รวยชั่วข้ามคืน？！ - บทที่ 214 แกเป็นคนออกตัวรับผิดแทนฉัน

บทที่ 214 แกเป็นคนออกตัวรับผิดแทนฉัน

“เธอคือ…หลงเย็นถาม

“เธอเป็นเพื่อนที่ดีมากสำหรับฉัน” ฉินหลั่งพูด อย่างหมดหวัง

หลงเย็นคิดว่าความสัมพันธ์ของทั้งสองคนไม่ได้ ง่ายดายขนาดนั้น เลยพูดกับฉินหลั่งว่า “อย่าเอาคนคน นั้นมารบกวนความรู้สึกของเรา นายไปเที่ยวเป็นเพื่อน ฉัน ดีไหม?”

ฉินหลั่งพยักหน้าให้ แล้วพูด “ได้”

พูดไป ฉินหลั่งก็มองซุนเจี้ยนที่นอนกองกับพื้น ทำท่าเหมือนป่วยเป็นอะไรสักอย่างอยู่แวบหนึ่งจากนั้น ก็เรียกรถเพื่อออกไปจากที่นี่กับหลงเย้น

ไม่นานนักซุนเจี้ยนก็ถูกส่งเข้าโรงพยาบาล อาการบาดเจ็บของเขาไม่ได้หนักหนาสาหัสอะไร หลัง จากผ่านการตรวจจากแพทย์แล้ว เขาก็ถูกส่งตัวเข้าไป พักในห้องพักคนไข้ห้องปกติ เมื่อหยูหมิงได้ข่าวคราว แล้ว ก็รีบมาที่เยี่ยมซุนเจี้ยนที่โรงพยาบาลทันที

ซุนเจี้ยนทำหน้าขมขืมแล้วพูดออกมา “คุณชายห ยู ขอโทษด้วย ฉันไม่สามารถทำตัวสนิทสนมกับคุณหลง เย็นได้แล้ว ตอนนี้เธอก็แสดงท่าทีรังเกียจกับฉัน ให้ฉัน ไปตามจีบเธอมันคงเป็นไปไม่ได้แล้ว”
“ทำไมล่ะ? ฉันเอารถเฟอร์รารี่คันใหม่มาให้แกใช้ แล้ว แกยังไม่สามารถทำตัวสนิทสนมกับเธอเลย แล้วยัง ไงเธอถึงได้ขยะแขยงแกได้ขนาดนั้นล่ะ เพราะอะไร!” ห ยูหมิงพูดเสียงแข็ง

“เพราะว่าไอ้ฉินหลั่งหมอนั่นไง! มันเป็นเพื่อนกับ คุณหนูที่รวยมากที่เมืองจีนหลิง คุณหนูที่รวยมากคนนั้น ขับรถเฟอร์รารี่มามันหรูหรามีระดับกว่ารถของแกอีก อีก อย่างรู้ว่าคุณหลงเย็นรู้สึกดีกับไอ้หมอนั่น ฉันพูดเหน็บ ไปกับเขาอยู่หลายประโยค คุณหลงเย็นก็รู้ไม่พอใจฉัน! อาการบาดเจ็บของฉันทั้งตัว ไอ้หมอนั่นเป็นคนทำทั้ง นั้น” ซุนเจี้ยนพูดอย่างขมขื่น

“ฉินหลั่ง?” หยูหมิงทำหน้าตื่นตกใจ พลันนึกถึง เนื้อหาที่จดไว้ในบันทึกประจำวันได้ว่า แฟนจงยู่ชื่อ ฉิน หลั่ง หรือว่าจะเป็นคนเดียวกันเขาพร่ำคิดอยู่หลายนาที จนไม่อยากคิดต่อแล้ว เลยถามกลับ “แกบอกว่าเพื่อน เขามีรถเฟอร์รารี่ที่หรูหรากว่าฉันอีก? เธอคือใครกัน?”

