รวยชั่วข้ามคืน？！ - บทที่ 178

บ

ทที่ 178 สามารถแก้ปัญหาเรื่องชีวิตความเป็นอยู่ ได้ไหม

“แฟนของฉันอยู่ด้านใน ให้ฉันเข้าไป…”ฉินหลั่ง พูด คิดว่าตอนนี้จงยู่กับหม่าหยางนั่งด้วยกัน ในใจเขา ก็รู้สึกอึดอัด

“แฟน?”แผนกต้อนรับสงสัย แฟนของไอ้ขี้แพ้นี่ สามารถทานอาหารในร้านอาหารของเราได้? อดไม่ ได้ที่จะถาม : “แฟนของคุณอยู่ที่ร้านของเราเหรอ?”

“ใช่ เธอน่าจะเพิ่งเข้าไปได้ไม่นาน คือมาพร้อม กับคนนามสกุลหม่า”ฉินหลังพูด

“คุณหมายถึงคุณชายหม่า”แผนกต้อนรับยิ้มเยาะ มองไปที่ฉินหลั่ง : “หึหึ คุณกำลังบอกว่าคุณชายหม่า จูงมือผู้หญิงสวยคนนั้นคือแฟนของคุณ? คุณมีความ สามารถในการเพ้อฝันจริงๆ? ลักษณะอย่างคุณ คนเขา จะถูกใจก็แปลกแล้ว”

“เธอเป็นแฟนของฉันจริงๆ ! “ฉินหลั่งพูด

“ได้ เธอเป็นแฟนของคุณก็ได้ คุณไปฝันข้างๆ ไป อย่ามาขวางหน้าประตูเสียเวลาพวกเราทำมา หากิน”แผนกต้อนรับผลักฉินหลั่งไปที่ข้างประตู

ฉากนี้หลงหลิงที่กำลังรับประทานอาหารอยู่ใน โรงแรมเห็นเข้า ในใจของเธอรู้สึกว่าฉินหลั่งน่าสงสาร นึกถึงหลายวันก่อนตอนที่เขาตื่นเต้นเมื่อเจอกับตัวเอง ในใจก็รู้สึกกลัว ตัวเองก็ไม่ได้เป็น “จงยู่” ที่เขาพูดอยากจะช่วยเขาก็ช่วยไม่ได้

“คุณหลง คุณหลง….”หม่าหยางซึ่งนั่งอยู่ตรง ข้ามกับหลงหลิงมองดูหลงหลิงเหม่อลอย พูดเบาๆ หลงหลิงหันหน้ากลับมา ตอบรับคำ กินข้าวต่อ หม่า หยางยังคงพยายามอย่างหนักที่จะกระชับความสัมพันธ์ กับหลงหลิง : “ปลาตะเพียนต้นเป็นอาหารจานเด็ดของ ที่นี่ คุณลองชิมดู รสชาติดีมาก…”

“อืม”หลงหลิงพยักหน้าเล็กน้อย ตั้งแต่ขึ้นรถ จนถึงตอนนี้ อยู่กับหม่าหยางมาเกือบชั่วโมงแล้ว หลง หลิงรู้สึกว่าตัวเองไม่ได้รู้สึกอะไรกับหม่าหยางมากนัก ทานมื้อนี้เสร็จ ก็จะพูดกับเขาให้ชัดเจน

“หะ”หลงหลิงจู่ๆก็ตกใจ เธอเห็นคนปรากฏขึ้น ข้างหน้าต่าง “จงยู่ ไม่ต้องกลัว ผมเอง ฉินหลั่ง.. “ฉินหลั่ง

แนบตัวข้างหน้าต่าง เห็นหลงหลิงถูกตัวเองทำให้ตกใจ

หัวใจของเขาดูเหมือนจะสั่น

“คุณหลงคุณไม่ต้องตกใจ ผมจะให้โรงแรมไล่ คนนี้ออกไป”หม่าหยางพูด เขามองไปที่ฉินหลั่งนอก หน้าต่างอย่างเย็นชา เขาลุกขึ้นยืนและเดินออกไป

หม่าหยางพบผู้จัดการล็อบบี้ของโรงแรม เดินไป ที่ประตูกับเขา หม่าหยางชี้ไปที่ฉินหลั่งและพูดกับผู้ จัดการ : “รีบไล่มันออกไป เขารบกวนฉันกับคุณหลง กินข้าว”

