รวยชั่วข้ามคืน？！ - บทที่ 17 ถูกรางวัลแสนห้า

บทที่ 17 ถูกรางวัลแสนห้า

เส้เหวินจึงตกตะลึง นี่มันสถานการณ์อะไร กัน: “ผู้จัดการ คุณดูผิดหรือเปล่า ข้อความของ เขาต้องปลอมขึ้นมาแน่ๆ!”

จูจี้เหวินก็หยิบมือถือของตนเองขึ้นมา ส่ง ข้อมูลการจองไปให้ผู้จัดการดู: “พวกเราก็เพิ่งจะ จองโต๊ะเบอร์ 8!”

ผู้จัดการจึงดูข้อความของจูจี้เหวิน ยิ้มอย่าง มีมารยาทพูดขึ้น: พวกคุณจองโต๊ะเบอร์ 8 ไม่ผิด หรอกค่ะ เพียงแต่ที่คุณจองไว้เป็นโต๊ะธรรมดา แต่ที่คุณฉินจองเอาไว้เป็นโต๊ะพิเศษค่ะ”

“อะไรนะ? เขาจองโต๊ะพิเศษ?” เส้เหวินจึงม องผู้จัดการอย่างประหลาดใจ เขาเป็นแค่คนจนๆ ทุกๆวันแม้กระทั่งเงินกินข้าวในโรงอาหารยังไม่มี เลย คนอย่างนี้จะจองที่นั่งดีๆได้ยังไง? เส้เหวิน จึ้งไม่เชื่อเลยสักนิด

เพื่อเป็นการชดเชยความผิดพลาดเมื่อครู่ ผู้ จัดการจึงพาฉินหลั่งกับหลี่เสี้ยไปที่โต๊ะพิเศษ เบอร์ 8 อย่างกระตือรือร้น!

มาถึงโต๊ะพิเศษเบอร์ 8 ผู้จัดการก็ขมวดคิ้ว เนื่องจากบนโต๊ะยังมีอาหารวางอยู่ แต่ละจานก็ กินไปแล้ว แขกจองโต๊ะเอาไว้ พอมาถึงกลับเป็นสถานการณ์อย่างนี้ นี่แสดงให้เห็นว่าโรงแรมของ พวกเขาไม่มีความมืออาชีพอย่างชัดเจน!

“สองท่านรอสักครู่นะคะ” ผู้จัดการพูดกับฉิน

หลั่งเสร็จ ใบหน้าก็อึมครึมทันที เรียกหัวหน้าคน งานที่อยู่ใกล้ๆคนหนึ่งมา: “นี่เกิดอะไรขึ้น? ลูกค้า มาแล้วนะ ทำไมของที่อยู่บนโต๊ะยังไม่เก็บออก ไปอีก?”

“ลูกค้าโต๊ะนี้มาตั้งนานแล้ว พวกเขาไปเข้า ห้องน้ำ” หัวหน้าคนงานพูด

“มาแล้ว?” ผู้จัดการโมโหมาก เอียงตัวไปทาง ฉินหลั่งทั้งสองคนนั้น: “สองท่านนี้ถึงจะเป็น ลูกค้าของโต๊ะนี้สิ พวกคุณต้อนรับลูกค้าอะไร มา?”

“เอ่อ…สีหน้าของหัวหน้าคนงานอึดอัดขึ้น มาทันที: “ผู้จัดการ เดี๋ยวฉันจะไปตรวจดูสัก หน่อยว่าเกิดอะไรขึ้น!” พูดจบ ก็รีบเดินออกไป

“อ้าว พวกนายยืนอยู่ข้างโต๊ะพวกฉันทำอะไร กัน?” ตอนนี้ เส้เหวินจิ้งที่กอดแขนของจูจี้เหวิน อยู่ก็เดินเข้ามา

“ทั้งสองท่านทานอาหารที่โต๊ะนี้เหรอคะ?” ผู้ จัดการถามอย่างสุภาพ

“ใช่สิ ทำไมเหรอ?” เส้เหวินจึ้งถามด้วยความ หงุดหงิดเล็กน้อย
ด้านนั้น หัวหน้าคนงานเมื่อครู่ก็ดึงบริกรสาว คนหนึ่งเข้ามาด้วย: “ผู้จัดการ เธอเป็นคนที่พา ลูกค้ามาผิด!”

