกลบล้างออก ทำให้มันไม่สามารถทื่จะทำอะไรจิวโมไป๋ได้
จิวโมไป๋ยกเท้าและเตะออกไปที่ท้องของอ้าวซื่ออย่างจัง
ผวัะ! ร่างของอ้าวซื่อโค้งงอราวกับกุ้ง แต่มันไม่กระเด็นออกไป
จิวโมไป๋ก็กระหน่ำโจมตีไม่ยั้ง ร่างของอ้าวซื่อสะบัดไปสะบัดมาราวกับกระสอบทราย
ก่อนที่จิวโมไป๋จะรวบรวมพลังกดดันไปที่หมัดขวา และชกไปที่หัวของอ้าวซื่อด้วยพลังทั้งหมด หวังจบการต่อสู้
แต่ก่อนที่หมัดจะชกไปถึง อ้าวซื่อก็ยกสองแขนไขว้ไปเหนือหัว ป้องกันหมัดของจิวโมไป๋
เปรี้ยง! ร่างของอ้าวซื่อกระเด็นไปหลายสิบเมตร กระดูกแขนสองข้างส่งเสียงแตกร้าวออกมา อ้าวซื่อข่มความเจ็บปวดกวาดตามองไปรอบๆ หาทางหลบหนี
แต่ยังไม่ทันทีเขาจะได้ทำอะไร จิวโมไป๋ก็พุ่งเข้ามาและฟาดฝ่ามือที่ห่อหุ้มกฎแห่งธาตุไม้
อ้าวซื่อกัดฟันด้วยความโกรธ ที่ถูกไล่ต้อน ยกเท้าเตะออกไป
แต่ฝ่ามือของจิวโมไป๋พลันสลายไป มันเป็นเพียงฝ่ามือเสมือนเท่านั้น และในฝ่ามือมีเมล็ดบางอย่างนับร้อน ตกใจร่างของอ้าวซื่อ
ใบหน้าของอ้าวซื่อพลันเปลี่ยนไปทันที
ก่อนที่เขาจะตอบสนอง
เมล็ดเหล่านั้นก็เติบโต กลายเป็นดอกกล้วยไม้ รากของพวกมันยึดเกาะที่ผิวหนังของเขาราวกับว่าเป็นดิน ก่อนจะเติบโตอย่างรวดเร็ว
รังสีอันตรายที่แผ่ซ่านจากร่างของเขา ถูกกล้วยไม้เหล่านี้ดูดกลืน ไม่สามารถใช้งานได้
“บัดซบ! ปล่อยฉัน!”อ้าวซื่อพยายามจะทำลายกล้วยไม้ แต่ไม่สามารถทำลายได้ เมื่อเขาดึงออก ก็มีกล้วยไม้ใหม่เติบโต เพียงไม่กี่อึดใจ กล้วงไม้นับสิบก็ปกคลุมร่างของเขา
และร่างกายของเขาก็อ่อนแอขึ้นเรื่อยๆ
จิวโมไป๋เดินเข้ามาอย่างช้าๆ ก่อนจะยกนิ้วชี้ขึ้นและแทงไปที่จุดหยุดการเคลื่อนไหวบนตัวของอ้าวซื่อ นิ้วมือเรียวยาวแทงลึกเข้าไปทั้งหมด ร่างของอ้าวซื่อแข็งทื่อไม่สามารถขยับได้อีกต่อไป
ก่อนที่จิวโมไป๋จะดึงนิ้วออก เลือดสีแดงสดก็ไหลทะลักออกมาอย่างน่าสะพรึงกลัว
จิวโมไป๋พ้นลมหายใจออกมา การต่อสู้ครั้งนี้เขาพลาดอย่างร้ายแรงที่ไม่นำอาวุธมาด้วย ไม่อย่างนั้นการต่อสู้คงไม่ยืดเยื้ออย่างนี้
ในตอนนั้นเอง เสียงระเบิด เสียงการต่อสู้ก็ดังขึ้น
“มาแล้วสินะ”จิวโมไป๋ใช้จิตสัมผัสตรวจสอบโดยรอบทันที
ในเวลาเดียวกัน
มหาวิทยาลัยเทียนซู ประตูทิศใต้
รถตู้สีดำสนิทนับสิบคัน ขับตรงเข้ามาทางมหาวิทยาลัยด้วยความเร็วสูง ยามเฝ้าประตูมหาวิทยาลัย ที่ได้รับแจ้งจากเจ้าหน้าที่ระดับสูง พวกเขาเปิดประตูมหาวิทยาลัย ให้รถตู้สีดำผ่านเข้าไป โดยไม่มีการตรวจสอบใดๆทั้งสิ้น
