รวยชั่วข้ามคืน？！ - บทที่ 38 เกิดเรื่องกับอาจารย์ซูแล้ว

บทที่ 38 เกิดเรื่องกับอาจารย์ซูแล้ว

หลังจากหลีกหนีคนอื่นๆ ได้แล้ว ทั้งสองคนก็เดิน ไปที่ริมทะเลสาบยุ่นซี ในเวลานี้ท้องฟ้าใกล้จะมืดและเมฆ ยามเย็นบนขอบฟ้าที่ดำเหมือนสีหมึกทำให้ผิวทะเลสาบดู เงียบสงบและห่างไกล

จงยู่มือจับมุมเสื้อผ้าของเขา แล้วเดินไปตาม ทะเลสาบอย่างเหม่อลอย

“เกิดอะไรขึ้น” ฉินหลั่งกังวลเล็กน้อย

“ฉันไม่เคยคิดว่าคุณเป็นคนรวยรุ่นสองที่ร่ำรวย ขนาดนี้ จงยู่ไม่ได้มองไปที่ฉินหลั่ง เธอมองไปที่ ทะเลสาบ ยิ้มด้วยความผิดหวังและเสียใจ

“คุณรังเกลียดที่ผมโกหกคุณมาก่อนหรือจงยู่ คุณ เชื่อผมนะ ที่ผมไม่บอกคุณเพราะผมรู้สึกว่ายังไม่ถึงเวลาที่ เหมาะสม ผมไม่ได้คิดจะปิดบังตลอดไป … ฉินหลัง อธิบายกับจงยู่อย่างร้อนใจ

คำพูดของฉินหลั่งทำให้เธอซาบซึ้งเล็กน้อย แต่ ขณะเดียวกันหัวใจของเธอก็ยิ่งยุ่งเหยิงมากขึ้น

“ฉันรู้ แต่ว่า…”จงยู่เร่งความเร็วขึ้น เดินไปที่ก้อน

หินข้างทะเลสาบแล้วนั่งลง เธอหยิบหินขึ้นมาสองสาม ก้อน แล้วโยนลงไปในทะเลสาบอย่างไร้จุดหมาย “แต่อะไรละ คุณสงสัยในความซื่อสัตย์ของผมที่มี ต่อคุณเหรอ ผมสามารถพิสูจน์ให้คุณเห็นได้แล้วตอนนี้”

ฉินหลั่งรู้สึกกังวลมากเมื่อเขาไม่สามารถเข้าใจความคิด

ของจงยู่ได้
“ไม่ใช่. “จงยู่เริ่มไม่ค่อยมั่นใจในคำถามของฉัน หลัง เธอหันไปหาฉินหลั่งและจ้องไปที่ดวงตาของเขา “คุณเป็นคนรวยรุ่นที่สองที่รวยมากๆและฉันเป็นเพียงหญิง บ้านนอกจากคูน้ำในภาคตะวันออกเฉียงเหนือคนนึง ฉันไม่ คู่ควรกับคุณเลย คิดถึงเมื่อก่อนฉันยังเคยซื้อผลไม้เน่ามา ให้คุณกิน ฉันคิดว่าตัวเองน่าอายมาก คุณจ่ายเงิน 1 ล้าน

ได้แบบสบายๆ คุณจะสนใจอะไรกับสิ่งเหล่านี้…”

หลังจากที่พูดความในใจจบ เธอรู้สึกว่าชีวิตที่ เหมือนฝันตลอด 10 วันของเธอได้สิ้นสุดลงทันที เธอลุก ขึ้นยืนและจะเดินจากไป และตัดสินใจว่าเธอจะไม่มีติดต่อ กับฉินหลั่งอีก

ฉินหลั่งจะปล่อยจงยู่ไว้เช่นนี้ได้อย่างไร เขารีบคว้า มือเธอ แต่เธอเดินเร็วเกินไปและทรงพลัง

แต่เธอไม่สามารถทนแรงของเขาได้ เธอล้มเข้า อ้อมแขนของเขา เขาใช้โอกาสนี้และสวมกอดเธอไว้ เธอ พยายามแยกตัว แต่เขาไม่ยอมปล่อย

