รวยชั่วข้ามคืน？！ - บทที่ 210 ถอนหมั้น

บทที่ 210 ถอนหมั้น

เฮลิคอปเตอร์พาคุณชายหยูกับหลงหลิงบินไป ทางที่โรงพยาบาลประชาชนของมณฑลเจ้อเจียง คุณชายหยูถูกส่งตัวเข้าไปที่ห้องฉุกเฉิน

หลงหลิงนั่งกระสับกระส่ายรออยู่ด้านนอกอย่าง ร้อนใจ ในใจเต็มไปด้วยความกังวล ทั้งตระหนกทั้งหวาด กลัว เธอหวังเหลือเกินว่าคนที่อยู่ในห้องฉุกเฉินจะเป็น เธอแทนที่จะเป็นคุณชายหยู

เวลา5โมงเย็น คุณชายหยูถึงจะถูกส่งเข้าไปพักที่ ห้องพักธรรมดา แต่เขายังคงไม่ได้สติอยู่ หลงหลิงยัง คงจับมืออยู่เคียงข้างคุณชายหยูตลอดเวลา มองเขา อย่างเป็นกังวล

สองทุ่ม หลงหลิงเห็นเปลือกตาของหยูหมิงขยับ ไปมา ก่อนจะค่อยๆเปิดตาขึ้น หลงหลิงร้องออกมาอย่าง ดีใจ: “คุณชายหนูฟื้นแล้วหรือคะ คุณหมอ มาเร็วเข้า คุณ ชายหนูฟื้นแล้ว …”

“ไม่ต้องเรียกหมอหรอก ฉันไม่เป็นอะไร”หยูหมิง

ยิ้มน้อยๆ พูดขึ้นเบาๆ: “หลงหลิง เธอไม่เป็นอะไรใช่ มั้ย?” “ฉันไม่เป็นอะไร..”หลงหลิงตอบ หยูหมิงก็ เป็นเสียแบบนี้ มัวแต่ห่วงอันตรายที่จะเกิดขึ้นกับเธออยู่

นั่น หลงหลิงอดไม่ได้ที่จะสะอื้นขึ้นมา นับตากลม

สะท้อนสว่าง: “คุณชายหยู ไม่ควรเลยที่จะมาปกป้องฉันไม่อย่างนั้นก็คงไม่ต้องมานอนเจ็บแบบตอนนี้”

“ไม่ ถ้าหากเป็นเธอที่เจ็บ นั่นก็ยิ่งทำให้ฉันต้อง เจ็บปวดใจ ให้มันเป็นแบบนี้ยังจะดีเสียกว่า ฉันมีความสุข แล้วหล่ะ” หยูหมิงส่ายหน้า พูดยิ้มๆ

หลงหลิงมองในดวงตาของหยูหมิง สัมผัสได้ถึง ความรักในคำพูดของเขา

หลายวันมานี้ระหว่างเธอกับหยูหมิง หลงหลิง ทราบดีว่านอกจากความเป็นเพื่อนแล้ว หยูหมิงยังมี ความรู้สึกพิเศษให้แก่เธอ แต่เขาเป็นคู่หมั้นของน้องสาว เธอ ถึงแม้เธอจะรู้ถึงความรู้สึก แต่ก็จำต้องแสร้งเป็นไม่รู้ อะไร และจงใจที่จะละเลยความรู้สึกนี้

“คุณชายหยู พักผ่อนเถอะนะ ก่อนหน้านี้ฉันไม่ กล้าที่จะบอกหลงเยัน แต่ตอนนี้นายฟื้นแล้ว เดี๋ยวฉันจะ โทรให้เธอมาดูแลนาย” หลงหลิงกระแอมเบาๆ พูด พลางเดินออกไป

“หลงหลิง” หยูหมิงยกมือขึ้นคว้ามือของหลง หลิงเอาไว้ หลงหลิงอดไม่ได้ที่จะใจกระตุกขึ้น หยูหมิงม องหลงหลิงพลางพูด: “หรือว่าเธอมองความรู้สึกของฉัน ไม่ออก?”