กลุ่มคนที่อยู่รอบๆสังเกตเห็นถึงความผิดปรกติ พวกเขาเดินมายืนมุงดูเพื่อดูว่าเกิดอะไรขึ้น ยามรักษาความปลอดภัยขวางพวกเขาไว้ ก่อนจะสั่งปิดประตู เพื่อไม่ให้ใครเข้าและออกได้อีก
เหตุการณ์นี้ เกิดขึ้นทุกทางเข้าของมหาวิทยาลัย หลังจากรถตู้สีดำเข้าไป พวกเขาปิดประตูอย่างแน่นหนา ไม่ให้ใครเข้าออก
หลังจากนั้นไม่นาน เจ้าหน้าที่ตำรวจ ก็เข้ามาตั้งด่านปิดล้อมมหาวิทยาลัย พวกเขาถืออาวุธปืนครบมือ
คนที่คิดจะมุ่งดู ต่างแยกย้ายไม่กล้าเข้าใกล้
ภายในมหาวิทยาลัย เซี่ยลี่เยว์ หวังเสี่ยวเปา และเหยาติงหลง ในชุดคลุมหน่วยมังกรซ่อน วิ่งไปที่พื้นที่พิเศษของมหาวิทยาลัย ซึ่งเป็นสถานที่ทำภารกิจที่พวกเขาได้รับมอบหมาย
แต่เมื่อพวกเขาไปถึง พวกเขาก็เห็นรถตู้สีดำห้าสิบกว่าคันได้มาถึงแล้ว
“ลงไปเร็วเข้า!”
“ปิดล้อมพื้นที่ทั้งหมด อย่างให้ใครออกไปได้!”
“จับทุกคนด้านในไปตรวจสอบ ห้ามปล่อยให้ใครออกไปได้!”
เสียงร้องออกคำสั่งดังลั่น สมาชิกหน่วยมังกรซ่อนกว่าสามร้อนคน ถืออาวุธประจำตัวลงจากรถตู้ และบุกเข้าไปในพื้นที่พิเศษ
กลุ่มแก๊งอันธพาลที่เฝ้าอยู่บนถนน ตกตะลึง ยังไม่ทันทำอะไร พวกเขาก็ถูกโจมตี ล้มลงไปที่พื้นและถูกจับไม่สามารถเคลื่อนไหวได้ พวกเขาไม่มีเวลากดส่งสัญญาณแจ้งเตือนด้วยซ้ำ
แต่ก็มีบางคนที่ตั้งสติ รีบกดกำไลข้อมือทันที ที่เห็นรถตู้สำดำมาจอด
แต่พวกเขาก็พบว่าไม่สามารถส่งสัญญาณออกไปได้
พวกเขาไม่รู้ว่ารถตู้สีดำ ได้ปล่อยคลื่นรบกวนสัญญาณ ทำให้อุปกรณ์ส่งสัญญาณที่ไม่ได้เข้าระหัส ใช้งานไม่ได้
ตั้งแต่เริ่มมอบหมายภารกิจ จนถึงปัจจุบัน เวลาผ่านไปยังไม่ถึง 5 นาทีด้วยซ้ำ แต่พวกเขาก็สามารถเข้าถึงพื้นที่ภารกิจแล้ว แสดงให้เห็นถึงความแข็งแกร่งในของหน่วยมังกรซ่อนได้เป็นอย่างดี
เซี่ยลี่เยว์ หวังเสี่ยวเปาและเหยาติงหลง ตกตะลึงเล็กน้อย พวกเขาคิดว่าตัวเองมาเร็วแล้ว เพราะอยู่ใกล้ที่สุด แต่พวกเขาก็ยังช้าเกินไป
พวกเขารีบวิ่งเข้าไปเพื่อช่วยสมาชิกหน่วยมังกรซ่อน
ในตอนนั้นเอง หญิงสาวในชุดสีแดงก็เดินลงจากรถตู้ พร้อมกับชายในชุดสีขาวสะอาด บรรยากาศจากร่างของทั้งสองแตกต่างจากคนทั่วไป ทำให้ผู้คนรู้สึกเคารพน่าเกรงขาม
