รวยชั่วข้ามคืน？！ - บทที่ 39นี่คือหลักฐานสำคัญ

บทที่ 39นี่คือหลักฐานสำคัญ

“โอ้ “หวังสัวอยู่เริ่มสนใจ โรงเรียนสัญญาว่า ใครที่ จับคนๆนั้นได้ จะมีรางวัลให้ 1แสนหยวน “ใครล่ะ”

“ฉินหลั่ง” เส้เหวินจึงพูดสองคำนี้ออกมา

ขณะที่หวังส้วยอู่พูดเรื่องนี้ในห้องประชุม อยู่ๆใน สมองของเส้เหวินจึ้งก็มีความคิดอย่างนึ่งเกิดขึ้น หรือเงินนี้ ฉินหลั่งจะเป็นคนเอาไป

เมื่อก่อนฉินหลั่งเป็นคนตระหนี่มาก แต่ช่วงนี้ ฉิน หลั่งทำอะไรไปบ้าง

พาหลี่เสี้ยไปทานอาหารมื้อละ2หมื่นหยวนที่ Sofitel Galaxy Hotelจากนั้นก็บริจาคเงินอีก 1,130,000 หยวนแบบไม่ลังเลอีก

นี่เป็นเรื่องที่เด็กจนๆคนนึงจะทำได้เหรอ

ฉินหลั่งบอกว่าเงินพวกนี้ได้มาจากการถูกรางวัล แต่ตอนนี้ดูแล้วน่าจะไม่เป็นตามนี้

เขาเอาเงินเหล่านี้มาจากไหน เส้เหวินจึงคิดไม่ออก

จริงๆ

แต่ตอนนี้เธอเข้าใจทั้งหมดแล้ว

ฉินหลั่งต้องเป็นคนที่ขโมยเงิน2ล้านหยวนของ อาจารย์ซูอย่างแน่นอน

หม ไอ้ยาจกอย่างแกเนี่ย เอาเงินที่ไม่ถูกกฎแล้ว มาเสแสร้งคนรวยต่อหน้าก แกสะใจมากเลยหรอ ตอนนี้ก จะต้องทำให้ชื่อเสียงแกเหม็นฉาวโฉ่
“เธอรู้ได้ยังไงว่าเป็นเขา มีหลักฐานไหม” หวังส้วย อู่หน้าตาสงสัย

เส้เหวินจึงหัวเราะเบาๆ นำเรื่องผิดปกติของฉินหลั่ง เล่าให้หวังส้วยอู่ฟังอย่างละเอียด

“อาจารย์หวัง ฉินหลั่งไม่เพียงพาหลี่เสื้อไปทาน อาหารมื้อละ2หมื่นหยวนที่ Sofitel Galaxy Hotel เขายัง ซื้อชุด6-7ชุดจากยี่ห้อCHIU.SHUI ให้แฟนสาว ราคา ทั้งหมดเกิน15,000หยวนด้วย และจากนั้นก็บริจาคเงินอีก 1,130,000 หยวนแบบไม่ลังเลอีก ทั้งหมดนี้มีคนเป็น พยานได้

“จริงเหรอ!” หลังจากได้ยินคำพูดของเส้เหวินจึง หวังสัวอยู่ก็อ้าปากค้างด้วยความประหลาดใจจำนวน ทั้งหมดเกิน 1.15 ล้านหยวนนี้ เป็นผลงานของนักเรียนที่ น่าสงสารอย่างฉินหลั่งได้เหรอ

หวังสัวยอู่ไม่กล้าฟังคำพูดข้างเดียวของเส้เหวินจึ้ง เขารีบโทรหา หลี่เสี้ยและ เกาหยวนเพื่อถามเรื่องที่เส้เห วินจึงพูด

โทรเสร็จ เป็นจริงอย่างที่เส้เหวินจึ้งพูด ช่วงนี้ฉิน หลังใช้เงินไปแล้วถึง1ล้าน 1แสน5หมื่นหยวน หวังส้วยอู่ มั่นใจ80เปอร์เซ็นแล้ว ว่าฉันหลั่งเป็นคนเอาเงินไป

“อาจารย์หวัง เรียกตำรวจมาเดี๋ยวนี้ และให้ตำรวจ เอาฉินหลังเข้าคุก” ดวงตาของเส้เหวินจึงกระพริบอย่างชั่ว ร้าย

“ไม่ต้องกังวล เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องเล็ก” หวังสัวยอู่ วางแผนและคิดในใจ “ไปโรงพยาบาลประชาชนก่อนแล้วสอบถามเพิ่มเติมเกี่ยวกับสถานการณ์จากอาจารย์ซู เมื่อ หลักฐานชัดเจนผมจะโทรแจ้งตำรวจทันที!”

