รวยชั่วข้ามคืน？！ - บทที่ 187 ช่วยฉันเพราะแพนเค้กจีนสองอัน

บทที่ 187 ช่วยฉันเพราะแพนเค้กจีนสองอัน

ฉินหลั่งยืนอยู่ที่หน้าประตู เขาได้ยินเสียงสะอื้น ของหลินจูก็รู้สึกเศร้าใจ เขาถอนหายใจออกมาแล้วเดิน กลับห้องของตัวเอง

วันต่อมาฉินหลั่งเจอหลินจู เมื่อเห็นว่าเธอเป็น เหมือนปกติ เขาจึงไม่พูดอะไรและขับรถไปขายของกับ เธอ

คืนหลังจากที่ผ่านมาสามวัน ฉันหลั่งกลับมาที่ ห้องเช่าของตัวเอง พรุ่งนี้เขาต้องไปมหาวิทยาลัยเจียง หนาน ไม่สามารถไปขายของกับหลินจูได้อีก เขาเก็บ ของอยู่ในห้องของตัวเอง

“ปัง ปัง ปัง” ขณะนั้นเอง เสียงเคาะประตูดังขึ้น ฉินหลั่งเปิดประตู หลินจูก็ถือจานอาหารเข้ามา

“เธอ..” ฉินหลั่งประหลาดใจ

หลินจูวางอาหารไว้บนโต๊ะ เธอยิ้มแล้วพูดว่า “นายมากินสิ ฉันทำเอง”

ฉินหลั่งอึ้งไป ขณะนั้นเองเขาก็คิดว่าสงสัยหลินจู จะรู้ว่าพรุ่งนี้เขาก็ไม่อยู่แล้ว จึงทำอาหารมาให้เขากิน ก่อนหน้านี้เขาได้กินแต่แพนเค้กจีน ขณะนั้นเองเขาก็ รู้สึกอุ่นใจแล้วนั่งลงข้างโต๊ะ มันเป็นซุปไก่ตุ๋นมันฝรั่งกับ ขนมแป้งทอดสองอัน ฉินหลั่งกินซุปไก่แล้วกัดขนมแป้ง ทอดไปหนึ่งคำ มันอร่อยมาก เขามองหลินจูแล้วพูดว่า”เธอทำอาหารอร่อยจริงๆ”

“นายไม่ต้องพูดฉันก็รู้หลินจูที่กำลังมองฉินหลั่ง กินอยู่ เมื่อโดนเขาชมก็รู้สึกอิ่มเอมใจ เธอยิ้มบางๆ แล้ว พูดอวดออกไปจู่ๆ เธอก็หยุดมองฉินหลั่งด้วยสายตาที่ อ่อนโยน “ฉินหลั่ง คือนั้นฉันผิดเอง นายอย่าเกลียดฉัน เลยนะ”

ไม่หรอก เธอคิดมากไปแล้ว” ฉินหลั่งพูดแล้วยิ้ม ออกมา “ฉันรู้ว่าเธอชอบคนนั้นมาก แต่ว่า…ฉินหลั่ง อยากจะพูดคำว่า ‘ดูถูกตัวเอง ” ออกมา แต่กลัวว่าหลินจู จะโกรธ จึงไม่พูดออกมา “ฉันยังยืนยันคำเดิม เราต้องหา ความสุขด้วยตัวเอง เธอต้องไปตามหาเขาแล้วบอก ความในใจของเธอ อย่างนี้ถึงพอจะมีหวังบ้าง”

สองวันมานี้หลินจูเอาแต่คิดถึงคำพูดของฉินหลั่ง ตอนนี้เธอไม่ได้ผลีผลามเหมือนไม่กี่วันที่แล้ว เธอถาม ขึ้นว่า “ถ้าฉันหาเขาเจอแล้วเขายังด่า ยังทำร้ายฉัน แถม ยังหัวเราะเยาะหน้าตาของฉัน แล้วแพ้กลับมาล่ะ”