คำพูดนี้ทำให้ร่างของหลงหลิงสั่นไหว เธอมอง ไปที่หยูหมิงด้วยหัวใจสับสนยุ่งเหยิง “เธอคิดว่าที่ฉันไปหาเธอที่มหาวิทยาลัยเจียง หนานทุกวัน มันเป็นเพราะฉันอยากที่จะใช้ชีวิตตกต่ำ

จริงๆอย่างนั้นเหรอ? เธอยังจำตอนที่เราไปกินอาหารทะเลด้วยกันได้มั้ย นั่นเป็นเพราะว่าเธอไปกับฉัน ดังนั้น ฉันจึงรู้สึกว่าอาหารทะเลนี่มันเป็นอะไรที่อร่อยที่สุดใน โลกแล้ว หลังจากนั้นถึงฉันพาลูกค้าไปกินอาหารตะวัน ตกระดับสูงฉันก็รู้สึกว่ามันแสนจะน่าเบื่อ แต่อาหารทะเล ต่างหากที่อร่อย ในสายตาฉันหน่ะ เธอเองก็เหมือน อาหารทะเล เมื่อเจอเธอแล้ว เมื่อไปเจอผู้หญิงคนอื่น ฉันก็ไม่ชอบทั้งนั้นนั่นแหล่ะ! หลงหลิง ตอนนี้เธอยังไม่ เข้าใจฉันอีกอย่างนั้นเหรอ?”

หลงหลิงหันหลัง น้ำตาอาบแก้มทั้งสองข้าง หลง หลิงปาดน้ำตาที่นองใบหน้า ถอนหายใจก่อนจะพูดขึ้น แผ่วเบา: “แน่นอนหล่ะว่าฉันเข้าใจ เพียงแต่….เพียงแต่ นายหมั้นกับน้องสาวของฉันแล้ว แล้วแบบนี้จะให้ฉันทำ ยังไง…

ใบหน้าของหยูหมิงเปี่ยมไปด้วยความสุข พูดขึ้น “เธอกังวลเรื่องนี้อย่างนั้นเหรอ? ถ้าอย่างนั้นฉันจะถอน หมั้นกับน้องสาวของเธอเสีย”

“หา…”หลงหลิงชะงัก สมองของเธอหนักอึ้ง พูด แผ่วเบา: “ทำแบบนั้นจะได้ได้อย่างไร หากหลงเย็นรู้ว่า เป็นเพราะฉันที่ทำให้นายถอนหมั้นกับเธอ เธอจำต้อง เกลียดฉันเข้าไส้แน่ๆ”

หยูหมิงพูด: “ไม่นะ เธอคิดผิดเสียแล้วหล่ะ ฉัน กับหลงเย็นไม่ได้รู้สึกอะไรกันเลย เธอควรที่จะขอบคุณ เธอเสียด้วยซ้ำกระมัง เพราะฉันก็รู้สึกมาเสมอว่าหล่อน ไม่ได้ชอบฉัน”

หลงหลิงเหม่อลอยมองไปที่หยูหมิง นึกไปถึงที่เธอคุยกับหลงเย็นก่อนหน้านี้ เธอบอกว่าที่เธอหมั้นกับห ยูหมิงนั้นไม่ได้เป็นเจตนาเดิมของเธอ แต่เป็นเพราะ ธุรกิจของครอบครัว ด้วยเพราะอยากได้การสนับสนุน ของตระกูลหยูจึงจำต้องตัดสินใจทำอย่างเสียไม่ได้

“หลงหลิง เธอตกลงมั้ย?”หยูหมิงถาม

“ฉะ..ฉัน”หลงหลิงสับสนในใจอยากที่จะตกลง แต่ก็รู้สึกว่าเป็นสิ่งที่ไม่ควร

“ฉันขอเธอแต่งงาน หากเธอไม่ตอบรับ ฉันก็จะ ซื้อเธอจนกว่าเธอจะตอบตกลงแต่ว่าฉันอาจจะต้องถูก ทำร้ายเหมือนกับวันนี้ หลงหลิง เธอจะยอมที่จะให้ฉัน เจ็บตัวแบบนี้อย่างนั้นเหรอ?”หยูหมิงถาม

“นายรู้ว่าฉันจะไม่ยอมแล้วจะถามฉันทำไม”หลง

หลิงว่า หยูหมิงยิ้ม: “ถึงเธอจะทำร้ายจิตใจของฉัน งั้นเธอ

ก็ไปหาหลงเย็นกับพ่อแม่เธอกับฉัน ไปบอกให้พวกเขา

รู้”

“ฉันไม่ไป นายก็ไปเองสิ” หลงหลิงตอบอย่าง เขินอาย

หยูหมิงดึงมือของหลงหลิง ให้มานั่งข้างๆเขา พูดพลางยิ้ม: “ถ้าไปเองงั้นฉันไม่ไปถ้าเธอไม่ไปด้วย ฉัน จะแกล้งเป็นไอ้ยาจกไปที่โรงเรียนของเธอ พวกนั้นจะได้ มาดูถูกฉันอีก ถ้าหากเธอไม่ว่าอะไรที่อนาคตสามีจะโดน ดูถูก ฉันก็ไม่ว่าอะไรเหมือนกัน”

หลงหลิงใบหน้าแดงเรื่อพูดพลางยิ้ม: “คุณชายตระกูลสูงศักดิ์ใยจะต้องปลอมตัวไปเป็นไอ้ขี้แพ้ด้วย เล่า?”

