รวยชั่วข้ามคืน？！ - บทที่ 31 ทำไมถึงยอมปล่อยฉันไป

บทที่ 31 ทำไมถึงยอมปล่อยฉันไป

ผู้จัดการเสิ่นเห็นด้วยกับคำพูดพล่ามเพ้อของชาย หนุ่มคนนี้ว่ามีเหตุผล? เสียงเยาะเย้ยของคนอื่นก็หยุดลง ทันที ทุกคนตกตะลึงจนตาค้างพูดอะไรไม่ออก มันบ้าอะไร เนี่ย หูตัวเองมีปัญหาหรือเปล่า?

“ขอบคุณสำหรับคำเตือน ที่ช่วยพวกเรากำจัดภัย อันตรายที่ซ่อนอยู่ในโรงแรมของเรา” เสิ่นวันเชียน สามารถขึ้นมาดำรงตำแหน่งผู้จัดการของ โรงแรมBerkeley Hotelได้ เพราะความสามารถในการ ทำความเข้าใจกับผู้คนนั้นมีอยู่โดยปฏิยาย เขาฟังออกว่า ฉินหลั่งต้องการปกป้องสังเส่นเอ๋อ รอบนี้ก็คงต้องแกล้งโง่

ไปก่อน

“แล้วค่าเสียหายที่คุณพูดก่อนหน้านั้นละ?” ฉินหลั่ง จงใจถาม

ไม่มีแน่นอน ที่สำคัญผมยังต้องขอบคุณผู้หญิงคน นี้”เสิ้นวันเชียนยิ้มและมองไปที่สังเส่นเอ๋อ : “คุณผู้หญิง คุณได้โปรดยกโทษให้กับความหยาบคายของผมเมื่อกี้ ด้วย ขอบคุณที่คุณทำให้โรงแรมพวกเรารอดพ้นไปได้ ผม ขอเป็นตัวแทนของโรงแรมมอบเงินรางวัลให้คุณหนึ่งแสน หยวนจะว่าไง?”

ความรู้สึกแรกของเสิ่นวันเชียน หรือว่าคุณชาย ใหญ่จะชอบผู้หญิงคนนี้ นั้นก็เท่ากับว่าหาสร้างความ หายนะให้กับตัวเอง และทำให้ผู้หญิงของคุณชายใหญ่ไม่ พอใจ

คนอื่นๆคางเกือบหลุดออกมา สังเส่นเอ๋อทำรูปปั้นประติมากรรมเจ็ดล้านแตก เสิ่นวันเชียนก็ยังไม่เอาความ แถมยัง จะยังให้เงินเธออีก!

นี่มันคือตรรกะอะไรเนี่ย พวกเขาไม่เข้าใจ

แน่นอนว่าสังเส่นเอ๋อก็ไม่มีหน้าที่จะรับเงิน เพียง แค่มองไปเฉยๆ รู้สึกว่าทั้งหมดนี้เหมือนเป็น

เรื่องตลก

“เงินก็ไม่ต้องละ ผมเองก็คิดว่าคุณผู้หญิงท่านนี้ก็ ไม่ได้สนใจเงินแค่นี้ โอเคละเวลาก็ไม่เช้าแล้ว เรื่อง ทั้งหมดก็เคลียร์แล้ว ถ้าอย่างงั้นทุกคนก็กลับไปนอนพัก ผ่อนเถอะ”ฉินหลั่งยิ้มบางๆแล้วพูด

ฉินหลั่งพูดจบ คนที่อยู่ในเหตุการณ์ก็เริ่มแยกย้าย ขณะที่ฉินหลั่งกำลังเดินออกไป เดินไปชนไหล่ของเสิ่นวัน เชียนเบาๆ แล้วก็ยิ้มให้เขา

ก็ทำให้เสิ่นวันเชียนดีใจ ตอนแรกเขาก็กังวลว่าจะ

จัดการได้ไม่ดีพอ แต่ดูเหมือนตอนนี้ คุณชายใหญ่ก็ไม่ได้

โกรธ และยังพอใจด้วย!