“อย่างน้อยเธอจะได้รู้ว่าเขาคิดกับเธอยังไง เธอ จะได้ตัดเขาออกไปได้ มันเป็นผลดีกับเธอด้วย แต่ว่าเธอ อย่ามองโลกในแง่ร้าย เธอบอกว่าเธอเจอเขาตอนเด็ก ตอนนั้นนิสัยของเขายังเป็นเด็ก จึงทำอะไรไม่คิด บางที ตอนนี้เธอไปเจอเขา เขาอาจจะชอบเธอก็ได้”

“จริงเหรอ” หลินจูพูดพึ่มพำ

“แน่นอนสิ ตอนนี้ฉันมีเรื่องที่ทำให้ไปหาเขาเป็น เพื่อนเธอไม่ได้ รอให้ฉันจีบคุณหลงได้ก่อน ฉันจะไปหาเขากับเธอ ถ้าเขามีมารยาทก็ดี แต่ถ้าเขายังทำร้ายเธอ ด่าเธอเหมือนตอนเด็ก ถึงเธอจะปกป้องเขา ฉันก็จะต่อย เขาสักหมัด” ฉินหลั่งพูดอย่างอกผายไหล่ผึ่ง

หลินจูแสบจมูกเหมือนจะร้องไห้ ตั้งแต่เด็กจนโต ไม่เคยมีใครปกป้องเธอแบบนี้ จู่ๆ ก็มีผู้ชายมาพูดกับเธอ แบบนี้ เธอจะไม่ซาบซึ้งได้ยังไง

หลินจูย่นจมูก ทำให้น้ำตาที่คลอเบ้าตาแห้งเหือด

ไป

“โอเค ไม่ต้องพูดแล้ว นายรีบกินเถอะ ยังเต็ม หม้ออยู่เลย ถ้ากินหมดฉันจะไปตักให้อีก” หลินจูพูดขึ้น

วันต่อมาฉินหลั่งตื่นแต่เช้า เมื่อวานซีนเขาซื้อ กระเป๋าเดินทางแล้วเอาเสื้อผ้าจัดเข้าไปในกระเป๋า อีก ทั้งยังเอาเงินยูโรในถุงขยะวางไว้ตรงกลางกระเป๋าเดิน ทาง เขาลากกระเป๋าและสะพายกระเป๋าเป้ไว้ข้างหลัง จากนั้นจึงเดินออกจากห้องเช่า เขาเตรียมจะไปบอก หลินจูและไปรายงานตัวที่มหาวิทยาลัยเจียงหนาน

ใครจะรู้ว่าหลินจูก็ตื่นแต่เช้าเช่นกัน เธอให้ฉิน หลั่งกินซุปไก่กับขนมแป้งทอดที่เหลือจากเมื่อคืน เมื่อ ฉินหลั่งกินเสร็จ เธอตบที่ไหล่ของเขาเบาๆ ฉินหลังหัน มาเห็นเงินหนึ่งปีกที่อยู่ในมือของหลินจู “นี่เป็นเงินที่ นายทำงาน ทั้งหมด 3800 หยวน ฉันไม่หักนายสัก หยวนเลยนะ”

“ไม่ต้องหรอก เธอเอาไว้ใช้เถอะ ฉันมีเงิน” ฉิน หลั่งพูด ตอนนี้ในกระเป๋าของเขามีเงินตั้ง 1.5 ล้านยูโรเชียวนะ

“ตอนเพิ่งเจอนายก็ขี้โม้ นี่กำลังจะไปยังโม้อีก ถ้า นายมีเงินแล้วจะมาทำงานกับฉันทำไม นายเอาเถอะน่า” หลินจูเบิกตาโต สำหรับเธอแล้ว ฉินหลั่งเป็นคนจนที่ ชอบขี้โม้

ตอนนี้ฉินหลั่งไม่มีทางทำให้หลินจะรู้ถึงฐานะของ ตัวเอง เขาจึงรับเงินมา เขามีวีแชทของหลินจู อย่างน้อย ถ้าหลินจูขาดแคลนเงิน เขาค่อยโอนให้เธอก็ได้

หลินจูขับรถขายอาหารไปส่งฉินหลั่งที่ มหาวิทยาลัยเจียงหนาน

เมื่อขับมาถึงหน้ามหาวิทยาลัยเจียงหนาน ฉิน หลั่งกับหลินจู่ลงจากรถ ในขณะนี้มีนักศึกษาจำนวนมาก เดินลากกระเป๋าเข้าไปในมหาวิทยาลัย

“เอ๋?” มีผู้หญิงคนหนึ่งเดินเข้ามาหาฉินหลั่ง “ฉิน

หลั่ง!”