“เอาล่ะไปกันเถอะ” เส้เหวินจึ้งเร่งให้หวังส้วยอู่ไป พบอาจารย์ซู ไปพบเร็ว ฉินหลั่งก็เข้าคุกเร็ว

หวังส้วยอู่รีบไปโรงพยาบาลพร้อมเส้เหวินจึ้ง

ขณะนี้จงยู่นั่งอยู่ข้างๆเตียงในห้องพักผู้ป่วยกับ อาจารย์ซู ดวงตาของเขามีน้ำตาเอ่อเบ้าด้วยความกังวล

“อาจารย์ซูคะ ทำไมถึงมีคนเลวขนาดนี้ พวกเขา ทำร้ายอาจารย์เพราะมีประโยชน์อะไร”

จงยู่ด่าทอพวกนั้นแทนซูมั่นหยูน จมูกเธอมีรอยย่น ด้วยความไม่พอใจ

อย่างไรก็ตามซูมันหยูนไม่รู้สึกกังวลอะไร เธออยู่ ในชุดสีฟ้าขาวสลับกัน ดูเรียบร้อยมาก เหลือแค่สีหน้าที่ ซีดเล็กน้อย

เขายื่นมือไปลูบแก้มของจงยู่ และยิ้มอย่างอ่อน โยน คล้ายกับพี่สาวกำลังปลอบใจน้องสาว “จงยู่น้อย เธอ ไม่ต้องเป็นห่วงอาจารย์หรอก ฉันเชื่อว่าสุดท้ายต้องหา คนร้ายเจอ อาจารย์หวังว่าเธอจะเรียนรู้ว่า โลกนี้ไม่ได้ สวยงามอย่างที่เราคิด ต่อไปเธอต้องเฉลียวให้มาก อย่า ให้คนอื่นมารังแกได้แบบอาจารย์”

มองดูจงยู่พยักหน้าอย่างไร้เดียงสา ซูมันหยูนเลย เลิกพูดเรื่องเศร้าๆแบบนี้ และสายตาของเธอไปสะดุดอยู่ที่ ชุดของจงยู่

“จงยู่น้อย ฉันรู้จักเธอมานานขนาดนี้ ไม่เคยเจอเธอ แต่งตัวเหมือนวันนี้มาก่อนเลย”
“มีคนซื้อให้ฉันค่ะ” จงยู่กัมหน้าด้วยความเขินอาย

“คนอื่น หมายถึงผู้ชายใช่ไหม” ซูมันหยูนถามด้วย คำพูดกำกวม จึงให้จงยู่หน้าแดง เธอตอบกลับด้วยคำว่า อืมเบาๆ

“จงยู่น้อยโตขึ้นแล้วสิ เธอดูเหมือนคนกำลังมีความ รัก ฉันรู้ว่าพวกเธอสองคนชอบพอกันด้วยความจริงใจ” ซู มันหยูนกุมมือน้อยๆของจงยู่ คนที่สามารถซื้อชุด ของCHIU.SHUIให้เธอใส่ได้ ฉันว่าผู้ชายคนนี้ไม่ธรรมดา

เลย” “จงยู่น้อย ถ้าหากพวกเธอรักกันจริง ก็จงช่วยกัน ดูแลความรักนี้ให้ดีๆ เข้าใจไหม”

“หนูทราบค่ะ ขอบคุณค่ะอาจารย์” แววตาจงยู่เต็ม

ไปด้วยความมุ่งมั่น

ตอนนี้เองประตูห้องถูกเปิดขึ้น เส้เหวินจึ้งและหวัง ส้วยอู่เดินเข้ามา

“เธออยู่นี่ได้ยังไง” เส้เหวินจึ้งมองเห็นจงอยู่และหัว คิ้วก็ขมวดขึ้นทันที

“เขาเป็นใคร” หวังส้วยอู่ถาม

“เขาก็คือแฟนใหม่ของฉินหลั่งผู้ต้องสงสัยไงคะ” เส้เหวินจึงยืนกอดอก ยิ้มเยาะเย้ยจงยู่ “ฉันรู้ว่าเขามาทำ อะไรแล้ว เธอมาช่วยฉินหลั่งหาข้อมูลจากอาจารย์ซู แล้วก ลับไปรายงานฉินหลั่ง”

“ใช่ๆ นั่งหนูคนนี้จิตใจแย่มาก” หวังส้วยอู่พูดแบบ

ไม่คิด
“พวกเธอกำลังพูดถึงอะไร ผู้ต้องหาอะไร จับเขาได้ แล้วเหรอ” ซูมั่นหยูนที่นอนอยู่บนเตียงฟังแบบงงๆ