“ไม่รู้ ฟังจากที่พวกเขาคุยกันแล้ว ผู้หญิงคนนั้น เหมือนว่าเป็นคุณหนูไฮโซของเมืองจีนหลิงคนหนึ่ง” ซุนเจี้ยนพูด

“จีนหลิง?” หยูหมิงกำลังเค้นหาเรื่องราวต่างๆ ใน สมอง ทว่าเป็นคนในตระกูลไหนของเมืองจีนหลิงกันนะ

เวลานั้นเอง บอดี้การ์ดของหยูหมิงก็เข้ามาด้าน

ในห้องพักคนไข้ แล้วพูดว่า “คุณชายหยู หาข่าวเรื่อง

ประวัติสองคนนั้นได้มาบ้างแล้ว คนที่ขับรถเฟอร์รารี่มา

นั้นเป็นคุณเผิงเมิ่งของตระกูลเผิงของเมืองจีนหลิง ส่วนฉินหลังนั้น เป็นนักศึกษาของมหาวิทยาลัยเจียงหนาน ได้ข่าวว่าเคยบริจาคให้มหาวิทยาลัยหนึ่งจุดห้าล้านยูโร ทว่าเป็นลูกน้องของไอ้ขี้แพ้นั่นเป็นคนทำทุกอย่าง ส่วน ที่ว่าเขาเอาเงินหนึ่งจุดห้าล้านยูโรมาจากไหนนั้น ตอนนี้ ยังไม่สามารถตรวจสอบได้”

หยูหมิงพยายามใช้สมองครุ่นคิดพร้อมทั้ง วิเคราะห์ไปด้วย พร้อมทั้งพูดเสียงแข็ง “ตระกูลเผิงก็แค่ ตระกูลธรรมดาให้เมืองจีนหลิงเท่านั้น ความสัมพันธ์กับ ตระกูลหยูของพวกเรายังห่างไกลกันนั้น เผิงเมิ่งคนนี้ยัง ไม่ต้องไปสนใจ ส่วนฉินหลั่งคนนั้น…”

ซุนเจี้ยนพูดเสริม “คุณชายหยู ไอ้ขี้แพ้นั่นมันเป็น อุปสรรคใหญ่เลยแหละ การที่มีมันอยู่ด้วย คนอื่นๆ ก็ยาก ที่จะจีบหลงเย็นติด”

หยูหมิงครุ่นคิดอยู่สองนาทีได้ แล้วตอบว่า “ถึง

ขนาดที่หลงเย้นจีบยาก งั้นก็ไม่ต้องจีบหลงเย็นแล้ว”

ซุนเจี้ยนตกใจเล็กน้อย “คุณชายหยู ไม่ใช่ว่าคุณ อยากจะเล่นสนุกๆ กับหลงเย็นไม่ใช่เหรอ?”

หยูหมิงพลันคิดถึงเรื่องในวันนั้นที่ตนเองประกาศ ยกเลิกการแต่งงานกับหลงเย็นออกไป หลงเย็นยิ้มให้ อย่างหน้าบาน ทว่าในใจของเขาเจ็บจี๊ด

หยูหมิงยิ้มให้อย่างเย็นชา “เธอหุ่นเซ็กซี่สลาตัน ซะขนาดนี้ ฉันจะปล่อยเธอไปง่ายๆ ได้ยังไง! แผน A ไม่ สำเร็จ งั้นก็ต้องใช้แผน B ฉันจะจัดการให้คนไปจับตัว หลงเย็นมา เอาไปขังไว้ที่โรงแรม วางยาสลบเธอ จากนั้นฉันก็ไปที่ห้องของเธอตอนที่เธอไม่ได้สติ คืนนี้ ฉันจะ ให้เธอเปรมปริ่มความสุขภายใต้เรือนร่างของฉันไปทั้ง คืน! พอพรุ่งนี้เธอตื่นขึ้นว่า ก็จะเจอเตียงว่างเปล่า กับ เลือดสีแดงที่เปรอะเปื้อนอยู่บนเตียงเท่านั้น”

ซุนเจี้ยนยิ้มอย่างมีเลศนัย พร้อมทั้งยกนิ้วให้หยูห มิง แล้วพูดว่า “หยูหมิงโคตรสุดยอด! ไม่เสียงแรงที่เป็น ไฮโซอันดับหนึ่งของเมืองหลินอาน!” แต่ก็เอ่ยปากถาม ด้วยความสงสัยต่อ “เรื่องนี้ทำง่ายก็ว่าง่าย แต่หลังจาก นั้นแล้วจะทำยังไงดี? ทางตระกูลหลงคงมีการตรวจสอง เรื่องนี้อย่างเข้มงวด ถ้ามาตรวจสอบแล้วเจอว่าแกเป็น คนทำ ทางตระกูลหลงคงไม่ปล่อยไปง่ายๆ อีกอย่าง สัญญาการแต่งงานระหว่างแกกับคุณหลงหลิงก็คงถูก ยกเลิกไปด้วย”