ผู้จัดการตอบรับ รปภ.หลายคนที่ดูแลโรงแรมเดินไปทางฉินหลัง รปภ.หลายคนต่อสู้กับฉินหลัง หนึ่ง ในนั้นใช้กระบองไฟฟ้าช็อตฉินหลั่งเบาๆ ส่วนที่เหลือ ถือโอกาสคว้าแขนขาของฉินหลั่ง สองสามคนแบกฉิน หลังออกไปนอกโรงแรม เตรียมโยนลงบนถนน

“ปล่อยฉันนะ ! จงยู่ ผมคือฉินหลังไง ผมมาหา คุณแล้ว…..”ฉินหลังยังคงตะโกนเสียงดัง เขาอยากให้ จงยู่ให้อภัยเขา

มองไปที่ฉินหลั่งที่ถูกรปภ.จับ หม่าหยางหัวเราะ เยาะอย่างมีชัย หลงหลิงเป็นใคร ผู้ที่มีคุณสมบัติจีบ หลงหลิงคือทายาทเศรษฐีในหลิงอานเท่านั้น ไอ้ขี้แพ้ ข้างทางก็กล้าเพ่อฝันแบบนี้

“ปล่อยเขาเถอะ”

เวลานี้ จู่ๆหลงหลิงก็เดินออกมา เห็นฉินหลั่งบ้า คลั่งแบบนั้น เขากลัวเล็กน้อย แต่หลงหลิงรู้ว่า เขาก็ แค่เห็นตัวเองเป็นแฟนของเขาเท่านั้นเอง ในใจของเธอ ยังคงเห็นใจเขา รปภ.จัดการกับฉินหลั่งอย่างหยาบคาย ยังใช้กระบองไฟฟ้าช็อต ตอนนี้ยังถูกจับยกออกไปข้าง นอก เธอรู้สึกว่าฉินหลั่งน่าสงสารมาก ในใจไม่อาจทน เห็นได้ เลยเดินออกมา

“คุณหลง แต่ว่าเขา….”หม่าหยางพยายามเกลี้ย กล่อมหลงหลิง ฉินหลั่งเป็นคางคกที่อยากกินเนื้อหงส์ แต่เขาเห็นหลงหลิงสีหน้าเป็นกังวล ไม่อยากเห็นเรื่อง หยาบคายแบบนี้ เขาก็ไม่ได้พูดอีก เปลี่ยนใจพูดว่า : ได้ คุณว่าไงก็ว่าตาม ฉันว่าเขาก็น่าสงสารมาก บางที สิ่งที่เขาคิดกับคุณ ก็แค่อยากได้เงินเล็กน้อยจากคุณเท่านั้น แน่นอน สำหรับเงินพวกเราให้ไม่ได้ แต่ว่า เลี้ยงข้าวเขา ยังพอทำได้…

หม่าหยางคิด หลงหลิงอ่อนโยนและใจดี แน่นอนว่าเห็นไอ้ขี้แพ้นี่น่าสงสาร ดังนั้นฉินหลั่งล่วง เกินเธอก็ไม่ถือสา เขาน่าจะรู้จุดเด่นข้อนี้ของหลิงหลง แสดงตัวต่อหน้าเธอว่าเป็นคนมีรักเดียวใจเดียว เป็น ผู้ชายที่รับผิดชอบ เป็นสิ่งที่สามารถมัดใจของหลงหลิง ได้

“พวกนาย ปล่อยเขาเถอะ”หม่าหยางตะโกนเรียก รปภ.สี่คนที่แบกฉินหลั่ง รปภ.4 คนวางฉินหลั่งลงอย่าง สงสัย ฉินหลั่งวิ่งไปหาหลงหลิง : “จงยู่”

หลงหลิงเห็นฉินหลั่งวิ่งมาหา ก็แอบอยู่ข้างหลัง หม่าหยางโดยไม่รู้ตัว หม่าหยางดีใจ เขาคิดว่ามันเป็น สัญญาณที่ดี

“หยุดนะ”หม่าหยางเอื้อมมือออกไปขวางฉินหลั่ง พูด : “ฉันจะพูดกับนายก่อน ท่านนี้คือคุณหลง ไม่ใช่ จงย่อะไรนั่น อย่าได้คิดจินตนาการอะไรทั้งนั้น ฟัง เข้าใจไหม?”