“ปล่อยมือเถอะ เราแตกต่างกันมากเกินไป …”จงยู่ พูดท่ามกลางอ้อมแขนของฉันหลั่งในตอนนี้หัวใจของเธอ ก็ซับซ้อนมาก ถ้าฉินหลั่งเป็นเพียงนักเรียนธรรมดา ทำไม เธอจะไม่อยากใช้ชีวิตคู่ไปจนแก่กับเขาล่ะ

เขาไม่พูดอะไร แต่มองไปที่จงยู่อย่างเงียบ ๆ และ ยิ้มเล็กน้อย

“คุณยิ้มอะไร” จงยู่ยอมมองไปที่ฉินหลั่ง เมื่อเห็น รอยยิ้มบนใบหน้าอันหล่อเหลาของเขา จงยู่กึ่งงงวยและ

โกรธอีกครั้ง
กำลังพูดเรื่องสำคัญ แต่คุณกลับไม่จริงจัง

“ผมคิดว่าคุณกังวลอะไร ที่แท้คุณกังวลว่าจะไม่ คู่ควร งั้นพรุ่งนี้ผมจะไปบอกครอบครัวว่าผมจะไม่ได้รับ มรดกของครอบครัว และไม่ต้องการความช่วยเหลือ ทางการเงินจากครอบครัว แบบนี้คุณก็ไม่มีอะไรต้องกังวล แล้วนะ”

“คุณโง่หรือ” จงอยู่ไม่ได้ที่จะด่าเขา เมื่อได้ยิน ความคิดไร้สาระของเขา

“ผมไม่ได้โง่ เมื่อเทียบกับทรัพย์สมบัติของ ครอบครัว ผมต้องการตามหาสิ่งที่ผมแคร์มากกว่า” ฉิน หลังพูดอย่างจริงจัง “คุณไม่ต้องการผมแล้วเหรอ”

จงยู่รู้สึกซาบซึ้งกับคำพูดของฉินหลั่งมาก และ หัวใจของเธอเต็มไปด้วยความหวาน

“ฉันบอกเมื่อไหร่ว่าฉันไม่ต้องการคุณ” จงยู่ลด ศีรษะลงเล็กน้อยและพูดด้วยความเขินอาย ประโยคนี้ ทำให้หัวใจของฉันหลั่งหวานยิ่งกว่าขนมสายไหม

ใบหน้าของฉินหลั่งเข้าไปใกล้ริมฝีปากสีชมพูของ เธออย่างช้าๆ จงยู่ตื่นเต้น เธอดูประหม่าจนทำอะไรไม่ถูก

ในขณะที่ฉินหลั่งรู้สึกได้ถึงลมหายใจเข้าออกจาก

จมูกของจงยู่ จงยู่ใช้มือปิดที่ริมฝีปากที่เกเรของฉินหลั่ง “คุณต้องสัญญากับฉันก่อนว่า จะไม่สละสิทธิ์ในการ สืบทอดตระกูล” ถ้าฉินหลั่งตัดสินใจที่ไร้สาระเช่นนี้เพราะตัวเขาเอง

จงยู่ก็จะโทษตัวเองมาก “โอเค ผมสัญญา” ฉินหลังรู้สึกดื่นเต้นเป็นพิเศษในเวลานี้ หลังจากพูดจบเขาก็จูบริมฝีปากจงยู่

ริมฝีปากของจงยู่บางนุ่มและหวานมาก ฉินหลั่งจูบ ราวกับว่าเขาเข้าไปในดินแดนแห่งสวรรค์ เขาปรารถนาจะ อยู่ในช่วงเวลานี้ตลอดไป ทำให้เขาจมอยู่กับความอ่อน โยนของช่วงเวลานี้ตลอดไป