หยูหมิงหัวเราะร่า “แกฉลาดจริงๆ เวลาแกก็เห็น ความสำคัญของแกตอนนี้ได้แล้ว”

“ฉันเหรอ?” ซุนเจี้ยนถามอย่างสงสัย

“แน่นอน วันนี้แกก็แสดงความจริงใจว่าต้องการที่ จะจีบหลงเย็นแล้วนี้ แถมยังโดนเธอทำให้เสียหน้าต่อ สาธารณชนอีก ด้วยความโกรธ ก็เลยไปหาพวกนักเลง มาลักพาตัวหลงเย็น จากนั้นก็จัดการวางยาให้เธอกินที่ โรงแรม เรื่องความสัมพันธ์ที่รุนแรงแบบนั้นก็ผูกเป็น เรื่องราวได้แล้วนี่?” หยูหมิงพูดไปหัวเราะไป

ซุนเจี้ยนตกใจ ตอนนี้เขาถึงได้เข้าใจว่าหยูหมิง เตรียมการโยนความผิดทั้งหมดให้ตนเองแล้ว เขารีบ โบกมือปฏิเสธทันควัน “คุณชายหยู เรื่องนี้มันเหมือนโยนความผิดให้คนอื่นเลย”

หยูหมิงจ้องตาซุนเจี้ยนตาเขม็ง พร้อมทั้งพูด เสียงแข็ง “เรื่องนี้คงมีแต่คุณชายซุนเท่านั้นที่เหมาะสม ที่สุด แกวางใจได้เลย ถึงแม้ว่าครั้งนี้แกจะรับผิดแทนฉัน แต่ฉันกล้ารับประกันเลยว่าจะไม่ให้แกโดนขังในคุกนาน แน่ ฉันจะหาวิธีอื่นในการตอบแทนแกเอง แกพูดมาตรงๆ เลย ว่าความผิดนี้แกจะออกหน้ารับแทนฉันไหม?”

ซุนเจี้ยนเหมือนตกอยู่ในสถานการณ์อยู่ในเรือ โจร ในใจคิดว่า “ความผิดแบบนี้คนโง่ๆ เท่านั้นแหละที่ จะยอมออกมารับแทน ขอแค่ฉันไม่ยอมช่วยไอ้เวรหยูห มิงนี่รับผิดแทน มันก็คงทำเรื่องบางอย่างกับที่บ้านฉันแน่ ในเมืองหลินอานนั้นตระกูลหยูถือว่าเป็นตระกูลที่ แข็งแกร่งมา ถ้าเขาจ้องจับผิดบ้านของฉันขึ้นมา งั้นมันก็ ซวยแล้ว”

เรื่องมันมาถึงขั้นนี้แล้ว ซุนเจี้ยนได้แต่หน้าชื่นอก ตรม พูดออกมา “ฉันทำตามที่คุณชายหยูพูด ความผิดนี้ ฉันออกหน้ารับเอง หวังว่าคุณชายหยูจะจดจำความเสีย สละของฉันเอาไว้ด้วย ดูแลธุรกิจครอบครัวของฉันให้ดี ด้วย”

หยูหมิ่งตอบทันควัน “พูดได้ดี พูดได้ดี” จากนั้นก็ หันไปทางเปาถุงแล้วถามกลับ “รู้หรือยังว่าตอนนี้ฉิน หลังกับหลงเย็นอยู่ที่ไหน?”

เปาถุงตอบ “ตอนนี้พวกเขากำลังเที่ยวอยู่ที่เมือง ถังชีของหลินอาน ที่นั่นมีทั้งโรงแรมและอำนาจของเรา อยู่เต็มไปหมด”
แววตาหยูหมิงแข็งกร้าวพร้อมทั้งพูดออกมา “ดี แจ้งไปที่เฝิงหรุงที่เขตหยูหาง ให้เขาเป็นคนจัดการเรื่อง นี้ รอจนเวลาที่เขาเอาตัวหลงเย็นมาที่โรงแรมแล้ว แจ้ง ฉันกลับมาทันที!”

