รวยชั่วข้ามคืน？！ - บทที่ 13 คนรวยกินข้าวก็อยากเอากลับบ้าน ด้วย

บทที่ 13 คนรวยกินข้าวก็อยากเอากลับบ้าน ด้วย

ในเวลาเดียวกัน ภายในห้องส่วนตัว หมายเลข 888 มีคนนั่งอยู่เต็มห้องแล้ว ชายวัย กลางคนที่รูปร่างได้สัดส่วนคนหนึ่ง ยืนอยู่ที่ทาง เข้าห้องส่วนตัว กำลังคุยกับผู้จัดการของโรงแรม จินเหมา: “เตรียมไว้เรียบร้อยแล้วใช่ไหม?”

ผู้จัดการก้มตัวเล็กน้อย ยิ้มอย่างนอบน้อม พูดขึ้น: “จัดการตามที่คุณโข่งสั่งเอาไว้เรียบร้อย แล้วครับ วัตถุดิบที่คุณโข่งนำมาคราวนี้ทำให้ โรงแรมของพวกเราได้เปิดหูเปิดตากว้างขึ้น สามารถรวบรวมวัตถุดิบล้ำค่ามากมายเช่นนี้ ใน จีนหลิงเกรงว่าคงจะมีแค่คุณโข่งแล้วล่ะครับ”

โข่งลิ่งเสียนไม่ได้สนใจคำประจบสอพลอ ของผู้จัดการ: “แขกของฉันใกล้จะถึงแล้ว คุณไป จัดการเถอะ”

ผู้จัดการเพิ่งจะออกไป สาวสวยผมยาวคน นั้นเมื่อครู่ก็วิ่งเข้ามา เจอกับโข่งลิ่งเสียน จึงเดิน เข้าไปใกล้ๆโข่งลิ่งเสียนด้วยท่าทางรู้สึกผิด “คุณโข่งคะ ฉันมาสาย ขอโทษด้วยค่ะ”

“นั่งเถอะ” โข่งลิ่งเสียนมองสาวสวยผมยาว อย่างหมดคำพูด ทอดถอนใจ: “โชคดีที่คุณชาย ใหญ่ยังไม่มา ไม่อย่างนั้นคุณคงทำให้ฉันขาย หน้าไปหมดแน่ๆ!”

สาวสวยผมยาวยิ้มสู้ นั่งลงไปในที่นั่งที่เต็ม ไปด้วยคนอย่างเงียบๆ

โข่งลิ่งเสียนยืนอยู่ที่ประตูทางเข้า กำลังรอ คอยอย่างเป็นกังวล หลังจากนั้นครู่เดียว ฉินหลั่ง ก็ปรากฏตัวอยู่ที่ทางเดินอย่างช้าๆ โข่งลิ่งเสียน ตกใจ รีบเข้าไปต้อนรับทันที

“คุณชายใหญ่ มาถึงแล้ว รีบเข้ามาครับ รีบ เข้ามา!”

ฉินหลั่งโดนโข่งลิ่งเสียนเชื้อเชิญด้วยความ นอบน้อม เดินเข้าไปในห้องส่วนตัวหมายเลข 888 คนในห้องทั้งหมดล้วนแต่ลุกขึ้นยืน พวกเขา แต่ละคนใส่สูทและรองเท้าหนัง ส่วนใหญ่อายุจะ อยู่ในช่วง 4-50 ปี ล้วนแต่เป็นบุคคลที่มีชื่อเสียง ของจีนหลิงและยังแพร่หลายในอีกหลายเมือง ด้วย

“พวกเขาเหล่านี้ล้วนแต่เป็นคนที่ดูแลวงศ์ ตระกูลในเขตจีนตะวันออกครับ” โข่งลิ่งเสียน แนะนำให้ฉินหลั่งได้รู้จัก แล้วก็พูดกับคนอื่นๆ ด้วยความปลื้มปีติ: “นี่คือคุณชายใหญ่!”

“คุณชายใหญ่สวัสดีครับ/ค่ะ!” ส่งเสียงออก มาอย่างพร้อมเพรียงกัน
“เขานี่นา!” สาวสวยผมยาวเห็นฉินหลั่ง ดวงตาเบิกโพลงกลมโต ในแววตาปรากฏสายตา ที่ไม่อยากจะเชื่อออกมา อย่างทันที ความไม่ สบายใจและความกังวลก็เคลื่อนไหวไปทั่วทั้ง ร่าง เมื่อครู่ที่อยู่ในลิฟต์ เธอตบคุณชายใหญ่ของ วงศ์ตระกูล!?

