ย้อนเวลากลับมาเป็นเทพยุทธ์ - ตอนที่ 612 ความตายเพียงเอื้อมมือ
หน้าประตูบานยักษ์สูงหลายสิบเมตร
จิวโมไป๋ยืนตาเบิกกว้างมองประตูนรกอย่างโดยไม่ล่ะสายตา เขากลัวว่าเมื่อไม่เห็นประตูนรก ความทรงจำจะสูญหายอย่างฉับพลันไปอีกครั้ง
คิ้วของเขาขมวดแน่นขึ้น คิดถึงโครงกระดูกสีเขียวที่เข้าประตูนรก ไปยังโลกวิญญาณ เขาไม่รู้ว่าเป้าหมายของมันคืออะไรกันแน่
ในใจของเขามีความรู้สึกไม่สะบายใจ การที่โครงกระดูกสีเขียวเข้าไปยังโลกวิญญาณ มันอาจจะสร้างปัญหาให้กับเขาหรือแม่แต่โลกก็เป็นได้
เขาพลาดเอง ที่ไม่ตรวจสอบโครงกระดูกสีเขียวให้ชัดเจนตั้งแต่แรก
ตอนนี้มันได้เข้าโลกวิญญาณไปแล้ว ยากที่จะตามหามันได้ แต่ถ้าเขาไม่ตามหา ไม่รีบแก้ไข มันอาจเป็นอันตรายที่ซ่อนอยู่ได้
ยิ่งปล่อยไว้นานก็ยิ่งอันตราย เพราะว่าถ้าเขาไม่ได้มองประตูนรก เขาจะสูญเสียความทรงจำไปทันที เขาจะลืมไปว่าโครงกระดูกสีเขียวได้เข้าไปในประตูนรก
แม้ว่าจะบันทึกข้อความเอาไว้ แต่ถ้าเขาเผลอลืมไม่ได้อ่านข้อความ เขาก็จะลืมไปทันที
ด้วยเหตุนี้เอง มันอาจทำให้เขาไม่ได้เตรียมการป้องกันอันตรายที่อาจจะเกิดขึ้นได้
ความคิดของจิวโมไป๋ยุ่งเหยิง ในระหว่างนั้นเอง เท้าของเขาก็ก้าวเดินอย่างช้าๆ เข้าใกล้ประตูนรกเรื่อยๆ
ความคิดบางอย่างค่อยๆก่อตัวขึ้น มันชักชวนให้เขาเข้าไปในประตูนรก เพื่อตามหาโครงกระดูกสีเขียวในโลกวิญญาณ
โดยไม่รู้ตัว เขาก็มาถึงหน้าประตูนรก
จิวโมไป๋ยืนหน้าประตูนรกด้วยท่าทางมึนงง และค่อยๆยกมือขวาขึ้น ก่อนจะเอื้อมไปสัมผัสประตูนรก
หมับ
อยู่ๆก็มีมือมาคว้าที่ไหล่ของจิวโมไป๋ และดึงเขาให้ถอยหลังกลับ
จิวโมไป๋โซเซถอยมาสองสามก้าว ก่อนจะได้สติ สีหน้าของเขาแสดงความตกใจ หันสายตาออกจากประตูนรก ก็เห็นชายซอมซ่อยืนอยู่ด้านหลัง อีกฝ่ายใช้มือขวาจับไหล่ของเขาอยู่
“ผู้อาวุโส?”จิวโมไป๋พูดด้วยน้ำเสียงแหบแห้งอย่างุนงง ก่อนที่เขาจะพบความผิดปรกติของตัวเอง เขารู้สึกว่าร่างกายของตัวเองอ่อนแออย่างมาก ความแข็งแกร่งของร่างกายลดลงเกือบจะถึงจุดต่ำสุด แม้แต่พลังวิญญาณก็แห้งเหี่ยว
จิวโมไป๋ไม่รู้เลยว่าตอนนี้ใบหน้าของเขาซีดเผือดขนาดไหน
จิวโมไป๋รู้สึกหนาวสั่น หันกลับไปมองประตูนรกด้วยความกลัว ก่อนจะหันหน้ามองไปด้านข้างพยายามเลี่ยงสายตาออก ไม่มองประตูนรกตรงๆ
เขารู้ตัวแล้วว่า เมื่อครู่นี้ เขาเฉียดตายเพียงเอื้อมมือเท่านั้น ถ้าเขาสัมผัสประตูนรก เขาคงจะตายทันที
ยิ่งคิดเท่าไหร่เขาก็ยิ่งรู้สึกกลัวมากขึ้นเท่านั้น
สติของเขาค่อยๆกลับมาอย่างช้าๆ
ดูเหมือนว่า เมื่อครู่นี้เขาจะถูกพลังบางอย่างชักนำ เชิญชวนให้เข้าไปในประตูนรก
พลังลึกลับนี้ ทำให้ความนึกคิดของเขาสับสนและไม่มั่นคง ความคิดทุกอย่างถูกควบคุมให้หาแต่เหตุผลที่จะเข้าไปในประตูนรกให้ได้
เมื่อเขาได้ตั้งสติคิดดูดีๆ เขามีวิธีแก้ปัญหาอื่นๆอยู่ แต่เพราะพลังลึกลับทำให้เขาล่ะเลยวิธีอื่นๆไปอย่างสิ้นเชิง
จิวโมไป๋สูดลมหายใจเฮือกใหญ่ ประตูนรกนี้น่ากลัวจริงๆ ถ้าไม่มองมัน ก็จะสูญเสียความทรงจำ แต่ถ้ามองนานๆจะถูกพลังบางอย่างทำให้มีความคิดที่จะเข้าไปในประตู
เมื่อคิดถึงตรงนี้เขาก็เข้าใจเหตุผลแล้วว่าทำไม จึงเกิดการต่อสู้นองเลือดอย่างนั้นขึ้น เพราะพลังลึกลับของประตูนรกนี้เอง!