“ครับ!” เปาถุงรับคำสั่ง เมื่อพูดเสร็จ ก็รีบออกไป จากห้องทันที

ฉินหลั่งกับหลงเย็นไปเที่ยวที่เมืองถังชีได้สอง ชั่วโมงแล้ว ท้องฟ้าเริ่มมืดลงเรื่อยๆ

“พวกเราไปกินข้าวกันเถอะ กินข้าวเสร็จแล้ว ฉัน จะส่งคุณกับบ้าน!” ฉินหลั่งพูดจบ

“ได้…” ในมือหลงเย็นกำลังถือตุ๊กตาดินเผา และ พวกพวงกุญแจต่างๆ แถมยังรู้สึกยังไม่หมดพลังแบบนั้น แต่ว่าการที่ฉินหลั่งมาเที่ยวกับเธอนานขนาดนี้ เธอก็มี ความสุขมากๆ แล้ว ทั้งสองคนเดินไปยังปากซอยถนน คนเดินเมืองถังชี ที่นั่นมีร้านอาหารที่มีชื่อเสียงทุกอย่าง อยู่ตรงนั้น อีกทั้งร้านค้า ด้านหน้าประตูยังตกแต่งด้วยๆ ไฟเชิญชวนหลากหลายสีกะพริบสว่างไสว สวยงาม สะดุดตาเป็นอย่างมาก

ฉินหลั่งกับหลงเย็นเดินเข้าไปในร้านอาหาร “หวังร่วนซิง” เป็นอาหารต้นตำรับที่มีชื่อเสียงและประวัติ มายาวนาน

ในเวลานั้นตอนที่กำลังหาที่นั่งทานอาหาร คนใน

ร้านมากมาย

ฉินหลั่งกับหลงเย็นได้โต๊ะที่นั่งตรงกลางร้านอาหาร และจัดการสั่งอาหารอย่างรวดเร็ว

ฉินหลั่งเหลือบตามองตรงมุมห้องของร้านอาหาร จุดที่อับที่สุด ตรงนั้นมีหญิงงามรูปร่างสง่างามเห็นว่า เธอใส่เสื้อผ้าชุดโบราณสีขาวทั้งชุด บนใบหน้ายังคลุม ผ้าสีขาวบางๆ อยู่ด้วย แต่ไม่เห็นว่าหน้าตาเป็นอย่างไร ผิวพรรณที่โผล่ออกมาจากเสื้อผ้านั้นเห็นได้ชัดว่าขาว โพลนดั่งหิมะ ด้านข้างมีคนเดินชนเสื้อผ้าของเธอ จน ปลายแขนเสื้อปลิวไสว เหมือนเทพธิดาที่ลงมาจาก สวรรค์เช่นนั้น

หลงเย็นเองก็มองตามสายตาของฉินหลั่ง แล้วก็

หันกลับมามองฉินหลั่งอีกครั้ง พร้อมทั้งพูดอย่างเสียง ออดอ้อน “นี่นายมัวแต่จ้องคนสวยคนนั้นตาเขม็ง ทำ แบบนี้ไม่มีมารยาทเลยนะ”

ฉินหลั่งหน้าแดง พร้อมทั้งพูดว่า “ฉันแค่ดูแวบ

เดียวเอง”

หลงเย็นได้แต่ยิ้มให้ พร้อมพูดว่า “สาวสวยคนนั้น ไม่รู้แต่งคอสเพลย์ของตัวละครอะไรนะ สวยมากจริงๆ เลย!”

เมื่อพูดจบ สาวสวยในเสื้อสีขาวคนนั้นก็สั่งอาหาร มาสองอย่าง หญิงใส่เสื้อผ้าสีขาวถึงได้ถอดผ้าคลุมที่ ปิดหน้าออก ฉินหลั่งเห็นว่า เธอเป็นสาวสวยที่อายุ ประมาณสี่สิบกว่าแล้ว คิ้วช่างงดงามดั่งภาพวาด ดู เหมือนว่าโค้งได้รูปมาก มีเจ็ดเปอร์เซ็นต์ที่ใครๆ เขาพูด กันว่าเป็นหญิงงามของเมืองเจียงหนาน ยังมีอีกสาม เปอร์เซ็นต์ที่ท่วงท่าสง่างามดั่งคนทางภาคเหนือ
ลูกค้าที่นั่งอยู่ด้านข้างๆ ต่างแอบเหล่ตามองเธอ อยู่หลายครั้ง มีลูกค้าท่านหนึ่งทำท่ากินข้าวแต่แอบมอง เธออยู่เช่นกัน แถมยังเอาตะเกียบคืบไปบนที่เขี่ยบุหรี่กัน อยู่หลายครั้ง แล้วเอากันบุหรี่ที่คีบได้มาเอาเข้าปาก พอ เขารู้สึกว่ามันแปลกๆ เลยรีบ “ฤยทิ้ง” เอากันบุหรี่ออกมา จากปากทันที