บริกรก้มหน้า: “ขอโทษค่ะ ผู้จัดการ ฉันเพิ่ง มาตอนบ่าย ยังไม่คุ้นเคยกับโรงแรมสักเท่าไหร่ แต่เดิมลูกค้าโต๊ะนี้เป็นโต๊ะทั่วไปเบอร์ 8 แต่ฉัน พามาที่โต๊ะพิเศษ….”

ผู้จัดการมองไปที่จูจี้เหวินกับเส้เหวินจึง : “สองท่านคะ เนื่องจากความประมาทของพวกเรา

ทำให้พวกคุณไม่สะดวก ขอประทานโทษนะคะ คุณลองดูว่าสามารถไปทานอาหารที่โต๊ะทั่วไป ได้ไหมคะ ค่าใช้จ่ายของทั้งสองท่านก่อนหน้านี้ ไม่คิดค่าบริการค่ะ เนื่องจากลูกค้าสองท่านนี้รอ มาสักพักแล้วค่ะ”

จะให้เส้เหวินจึ้งยกที่นั่งให้ฉินหลั่ง เส้เหวินจี้ งก็ยอมไม่ได้อยู่แล้ว!

“ไม่ได้!” เส้เหวินจึงปฏิเสธอย่างเด็ดขาด

“เอ่อ…” ผู้จัดการกลืนไม่เข้าคายไม่ออก: “ทั้ง สองท่านยืนยันว่าจะนั่งทานที่นี่ต่อไปใช่ไหม คะ?”

“แน่นอน พวกเราชอบทานข้าวที่ตำแหน่งนี้ นอกจากตรงนี้ ที่ไหนพวกฉันก็ไม่ไป!” ดูแล้วตอน นี้เส้เหวินจึ้งเหมือนกับคนไม่มีเหตุผล
ผู้จัดการทอดถอนใจบ่นพึมพำกับตนเอง: “ได้ค่ะ แต่ดิฉันต้องอธิบายเรื่องนี้ให้ชัดเจนก่อน ราคาโต๊ะพิเศษสูงกว่าราคาโต๊ะทั่วไปมากนะคะ!”

“สูงก็สูงสิ ในเมื่อพวกฉันได้มากินข้าวที่นี่แล้ว ยังจะกลัวกินไม่ได้อีกได้ยังไง?” เส้เหวินจึ้ง หัวเราะอย่างเย็นชา ท่าทางไม่แคร์เลยสักนิด

ยังไงก็ตามโต๊ะนี้เธอไม่ยอมถอยเด็ดขาด ฉิน หลั่งนายแสร้งเป็นคนรวยไม่ใช่เหรอ? ฉันจะแย่ง โต๊ะของนาย จะไม่ยอมให้นายได้เสวยสุขหรอก!

เส้เหวินจึ้งสบายใจ เพราะจุดสำคัญคือ เธอ ไม่ได้เป็นคนจ่ายเงิน!

“ประมาณเท่าไหร่?” จูจี้เหวินรีบถาม ในใจยัง คงมีความกังวลเล็กๆ

“ก็ที่พวกคุณทานไปตอนนี้ ราคาประมาณ 5000 หยวน แล้วยังมีค่าจองโต๊ะ 500 หยวน ค่า วิวทิวทัศน์ระหว่างการทานอาหาร 800 หยวน ค่า การแสดงวงดนตรีชาวต่างชาติ 2500 หยวน ค่า บริการชุดทานอาหารอันทรงเกียรติ 1200 หยวน..”