สังเส่นเอ๋อชนเสื้อผ้าของตัวเองออกมา นอนห้อง เดียวกับโจวซิน หวงเกอก็ไปเปิดห้องใหม่

“เส่นเอ๋อ ยังดีวันนี้มีฉินหลั่ง ไม่อย่างั้นละก็แกแย่ แน่”โจวซินและสังเส่นเอ๋อนอนอยู่บนเตียง ในใจสังเส่นเอ๋ อก็ยังคงมีความกลัวอยู่ กอดโจวซินไว้แน่น ทั้งสองห่มผ้า ผืนเดียว ข้างนอกหิมะก็ตกต่อเนื่อง

“แกว่ามันน่าสงสัยมั้ย สาวสวยอย่างแกขอร้อง อ้อนวอนผู้จัดเสิ่นตั้งนาน ผู้จัดการเสิ่นก็ไม่ยอมตกลง ฉิน หลั่งเข้ามาก็พูดสองสามคำ ก็เคลียร์เรื่องทุกอย่างได้ ที่สำคัญคือ มีมูลค่าสูงมากถึงเจ็ดล้าน แกว่าฉินหลั่งน่าจะ รู้จักกับผู้เสิ่นหรือเปล่า ?”

“แกอย่าเดา ซี้ชั้ว แกไม่ใช่ว่าไม่รู้เรื่องราวของฉิน หลั่ง ถ้าเกิดว่าเขารู้จักผู้จัดการเสิ่น มันจะเป็นสภาพแบบนี้ เหรอ”สังเส่นเอ๋อว่าการคาดเดาของโจวซินนั้นไม่ถูกทันที “ฉันคิดว่าพูดง่ายๆไม่กี่ที่จะทำให้ผู้จัดการเงินยอม พ่อฉัน เป็นนักธุรกิจฉันรู้ดี คนที่ทำธุรกิจเชื่อเรื่องโชคลาง เพียง แค่พูดให้เขาเชื่อได้ ไม่ว่าใครจะพูดพวกเขาก็พร้อมที่จะ เชื่อ เรื่องวันนี้ไม่เกี่ยวข้องกับฉินหลัง”

ไม่ว่ายังไงวันนี้ฉินหลั่งก็เป็นคนช่วยแกนะ อีก หน่อยอย่าทำไม่ดีกับเขานะ”แต่ในใจโจวซินก็ยังไม่เชื่อคำ พูดของสังเส่วเอ๋อ คำพูดของฉินหลังนั้นเต็มไปด้วยช่อง โหว่ที่ใหญ่มาก แม้แต่เธอก็ยังหลอกไม่ได้ แต่ทำไมถึง หลอกผู้จัดการเสิ่นได้?

“จะว่าไป รอบนี้คือความโชคดีขอเขาต่างหาก”ใน ใจสังเส่วเอ๋อก็ยังดูถูกฉินหลัง

วันต่อมา สังเสว่เออ๋และโจวซินก็ลงมาแต่เช้าๆเลย ทั้งสองคนเตรียมตัวออกไปซื้อผ้าอนามัยที่ข้างนอก ขณะที่เดินไปทาง ก็มีชายหญิงทะเลาะกันอยู่ มี

เสียง “เปรี้ยะ”ดังขึ้น นาฬิกาที่แขวนอยู่บนผนังถูกกระแทก

อยู่ด้านหลัง และชิ้นส่วนก็แตกกระจาย

พนักงานก็รีบตามเสิ่นวันเชียนมาทันที เห็นนาฬิกา ที่อยู่บนพื้น ใจเสิ่นวันเชียนก็แตกสลาย

“นี่เป็นฝีมือของพวกเธอเหรอ?”เสิ่นวันเชียนถาม ชายหนุ่มรองทรงที่อยู่ด้านหลังด้วยความโมโหมาก: “เธอรู้ไหม ฉันซื้อนาฬิกาโบราณเรือนนี้มาจากต่าง ประเทศ1.08ล้าน”

พูดอยู่ เส้นวันเชียนก็เอาใบเสร็จซื้อของส่งให้ชาย หนุ่มรองทรงดู ชายหนุ่มรองทรงเห็นใบเสร็จความวิตก กังวลก็หาย เขาจับเสร็จพร้อมพูดกับเสิ่นวันเชียนว่า: “ผู้จัด การเงิน พูดถึงว่า วันนี้ฉันทุบนาฬิกาของคุณก็จริง!”

ชายหนุ่มรองทรงเมื่อวานเขาสังเกตดูแล้วดู ในใจ ของเขาแล้ว เสิ่นวันเชียนก็แค่คนปัญญาอ่อน

“ฉันดูในใบเสร็จ นาฬิกาเรือนนี้ของคุณซื้อมาจาก อเมริกา ที่สำคัญยังทำโดยอาจารย์ของอเมริกาในยุค19 คุณรู้ไหม ตอนนี้ประเทศของเราและอเมริกากำลังทำการ ต่อสู้สงครามการค้าขายอยู่..”