ฉินหลั่งเห็นนักศึกษาหญิงที่เดินเข้ามาก็คือผู้โย วนั่นเอง

ที่แท้ผู้โยวก็เรียนที่นี่เหมือนกัน ครั้งก่อนที่โรง แรมเคมปินสกี้ ผู้โย้วทั้งรู้สึกผิดและทั้งรู้สึกขอบคุณฉิน หลั่ง เธอไม่มีหน้าโทรหาเขา คิดไม่ถึงว่าจะเจอเขาที่นี่ เธอทั้งตกใจและดีใจ

“พวกคุณมาขายของที่นี่เหรอ” ผู้โยวเอ่ยถาม

“ไม่ต้องมายุ่ง!” หลินจูมองผู้โยวด้วยแววตาไม่เป็นมิตร เธอจำได้ว่าครั้งก่อนเถียนซิงกับฝู้โยวหัวเราะ เยาะฉินหลั่ง

ผู้โยวยิ้มแหยๆ แต่ไม่ได้ตอบโต้อะไร

“อย่าทำแบบนี้สิ พวกเราเป็นเพื่อนเก่ากัน” ฉิน หลั่งพูดกับหลินจูเบาๆ แล้วพูดกับผู้โยวว่าเขามาเรียนที่ นี่ ถึงผู้โยวจะรู้สึกประหลาดใจ แต่เมื่อนึกถึงคุณโข่งลิ่ง เสียนกับผู้หญิงสวยวัยกลางคนที่ช่วยฉินหลั่งเอาไว้ที่ โรงแรม ทั้งสองคนเป็นคนที่มีอิทธิพล เธอจึงไม่ ประหลาดใจสักเท่าไร

“นี่น้องสาว ครั้งก่อนฉันผิดเอง ต่อจากนี้ฉันจะไม่ ดูถูกใครอีกแล้ว” ผู้โยวจับมือของหลินจูทั้งสองข้าง หลินจูมองผู้โยวอย่างสงสัย คิดไม่ถึงว่าผู้โย้วจะไม่พูด อะไรไม่ดีออกมา

“พอเถอะ นายไปเรียนเถอะ อย่ามากวนเวลาขาย ของของฉัน วันนี้นักศึกษาเยอะมาก ฉันรับเงินเต็มๆ” หลินจูพูดกับฉินหลั่ง

“โอเคจากนี้เธอมาขายของที่นี่บ่อยๆ นะ ฉันจะ พาเธอไปกินอาหารในมหาวิทยาลัย” ฉินหลั่งพูดจบแล้ว มองหลินจูเดินกลับเข้าไปในรถขายของ เธอเริ่มขาย ของให้นักศึกษาที่เดินไปเดินมา จากนั้นฉินหลั่งกับผู้โยว จึงเดินเข้าไปในมหาวิทยาลัย

พวกเขาเพิ่งเดินพันประตูเข้ามา ก็ได้ยินเสียง หัวเราะของผู้หญิงดังมาจากข้างหลัง ฉินหลังหันกลับ ไปมอง เขาเห็นผู้ชายวัยรุ่น รูปร่างผอมสูง สวมแว่นกันแดดทรงนักบิน สวมเสื้อ Prada สีดำกับกางเกงเจ็ด ส่วน สวมรองเท้าTod’s สีขาวสลับฟ้า ทำให้เขาดู เหมือนดาราอย่างไรอย่างนั้น