หลังจากนั้นไม่นานฉินหลั่งก็ปล่อยจงยู่อย่างไม่ เต็มใจ

ฉินหลังจูงมือจงยู่ไปที่โรงอาหาร เดินไปเพียงไม่กี่ ก้าว จงยู่ก็สังเกตเห็นบางสิ่งบางอย่างสะท้อนอยู่ในหญ้า เขาจึงเดินไปดูพร้อมกับฉินหลั่ง เมื่อเขาเปิดหญ้าก็พบ โทรศัพท์มือถือเครื่องนึง ในเครื่องไม่มีซิมการ์ด โทรศัพท์ สภาพปกติ แต่ข้อมูลในเครื่องหายไป

“ฉันไม่รู้ว่าโทรศัพท์เครื่องนี้หายโดยบังเอิญหรือ ต้องการทิ้งจริงๆ” จงยู่ถือโทรศัพท์ไว้ในมือด้วยความรู้สึก สงสัยเล็กน้อย

“ผมคิดว่าต้องมีคนทิ้งมัน คุณไม่เห็นเหรอว่าการ์ด โทรศัพท์และข้อมูลในโทรศัพท์ถูกลบไปแล้ว จงยู่ผมคิด ว่าคุณเอาไปใช้ได้นะ” ฉินหลังซื้อมือถือใหม่ไว้ให้เธอนาน แล้ว แต่ด้วยนิสัยของจงยู่คงไม่รับง่ายๆ อย่างน้อยมือถือ เครื่องนี้ดูดีกว่าเครื่องเก่าของจงยู่ เขาเลยเสนอให้เธอนำ ไปใช้

“ไม่ ถ้าคนอื่นทำมันหายไปล่ะ” จงยู่ยิ้มและมองไป ที่ฉินหลั่ง “ฉันจะเก็บโทรศัพท์เครื่องนี้ไว้ก่อน อย่างไรฉัน ก็มาที่ทะเลสาบยุ่นซีบ่อยอยู่แล้ว อาจจะได้พบเขา ถ้าไม่มี ใครต้องการมันจริงๆฉันค่อยใช้”
“ก็ดีเหมือนกัน”แล้วพวกเขาก็เดินต่อไปที่โรง

อาหาร

ในเวลานี้ กลุ่มชั้นเรียนของฉินหลั่งได้ส่งข้อความ เข้ามาในไลน์กลุ่ม ซึ่งส่งโดยอาจารย์ผู้สอนหวังสัวยอู่ “@ ขอให้ทุกคนไปประชุมพร้อมกันที่ห้องเรียน 1302 ในพื้นที่ A ไม่อนุญาตให้ลามิ มิฉะนั้นจะถูกหักคะแนน!

บังเอิญจงยู่ก็ได้รับข่าวนี้เช่นเดียวกัน ดูเหมือนว่ามีบางอย่างเกิดขึ้นทั่วโรงเรียน

ฉินหลั่งและจงยู่อาจจะต้องเลิกกันจริงๆคราวนี้ ต่าง คนต่างไปที่ห้องประชุมตามระดับชั้นของตัวเอง

เมื่อมาถึงห้องเรียน นักเรียนที่เหลือก็มาถึงแล้ว ฉิน หลั่งมองเหรินห้าวและยินถึงแล้วก็นั่งลง

“เฮ้ ฉินหลัง ดูเกาหยวนและเส้เหวินจุ๊งสิ ปกติเห็น ชอบทำตัวเจ๋ง แต่วันนี้ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น หน้าเหี่ยวยังกะ มะเขือยาวโดนความหนาว เมื่อกี้ก็ไม่ได้เยาะเย้ยฉัน และ แสดงท่าที่อิจฉาฉันเล็กน้อย ดูเหมือนว่าวันนี้สองคนกินยา ผิดหรือเปล่า?” เหรินห้าวพูดอย่างขบขัน

ฉินหลังมองไปที่เกาหยวนและเส้เหวินจึง เมื่อเห็น สายตาฉินหลั่ง พวกเขาทั้งสองทำราวกับว่าหนูเห็นแมว รีบ หลบด้วยความกลัวทันที!