“คุณ…”หวังเสี่ยวเปาสังเกตเห็นจ้าวลู่เฟิน เขาก็หยุดชะงัก ร่างของเขาสั่นด้วยความกลัว ความทรงจำที่ถูกอีกฝ่ายทรมานและภาพการโจมตีอันโหดเหี้ยม เมื่อไม่นานมานี้ย้อนกลับมา ทำให้เขารู้สึกกลัว
เซี่ยลี่เยว์และเหยาติงหลงที่เห็นจ้าวลู่เฟินก็รู้สึกกดดันเช่นกัน
จ้าวลู่เฟินมองทั้งสามก่อนจะนึกขึ้นได้ แม้จะไม่เห็นใบหน้า แต่เธอก็สามารถระบุตัวตนของทั้งสามได้อย่างรวดเร็ว
“พวกเธอทั้งสามคน”จ้าวลูเฟินส่งเสียงเรียก หยุดทั้งสามคนไว้
หวังเสี่ยวเปา เซี่ยลี่เยว์และเหยาติงหลง จึงยืนไม่กล้าเคลื่อนไหว
จี้หยางเฟยที่เห็น ก็ยืนกอดอกมองด้วยความสนใจ มุมปากยกย้ิมเล็กน้อย
“พวกเธอพึ่งเป็นสมาชิกใหม่ได้ไม่นานและยังไม่เคยทำภารกิจจริงๆมาก่อน ภารกิจนี้เป็นภารกิจฉุกเฉิน อาจมีอันตรายที่คาดไม่ถึงได้ ดังนั้นพวกเธอติดตามฉันไปทำภารกิจ ฉันจะคอยดูแลพวกเธอเอง”จ้าวลู่เฟินพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย แต่คำพูดแฝงไปด้วยความใจดี
ทั้งสามมองหน้ากัน ก่อนจะหันมาพยักหน้าและกล่าวขอบคุณอย่างสุภาพ
“ขอบคุณผู้อาวุโส”
“รีบไปเถอะ”จ้าวลู่เฟินพยักหน้า ก่อนจะเดินนำไป ทั้งสามเห็นดังนั้นก็รีบวิ่งตาม
จี้หยางเฟยที่ถูกละเลยยิ้ม ก่อนจะเคลื่อนตัวไปข้างๆจ้าวลู่เฟินและกระซิบถาม
“ดูเหมือนว่าเธอจะใจดีกับพวกเขามากเลยนะ”
จ้าวลู่เฟินมองชายด้านข้างด้วยความเย็นชา
“เพราะใครล่ะที่ถูกจับ ทำให้กลุ่มของเราไม่สามารถทำภารกิจได้ คนอื่นๆจริงต้องออกจากกลุ่มไป”จ้าวลู่เฟินพูดด้วยความไม่พอใจ
ก่อนที่เธอจะมองไปที่ทั้งสามคน ดวงตาก็อ่อนลงเล็กน้อย”พวกเขามีศักยภาพสูง ถ้ารับพวกเขาเข้ากลุ่มของเราได้ กลุ่มของเราจะแข็งแกร่งขึ้นมาก”
“ฉันไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย”จี้หยางเฟยบ่นอย่างไม่พอใจ ก่อนจะถอยหนีเมื่อถูกสายตาของจ้าวลู่เฟินจ้องเขม่ง
แม้จะแสดงท่าทางไม่จริงจัง แต่เขาก็สำรวจทั้งสามคนแล้ว อารมณ์ที่แผ่ออกมาจากร่างของทั้งสามคนไม่ธรรมดาจริงๆ
ศักยภาพของพวกเขาสามารถคาดหวังได้
ทั้งห้าคนเดินเข้าไปในพื้นที่พิเศษ การต่อสู้ก็เริ่มขึ้นแล้ว สมาชิกหน่วยมังกรซ่อนเข้าจับกุมคนในอาคารต่างๆ
จี้หยางเฟยและจ้าวลู่เฟิน เดินไปอีกทางหนึ่ง ไม่เข้าร่วมการจับกุมผู้คน
หวังเสี่ยวเปามองไปรอบๆ และหันมามองด้วยความสงสัย ก่อนที่เขาจะไม่สามารถหยุดความสงสัยของตัวเองได้ เขาข่มความกลัวและถาม
“พวกเรากำลังจะไปไหนเหรอครับ?”