ผู้จัดการพูดไป 7-8 อย่าง ค่าใช้จ่ายทั้งหมด ก็พุ่งไปถึงระดับสองหมื่นกว่าหยวนแล้ว

เยอะขนาดนี้! จูจี้เหวินก็ตกใจ! ในใจของเขา กระวนกระวายมาก หน้าเริ่มร้อนผ่าว ในหัวมีเพียงแค่ประโยค อาหารมื้อนี้กินไม่ไหวอยู่แล้ว” เท่านั้น ไม่รู้ว่าควรจะทำยังไง!

“เหวินจึ้ง พวกเราไปที่โต๊ะธรรมดาเถอะ” จูจี้ เหวินพูดกับเส้เหวินจึงเบาๆ

“ที่รัก ก็ฉันชอบตรงนี้ พวกเราก็กินตรงนี้ เถอะ!” เส้เหวินจึงไม่อยากจะขายหน้าต่อหน้า ของฉินหลั่งสักนิด

“เธอไม่ไปใช่ไหม ได้ เธอไม่ไปฉันไป” จูจี้เห วินโมโหแล้ว แต่เดิมเขาก็มีเงินไม่พออยู่แล้ว ถ้า จะกินตรงนี้ต่อไป สุดท้ายแล้วก็มีแค่ขายขี้หน้า เท่านั้น

พูดจบ จูจี้เหวินก็ไม่สนใจเส้เหวินจึ้งแล้ว เดิน ออกไปคนเดียว

ตอนนี้ จึงเหลือเพียงเส้เหวินจึ้งคนเดียว เธอ น่ะยิ่งไม่มีเงินเลย

คนอื่นๆรอบข้าง ต่างก็มองมาที่เธอ เส้เหวินจี้ งแค่รู้สึกขายหน้าจะแย่แล้ว ตอนนี้ถ้าให้อยู่ตรงนี้ อีกแค่หนึ่งวินาที เธอก็รู้สึกว่าทั้งร่างกายไม่เป็น อิสระเลย!

เส้เหวินจึงจ้องมองฉินหลั่งอย่างดุร้าย หยิบ กระเป๋าตนเอง แล้วก็เดินออกไปอย่างรวดเร็ว

ผู้จัดการให้พนักงานจัดการของบนโต๊ะอาหารให้เรียบร้อยอย่างรวดเร็ว และเชิญฉิน หลั่งกับ หลี่เสี้ยนั่งอย่างนอบน้อม อาหารที่จัด จานอย่างประณีตงดงามแต่ละอย่างถูกยกมา เสิร์ฟทีละจานๆ วงดนตรีของชาวต่างชาติก็เข้า มาแสดงใหม่อีกครั้ง แล้วยังมีบริกรมืออาชีพยืน อยู่ข้างโต๊ะอาหาร เตรียมตัวบริการฉินหลั่งได้ทุก เมื่อ!

เส้เหวินจึ้งกับจูจี้เหวินก็ยังไม่ไปไหน แม้ว่า เมื่อครู่จะประสบกับความอึดอัดเข้าแล้ว เส้เหวิน จึงก็ไม่อยากละทิ้ง โอกาสที่ได้กินมื้อใหญ่ที่ Sofitel Hotel

พวกเขาสองคนกำลังนั่งอยู่ที่โต๊ะธรรมดา เบอร์ 8 จากตรงนี้สามารถมองเห็นฉินหลั่งกับหลี่ เสียได้

เห็นวิวทิวทัศน์ที่ล้อมรอบฉินหลั่งดีขนาดนั้น ใจของเส้เหวินจึงก็กลัดกลุ้มจนถึงที่สุด! คนจนๆ คนหนึ่งที่โดนตนเองทิ้ง กำลังนั่งกินอาหารมื้อ ใหญ่อยู่ในตำแหน่งที่แพงที่สุด ต่อหน้าตนเอง ใน ใจของเธอไม่มีความสงบเลย! แม้กระทั่งอาหาร มื้อใหญ่ก็ไม่รู้สึกว่าอร่อยเลย แค่รู้ว่ารสชาติแย่ กว่าข้าวของมหาวิทยาลัยเสียอีก