“อาจารย์ซูรู้ไหมว่าใครเป็นคนเอาเงิน2ล้านนั้นไป เขาก็คือฉินหลั่งนักเรียนในห้องเราไง” เส้เหวินจึงเอ่ยถึง ชื่อของฉินหลั่งแล้วรู้สึกสะใจเป็นพิเศษ

“เป็นไปไม่ได้ เขาไม่ใช่คนแบบนั้น” อาจารย์ซูส่าย หน้า ในความรู้สึกของเขา ถึงฉินหลั่งจะจน แต่ไม่มีวันทำ เรื่องแบบนี้

“อาจารย์ซูโดนเขาหลอกแล้ว คุณรู้ไหมว่าวันนี้ฉิน หลั่งบริจาคเงินเท่าไหร่ไหม 1ล้านหยวน คุณคิดว่าเขาจะ เอาเงินเยอะขนาดนี้มาจากไหนคะ”

“ใช่ ผมเช็คจากโรงเรียนแล้ว ฉินหลังบริจาค เงิน1ล้านจริงๆ” หวังส้วยอู่พูดหลังจากเส้เหวินจึงพูดจบ “อีกอย่าง”เส้เหวินจึ้งใช้สายตาแหลมคมมองจงยู่

“เขาก็คือแฟนที่เพิ่งคบหาของฉินหลั่งคุณดูสิว่าบนตัวเธอ

สวมเสื้อผ้ายี่ห้อCHIU.SHUI แถมยังไม่ได้ซื้อแค่ชุดเดียว ใช้เงินไม่ต่ำกว่า1หมื่นห้าพัน คุณคิดว่าเขาเอาเงินมาจาก ไหน”

“ไม่จริง พวกคุณกำลังใส่ร้ายเขา เขาไม่มีทางทำ เรื่องแบบนี้” จงยู่พูดเสียงดังตอกกลับเส้เหวินจึ้งและหวัง ส้วยอู่

“แฟนของเธอคือฉินหลั่งจริงเหรอจงยู่” ตอนนี้ ซู มันหยุนหันไปถามจงยู่ด้วยสายตาที่สับสน ถ้าหากเสื้อผ้า พวกนี้ฉินหลั่งเป็นคนซื้อ ก็น่าสงสัยอยู่

“พูดสิ เธอบอกว่าฉินหลั่งเป็นรักแท้ไม่ใช่เหรอ แน่จริงก็ปฏิเสธสิ”เส้เหวินจึงหัวเราะเยาะอย่างพอใจ

“ค่ะ” จงยู่พยักหน้าให้ซูมันหยูน

ซูมั่นหยูนหลับตา หันไปพิงพนักหลังอย่างอ่อนแรง

“ฮา ฮา ในที่สุดซูมันหยูนก็เชื่อ” เส้เหวินจึ้งหัวเราะ ชอบใจ สายตาที่มองจงยู่เต็มไปด้วยความดูถูก กดมือถือ “ฉันจะโทรหาโรงพัก ให้ตำรวจมาเอาสองขโมยชายหญิง คู่นี้ไปกินข้าวคุก”

ในใจของจงยู่รู้สึกโกรธมาก ทำไมเส้เหวินจึงถึง ชอบทำเหมือนสัมพเวสีคอยหาเรื่องพวกเขาอยู่เรื่อย และ เธอก็ไม่สงสัยในตัวฉินหลั่ง

“ไม่ต้องแจ้งความ “ซูมั่นหยูนพูดขึ้นมา ขณะที่เส้เห วินจึงกำลังกดโทรออก

“อาจารย์ซู คุณ..”

“ฉันเชื่อในตัวจงยู่และฉินหลั่ง อีกอย่างก็ยังไม่มี หลักฐานที่แน่ชัดว่าเงินของฉินหลั่งมาจากในบัญชีของ ฉัน” ในสายตาของซูมั่นหยูน ฉินหลั่งและจงยู่เป็นเด็กที่ บริสุทธิ์มาก ถึงอย่างไรเธอก็ไม่เชื่อว่าพวกเขาจะทำเรื่อง แบบนี้

“อาจารย์ซู คุณอย่าใช้ความรู้สึกตัดสิน” หวังสัวยอู่ เดือน “คืนนี้ที่ผมกับเส้เหวินจึงมาเพื่อจะมาทำความเข้าใจ กับคุณว่าเงินมันหายไปได้ยังไงกันแน่”

“คงต้องโทษที่ฉันประมาท ฉันเก็บบัตรเอทีเอ็มไว้ ในเคสมือถือ และรหัสก็อยู่บนโน้๊ตในเครื่อง เมื่อวานฉัน พบว่ามือถือหายไป เลยรีบโทรแจ้งให้ธนาคารอายัด แต่ก็