ฉินหลั่งยิ้มจางๆ ดูเหมือนว่าในตึกสัวเมื่อตอนบ่าย กระตุ้นสองคนนี้ไม่เบา

ในเวลานี้ หวังส้วยอู่ ครูสอนทรงผมสไตล์ เมดิเตอร์เรเนียนรีบเดินเข้ามา ใบหน้าแก่ของเขาเต็มไป ด้วยความเศร้าโศก นักเรียนหยุดการสนทนาอย่างสนใจแต่พวกเขาสงสัยมากในใจ เกิดอะไรขึ้น ทำไมหวังส่วยอู ถึงดูกังวลขนาดนี้

“นักเรียนทุกคน มีสถานการณ์ที่ไม่คาดคิดเกิดขึ้น กระทันหันในวันนี้…. “หวังส้วยอู่กระแอมในลำคอ และ กล่าวกับนักเรียนอย่างเคร่งขรึม “ครูที่สอนวิชาดอกไม้ให้ พวกเธอและยังเป็นครูแผนกการเงินของโรงเรียนซูมันห ยูน หรืออาจารย์ซู ซึ่งรับผิดชอบเงิน2ล้านของโครงการ สร้างฐานปฏิบัติการใหม่ มีคนขโมยบัญชีและรหัสผ่าน วัน นี้เงินทั้งหมดถูกถอนออกไปหมด หากไม่สามารถเอากลับ มาได้ อาจารย์ซูจะต้องเป็นผู้รับผิดชอบเงินเพียงผู้เดียว หากไม่สามารถจ่ายคืนได้จะต้องถูกจำคุก.”

“อาจารย์ซูพบว่าทำเงินหาย ก็เป็นลมทันที ตอนนี้ ยังรับการรักษาอยู่ที่โรงพยาบาลประชาชน.”

“ถ้าทุกคนรู้เบาะแสใด ๆ รีบรายงานผมทันที..” หวังส้วยอู่กล่าวจากแท่น

เมื่อได้ยินคำพูดของหวังสัวอยู่ นักเรียนทุกคนใน ห้องเรียนก็แทบระเบิด พวกเขาไม่คาดคิดว่าจะมีเรื่องนี้เกิด กับอาจารย์ซู เมื่อพวกเขาได้ยินว่าอาจารย์ซูทำเงินหาย 2 ล้าน ต่างคนต่างอ้าปากค้างและรู้สึกกลัวแทนอาจารย์ซู

2 ล้าน ถ้าหาไม่ได้นี่อาจารย์ซูจะต้องติดคุกตลอด ชีวิตไหม?

ฉินหลั่งก็รู้สึกตกใจสุดขีด สิ่งแรกที่เขาคิดคือจะ ช่วยอาจารย์ซูได้อย่างไร เมื่อคิดว่าซูมันหยูนจะกังวลและ กลัวเพียงใดในตอนนี้ ฉินหลังก็รู้สึกทรมานเป็นพิเศษ

“อาจารย์หวัง หรือว่าพวกเราช่วยระดุมทุนกัน”ฉินหลั่งพูดแบบไม่ทันได้ยั้งคิด

“ระดุมทุน” เธอคิดได้ดีนี่ เธอคิดว่าจะเขียนเหตุผล อะไรในการระดมทุนล่ะ” หวังสัวอยู่มองไปที่ฉินหลั่ง “พวก เราก็เขียนว่า เป็นเพราะคนนึงพลาดทำเงินหาย2ล้าน หยวน มีความจำเป็นต้องขอระดุมทุน แบบนี้เหรอ อย่างนี้ ไม่โดนชาวโซเชียลประณามแย่เหรอ เธออยากไร้ยางอาย พวกเราอาย โรงเรียนอาย ปกติอาจารย์ซูดีกับเธอมากนะ ฉินหลั่ง เธอน่าจะจริงจังกว่านี้หน่อย ดีที่อาจารย์ซูไม่ได้อยู่ ที่นี่ด้วย ไม่งั้นอาจโมโหจนช็อคตายได้”

ไม่มีสมอง”

“ทำไมถึงโง่แบบนี้ล่ะ”

“เขาอยากจะทำร้ายอาจารย์ซูเหรอ รู้หน้าไม่รู้ใจ จริงๆน่าเสียดายที่อาจารย์ซูดีกับเขาขนาดนั้น”