ในเวลาเดียวกัน ภายในใจของเส้เหวินจึ้งก็มี ความงงงันเป็นพิเศษแทรกอยู่ด้วย!
กินอาหารมื้อหนึ่งที่โต๊ะพิเศษต้องจ่ายเงิน อย่างน้อยสองหมื่นหยวน แม้กระทั่งจูจี้เหวินก็รับ ไม่ไหว ฉินหลั่งคนจนสุดๆคนนี้จ่ายไหวเหรอ? ทำไมดูแล้วเหมือนเขาสงบมากเลย ท่าทางไม่ตื่น ตกใจสักนิด? เขาเอาเงินมาจากไหน?

เส้เหวินจึงกำลังจ้องฉินหลั่งอยู่ ในหัวคิดจน จะบ้าอยู่แล้ว แต่ก็ยังเอาอาหารเข้าปากทีละคำๆ อันที่จริงนี่เป็น Sofitel Galaxy Hotel นะ ครั้งนี้ ถ้าไม่กินให้พอ คราวหน้าจะได้มาอีกเมื่อไหร่ก็ ไม่รู้

ความประหลาดใจและความสงสัยในใจของ หลี่เสี้ย ก็ไม่ได้น้อยไปกว่าเส้เหวินจึ้งสักนิดเลย ตั้งแต่หลี่เสี้ยนั่งลงจนถึงตอนนี้ ก็ยังไม่กลับมา เป็นปกติ ยังเหมือนกับฝันอยู่อย่างนั้น!

“ฉินหลั่ง นายจองโต๊ะของที่นี่ได้ยังไง? แล้ว ก็นายรีบบอกฉันมาว่ามีเงินจ่ายจริงๆใช่ ไหม?”หลี่เสี้ยถามขึ้นอย่างยังไม่ค่อยสบายใจ

“เธอสบายใจได้ ฉันบอกไปแล้วไง ว่าจะไม่ ทำให้เธอเสียหน้า” ฉินหลั่งยิ้มบางๆพูดขึ้น

“งั้นนายเอาเงินมาจากไหน?” หลี่เสี้ยซักไซ้ %3D

“เอ่อ… ฉินหลั่งคิดๆ: “ฉันซื้อลอตเตอรี่ แล้ว ดวงดี ซื้อแค่กี่สิบหยวน แต่กลับถูกรางวัลตั้งแสน ห้า”
ฉินหลั่งไม่อยากให้หลี่เสี้ยรู้เรื่องสถานะของ ตนเอง ไม่อย่างนั้นความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขา สองคนก็จะห่างเหินกัน แล้วก็จะพาปัญหามาให้ เขาอีกไม่น้อยเลย!

หลังจากหลี่เสี้ยได้ฟัง กลับบ่นเขาไม่หยุด

“มีเงินแล้วก็ไม่ควรใช้จ่ายขนาดนี้สิ ข้าวมื้อนี้ ก็เสียไปสองหมื่นหยวนแล้ว เงินพวกนั้นของนาย ใช้แล้วใช้อีกไม่นานเท่าไหร่ ก็จะโดนนายใช้จด หมด!”

“ไม่เป็นไรหรอก เงินก็มีไว้ใช้ใช่ไหมล่ะ” ฉิน หลั่งไม่สนใจมากๆอย่างชัดเจน: “เธอเป็นเพื่อน สนิทของฉัน ฉันฉินหลั่งรักษาสัญญากับเพื่อน ที่สุด ก่อนหน้านี้ฉันเคยบอกว่าจะพาเธอมากิน ข้าวที่ Sofitel ก็ต้องพาเธอมาสิ!”