ฉินหลั่งมองไปที่หลงหลิงที่แอบอยู่ด้านหลังหม่า หยางด้วยความกลัว เขาปวดใจมาก เขาไม่เข้าใจ จงยู่ ทำไมไม่ยอมรับว่าตัวเองเป็นจงยู่ ทำไมดูเหมือนไม่รู้จัก ตัวเองโดยสิ้นเชิง ตอนนี้เขาทำได้เพียงเชื่อฟังคำพูด ของหม่าหยางชั่วคราว ไม่งั้นเขาจะถูกไล่ออกจากร้าน อาหาร
ฉินหลั่งมองไปที่หลงหลิง พยักหน้าให้กับหม่า หยาง

“ดี เข้าใจก็ดี คุณหลงหลิงเห็นนายน่าสงสาร ให้นายเข้ามากินข้าวกับพวกเรา ! “หม่าหยางมองไปที่ ฉินหลั่งอย่างภาคภูมิใจ แล้วก็เดินเข้าไปในร้านกับหลง หลิง สายตาของฉินหลั่งจับจ้องไปที่ร่างกายของหลง หลิน และก็ตามไป ท่ามกลางสายตาแปลกใจของ หลายๆคน ฉินหลั่งนั่งอยู่ที่โต๊ะอาหารนั้นของหลงหลิง และหม่าหยาง

“อยากกินอะไรสั่งได้ตามสบาย ไม่ต้องกังวล เรื่องเงิน วันนี้ฉันกับคุณหลงหลิงเลี้ยง”หม่าหยางเรียก บริกรไปที่ฉินหลั่ง ให้ฉันหลั่งสั่งอาหารเอง เขายัง หลอกใช้ไอ้ขี้แพ้ฉินหลั่งนี้เพื่อตัวเอง มาเพื่อให้หลง หลิงเพิ่มคะแนนให้กับตัวเองแค่นั้น

“จง…”ฉินหลั่งเห็นแววตาหลงหลิงที่แปลกไป หยุดไป พูดอีกว่า : “หลง..คุณหลง คุณจำผมไม่ได้ จริงๆเหรอ?”

“นายไม่ใช่อยากกินข้าวหรอกเหรอ”หม่าหยาง มองฉินหลั่งด้วยความโกรธ ไอ้หมอนี่ไร้ยางอายจริงๆ เห็นตัวเองเป็นอากาศหรือไง?

หลงหลิงมองหม่าหยางแวบหนึ่ง หม่าหยางถึง ไม่ได้พูดต่อ

หลงหลิงมองไปที่ฉินหลั่ง พูดพร้อมยิ้มเบาๆ : “ไม่ใช่ว่าฉันจำคุณไม่ได้ แต่ฉันไม่เคยเจอคุณมาก่อนจริงๆ ฉันชื่อหลงหลิง ไม่ใช่จงยู…”

หลงหลิงกลับว่าไม่ได้พูดกับฉินหลั่ง เรื่องที่ตัว เองสูญเสียความทรงจำ ในสายตาของเธอฉินหลั่งเป็น แค่คนแปลกหน้า ไม่จำเป็นต้องคุยกับคนแปลกหน้า มากมายขนาดนั้น

ฉินหลั่งสับสนมึนงง เขาไม่เห็นร่องรอยการโกหก จากนัยน์ตาของหลงหลิงเลย หรือว่าเธอไม่ใช่จงยู่จริงๆ ในใจของฉินหลั่งเกิดความคิดเช่นนี้ขึ้นเป็นครั้งแรก

ไม่จะเป็นไปได้ยังไงละท่าทางของเธอเห็นชัดๆ ว่าเป็นจงยู่ บนโลกใบนี้จะมีสองคนที่เหมือนกันอย่างกับ แกะได้อย่างไรกัน? จงยู่กำลังทดสอบฉันอยู่ แน่ๆ !

“นายไม่สั่งอาหารไม่หิวเหรอ ถ้าไม่หิวละก็ขอ เชิญนายออกไปเดี๋ยวนี้เลย อย่ามาทำลายบรรยากาศ การเดทระหว่างฉันและคุณจงยู่” หม่าหยางพูดออกไป อย่างตั้งใจ

“เธอไม่ได้เดทอยู่กับคุณสักหน่อย แค่กินข้าวกัน มื้อเดียวเท่านั้นเอง” ฉินหลั่งเอ่ยพูด

“นายพูดอย่านี้กับฉันได้ยังไง !” หม่าหยางโกรธ อย่างมาก ฉินหลั่งก็แค่ไอ้ขี้แพ้ข้างถนน ยังไม่เห็น ทายาทมหาเศรษฐีอย่างเขาในสายตาอีก