ฉินหลั่งเห็นสาวสวยผมยาวแล้ว เขาเองก็ คาดไม่ถึงเช่นกัน สาวสวยผมยาวที่น่าดึงดูดใจ เป็นคนที่อยู่ใต้บังคับบัญชาของวงศ์ตระกูล นั่นเอง

สายตาของฉินหลั่งหยุดอยู่บนใบหน้าของ สาวสวยผมยาวเพียงหนึ่งนาที และกลับมาเป็น ปกติอย่างทันที: “ทุกคนนั่งเถอะ!”

“คุณชายใหญ่ เชิญคุณนั่งก่อนครับ!” โข่งลิ่ง เสียนทำท่าทาง ชี้ไปทางที่นั่งที่หนึ่งข้างๆสาว สวยผมยาว

“อ้อ” ทันทีทันใดฉินหลั่ง ก็เดินไปทางที่นั่ง อย่างเป็นกันเอง สายตาเรียบเฉยมองสาวสวย ผมยาว แล้วก็มองโข่งลิ่งเสียน

เห็นคำถามที่อยู่ในสายตาของฉินหลั่ง โข่ง สิ่งเสียนจึงพูดกับฉินหลั่ง: “เธอเป็นหัวหน้าแผนก ข่าวกรองของเขตจีนตะวันออกครับ หลัวเชี่ยน”

หลัวเซี่ยนยิ้มให้ฉันหลั่งเล็กน้อย รอยยิ้มนั้นไม่กล้าสรรเสริญเยินยอจริงๆ ยิ้มได้ขมขื่นมาก ไร้เรี่ยวแรง เชื่องซึมเหลือเกิน

ก็ไม่แปลกหรอก ตบคุณชายของวงศ์ตระกูล ไปแล้วนี่ ถ้าเธอยังมีความมั่นใจ ยังยิ้มออกมาได้ สิถึงจะแปลก!

“คุณชายใหญ่ เชิญชิมดูครับ ผมตั้งใจเตรียม มาเพื่อคุณโดยเฉพาะเลยครับ” โข่งลิ่งเสียน แนะนำให้ฉินหลั่ง

“อิ้ม” ฉินหลั่งคืบอาหาร แล้วเอาเข้าปาก รู้สึก ว่าอร่อยเหลือเกิน อร่อยมากๆ

เจ็ดปีกว่าแล้วที่ไม่ได้มากินอาหารที่โรงแรม ระดับสูงอย่างนี้ เป็นครั้งแรกที่ได้กิน จึงรู้สึกว่า อร่อยอย่างนี้หรือเปล่านะ? ฉินหลั่งแอบคิด

เงียบๆอยู่ในใจ

แต่ฉินหลั่งกลับไม่รู้ว่า คนอื่นๆบนโต๊ะอาหาร ตอนที่ได้ชิมอาหารทั้งหมดบนโต๊ะนี้ ก็รู้สึก น้ำลายสอเช่นกัน อร่อยแม้กระทั่งลมหายใจ

งานเลี้ยงจบลงอย่างรวดเร็ว

“คุณชายใหญ่ ทานเสร็จหรือยังครับ? ทาน เสร็จแล้วผมว่าจะพาคุณไปพักผ่อนที่ไบเล่คลับ สักหน่อยครับ” โข่งลิ่งเสียนถามอยู่ข้างๆอย่าง นอบน้อมอีกครั้ง ไม่บ่อยนักที่คุณชายจะให้ เกียรติมาร่วมทานอาหารด้วยกัน จึงจำเป็นต้องคอยปรนนิบัติคุณชายใหญ่ให้ดี

คลับ?