ฉินหลั่งอยากช่วยอาจารย์ซูมาก เขาคิดว่าถ้ามีการ ระดมทุนในเว็ป เขาจะได้ใช้ชื่อปลอมมาบริจาคช่วยอาจาร ย์ซูได้

โดนหวังสัวอยู่และเพื่อนนักเรียนว่ากล่าวแบบนั้น หัวเขาเย็นลงมานิดหน่อย ที่จริงความคิดเมื่อตะกี้ก็ไม่ค่อย เหมาะสมจริงๆ

“เอาล่ะ ทุกคนจำไว้นะ หากมีข้อมูลต้องรีบมาบอก ผมทันที เลิกประชุมได้” หวังส้วยอู่พูดจบก็เดินหน้าเครียด ออกไปจากห้องเรียน

ฉินหลังออกมาจากห้องเรียน เมื่อเจอจงยู่ ทั้งสองก็

เดินด้วยกันเรื่อยๆบนถนนในโรงเรียน

“เทอมที่แล้ว อาจารย์ซูก็ช่วยหาทุนเรียนดีฐานะลำบากให้ฉัน เขาดูแลฉันดีตลอด ทำไมถึงมีเรื่องแบบน เกิดขึ้นกับเขาได้ “จงยู่คิ้วขมวดด้วยความเป็นห่วงอาจารย์ซู ฉินหลั่งเห็นจงยู่ไม่สบายใจ ในใจเขาก็ยิ่งมุ่งมั่นในการช่วย อาจารย์ซูมากขึ้น

“ฉินหลั่ง พวกเราไปเยี่ยมอาจารย์ซูกันไหม เขาอยู่ ในโรงพยาบาลตอนนี้คงรู้สึกเคว้งคว้าง”จงยู่มองไปทาง ฉินหลั่ง

“อืม จงยู่ เธอไปก่อนฉันมีเรื่องต้องทำ ฝาก ทักทายอาจารย์ซูด้วย ของเขาว่าไม่ต้องกังวลนะ เดี๋ยวทุก อย่างจะดีขึ้นเอง”

จงยู่รู้สึกผิดหวังเล็กน้อยที่ฉินหลั่งไม่ไปด้วยกัน แต่ เธอเชื่อมั่นในตัวฉินหลั่ง เขาต้องมีธุระสำคัญแน่ถึงไม่ไป ด้วย จงยู่พยักหน้าแล้วไปโรงพยาบาลคนเดียว

ฉินหลั่งมีแผนในใจแล้ว

เขาเตรียมจะเขียนโน้ตใบนึง “อาจารย์ซู ขอโทษนะ

ครับ ผมเป็นคนที่ขโมยเงินจากในบัตรอาจารย์ไปเอง ตอน นี้ผมกลับใจแล้ว คุณช่วยทิ้งเลขบัญชีไว้บนเวยป้อหน่อย ผมจะโอนคืนไปให้ไม่ขาดสักเหรียญเดียว” แบบนี้พออาจารย์ซูกลับมาที่ห้องทำงาน เห็นโน้ต

ใบนี้แล้ว ฉินหลังจะได้โอนเงินเข้าบัญชี2ล้าน เรื่องนี้จะได้

จบไป

ฉินหลั่งตัดสินใจแล้วก็เดินไปทางห้องทำงาน อาจารย์ซู

และในขณะเดียวกัน ประตูห้องอาจารย์หวังสัวยอู่ ถูกเปิดขึ้น เด็กผู้หญิงคนนึงเดินมาพร้อมกับรอยยิ้มแปลกๆ

“เส้เหวินจึ้ง มาห้องทำงานดึกขนาดนี้เพื่อ….” หรือ หวังส้วยอู่ถูกใจรูปร่างของเส้เหวินจึงวางแผนจะไม่ให้ คะแนนดีในตอนสอบกลางภาค เลยยอมเสียตัว

ปรากฏว่า เขาคิดผิดแล้ว เขาเห็นเส้เหวินจึงปิด ประตู และพูดอย่างตื่นเต้นว่า “อาจารย์คะ ฉันรู้แล้วว่าใคร เอาเงิน2ล้านของอาจารย์ซูไป”