พูดจบทั้งสองก็หัวเราะด้วยกัน ในขณะที่หัวเราะ อยู่นั้นแผนการของหยูหมิงก็จวนใกล้จะสำเร็จแล้ว

วันต่อมา หยูหมิงแทบจะรอไม่ได้ที่จะไปพบกับ หลงเถิงพ่อของหลงหลิงและหลงเย็น

สำหรับเรื่องอาการบาดเจ็บของหยูหมิงนั้น วันต่อ มาเมื่อยืนกับพื้น ก็ราวหับไม่ได้เป็นอะไรอย่างไรอย่าง นั้น หลงหลิงเต็มไปด้วยความสงสัย แต่หยูหมิงบอกว่า ร่างกายเขาแข็งแรงดี อีกทั้งยาที่โรงพยาบาลก็ทันสมัย สุดๆ จึงทำให้ฟื้นตัวไว หลงหลิงจึงไม่คิดอะไรมากมาย

ที่ห้องสูทของโรงแรมเซก้า หยูหมิงก็เจอเข้ากับ ครอบครัวของหลงเถิง หลงหลิงกัดฟันอย่างเขินอาย ใน ส่วนหลงเถิงก็คิดเพียงแค่ว่าหยูหมิงอยากจะชวน ครอบครัวเขาไปกินข้าวเท่านั้น

“คุณลุงหลง วันนี้ผมมีเรื่องที่อยากจะบอกคุณ หลงเย็นและหลงหลิง “หยูหมิงเอ่ยขึ้นอย่างจริงจัง

หลงเถิงกับหลงเยันมองตากัน เห็นท่าทางจริงจัง เป็นทางการของหยูหมิงก็รู้สึกไม่สบายใจ หรือว่าจะเป็น เรื่องจะถอนหมั้นกับหลงเย็น? ด้านหลงหลิงกลับแก้ม แดงทั้งสองข้าง กัมหน้า มือจับชายเสื้อแน่น

“คุณชายหยู มีเรื่องอะไรก็พูดออกมาได้เลย” หลงเถิงใจไม่ค่อยดี แต่ก็ยิ้มใจดีสู้เสือ

“งั้นขอพูดเลยนะครับ” คุณชายหยูหยุดครู่หนึ่งก่อนจะพูด: “ผมขอถอนหมั้นกับหลงเย็นครับ”

“ว่ายังไงนะ!”หลงเถิงตกใจ แก้วไวน์ใยมือของ เขาตกลงกับพื้น แตกเป็นชิ้นๆ เขาถามด้วยปากที่สั่น สะท้าน: “คุณชายหยู นายหมั้นกับเย็นเอ๋อมาตั้งนานแล้ว เห็นทีจำต้องแต่งงานแล้ว แล้วทำไมจู่ๆถึงได้…ทำไม เวลาแบบนี้ถึงได้…

นี่มันเป็นการหมั้นระหว่างเขากับตระกูลหยู เพื่อที่ จะยืมมือบริษัทตระกูลหลงให้ได้สิทธิในการพัฒนาหลิน อาน หากไม่มีการสนับสนุนของตระกูลหลง โครงการที่ ว่านี้ไม่มีทางเป็นไปได้เลยหากไม่ได้เงินของตระกูล หลง อีกอย่างวันที่15เดือน9หยูหมิงกับหลงเย็นก็จำ ต้องแต่งงานกันอยู่แล้ว และข่าวก็แพร่สะพัดไปทั่วหลิน อานเรียบร้อย จู่ๆหยูหมิงจะมาถอนหมั้น แล้วตระกูลหลง จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน

หลงเย็นเมื่อได้ยินว่าคุณชายหยูจะถอนหมั้น แรก เริ่มก็ตกตะลึงก่อน แต่ก็เปลี่ยนเป็นเปี่ยมสุข เพราะเธอ นั้นไม่ได้ชื่นชอบอะไรคุณชายหนูเลย ที่ตอบรับหมั้นนั้น ก็เพื่อธุรกิจทั้งนั้น

“ผมทราบว่ามันค่อนข้างกระทันหัน แต่ขอคุณลุง หลงโปรดเข้าใจผมด้วย เพราะผมได้พบกับคนที่ผม หมายใจมากกว่าหลงเย็นแล้ว”หยูหมิงว่า