เซี่ยลี่เยว์และเหยาติงหลงหันมามองด้วยแววตาสงสัยเช่นกัน
จ้าวลู่เฟินเงียบ แต่จี้หยางเฟยหันมายิ้มและตอบ ด้วยน้ำเสียงขี้เล่น
“ภารกิจทางด้านนั้นไม่มีปัญหาอะไรแล้ว แต่มีบางที่ ที่ถูกมองข้ามไป”
จี้หยางเฟยยิ้มอย่างลึกลับ
“หยุดพูดได้แล้ว พวกเรามาถึงแล้ว”จ้าวลู่เฟินพูดขัดขึ้น
จี้หยางเฟยส่งเสียงไม่พอใจ
หวังเสี่ยวเปา เซี่ยลี่เยว์และเหยาติงหลง เดินไปมองก็เห็นว่าเป็นถนนเส้นหนึ่งทางด้านหลังพื้นที่พิเศษ
สุดทางถนนเป็นอาคารโกดังขนาดใหญ่ ในตอนนี้มีรถบรรทุกหลายสิบคันจอดอยู่
แต่ตอนนี้คนในชุดดำที่อยู่รอบๆ กำลังออกคำสั่งให้ รถบรรทุกทำลายสิ่งของภายใน
ท่าทางขี้เล่นของจี้หยางเฟย เปลี่ยนไปกลายเป็นจริงจังในพริบตา ร่างของเขาพลันหายไปจากที่เดิม
“หยุด!”
เปรี้ยะ! พื้นที่โดยรอบพลันกลายเป็นน้ำแข็ง แช่แข็งทุกสิ่งในฉับพลัน รถบรรทุก ที่กำลังทำลายสิ่งของภายในถูกแช่แข็งอย่างสิ้นเชิง รวมถึงชายชุดดำนับสิบๆคนที่กลายเป็นหุ่นน้ำแข็ง ยืนแข็งทื่อในท่าทางเดิมที่พวกเขากำลังทำ
“นี่ นี่”หวังเสี่ยวเปาอ้าปากค้างด้วยความตกใจ
“จับกุมสำเร็จ”จี้หยางเฟยปรากฎตัวขึ้นบนหลังรถบรรทุก ทุกสิ่งรอบตัวเขา กลายเป็นน้ำแข็งโดยสิ้นเชิง
“อย่ามัวแต่เล่น ตรวจสอบดูว่าสิ่งของที่อยู่ในรถบรรทุกถูกทำลายหรือเปล่า”จ้าวลู่เฟินเหินร่างไปหยุดที่ท้ายรถบรรทุก และโบกแส้ไปทำลายประตูรถบรรทุก
“เฮ้อน่าเบื่อ ไม่เห็นต้องจริงจังตลอดก็ได้”จี้หยางเฟยบ่นอุบอิบ
แต่ก็ใช้กฎแห่งธาตุน้ำแข็งเปิดหลังรถบรรทุก ให้จ้าวลู่เฟินแต่โดยดี
ในเวลาเดียวกัน นอกมหาวิทยาลัย ร่างในชุดดำปกปิดมิดชิดได้ลอบเข้ามหาวิทยาลัย และตรงไปยังที่จี้หยางเฟยอยู่