ฉินหลั่งกับหลงเย็นเห็นเข้า ทั้งสองคนแอบ หัวเราะทันที

ตอนที่อาหารของฉินหลั่งกับหลงเย็นมาถึงแล้ว ทั้งสองคนกำลังกินข้าวอยู่ ทั้งสองคนรู้สึกได้ว่ามีลูกค้า มากมายกำลังเดินออกไปทางด้านนอก ทั้งสองคนเลย รู้สึกประหลาดใจมาก

ฉินหลั่งมองไปทางด้านข้าง มีพนักงานหลายคน ที่กำลังแยกย้ายไปที่โต๊ะแขกที่อยู่ด้านข้างๆ ฉินหลั่ง มองไปที่โต๊ะด้านข้างอย่างจงใจ ก็เห็นว่าพนักงานพูด อะไรบางอย่างกับลูกค้า จากนั้นก็โค้งคำนับให้ พลัน ลูกค้าก็ลุกขึ้นยืนแล้วเดินออกไปจากร้านทันที

ฉินหลั่งแปลกใจหนักกว่าเก่า เห็นได้ชัดว่า พนักงานทำท่าเชิญลูกค้าออกจากร้านเอง พฤติกรรม เช่นนั้นมันช่างแปลกประหลาดจริงๆ

ฉินหลั่งได้แต่คิดว่า อีกเดี๋ยวก็จะมาถึงคิวพวกเขา แล้วแหละ? อีกสักพักพนักงานก็จะมาทางนี้ พอเอ่ยปาก ถามเขาก็รู้เรื่องแล้ว ตอนนี้ไม่ต้องรีบร้อน กินข้าวกับหลง เย็นให้เสร็จเรียบร้อยก่อน
“เถ้าแก่! มาทางนี้!” ทันใดนั้นก็มีเสียงพนักงานส่ง เสียงเรียก ฉินหลั่งเหล่ตามอง ก็เห็นพนักงานที่ยืนอยู่ ด้านข้างของหญิงสาวที่ใส่ชุดขาว

ไม่นานนักเถ้าแก่ที่ใส่สูทอยู่ก็มาที่โต๊ะของหญิง สาวที่ใส่ชุดขาว ฉินหลั่งคิดว่าน่าจะเป็นเพราะว่าหญิง สาวที่ใส่ชุดขาวคนนั้นไม่ยอมออกไปแน่

“เราไปดูกันเถอะ!” ฉินหลั่งพูดกับหลงเย็น ทั้ง สองคนเดินไปที่โต๊ะที่หญิงสาวที่ใส่ชุดสีขาวนั่งอยู่ ทั้ง เถ้าแก่และบรรดาพนักงานต่างมุ่งสายตาและถกเถียงกัน เรื่องหญิงสาวที่ใส่ชุดขาว เลยไม่ทันสังเกตเห็นฉินหลั่ง ยืนอยู่ด้านหลังพวกเขา

“คุณครับ พวกเราไม่สามารถรับเงินของคุณไว้ได้ ตอนนี้กรุณาคุณออกไปจากร้านได้ไหม?” เถ้าแก่ที่ใส่ชุด สูทพูดไปด้วยพร้อมทั้งขมวดคิ้วไปด้วย

“ฉันแค่อยากกินข้าวเงียบๆ รบกวนพวกคุณให้ เกียรติด้วย กินเสร็จแล้วฉันก็จะไปเอง” หญิงสาวที่ใส่ชุด สีขาวเอ่ยขึ้น

“ฉันพูดกับคุณตั้งหลายรอบแล้วทำไมคุณไม่ฟัง ล่ะ หรือว่าคิดว่าตัวเองสวยฉันเลยไม่กล้าลงมือ” เถ้าแก่ ที่ใส่สูทอยู่ตะคอกใส่ด้วยความโมโห “เสี่ยวหลิว เสี่ยวเห ลียง มานี่ จัดการไล่คนสวยคนนี้ไปให้ฉันหน่อย!”