“ธะ…เธอเป็นลูกสาวตระกูลไหน?”มือของหลง เถิงสั่นเล็กน้อยขณะที่พูด

หยูหมิงมองไปที่หลงหลิง ก่อนจะพูดอย่างนุ่มนวล: “เธอคือ หลงหลิงลูกสาวคนโตของคุณหลงนั่นแห ล่ะครับ”

“หลงหลิง!”ทั้งหลงเถิงและหลงเย็นต่างก็ยิ่ง ประหลาดใจไปตามกัน ทั้งสองมองไปที่หลงหลิงอย่าง ประหลาดใจ จากนั้นก็หันมามองที่หยูหมิง ไม่เข้าใจเลย นี่มันเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่ แต่หัวใจของหลงเถิงก็ คลายลงไป ขอเพียงคุณชยหยูหมั้นหมายกับตระกูลตน จะเป็นคนไหนก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร

หยูหมิงพูดกลั้วยิ้ม: “คุณลุงหลง ผมกับหลงหลิง เรารักกัน ผมอยากที่จะสู่ขอหลงหลิง คุณลุงหลงตกลง มั้ยครับ?”

“ก็ต้องถามความเห็นของหลิงเอ๋อเอา” หลงเถิง มองไปที่หลงหลิงพลางถาม: “หลิงเอ๋อ พ่อตามใจลูก ลูกจะยอมตอบรับคำของคุณชายหนูมั้ย?”

ในเวลานี้ สามคนในห้อวต่างกับพุ่งสายตามายัง หลงหลิง นั่นจึงทำให้หลงหลิงเก้อเขิน เธอบิดชายเสื้อ ไปมา ใบหน้าแสนลำบากใจ: “ฉัน….เอ่อฉัน…”

เธอมองไปทางหลงเย็นอย่างอึดอัดใจ

หลงเย็นกระตุกในใจ รู้ถึงว่าที่พี่สามไม่แสดง ชัดเจนอาจจะเพราะเห็นแก่หน้าของเธอ หลงเย็นจึงยื่น มือไปจับพลางพูดเสียงเบา: “พี่คะ พูดในสิ่งที่พี่คิดไปได้ เลยค่ะ ฉันไม่โกรธอะไรพี่เลย”

หลงหลิงมองใบหน้าเปื้อนยิ้มของหลงเย็น ไม่มี ความเคืองโกรธที่หยูหมิงถอนหมั้นเลยแม้แต่น้อย นั่นแสดงให้เห็นว่าเธอไม่ได้อยากจะหมั้นหมายแต่อย่างใด หัวใจที่ตึงเครียดคลายลง พลางพูดอย่างถี่ถ้วน: “คุณ ชายหยูสง่างามขนาดนี้ ฉันก็ต้องตกลงหน่ะสิคะ”

หลงเถิงยิ้ม: “ไหนๆหลิงเอ๋อก็พูดแบบนี้แล้ว ฉัน จะพูดอะไรได้หล่ะ คุณชายหยู ฉันตกลงนะ ดูท่าความ รู้สึกของคุณชายหยูกับหลิงเอ๋อนั้นดูจะลึกซึ้งไม่น้อย ทำไมเราไม่กำหนดวันแต่งเสียวันนี้ไปเลยหล่ะ?”

หยูหมิงจับมือของหลิงหลง พูดพลางยิ้ม: “ไม่ ต้องหรอกครับ ผมว่า15เดือน9หนะดีที่สุดแล้วให้ทุก อย่างเป็นไปตามเดิม เพียงแต่เปลี่ยนเจ้าสาวเท่านั้น”

“ได้สิ แบบนี้ก็ยิ่มดีเลย”หลงเถิงครุ่นคิดครู่เดียวก็ ยิ้มขึ้นมา

“พี่คะ คุณชายหยูเป็นผู้ชายที่ดี พี่ตกถังข้าวสาร แล้ว!”หลงเย็นคล้องแขนหลงหลิง พลางพูดอย่างมี ความสุข ไม่ได้มีความรู้สึกเสียใจที่ถูกถอนหมั้นแม้แต่ น้อย

เมื่อเห็นใบหน้าที่เปี่ยมสุขของหลงเย็น คุณชายห ยูก็ไม่ค่อยสบายใจเท่าไหร่นัก ตัวเขาไม่ต้องการเธอแล้ว แต่เธอกลับไม่ได้ทุกข์ร้อนแต่อย่างใด ดูท่าทางเธอมี ความสุขราวกับขอบคุณที่เขาปล่อยเธอไปแล้ว มันออก จะเหมือนดูถูกตัวเขาอย่างไรอย่างนั้น