จิวโมไป๋เงยหน้าขึ้นมองชายซอมซ่อ
“ของคุณผู้อาวุโสที่ช่วยเหลือ ถ้าไม่อย่างนั้นผมคง…”จิวโมไป๋กลืนน้ำลาย ถ้าชายซอซ่อไม่ช่วยเขาเอาไว้ก่อน เขาคงจะเข้าไปในประตูนรก เขาไม่อยากจะคิดเลยว่าจะเกิดอะไรขึ้น
แม้จะไม่ได้จับประตูนรก เพียงแค่เข้าใกล้ คลื่นพลังแห่งความตายที่แผ่ออกมา มันก็ทำลายพลังชีวิตของเขาออกไปอย่างรวดเร็ว
ด้วยระดับความบ่มเพาะพลังในปัจจุบัน เขาจะต้องตายภายในไม่กี่วินาที ถ้าไม่มีโลหิตมังกรที่ทำให้เขามีพลังชีวิตที่แข็งแกร่ง เขาจะตายเร็วกว่านี้
“ความแข็งแกร่งของเจ้ายังไม่เพียงพอ อย่าสุ่มสี่สุ่มห้าเขาเข้าใกล้มันอีก”ชายซอมซ่อกล่าวเตือนด้วยน้ำเสียงไม่แยแส
จิวโมไป๋ก้มหน้ารู้สึกของคุณอย่างมาก
ชายซอมซ่อไม่พูดอะไรอีก เขาโบกมือเบาๆ คลื่นพลังไร้สีห่อหุ้มพวกเขา ก่อนจะรู้สึกตัวอีกที่ พวกเขาก็ออกจากเขาวงกตโครงกระดูก มาอยู่ที่ตีนเขาด้านหลังของสำนัก
จิวโมไป๋ยืนอย่างมั่นคงไม่แสดงความประหลาดใจ กับวิธีในการเคลื่อนย้ายในพริบตา เพราะเขารู้ว่าผู้ใช้พลังวิญญาณชั้นสูงสามารถใช้วิธีนี้ได้
ชายซอมซ่อเหลือบตามองจิวโมไป๋ ก่อนจะโบกมือเบาๆ พลังไร้สีห่อหุ้มจิวโมไป๋
ความรู้สึกสบายตัวปกคลุมร่างกายของจิวโมไป๋ เขารู้สึกเหมือนกับว่ากำลังอาบน้ำอุ่น
จิวโมไป๋ที่กำลังกังวลว่าจะลืมความทรงจำเกี่ยวกับประตูนรก ก็ต้องรู้สึกแปลกใจ เพราะเขาไม่ลืม เขายังมีความทรงจำอยู่อย่างชัดเจน เขาเงยหน้ามองชายซอมซ่อ เขารู้ได้ทันทีว่าอีกฝ่ายกำลังช่วยตัวเอง เขาจึงประสานมือและกล่้าวขอบคุณอีกครั้ง
“ขอบคุณผู้อาวุโส”
ชายซอมซ่อโบกมืออย่างไม่ใส่ใจ ก่อนจะพูดเตือนอีกครั้ง
“เมื่อ’เขา’ เข้าไปยังโลกวิญญาณแล้ว เขาจะไม่กลับมาที่โลกอีก นอกจากว่าโลกจะเกิดอันตรายร้ายแรง เขาจะต้องกลับมาที่โลกเพื่อตอบแทน ตามกฎแห่งกรรม ดังนั้นไม่ต้องกังวล และพยายามฝึกฝนให้ดี อีกไม่นานโลกจะไม่สงบ”พูดจบชายซอมซ่อก็หายวับไปในพริบตา