“มาแล้วเถ้าแก่!” พนักงานที่อยู่ในร้านสองคนส่ง เสียงรับ

ฉินหลังมองเถ้าแก่กับลูกน้องว่าทำไม่ถูกต้องแถมยังจะลงมือกับคนสวยอีก ใครจะไปทนไหว เลย ตะโกนเสียงดัง “เถ้าแก่คนนี้ คุณทำเกินไปหรือเปล่า”

เถ้าแก่หันกลับมามอง ตอนที่เห็นหน้าฉันหลัง ตอนนี้ ใบหน้าที่ดึงเครียดตั้งแต่แรก แสดงสีหน้าตกใจ และกลัวเอามากๆ ออกมา พลันก้าวเท้าถอยหลังไปหนึ่ง ก้าว ถึงได้ตั้งสติได้ แล้วพูดว่า “เรื่องในร้านเราคุณไม่ ต้องยุ่ง!”

จากนั้นก็พูดกับพนักงานสองคนที่เดินเข้ามา “พวกแกสองคนมัวทำอะไรอยู่ จัดการเอาคนสวยคนนี้ ออกไปซะ!”

พนักงานทั้งสองคนแยกกันจับหัวไหล่ของสาว สวยชุดสีขาวเอาไว้ เพื่อต้องการลากเธอออกไป

“พวกแกทำอะไร?” ฉินหลั่งผลักพนักงานทั้งสอง คนออก จากนั้นก็ยืนขวางกั้นหญิงงามชุดขาวเอาไว้ พร้อมกับพูดกับเถ้าแก่ที่ใส่สูทว่า “เถ้าแก่ท่านนี้ คุณทำ ธุรกิจเป็นหรือเปล่า? หรือว่าไม่รู้ว่าลูกค้าเป็นพระเจ้าเห รอไง? ฉันพูดความจริง กิจการร้านอาหารของคุณแบบนี้ ผ่านไปไม่กี่เดือน เจ๊งแน่นอน”

ฉินหลั่งด่าเถ้าแก่ที่ใส่สูทอย่างแสนเจ็บปวดไป หนึ่งรอบ พลันหันไปหาหญิงงามชุดขาว “คุณผู้หญิง ท่านนี้ ร้านอาหารร้านนี้บริการได้แย่มาก เราไม่ต้องกิน ข้าวที่ร้านนี้แล้ว คุณออกไปข้างนอกกับพวกเราเถอะ?”

“ใช่ พี่สาว ไปกับพวกเราเถอะ ไปหาร้านอาหาร สักร้าน เราไปกินข้าวด้วยกันสามคน” หลงเย็นจับมือสาวงามที่ใส่ชุดสีขาวเอาไว้พลันเอ่ยพูดด้วย

“ได้ พวกเราไปกันเถอะ” สาวงามชุดขาวยิ้มให้ เล็กน้อย แล้วพูดตอบ ตอนที่กำลังเตรียมตัวออกไปจาก ร้านอาหารพร้อมกับพวกฉินหลั่งนั้น

เถ้าแก่ที่ใส่สูทก็จับหัวไหล่ฉินหลั่งเอาไว้ พร้อม

ทั้งทำหน้าเคร่งเครียด แล้วพูดเสียงเข้ม “เธอไปได้ แต่

พวกแกทั้งสองคนต้องอยู่ที่นี่!”

“อะไรนะ? พวกแกมีสิทธิอะไร? ปล่อย!” ฉินหลั่ง ไม่เข้าใจ จากนั้นก็ผลักเถ้าแก่ออก ทว่าเถ้าแก่ที่ใส่สูทก็ ยังคว้าเสื้อของฉินหลั่งกับหลงเย็นเอาไว้แน่น “พวกแก ไปไม่ได้!”

ทันใดนั้น ก็มีผู้ชายวัยรุ่นที่ดุดันสิบกว่าคนเข้ามา ในร้าน คนที่เป็นหัวหน้าคือคนหัวเกรียน เป็นผู้ชายที่ตรง คางมีเคราหนวดให้เขียว ชายหนุ่มที่กำยำมองมาที่พวก ฉินหลั่ง จากนั้นก็ยิ้มให้ “ตอนนี้พวกแกอยากจะไปก็ไม่ ไหนไม่ได้แล้ว”