ชายหนุ่มรองทรงใช้คำพูดเมื่อวานของฉินหลั่ง พูด ซ้ำอีกรอบ จากนั้นก็พูดอย่างมีชัย: “นี่ถือว่า ผมช่วยให้ โรงแรมของพวกคุณไม่ขาดทุน คุณก็ให้สักสามหมื่นห้าก็ พอ”

ชายหนุ่มรองทรงก็คิดเพ้อฝัน ก็ได้ยินเสียงขู่ของเสี่ นวันเชียน!

“นี่แกยังกล้าขอเงินกับฉันอีกเหรอ!” เสิ่นวันเชียน โกรธมาก เมื่อวานฉันเห็นแก่หน้าคุณชายใหญ่ แล้วแกมัน ตัวไร คิดว่าฉันเสิ่นวันเชียนคนนี้เป็นคนโง่งั้นเหรอ : “ตอนนี้ ฉันตัดสินใจแล้ว ว่าแกต้องจ่ายชดใช้ให้ฉันมาในสองเท่า ของราคา ไม่อย่างนั้นก็อยากคิดแม้แต่จะออกไปจากประตู นี้ได้ด้วยซ้ำ! ”

“เฮ้ย แกยังกล้าขู่ฉันเหรอ? แกรู้ไหมว่าฉันเป็นใคร?”ชายหนุ่มรองทรงใช้มือชี้ไปที่เสิ่นวันเชียนแล้วพูด ด้วยความโอหัง: “พ่อฉันก็คือประธานอาวุโสของบริษัทจีน ซิ่งกรุ๊ป มีมากกว่าแกเป็นสิบเท่า พอฉันก็ยังมีเส้นสายกับ คนเบื้องบน!”

“อ๋อ?”เสิ่นวันเชียนยิ้มอย่างดูถูก: “ฉันก็ยังยืนยันคำ เดิม เธอแกไม่ทำการจ่ายชดเชยคืนสองเท่า วันนี้ก็อย่าคิด ว่าจะได้ออกจากที่นี่ ฉันจะดูว่า พ่อแกสุดยอดขนาดไหน”

“เฮ้ย นี่แกรนหาที่ตาย งั้นฉันจะสนองแกเอง เดี๋ยว ต่อให้แกคุกเข่าก้มหัวอยู่ตรงหน้าฉัน ก็ไม่มีผล!”ชายหนุ่ม รองทรงพูดขู่จบ ก็หยิบมือถือออกมาแล้วโทรหาพ่อของ เขา

“ฮัลโหล พ่อครับ ผมถูกคนขังไว้…ก็แค่ทำของ โบราณของเขาพังไปหนึ่งชิ้น เขาจะให้ผมชดใช้คือใน ราคาสองเท่าให้กับเขา ที่สำคัญยังมีอย่างอีกครับเขาไม่ เห็นผมอยู่ในสายตาเลยครับ…

“เชี่ยยย ฉันว่ามันคงไม่อยากมีชีวิตต่อ ลูก บอกพ่อ มา มันชื่ออะไร เดี๋ยวพ่อรีบหาไปเลย”

“เขาชื่อเสิ่นวันเชียน ตอนนี้ผมอยู่ที่ Berkeley Hotel “ชายหนุ่มรองทรงยิ้มอย่างเย็นชาแล้วมองไปที่เสื่ นวันเชียน

“ใครนะ เสิ่นวันนเชียนจากBerkeley Hotel!”

“มีอะไรเหรอครับพ่อ?”ชายหนุ่มรองทรงถามด้วย ความแปลกใจ ทำไมพ่อเขาดูมีตื่นตระหนก?

“ไอ้ลูกเวร ใครให้แกไปหาเรื่องคุณเสิ่น แกกินข้าว อิ่มมากไปเหรอ ตอนนี้รีบขอโทษคุณเสิ่นเดี๋ยวนี้”
“พ่อครับ พ่ออะไรของพ่อเนี่ย มันให้ชดใช้ตั้งสอง เท่า นี่เท่ากับมันโกงผมชัดๆ “ชายหนุ่มรองทรงโมโหมาก

“ชดใช้! อย่าว่าแต่สองเท่า ต่อให้เป็นสิบเท่าก็ต้อง ชุดใช้ อีกอย่าง คงเป็นไอ้ลูกเฮงซวยอย่างแกไปพูดอะไร ไม่ดีทำให้คุณเสียไม่พอใจแน่ ไม่ว่ายังไงตอนนี้ แกต้อง ทำให้คุณเสิ่นยกโทษให้แก ไม่อย่างนั้น แกก็ไม่ต้องกลับ มา”พูดจบ พ่อก็วางสายไปเลย