มีหญิงสาวหน้าตาดียืนขนาบข้างอยู่ฝั่งละสองคน พวกเธอกำลังพูดชมเขา ในมือของชายวัยรุ่นถือน้ำแร่เอ เวียง เขาพูดขึ้นมาเพียงประโยคเดียว หญิงสาวที่ขนาบ ข้างก็พากันหัวเราะชอบใจ ฉินหลั่งมองออกว่าหญิงสาว ทั้งสองคนอยากให้ชายวัยรุ่นโอบเอวของพวกเธอถึง ครั้งสองครั้ง แต่ทว่าชายวัยรุ่นกลับไม่สนใจ เขาจึงไม่ ยอมโอบเอวพวกเธอ หญิงสาวทั้งสองคนไม่พูดอะไร ทำ เพียงแต่พูดคุยกับเขา

การปรากฏตัวของหญิงสาวรูปงามทั้งห้าคนเรียก ความสนใจจากคนโดยรอบ ทุกคนพากันมองพวกเขา อย่างอิจฉา

ฉินหลั่งเห็นทั้งห้าคนกำลังเดินเป็นหน้ากระดาน เข้ามาในมหาวิทยาลัย พวกเขายืนขวางหน้ารถคันหนึ่ง รถ Kaired ราคาประมาณ 1.5 ล้าน ถ้าพูดตามหลัก คน บนรถน่าจะเป็นคนรวย แต่ทว่าเขากลับขับตามหลังชาย วัยรุ่นอย่างนิ่งๆ แม้แต่แตรรถยนต์ยังไม่กล้าบีบ

“เขาคือฉาวหนิง เป็นเดือนของสาขาดนตรี เรียก ได้ว่าเป็นหนึ่งในเดือนของมหาวิทยาลัยเจียงหนานก็ได้ บ้านเขารวยมาก ผู้หญิงสวยๆ ในมหาวิทยาลัยล้วนอยาก ใกล้ชิดเขาทั้งนั้น” ผู้โยวเห็นฉินหลั่งกำลังมองฉาวหนิง จึงอธิบายให้เขาฟัง

“อ๋อ” ฉินหลั่งพยักหน้า เขายิ้มแล้วพูดอย่างไม่ค่อยเข้าใจ “เธอดูรถ Kaired ที่ขับตามเขาสี เขาขวาง ทางรถขนาดนั้น คนขับรถนิสัยดีจริงๆ ขนาดแตรยังไม่ บีบเลย ถึงบ้านเขาจะรวย แต่ก็คงไม่ต้องทำถึงขนาดนี้ หรอกมั้ง”

ผู้โยวมองไปแล้วก็รู้สึกสงสัยเช่นกัน

ขณะนั้นเอง พวกฉาวหนิงเริ่มเดินใกล้เข้ามา ผู้โย วรีบดึงฉินหลั่งไปยืนหลบอยู่ข้างๆ เพื่อหลีกทางให้ฉาว หนิง

“คุณชายฉาว ได้เดินกับคุณทำให้ฉันรู้สึกมีหน้ามี ตาจริงๆ มีแต่คนหลีกทางให้พวกเรา” ผู้หญิงสวยคน หนึ่งยิ้มแล้วพูดกับฉาวหนิง

“พวกเขาไม่ได้หลีกทางให้ผมหรอก เพราะข้างๆ ผมมีพวกคุณสี่คนไงล่ะ เห็นพวกคุณแล้วเหมือนเห็น นางฟ้าบนดิน พวกเขารู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจก็เลยต้องหลีก ทางให้” ฉาวหนิงพูดแล้วหัวเราะออกมา

“คุณชายฉาวนี่ช่างพูดนะคะ ปากหวานจริงๆ ทำให้ฉันไม่อยากห่างจากคุณแม้เลยค่ะ” สาวงามทั้งสี่ คนหัวเราะคิกคัก

ตอนที่ฉาวหนิงเดินผ่านฉินหลั่ง เขาทำเหมือนฉิน หลั่งไม่ได้อยู่ตรงนั้น เขาไม่เห็นคนที่ไม่มีอะไรอย่างฉิน หลั่งอยู่ในสายตา