ถ้าจะพักผ่อนพักผ่อนที่โรงแรมก็พอแล้ว จงใจไปที่คลับ กลัวว่าจะมีรายการพิเศษอื่นๆอีก ไม่น้อยน่ะสิ

“ไม่ต้องหรอก” ฉินหลั่งกล่าวออกมา ด้วย หน้าแดงระเรื่อ

หลัวเชี่ยนที่อยู่ข้างๆ เมื่อผ่านงานเลี้ยงไป ความกังวลใจก็ผ่อนคลายลงตั้งนานแล้ว เห็น ท่าทางที่เขินอายของฉินหลั่ง ก็เอามือปิดปากหัว เราะเบาๆอย่างไม่รู้ตัว คุณชายใหญ่น่ารักจังเลย

โข่งลิ่งเสียนพยักหน้า คนอื่นๆกำลังนั่งมอง ฉินหลั่งอยู่ ไม่มีใครพูดอะไรทั้งนั้น

ฉินหลั่งมองอาหารที่อยู่เต็มโต๊ะราวกับกำลัง คิดอะไรอยู่ จึงหยิบมือถือออกมาดูเวลา บ่ายโมง ครึ่ง

“คุณชายใหญ่? มีปัญหาอะไรไหมครับ?” โข่งลิ่งเสียนถามอย่างไม่สบายใจ ไม่ง่ายเลยที่ จะได้ต้อนรับคุณชายใหญ่สักมื้อ ถ้าเขาต้อนรับ อย่างขาดตกบกพร่อง นี่ก็ไม่ต้องทำอะไรแล้ว หากว่าเปลี่ยนเป็นนายท่าน งานผู้รับผิดชอบที่ เขตใหญ่นี้เขายังอยากจะทำอยู่ไหม?
ในใจคนอื่นๆต่างก็กำลังมองฉินหลั่งด้วย ความกังวลใจ เรียนเชิญคุณชายใหญ่มาทาน ข้าวเรื่องเล็กแค่นี้ยังจัดการให้ดีไม่ได้อีก ผลงาน อันยอดเยี่ยมที่เขตจีนตะวันออกกลุ่มหนึ่งของ วงศ์ตระกูลก็คือความสามารถแค่นี้เหรอ?

“ไม่ใช่” ฉินหลั่งค่อยๆส่ายหัวช้าๆ

“งั้นคุณชายเป็น ….” ในใจของโข่งลิ่งเสียน สงสัยมาก

ฉินหลั่งดูดปากเล็กน้อย แล้วหันไปพูดกับ โข่งลิ่งเสียน: “อาหารพวกนี้อร่อยใช้ได้เลย ฉันก็ เลยอยากจะเอากลับไปให้รูมเมทชิมบ้าง”

%3D

ได้ยินคำพูดของฉินหลั่งแล้ว โข่งลิ่งเสียนกับ คนอื่นๆก็สบตากัน ตอนนี้ในหัวยังไม่มีปฏิกิริยา โต้ตอบ!

แต่เดิมคุณชายใหญ่กำลังคิดที่จะเอาอาหาร กลับไปให้รูมเมทนั่นเอง! นี่เกินความคาดหมาย เกินไปหรือเปล่า?

ลูกคนรวยที่สูงส่งคนหนึ่ง ไม่นึกว่าจะเอาใจ ใส่ครุ่นคิดเพื่อรูมเมทขนาดนี้

ภายใต้ความประหลาดใจของคนอื่นๆ สำหรับความน่าเลื่อมใสที่ไม่มีอะไรมาเทียบได้ของฉินหลั่ง ครอบครัวมีเงินขนาดนั้น แต่กลับไม่ วางอำนาจใหญ่โต ต่อไปคุณชายใหญ่ต้องกลาย เป็นคนที่มีประสิทธิภาพแน่ๆ!

ฉินหลั่งก็ไม่เข้าใจ ที่คนอื่นกำลังมองตนเอง อย่างตะลึงงัน เขาชี้ๆไปที่อาหารบนโต๊ะที่ตนเอง รู้สึกว่าอร่อยสักกี่อย่าง: “คุณโข่ง คุณช่วยฉันเอา อันนี้ อันนี้ แล้วก็อันนี้ห่อกลับก็พอแล้ว”

“ครับๆ ผมจะไปจัดการเดี่ยวนี้” โข่งลิ่งเสียน ได้สติกลับมา รีบพยักหน้า พูดแล้ว ก็ไปที่ด้าน ข้าง โทรบอกให้ผู้จัดการไปดำเนินการแล้ว

ผู้จัดการไม่กล้าเพิกเฉยอยู่แล้ว รีบสั่งหลังค รัว ให้ใช้วัตถุดิบที่โข่งลิ่งเสียนนำมาทำอาหาร ขึ้นมาใหม่อีกครั้ง รอจนเตรียมอาหารครบครัน แล้ว ผู้จัดการยังมีความคิดที่จะวางไวน์ขวดหนึ่ง เอาไว้ในนั้นด้วย

หลังจากนั้นครึ่งชั่วโมง ผู้จัดการพาบริกร สองคนมาที่ห้องส่วนตัว 888 ในมือของบริกร แต่ละคนถือกล่องอาหารที่มีสีฟ้าขาวสลับกัน: “คุณโข่ง จัดเตรียมเรียบร้อยแล้วครับ!”