ชายหนุ่มรองทรงไม่ใช่คนโง่ คนที่สามารถทำให้ พ่อเขากลัวได้ขนาดนี้ ก็คือคนที่เขาไม่สามารถไปหาเรื่อง ได้เช่นกัน

“คุณลุงเสิ่น ขอโทษครับ เป็นความผิดของผมเอง ผมขอโทษด้วยครับ คุณบอกชุดใช้ว่าค่าเสียหายสองเท่า ได้ครับ ผมยอมรับครับ… “ชายหนุ่มรองทรงก้มหน้าคำนับ โค้งให้ตรงหน้าเสี่นวันเชียน ให้กัมแค่ไหน ก็กัมได้ตามที่ ต้องการ ถึงขนาดที่ว่าจะคุกเข่าลงเพื่อเสิ่นวันเชียน

“อย่ามาสร้างอับอายที่นี่นะ ไสหัวไปที่ตึกหนึ่งจ่าย เงินชดใช้ค่าเสียหายเมื่อไหร่ ก็คือไสหัวออกไป!”

เวลานั้น คำพูดดูถูกของเสิ่นวันเชียน ชายหนุ่ม รองทรงฟังแล้ว ดูเหมือนว่าจะเชื่อฟังเป็นอย่าง พยักหน้า เชื่อฟังไม่ต่างอะไรจากสุนัข แล้วดึงแฟนสาวออกจาก อย่างรวดเร็ว

ผู้คนที่อยู่ในเหตุการณ์ก็เริ่มแยกย้ายกัน เสิ่นวันเชีย นถึงค่อยมองเห็นว่า สังเสว่เอ๋อและโจวซินก็อยู่ใน เหตุการณ์ ในใจก็รู้สึกไม่ดี “คุณสัง คุณโจว พวกคุณก็อยู่ที่ นี่ด้วยเหรอ”ก็เริ่มทักทายก่อนแต่สังเส่วเอ๋อและโจวซินก็นิ่งอึ้งไปชั่วขณะกับ เหตุการณ์เมื่อกี้

สภาพของชายหนุ่มนั้นเหมือนกับเหตุเมื่อวานนี้ ยิ่ง ไปกว่านั้น อีกฝ่ายทำของเสียเพียง แค่หนึ่งล้าน แต่เมื่อ วานสังเสว่เอ๋อทำของพังมากกว่าเจ็ดล้าน ซึ่งเบากว่าของ สังเสว่เอ่ออีก

ชายหนุ่มรองทรงก็พูดเองว่า พ่อเป็นถึงประธาน บริษัทจีนยิ่งกรุ๊ป รู้จักกับคนผู้หลักผู้ใหญ่ แม้แต่ฐานะแบบ นี้ยังกลัวเสิ่นวันเชียน เสิ่นวันเชียนเป็นใครกันแน่? แต่เมื่อ คืนเขากลับปล่อยเธอไปอะไรคือเหตุผลที่แท้จริง?

“ผู้จัดเสิ่น เกิดเรื่องอะไรขึ้นเหรอครับ?”เวลานั้น ฉิน หลั่งก็เดินเข้ามาอย่างสง่าผ่าเผย

“เอ่อ…”ขณะนั้นปากของเสิ่นสั่นเชียนก็ขมุบขมิบ ถ้าเกิดบอกเรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อกี้ ก็แสดงว่าเรื่องคืนนั้น คือเขากำลังรวมกันแสดงกับคุณชายใหญ่ไม่ใช่เหรอ?ทั้งๆ ที่คุณชายใหญ่ก็ไม่อยากให้พวกคุณสังรู้เรื่องนี้

“ฟังจากคำพูดของคุณเมื่อวาน ผมก็ได้ไตร่ตรอง อย่างลึกซึ้ง แล้วตัดสินใจว่าจะเอาของโบราณเก่าๆสวยๆ ออกจากร้าน นาฬิกาเรือนนี้ผมเป็นคนทำเองครับ”เสื่นสั่น เชียนตัดสินใจโกหก จะปล่อยให้คุณชายใหญ่ถูกเปิดเผย ต่อหน้าสังเส่วเอ๋อไม่ได้เด็ดขาด ไม่อย่างนั้น ก็ค่อย ขอโทษเขาเป็นการส่วนตัว

ทันทีที่เสิ่นวันเชียนพูดแบบนี้ออกมา สังเสว่เอ๋และ โจวซินก็นิ่งอึ้งอีกรอบ โดยเฉพาะสังเสว่เอ๋อ ตอนแรกเธอ ว่าจะเตือนตัวเอง ไม่ว่าความจริงเป็นอะไร คงไม่เกี่ยวข้อง กับฉินหลั่ง
แต่ตอนนี้ เสิ่นวันเชียนลืมตาพูดคำบอด เห็นได้ชัดนี้ คือการให้เกียรติกับฉินหลั่ง!