เมื่อฉาวหนิงเดินถึงทางแยก รถ Kaired ที่ขับ

ตามเขามา ลดกระจกลง คนที่อยู่ข้างในเหมือนจะเป็น

นักศึกษา เขาเรียกฉาวหนิง “คุณชายฉาว ผมเอารถไปจอดให้ที่อาคารโอเชียนนะครับ อีกเดียวผมจะไปหาคุณ ฉาวหนิงปรายตามองแล้วเดินต่อไปกับสี่สาวสวย

ผู้โยวกับฉินหลั่งมองหน้ากันแล้วหัวเราะออกมา ที่แท้รถคันนั้นก็เป็นของฉาวหนิงนี่เอง คนขับเป็นลูกจ้อก ของเขา มิน่าล่ะถึงไม่กล้าบีบแตร

ฉินหลั่งเรียนสาขาชีววิทยา ฝู้โยวพาฉินหลั่งไปที่ หอพักของสาขาวิชา

“เรื่องวันนั้น ฉันเศร้าใจมาตลอด ฉินหลั่ง นายไม่ โกรธฉันใช่ไหม” ผู้โยวพูดพลางเดินไปด้วย

“ถ้าฉันโกรธเธอวันนั้นฉันจะให้เธอไปเหรอ” ฉิน หลั่งพูดแล้วสายหัวไปมา

เมื่อฉินหลั่งพูดแบบนี้ เธอถึงโล่งอก เธอถามขึ้น อีกว่า “นายรู้จักกับคุณโข่งลิ่งเสียนได้ยังไงเหรอ แล้วผู้ หญิงวัยกลางคนที่สวยๆ นั่นเป็นใครเหรอ ทำไมพวกเขา ต้องช่วยนายด้วย”

“เอ่อ…” ฉินหลังจะบอกฐานะของตัวเองให้ผู้โยวรู้ ไม่ได้ ถึงบอกเธอก็อาจจะไม่เชื่อ เขาคิดคำพูดอยู่ในใจ จากนั้นจึงพูดออกมา “จริงๆ ฉันก็แค่โชคดีเท่านั้น คุณ โข่งลิ่งเสียนพาผู้หญิงคนนั้นมาซื้อแพนเค้กจีน เขารู้สึก ว่าแพนเค้กจีนของฉันอร่อยเลยชมฉัน พอรู้ว่าฉันเป็น นักศึกษาที่ขาดแคลน ตอนนี้กลับไปเรียนที่จีนหลิงไม่ได้ เลยช่วยฉันโอนผลการเรียนมาที่มหาวิทยาลัยเจียง หนาน ครั้งก่อนที่โรงแรมก็แค่บังเอิญเจอเท่านั้น พวก เขาเป็นใครฉันไม่รู้จริงๆ”
“หะ แค่นี้เหรอ?” ผู้โยวคิดไม่ถึงว่าโข่งลิงเสียนจะ ออกโรงช่วยฉินหลั่งเพราะแพนเค้กจีนสองอัน เห็นฉิน หลั่งยิ้มแหยๆ แล้วพยักหน้า เธอจึงถามขึ้นอีก “งั้นนายมี ความสัมพันธ์อะไรกับเขาไหม ถ้านายลำบากแล้วอยาก ขอความช่วยเหลือจากพวกเขา พวกเขาจะช่วยนาย ไหม”

ไม่แล้วล่ะ ฉันไม่มีแม้แต่ช่องทางติดต่อพวกเขา พวกเขาช่วยฉันมาครั้งหนึ่งแล้ว ฉันไม่ได้เป็นอะไรกับ พวกเขา ทำไมพวกเขาต้องช่วยฉันด้วยล่ะ” ฉินหลั่งยิ้ม แล้วพูดออกมา

“ที่นายพูดก็ถูก” ผู้โยวหดหู่ใจเล็กน้อย เธอแอบ คิดเล็กๆ ว่าถ้าฉินหลั่งรู้จักกับโข่งลิ่งเสียน ในอนาคต ตอนที่เธอหางาน ฉินหลั่งอาจจะช่วยเธอได้ แต่ตอนนี้ดู ท่าว่าจะไม่ได้เสียแล้ว