หลี่เสี้ยได้ฟังคำพูดของฉินหลั่ง ในใจก็สั่น ไหวเล็กน้อย ในทันที เธอจึงรู้สึกว่าฉินหลั่งน่ารัก มากทีเดียว

สองคนกินข้าวเสร็จแล้ว หลังจากฉินหลั่ง จ่ายเงิน ก็ออกจาก Sofitel Galaxy Hotel เลย และพวกเส้เหวินจึ้งออกไปเร็วกว่าพวกเขาได้ครึ่ง ชั่วโมงแล้ว

แต่เดิมวันนี้ จูจี้เหวินเตรียมตัวพาเส้เหวินจึ้ง ไปกินข้าวที่ Sofitel เสร็จแล้ว ก็จะไปเปิดห้องมีความสุขด้วยกันสักหน่อย คิดไม่ถึง ตอนอยู่ใน Sofitel จะเกิดเรื่องน่าอับอายยิ่งใหญ่ขนาดนั้น เขาจะยังมีใจไปมีความสุขกับเส้เหวินจึ้งที่ไหน ล่ะ? ส่งเธอที่หน้าหอพักหญิง แล้วจูจี้เหวินก็ออก ไปคนเดียว

ฉินหลั่งกลับมาถึงหอพัก นอนอยู่บนเตียง คิดถึงตอนอยู่ที่ Sofitel Hotel ตอนที่เขากำลัง กินข้าวกับหลี่เสี้ยอยู่ ไม่ใช่เพียงครั้งเดียวที่เขา เห็นถึง สายตาของเส้เหวินจึ้งที่ส่งมาทางตนเอง แววตานั้นซับซ้อนมาก เต็มไปด้วยความรู้สึก มากมาย!

มุมปากของฉินหลั่งมีรอยยิ้มเล็กน้อย!

นี่ก็ทำให้ฉินหลั่งตกใจเล็กน้อย เขาทำเพื่อเส้

เหวินจึ้งทุกอย่าง เพื่อเส้เหวินจึ้งแล้วอะไรก็ตาม

เขารับมือได้ทั้งนั้น แต่ตอนนี้ ไม่นึกว่าเขาจะมี ความสุขเล็กน้อยที่ได้เห็นเส้เหวินจึ้งอับอาย! ผู้หญิงอย่างนั้น ควรจะลืมให้หมดสิ้น ในใจ

ของฉินหลั่งคิดเอาไว้ วันนี้เป็นเพียงแค่เริ่มต้น ต่อ ไปถ้าเส้เหวินจิ้งจะมายั่วโมโหเขาอีก งั้นเธอก็ อย่าลังเลแล้วกัน!

เส้เหวินจึ้งตอนนี้กลับมาถึงหอพักแล้ว ในหัว ของเธอครุ่นคิดอย่างหนัก ฉินหลั่งมีเงินจริงๆเห

รอ?
เส้เหวินจึ้งจึงตัดสินใจยอมเสียหน้า ไปถาม หลี่เสี้ย

เส้เหวินจึ้งผลักประตูหอของหลี่เสี้ยเปิดออก ในหอของหลี่เสี้ยกำลังคุยกันอย่างกระตือรืนร้น เนื้อหาที่คุยกัน ก็ต้องเป็นเรื่องที่หลี่เสี้ยไปกินข้าว ที่ Sofitel Galaxy Hotel อยู่แล้ว สำหรับ หลี่เสี้ย ที่สามารถไปโรงแรมระดับสูงขนาดนั้นได้ ในใจ ของพวกเธอก็อิจฉาอย่างมาก!

“อ้าว เหวินจิ้ง เธอมาแล้ว ฉันเห็นแวดวงเพื่อน ของเธอ วันนี้เธอก็ไป Sofitel ใช่ไหม? เธอกับ หลี่เสี้ยเจอกันไหม?”

ผู้หญิงผมสั้นคนหนึ่งถามขึ้น

“เอ่อ…” ทำให้เหวินจิ้งพูดอย่างอึดอัด วัน นี้ ตนเองไป Sofitel แล้ว แล้วก็เจอกับหลี่เสี้ย แต่ไป ยึดครองที่นั่งของหลี่เสี้ย สุดท้ายจึงทำได้เพียง ออกมาอย่างหม่นหมอง นี่จะให้พูดยังไงล่ะ?