สังเสว่เอ๋อเบิกตากว้างแล้วมองไปที่ฉินหลั่ง หัว สมองของเธอยังไงก็คิดไม่ออกไม่เข้าใจเกิดเรื่องอะไรขึ้น

กันแน่

หลังจากเรื่องนี้จบลง

สังเสว่เอ๋อและโจวซินก็รีบเดินออกไป

“เสว่เอ๋อ เมื่อกี้แกก็เห็นท่าทางของผู้จัดการเสื่น เขาก็ไม่ได้ให้ความสนใจประเด็นสงครามการค้า” แต่เมื่อ วานกลับปล่อยเราไป ก็เป็นเพราะคำพูดคำนั้นของฉินหลัง ฉันคิดว่าฉันหลังรู้จักกับผู้จัดการเสื่นแน่นอน!” หลังจากที่ ซื้อผ้าอนามัยเสร็จระหว่างทาง โจวซินพูดกับสังเสว่เอ๋อ “ตอนนี้ดูเหมือนจะเป็นแบบนี้ไม่ผิดแน่นอน แต่ว่ายังไง พวกเราก็ไม่เชื่อฉินหลั่ง แต่เธอก็รู้ว่า ฉินหลั่งตอนอยู่ที่ โรงเรียนนั้นยากจนแค่ไหน!”สังเสว่เอ๋อขมวดคิ้ว แล้วพูด: ” ตอนนี้เรายังบอกแน่นอนไม่ได้ หลังจากนี้คงต้องค่อยๆดู ไปก่อน! ถ้าเขาปิดบังอะไรไว้ ยังไงก็คงเปิดเผยออกมา แน่”

“ก็ได้ แต่ว่าเดี๋ยวถ้าเจอเขา แกก็ยังต้องกล่าว ขอบคุณเขานะ”โจวซินบอกกล่าว

กลับถึงโรงแรม ฉินหลังและหวงเกอก็เรียกรถได้ เตรียมตัวไปที่โรงเรียน แต่จางเชื้อ ไม่รู้ว่าแอบหนีไปคน เดียวเมื่อไหร่ และคงไม่มีหน้ามาเจอพวกส่งเสว่เอ๋อแล้ว ละมั้ง?

ในรถ สังเสว่เอ๋อก็อยากจะพูดขอบคุณฉันหลั่งเพียงแต่ฉินหลังไม่ได้มองเธอ บวกกับ เมื่อก่อนเธอเองก็ แสดงสีหน้าดีไม่กับฉินหลั่ง แต่จะให้เธอเปลี่ยนหน้ามายิ้ม ให้ฉินหลั่ง เธอเองก็อายเหมือนกัน

เมื่อถึงเวลาลงรถ สังเส่วเอ๋อแค่คำว่า “ขอบคุณ”ก็ สำลักอยู่ในคอ ก็คือพูดไม่ออก

“หวงเกอ นายกับโจวซินกลับไปก่อน ฉันมีธุระนิด หน่อย”ฉินหลังแทบรอไม่ไหวที่จะไปหาจงยู่ และพาเธอ ไปดูคฤหาสน์

“เส่วเอ๋อ”โจวซินกระซิบบอกกับสังเสว่เอ๋อ แล้ว พลางขยิบตาให้ สังเสว่เอ่อถึงรวบรวมความกล้าเล็กน้อย

“ฉินหลั่ง”สังเสว่เอ๋อเนียกฉินหลังอย่างรีบร้อน

“มีอะไรเหรอ…”ฉินหลั่งถามเธอด้วยความสงสัย

“เรื่อง….ของวันนั้น….ขอบใจนะ”สังเสว่เอ๋อพูด ตะกุกตะกัก

ไม่เป็นไร พวกเธอกลับไปกันก่อน ฉันไปล่ะ”ฉิน หลั่งไม่ได้สนใจเลย พูดจบก็วิ่งไป

เมื่อสังเสว่เอ๋อมองไปที่แผ่นหลังของฉินหลั่ง ใน ใจก็รู้สึกเหมือนถูกทิ้ง เธอที่เป็นถึงลูกเศรษฐีพูดกับฉิน หลังนักเรียนที่ยากจน ฉินหลั่งกลับไม่สนใจเลยสักนิด ไม่ ได้เอาตัวเองไว้ในสายตาเลย