“คุณชาย คุณลองดู พอใจไหมครับ?” โข่งลิ่ง เสียนเปิดกล่องอาหารกล่องหนึ่ง ด้านในวาง อาหารมากมายหลากหลายเอาไว้อย่างเป็น ระเบียบ แน่นอนว่าใช้กล่องอาหารห่อกลับทั้งหมด

“เยอะเกินไปแล้ว รูมเมทฉันแค่สามคนเองนะ ฉันเอาแค่กล่องเดียวก็พอ กล่องนี้จะได้ไม่ต้อง สิ้นเปลือง โรงแรมของพวกคุณอยากขายก็ขาย ไม่ขายพวกคุณก็เก็บไว้กินเอง!” ฉินหลั่งฝืนยิ้ม พูดออกมาอย่างจำใจ เขาแค่อยากให้ทำอาหาร สามอย่างเท่านั้น แต่โข่งลิ่งเสียนกลับให้ทำ อาหารทั้งโต๊ะ ขึ้นมาใหม่อีกครั้ง

“ผมช่วยคุณถือครับ!” โข่งลิ่งเสียนถือกล่อง อาหารขึ้นมาด้วยตนเอง ตามด้านหลังของฉิน หลั่ง พวกเขาเดินออกจากโรงแรมจินเหมา

“พอแล้วแหละ พวกคุณกลับไปเถอะ ฉัน เรียกรถกลับได้” ฉินหลั่งมองทุกคนแล้วพูดขึ้น

“คุณชายใหญ่คะ ให้ฉันไปส่งคุณเถอะค่ะ รถ ฉันอยู่ตรงนั้น” หลัวเชี่ยนยืนออกมาพูดขึ้นอย่าง นุ่มนวล

“เอ่อ…ก็ได้” ฉินหลั่งตอบตกลง

มีหลัวเชี่ยนไปส่งฉินหลั่งแล้ว โข่งลิ่งเสียนที่ รออยู่ก็สบายใจ หลังจากบอกลากับฉินหลั่ง ก็ แยกย้ายกันไป

“คุณชายใหญ่ ขอบคุณคุณมากๆเลยนะคะ! ในลิฟต์เป็นฉันที่สมควรตาย ฉันยังตบ..” รอให้ โข่งลิ่งเสียนออกไป หลัวเซี่ยนก็เริ่มขอโทษฉินหลั่งทันที แล้วยังจับมือของฉินหลั่งขึ้นมา ไปตบ หน้าของตนเอง: “ไม่งั้น คุณชายก็ตบฉันสักสอง ที่เถอะค่ะ”

“ไม่ต้องๆ อธิบดีหลัวคุณทำอะไรน่ะ?” ฉิน หลั่งดึงมือของตนเองกลับมา

“ในลิฟต์ฉันก็ไม่ควรแอบมองคุณ คุณตบฉัน สักที ก็ไม่เป็นอะไรหรอก”

“โดนคุณแอบมองถือเป็นโชคดีของหลัว เชี่ยน คุณชายใหญ่ไม่โกรธฉัน ฉันก็ขอบคุณ มากๆแล้วค่ะ ขอบคุณนะคะคุณชาย!” หลัวเชี่ยน โค้งคำนับให้ฉินหลั่ง ไม่หยุดพูด

“พอแล้วล่ะ คุณไปขับรถมาเถอะ” ฉินหลั่ง เอ่ยมาพร้อมกับรอยยิ้มบางๆ

“ค่ะ” หลัวเชี่ยนตอบรับ แล้วก็ไปขับรถ

ฉินหลั่งหยิบมือถือออกมา โทรหาหวงเกอ

“อยู่ไหนกัน?”