เส้เหวินจึ้งพูดเป็นนัยๆออกไป อย่าง คลุมเครือ มองไปที่หลี่เสี้ย: “หลี่เสีย เธอออกมา หน่อย ฉันมีเรื่องจะถามเรื่องหนึ่ง!”

แม้ว่าหลี่เสี้ยจะไม่อยากสนใจเส้เหวินจึ้ง แต่ สุดท้ายก็ยังตามเธอออกไป

“หลี่เสี้ย วันนี้เธอกับฉินหลั่งกินข้าวที่ Sofitel ฉินหลั่งเป็นคนจ่ายเงินเหรอ?” ก่อนหน้านี้ เส้เห

10/12วินจึ้งก็พูดเรื่องที่ไม่เกี่ยวข้องไปกองใหญ่ ใน ที่สุดจึงถามที่สิ่งที่สงสัยที่สุดในใจออกมา

“ใช่สิ ทำไมเหรอ” หลี่เสี้ยก็คิดไว้แต่แรกแล้ว เส้เหวินจึงต้องถามคำถามนี้แน่ๆ

เส้เหวินจึ้งประหลาดใจ: “เขาเอาเงินมาจาก ไหน?”

เส้เหวินจึงเข้าใจสถานการณ์ของฉินหลั่งเป็น อย่างดี แต่ไหนแต่ไรเขาก็ไม่สามารถมีเงิน มากมายขนาดนั้นได้อยู่แล้ว

“เธอถามเรื่องนี้ทำไม?” หลี่เสี้ยระวังตัวขึ้นมา ทันที เธอรู้สึกอยู่ตลอดว่า เส้เหวินจึงมีจุด ประสงค์อื่น

“อั้ยหยา หลี่เสี้ย เธออ่อนไหวขนาดนี้ทำไม? ฉันเป็นแฟนเก่าของฉินหลั่ง เป็นห่วงเขานิด หน่อยไม่ได้เหรอ?” เส้เหวินจึ้งยิ้มปกปิด แล้วคุย เรื่องอื่นกับหลี่เสี้ยแทน

เส้เหวินจึ้งประจบหลี่เสี้ยอยู่ครู่หนึ่ง รวมกับ ก่อนหน้านี้ตอนที่ทั้งสองคนยังไม่แตกคอกัน ความสัมพันธ์ก็ไม่เลวเลย ตอนนี้ สำหรับหลี่เสี้ย แล้วเส้เหวินจึ้ง ก็ไม่น่าปฏิเสธเหมือนเมื่อครู่สัก เท่าไหร่แล้ว!

“หลี่เสี้ย เงินของฉินหลั่งมาจากไหนกันแน่?” เส้เหวินจึงเห็นถึงโอกาสแล้ว จึงถามขึ้นอีก
“เขาซื้อลอตเตอรี่แล้วถูกรางวัล ได้มาแสน ห้า” ลังเลเพียงชั่วครู่ หลี่เสี้ยก็ยอมบอกเส้เหวินจี้

ง

“แสนห้า!” เส้เหวินจึ้งอ้าปากค้าง เธอเคยคิด ที่ไหน ว่าฉินหลั่งจะมีดวงดีขนาดนี้?

“เหวินจึ้ง เธอเป็นอะไร?” หลี่เลี้ยพูดอีก: “ตัว ของฉินหลั่งเองจนมากทีเดียว ได้รับเงินพวกนี้ จะได้ลดความกดดันทางการเงินเขาสักหน่อย เธอคงไม่ได้สนใจเงินพวกนี้ของเขาใช่ไหม?”

“เฮ้ หลี่เสี้ย ดูเธอพูดสิ เธอวางใจได้เลย ฉัน ไม่สนใจเงินพวกนี้หรอก” บนหน้าของเส่เหวินจี้ งมาพร้อมกับรอยยิ้มเย็นชาเล็กน้อย ในใจกำลัง พูดอย่างน่าสะพรึงกลัว: “ฉันแค่จะทำให้เขาเอา เงินมาวางไว้บนมือฉันอย่างว่าง่ายเท่านั้นเอง”