พบว่าเงินถูกถอนไปแล้ว..”ซูมันหยูนเล่าให้ทุกคนฟัง
เมื่อจงยู่ได้ยินซูมันหยูนพูดว่ามือถือหาย เธอก็ นึกถึงมือถือเครื่องที่เธอเจอเมื่อวานในพงหญ้า

เธอล้วงไปในกระเป๋า

การกระทำนี้ถูกสายตาที่แหลมคมของเส้เหวินจึง เห็น

“ในกระเป๋าเธอมีอะไร” พูดจบเธอก็ยื่นมือไปล้วง กระเป๋าไม่สนใจการขัดขืนของจงยู่ เส้เหวินจึ้งหยิบมือถือ นั้นออกมา

“นี่คือ…”เมื่อเห็นมือถือในมือเส้เหวินจึ้ง ซูมั่นหยูน ถึงกับตาค้าง “มือถือฉันไปอยู่ในกระเป๋าเธอได้ยังไง”

“ฉัน….”จงยู่ตกใจจนพูดไม่ถูก “อาจารย์ซูฟังฉันพูด ก่อน มือถือนี้ฉันเจอมันในพงหญ้าค่ะ”

“เธอยังจะตอแหลอีก ถ้าเธอเก็บมันมาจริงเมื่อกี้ ทำไมต้องกลัวฉันจะหยิบออกมาด้วย”เส้เหวินจิ้งเค้นถาม

“ตอนนี้เธอยังมีอะไรจะพูดอีก มือถือก็อยู่บนตัวเธอ นี่คือหลักฐานสำคัญ เธอกับฉินหลั่งสมคบคิดกันใช่ไหม”

ไม่จริง ฉันไม่ได้ทำ พวกเธอเพ้อเจ้อ” จงยู่พูด อย่างโดดเดี่ยว มาถึงตอนนี้เธอก็งงเหมือนกันว่ามันเกิด อะไรขึ้น

“ฉันเพ้อเจ้อ น่าขำนะ”เส้เหวินจึ้งเยาะเย้ย “งั้นเธอก็ บอกมาสิว่าฉินหลั่งเอาเงินพวกนี้มาจากไหน มือถือนี้มาได้ ยังไง เธออธิบายมาสิ”

“ครอบครัวของฉินหลั่งมีฐานะ เงินก็มาจาก ครอบครัว” จงยู่พยายามอธิบาย แต่เธอไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเส้เหวินจึ้ง โดนเส้เหวินจึ้งถามจนหน้าแดงหูแดง

“พอแล้วเหวินจิ้ง เลิกบังคับเขาเถอะ” ซูมันหยูนก อดจงยู่ไว้

ได้ค่ะ ฉันไม่บังคับเขาแล้ว” เส้เหวินจึ้งเหลือบมอง ไปทางจงยู่ “ตอนนี้ผู้ต้องหาอยู่ในแหแล้วคนนึงแล้ว ถ้าได้ อีกคนก็สมบูรณ์แล้ว ตอนนี้เรารีบกลับไปจับฉินหลั่งที่ โรงเรียนกันเถอะ”

“ตกลง” หวังสัวยอู่รีบตอบรับ ก่อนออกไป เขาโทร หาหัวหน้าห้องให้พวกเขาเรียกผู้ชายสองสามคนมาเฝ้าจง ยู่ไว้ที่โรงพยาบาล

หวังส้วยอู่รีบซึ่งรถพาเส้เหวินจึงกลับไปที่โรงเรียน

เวลานี้ ฉินหลังแอบเข้าไปในห้องทำงานของ อาจารย์ซูขณะไม่มีคน เขาเดินย่องไปโต๊ะทำงานของ อาจารย์ซู กำลังจะเอากระดาษโน๊ตที่เขียนเสร็จแล้วใส่ไป ที่หน้าแรกของหนังสือเล่มหนึ่ง

ในขณะที่กำลังจะเดินออกไป ประตูก็เปิดขึ้น เส้เห วินจึงเดินมากับหวังส้วยอู่ ฉินหลังตกใจ ไม่คิดว่าจะมีคนมา เจอ

“ดีนะที่พวกเราดูกล้องวงจรปิด ไม่งั้นคงหาเขาไม่ เจอแล้ว”

“ให้ฉันดูสิไอ้เจ้านี้กำลังทำอะไร” หวังส้วยอู่เปิด โต๊ะทำงานของอาจารย์ซู

แย่แล้ว ฉินหลั่งตกใจมาก กระดาษโน้ตที่ใส่ไปเมื่อ ตะก็ถูกหวังสัวอยู่เปิดเจอแล้ว
“นี่มันอะไร”หวังส้วยอู่เปิดออกมาอ่าน “อาจารย์ซู ขอโทษนะครับ ผมคือคนชั่วที่เอาเงินพวกนั้นไป…”