“ยังอยู่ที่โรงพยาบาล ในห้องคนไข้ของสัง

เส่นเอ่อ”

ยังอยู่ที่ห้องคนไข้ของสังเส่นเอ๋อ ฉินหลั่งคิด ว่าพวกเขาคงจะกลับกันแล้ว อาหารในกล่องเพิ่ง จะทำออกมา หากว่าวางเอาไว้จนถึงตอนเย็นก็คง ไม่อร่อยแล้ว
ฉินหลั่งขมวดคิ้วเล็กน้อย: “ห้องคนไข้ของสัง เส่นเอ่อห้องไหน ฉันจะไปหาเดี่ยวนี้”

คุยกับหวงเกอเสร็จ หลัวเชี่ยนก็ขับรถมา เป็นรถเบนซ์ G500!

“คุณชายใหญ่ ขึ้นรถค่ะ!” หลัวเซี่ยนพูด หวานๆกับฉินหลั่ง

ฉินหลั่งวางกล่องอาหารเอาไว้ที่เบาะด้าน หลังก่อน แล้วจึงเปิดประตูที่นั่งข้างคนขับ เข้าไป นั่ง

“ไปมหาวิทยาลัยจีนหลิงใช่ไหมคะ? คุณชาย?” หลัวเชี่ยนหันไปถามฉินหลั่ง

นี่ก็กลายเป็นสถานการณ์ที่อยู่ด้วยกันตาม ลำพังสองคนแล้ว กำลังมองใบหน้ารูปไข่ของ หลัวเชี่ยนที่ยิ้มอย่างงดงาม ในใจของฉินหลั่งก็มี ความรู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาลางๆ

“ไปโรงพยาบาลประชาชน เพื่อนฉันอยู่ที่นั่น” สีหน้าของฉินหลั่งค่อนข้างไม่เป็นธรรมชาติ

“ค่ะ” หลัวเชี่ยนยิ้มบางๆ ออกรถไป

ในรถเต็มไปด้วยกลิ่นน้ำหอมบนร่างของหลัว เชี่ยน ฉินหลั่งชำเลืองมองไปที่ร่างของหลัวเชี่ยน อย่างไม่รู้ตัวอีกครั้ง แต่เมื่อสบเข้ากับสายตาของ หลัวเชี่ยน ฉินหลั่งก็รีบหันกลับมา ใบหน้าร้อนผ่าว กระวนกระวายใจ รู้สึกขายหน้ามากทีเดียว

“คุณชาย คุณกล้าๆมองหน่อยสิคะ! ฉันไม่ว่า คุณหรอก” หลัวเชี่ยนยืดๆอก น้ำเสียงที่นุ่มนวล ลอยมา

“ฮะ?” ฉินหลั่งตกตะลึงเล็กน้อย

หลัวเซี่ยนมองฉินหลั่งอย่างวางเฉย: “ฉันไม่ ได้บอกไปแล้วเหรอคะ ว่าโดนคุณชายมอง ถือ เป็นความโชคดีอย่างหนึ่ง”

“เอ่อ…” ฉินหลั่งยิ้มเขินอาย

ในเมื่อหลัวเชี่ยนพูดขนาดนี้แล้ว งั้นเขาก็ไม่ ต้องลับๆล่อๆแล้ว นั่งอยู่บนที่นั่งข้างคนขับ กำลัง มองหลัวเขียนอย่างตรงไปตรงมา

ต้องบอกว่า รูปร่างของหลัวเชี่ยนดีมากจริงๆ ซิ่งหูใสวาวภายใต้เส้นผมสวยๆ ยอดเขาที่อิ่มเอิบ ข้อมือขาวละเอียด ราวกับว่าบนร่างกายของเธอ นั้นดึงดูดให้คนจินตนาการไปไกล

ฉินหลั่งมองจนรู้สึกว่าปากคอแห้ง หากว่า ตอนนี้ตอกไข่บนหน้าของเขา ก็สามารถทอดไข่ ให้สุกได้เลย

อย่างไม่รู้ตัว ก็ถึงโรงพยาบาลประชาชนแล้ว หลัวเซี่ยนแค่มองก็เห็นสายตาของฉินหลั่งยังคง จู่โจมอยู่บนร่างของตนเอง อดไม่ได้ที่จะยิ้มเขินอายจนหน้าแดง

“คุณชาย ถึงแล้วค่ะ!”

“อิ้ม ถึงแล้วเหรอ?” ฉินหลั่งเพิ่งจะมีสติกลับ มา: “ขอบคุณนะ งั้นฉันไปก่อนนะ!”