หญิงสาวที่ถูกเขาทอดทั้งแต่ไม่ได้ขอร้อง อ้อนวอนให้เขาให้โอกาสอีกครั้งอย่างนั้นเหรอ? คุณ ชายหยูรู้สึกว่าตัวเขานั้นกำลังโดนดูถูก ในใจนั้นไม่พอใจหลงเย็นเป็นอย่างมาก แต่จะอารมณ์ไม่ดีระเบิดอยู่ตรงนี้ ก็ไม่ใช่เรื่อง

มื้อนี้ทานกันไปอย่างรวดเร็ว หลงเถิงพาลูกสาว ทั้งสองของตนลาหยูหมิงแล้วกลับไป

มองหลงเถิงขับรถออกไปช้าๆ รอยยิ้มบนใบหน้า ของหยูหมิงก็ค่อยๆหายไป เขาสะบดผรุสวาทออกมา: “หลงเย็นนังสาระเลว ยิ้มออกมาดีใจเมื่อกี้นี่คือดีใจที่ได้ ถอนหมั้นกับฉันอย่างนั้นหรอ? เหอะ! วางใจได้เลย ถึง แม้ว่าฉันจะแต่งงานกับพี่สาวเธอ แต่เธอก็จะต้องจดจำ ฉันไปอีกนาน ฉันไม่ปล่อยเธอไปแน่”

หยูหมิงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา ส่งข้อความไปที่กลุ่ม แชท “ลูกคนรวยในหลินอาน”ว่า “เรียกทุกคนมาที่โรง แรมเซก้าคืนนี้ทุกคน!”

ในเวลากลางคืน ที่ห้องสูทโรงแรมเซก้าv001 เมื่อทุกคนเข้ามากันจนครบ หยูหมิงจึงประกาศขึ้นว่าตัว เขาจะแต่งงานกับหลงหลิงในวันที่15เดือน9นี้ การ แต่งงานกับหลงหลิงนั้น สำหรับเหล่าทายาทตระกูลแล้ว นอกจากหม่าหยางกับฉาวหนิงทั้งหมดต่างประหลาดใจ กันไปตามๆกัน หยูหมิงใช้เวลาอันสั้นขนาดนี้จีบหลง หลิงติด หยูหมิงที่สมควรแก่การได้ยกย่องอย่างแท้จริง

“คุณชายหยูสุดยอดไปเลย”

“สุดยอดมาก เราต่างก็คว้าไม่ได้ นี่คุณชายหยู เพียงแค่ออกโรงก็คว้าลงมาได้เสียแล้ว”

“คุณชายหยูเป็นนักรักตัวยง!”
จากนั้นเหล่าทายาทตระกูลใหญ่ก็เริ่มดื่มไวน์และ โม้กันยกใหญ่

หยูหมิงแสดงแก่หม่าหยางกับฉาวหนิง ครั้งนี้ พวกเขาช่วยตนในการคว้าหลงหลิงมาครอบครอบจากนี้ ไปมีเรื่องอะไรเขาก็จะช่วยอย่างสุดความสามารถ หม่า หยางกับฉาวหนิงชื่นชมหยูหมิงอยู่ไปกี่คำ คำเหล่านั้น มักจะเป็นคุณชายหยูสุดยอด คว้าหลงหลิงมาได้ มันไม่ ได้เกี่ยวอะไรกับพวกเขาเลย ทั้งสองต่างมีความสุขกัน เป็นพิเศษ

หยูหมิงดื่มไปไม่กี่แก้ว ก็เรียกคุณชายใหญ่ซุน เจี้ยนให้มาข้างตัวพูดเสียงเบา: “วานนายเรื่องหนึ่งช่วย อะไรฉันหน่อย พอเสร็จเรื่องนี้แล้ว เรื่องที่บริษัทนายกู้ เงิน20ล้านไม่ผ่าน ฉันจะช่วยแก้ไขปัญหาให้เอง”

ได้เลย คุณชายหยู ช่วยบอกข้อมูลเพิ่มเติมมาได้ เลย ฉันจะไม่ทำให้ผิดหวัง!”ซุนเจี้ยนเต็มไปด้วยความ ดีใจ ตระกูลของเขายื่นเรื่องกู้เงินมาอย่างยาวนาน ถ้า หากมีตระกูลหยูยื่นมือมาช่วย มันก็จะต้องผ่านได้ในเร็วๆ นี้แน่

“เยี่ยม เรื่องที่ฉันจะให้นายทำก็คือ ไปตามจีบ หลงเย็น!”หยูหมิงพูดเสียงกระซิบ