“ฉันพูดเรื่องจริง เพราะว่าคุณไม่คู่ควรกับเธอ เลย ! ” ฉินหลังเอ่ยพูด

“นายพูดอีกครั้งซิ ! ” หม่าหยางพูดอย่างคำราม ฉินหลังกำลังยั่วโมโหเขาอยู่ หลงหลิงที่ยืนอยู่ข้างๆถึงกับตกตะลึง หม่าหยางรีบพูดขอโทษหลงหลิงทันที่ : “คุณหลง ขอโทษครับ ที่ทำให้คุณตกใจแล้ว”

“คุณไม่เป็นอะไรใช่ไหม” ฉินหลั่งเอ่ยถามด้วย ความเป็นห่วง

“คุณหลงเป็นคนที่นายต้องเป็นห่วงเมื่อไหร่ กัน ! ” หม่าหยางมองไปยังฉินหลั่ง พร้อมพูดเย้ยหยัน : “เออ ฉันรู้แล้ว คุณหลง ผมได้ยินรปภ.ที่ชุมชนพวกคุณ คุยกัน กี่วันมานี้คนนี้มายืนรออยู่ที่หน้าประตูชุมชนของ พวกคุณตลอด อยากจะเจอหน้าคุณ เขาคงไม่ได้คิดว่า เขาก็อยากจะจีบคุณเหมือนกันหรอกนะ ฮีฮี น่าขำสิ้นดี”

ได้ยินเสียงการเคลื่อนไหวของที่นี่ ลูกค้าจำนวน มากต่างก็หันมามองตรงนี้แล้ว ผู้จัดการล้อบบี้และ พนักงานสองสามคนก็เดินมาตรงนี้แล้ว

“ใช่ ฉันอยากจะจีบคุณหลง ทำไมเหรอ” ฉินหลั่ง เอ่ยพูด

น้ำเสียงที่พูดออกมาของฉินหลั่งทำให้คนรู้สึก “เปลี่ยนแปลงมุมมองใหม่”เลยจริงๆ คนรอบข้างต่างก็ หัวเราะเกรียวกราวไปชั่วขณะหนึ่ง

“อะไรนะ ไอ้หมอนี้อยากตามจีบคุณหลง เขาบ้า ไปแล้วเหรอ”

“ดูเขาก็แค่คนธรรมดาจนๆคนหนึ่ง แต่ตระกูลหลง เป็นตระกูลที่ถูกจัดอยู่ใน 5 อันดับแรก ถ้าหากคนเขา ชอบนายก็มีผีแล้วแหละ”

“ใช่นะสิ ได้ยินมาว่าหลงเถิงเถ้าแก่หลงอยากจะรีบให้คุณหลงหลิงแต่งงานออกไป ทายาทเศรษฐีที่หลิน อานกว่าเท่าไหร่กระเหี้ยนกระหือรือมาก แต่เพราะว่า ห่างไกลกับตระกูลหลงมากเกินไป ก็ไม่กล้าไปขอ มี เพียงนายหนุ่มรวย5-6คนไปขอ แต่คุณหลงก็ไม่ชอบ ไอ้ ขี้แพ้คนนี้ทั้งเนื้อทั้งตัวจะมีถึง 1000 หยวนไหม? ” ไม่ เจียมตัวเองเลยจริงๆ

“เหอะ ฉันคิดว่านายถูกกดขี่จากสังคมมามากเกิน ไป ดังนั้นอาการโรคจิตหลงผิดจึงกลายเป็นขั้นรุนแรง ขนาดนี้เลย” หม่าหยางยิ้มอย่างดูแคลนและมองฉิน หลัง และพูดกับผู้จัดการว่า: “คุณพาเขาออกไปเถอะ เดิมที่ฉันกับคุณหลงคิดว่าเขาเป็นคนน่าสงสาร อยากให้ เขาได้กินข้าวสักมื้อ คิดไม่ถึงว่าเขาจะเป็นโรคประสาท”

ผู้จัดการเตรียมจะใช้เครื่องวิทยุสื่อสาร เพื่อเรียก รปภ.เข้ามา มาลากฉินหลั่งออกไป

“ฉันอยากจีบคุณหลง ไม่ใช่พวกคุณ คุณหลงยัง ไม่ทันได้พูด ถึงคราวที่พวกคุณพูดหรือยัง?”

ฉินหลั่งพูดเสียงดัง เขามองไปที่หลง หลิง : “คุณหลง ผมขอจีบคุณได้ไหม?”

“เหอะ ฉันว่านายไม่เห็นโลงศพ ไม่หลั่งน้ำตา สินะ” หม่าหยางมองหลงหลิง แล้วกล่าวอย่างสบายใจ ว่า “คุณหลง คุณบอกเขาด้วยตัวคุณเองแล้วกันนะ และก็ ให้เขาตัดใจซะ”

ทุกสายตาจดจ่อไปยังใบหน้าของหลงหลิง พวกเขายิ้มเยาะ คนหนึ่งเป็นไอ้คนธรรมดาจนๆ อีกคนหนึ่ง เป็นลูกสาวเศรษฐี คำตอบของคุณหลงก็ประจักษ์ชัดแจ้ง แล้วไม่ใช่เหรอ?

“. ได้…หลงหลิงกล่าวเบาๆ เธอเห็นความเพียร พยายามจากสายตาของฉินหลั่ง ในใจเธอไม่สามารถที่ จะทนให้ผู้ชายที่น่าสงสารผู้นี้ถูกคนอื่นหัวเราะเยาะอีก ได้ และอีกอย่างเขายังเคยช่วยหลงเย็นเอาไว้ สุดท้าย หลงหลิงก็ทำตามหัวใจของตัวเอง

หลงหลิงพูดจบ คนอื่นก็ต่างตกตะลึง มองหลง หลิงด้วยความสับสน และหันไปมองฉินหลั่ง

“อะไรนะ คุณหลงคุณ….เขา….” หม่าหยางมอง หลงหลิงด้วยความประหลาดใจ รอยยิ้มบนใบหน้าของ คนอื่นๆก็หยุดชะงัก พวกเขาก็คิดไม่ถึงว่าจะได้ยินคำ ตอบเช่นนี้

“ฉันเลือกแฟนฉันก็ไม่เคยจำกัดอะไรอยู่แล้ว เขา ก็เป็นผู้ชายคนหนึ่ง ก็ตามจีบฉันได้ แน่นอนฉันจะยอมรับ หรือไม่นั้นก็เป็นอีกเรื่องหนึ่ง”

เมื่อหม่าหยางได้ยินที่หลงหลิงพูด เขาก็เดา

ความหมายของหลงหลิงได้ทันที เธอแค่ใจอ่อน ทนไม่ ได้ที่จะทำให้คนๆนี้อับอายต่อหน้าทุกคน จึงพูดเช่นนี้ เขารู้สึกสบายใจขึ้นเยอะ เขามองไปที่ฉินหลั่งและพูดว่า: “ได้ ในเมื่อคุณหลงบอกว่านายจีบได้ งั้นฉันก็ไม่มีอะไร จะพูดแล้ว ท้ายที่สุดผู้ชายทุกคนล้วนแล้วมีคุณสมบัติ ดัง นั้นนายไม่จำเป็นต้องภาคภูมิใจในตัวเองเช่นนี้”
“ใช่ ฉันก็จีบคุณหลงได้ด้วยเหมือนกัน เพียงแต่

ฉันไม่ได้หน้าหนาเหมือนไอ้หนุ่มคนนี้ เมื่อรู้ว่าคุณหลง ไม่มีทางเลือกเขา เขายังไม่มีความละอายแม้แต่น้อย” คนที่มุงดูพูดขึ้นอะไรบางอย่าง คนอื่นต่างก็พยักหน้า เห็นด้วย

“จีบคนอย่างคุณหลง ก็ควรจะมีความสามารถบ้าง ดูสภาพอย่างนายแล้ว ถ้าคุณหลงคบกับนายล่ะก็ แม้แต่ ท้องอิ่มร่างกายอบอุ่นนายก็ทำให้เขาไม่ได้หรอก” หม่า หยางพูดอย่างเย้ยหยัน

“ฉันมีเงินมากกว่าคุณก็แล้วกัน ฉันสามารถดูแล เธอได้ดี” ฉินหลั่งกล่าว

“เหอะ นายเอาเงิน 1000 หยวนออกมาให้ดู หน่อยสิ ฉันถึงจะยอมรับว่านายมีเงินเยอะกว่าฉัน นาย เอาออกมาได้ปะล่ะ?” หม่าหยางกล่าว

“ฉัน…” ฉินหลั่งเพิ่งนึกขึ้นได้ บัตรธนาคารของ เขาถูกครอบครัวอายัดไปแล้ว