รวยชั่วข้ามคืน？！ - บทที่ 48 ชิงหลงกลับมาแล้ว

บทที่ 48 ชิงหลงกลับมาแล้ว

“คุณลองมาทำอะไรฉันสิ ! ” เจิ้งเย่นรู้สึกเกรงกลัว เป็นอย่างมาก เพราะเธอเพิ่งจะทำให้แฟนสาวของฉินหลั่ง ตาย แต่ว่าเธอกร่างเป็นทุนเดิม ต่อหน้าคนมากมายขนาด นั้น ถ้าจะวิ่งหนีออกไป เธอทำไม่ได้เพราะเธอไม่กล้าเสีย หน้า

ฉินหลั่งเดินไปหมดอยู่ตรงหน้าเจิ้งเย่น ก่อนจะตบ หน้าของเจิ้งเย่นไปหนึ่งที

“สารเลวอยากตายมากใช่ไหม ?” เจิ้งเย่นถูกตบจน เลือดไหลออกจากมุมปาก เธอหันหน้ากลับมาเหมือน อยากจะตบฉินหลั่ง แต่กลับถูกฉินหลั่งจิกหัว ฉินหลั่งไม่ สนใจว่าเธอจะเจ็บหรือไม่ เขากระชากผมของเธอก่อนจะ เดินไป

“ปล่อยมือนะ ไอสารเลว….” เจิ้งเย่นด่าตลอดทาง ฉินหลั่งใช้แรงลากมากเกินไป เธอล้มลงตรงพื้น ฉินหลั่ง เองก็ไม่รอให้เธอลุกขึ้นยืน เหมือนกับหุ่นยนต์ที่ลากเธอ ลงไปกองกับพื้นหญ้า มันเจ็บจนเจิ้งเย็นร้องโอดครวญ : “โอ้ย”

ฉินหลั่งโยนเจิ้งเย่นลงไปในทะเลสาบยุ่นซี จากนั้น ก็จิกผมของเจิ้งเย่นเอาไว้ จากนั้นก็กดเธอลงไปในน้ำ เหมือนกับแต่ก่อนที่เธอเคยทำกับจงยู่ ฉินหลังอยากให้ เธอได้ลิ้มรสชาติของมันสักหน่อย

“โอ๊ย ปล่อยฉันนะ ไอสวะเอ้ย….” เจิ้งเย่นร้องด้วย ความร้อนรนใจ ก่อนจะถูกฉินหลั่งกดลงน้ำอีกครั้ง
“ช่วยด้วย ช่วยฉันที่ ! ไอประสาทนี่มันจะฆ่าฉันรีบ เรียกคนมาช่วยฉันเร็วเข้า ! ” เจิ้งเย่นถูกกดจนสำลักน้ำไป หลายอีก เธอเริ่มหวังว่าคนที่ดูอยู่รอบๆ จะเข้ามาช่วยเธอ

ถ้าเกิดว่าคนที่มองอยู่รอบๆ กล้าทำแบบนั้นจงยู่ คงจะไม่ต้อง “ตาย” พวกเขากลัวว่าจะหาเรื่องใส่ตัว เลย ทำได้แค่ยืนมองอยู่เงียบๆ เท่านั้น

ฉินหลังกดเจิ้งเย่นลงไปน้ำนานขึ้นเรื่อยๆ ทุกครั้งที่ เจิ้งเย็นขึ้นมาจากน้ำ เธอยิ่งรู้คุณค่าของอากาศที่หายใจ เธอเริ่มกลัวมากขึ้นเรื่อยๆ

“ฉินหลั่ง ฉันขอโทษคุณ ฉันไม่ควรทำให้จงยู่ตาย ขอให้คุณใจกว้างสักหน่อย คิดเสียว่าฉันมันไม่รู้เรื่องรู้ราว อะไร ปล่อยฉันไปเถอะ” เมื่อเจิ้งเย่นถูกฉินหลั่งทำให้ ทรมานจนสุดท้ายก็ทนไม่ไหว ถ้าเกิดว่าฉินหลั่งยังจะกด ลงน้ำต่อไป เธอคิดว่าตัวเองจะต้องตายแน่นอน

“มาขอโทษตอนนี้มันมีประโยชน์อะไรไหม ? คุณ ขอโทษแล้วจงยู่ของฉันจะกลับมาไหม ! “ฉินหลั่งพูดด้วย ความเจ็บปวด : “คุณไปขอโทษต่อหน้าจงยู่ดีกว่า..”

“ไม่เอา ฉินหลั่ง ฉันจะจ่ายเงินให้คุณ คุณจะเอาเท่า ไหร่ ห้าแสน ล้านหนึ่ง คุณอย่าทำอะไรเลย ถ้าเกิดว่าเกิด อะไรขึ้นกับฉันล่ะก็ คุณเองก็จะไม่มีชีวิตรอดเอานะ….” เจิ้งเย่นได้ยินคำพูดของฉินหลั่งดังนั้น ในใจก็รู้สึกสั่นเกรง ว่าฉันหลังกำลังจะเตรียมเอาชีวิตเธอ

“สายเกินไปแล้ว ….” ฉินหลั่งพูดจบ ก็กดเจิ้งเย็นลง ไปในน้ำอีก

เขาคิดมาดีแล้ว จงยู่ตายแล้ว ชีวิตเขาก็ไม่เหลืออะไรแล้ว ถ้างั้นเขาจะมีชีวิตต่อไปทำไม ? หลังจากฆ่า เจิ้งเย่นแล้ว เขาค่อยไปทำพิธีศพให้จงยู่ จากนั้นก็จะตาย ตามเธอไป

จงยู่ ชาตินี้ฉันไม่ได้ดูแลคุณให้ดี ชาติหน้า ฉันจะ ชดเชยให้คุณ

รอฉันก่อนนะ พวกเราจะเจอกันอีกในไม่ช้า

ขณะที่ฉินหลังกำลังคิดอย่างสงบนิ่งนั้น เจิ้งเย็นก็ ถูกกดลงไปในน้ำกว่าหนึ่งนาทีแล้ว

“ทุ่งๆ” มีฟองอากาศผุดขึ้นมาเยอะมาก มีอของ เจิ้งเย็นนั้นดีอยู่บนผิวน้ำ แรงกว่าจงยู่เมื่อสักครู่อีก

ที่นี่ มีเสียงดังขึ้นมาจากไกลๆ ประตูเหล็กของมหา ลัยถูกชนจนเปิดออก มีรถขับเข้ามาอย่างเป็นระเบียบ ดูไป แล้วมีความเผด็จการยิ่งนัก เมื่อเห็นนักเรียนก็ไม่หลบ ถ้า เกิดว่าไม่ใช่ว่านักเรียนหลบได้ไว ก็คงจะเกิดเรื่องขึ้นแล้ว

รถกลุ่มหนึ่งขับตรงเข้ามาที่ทะเลสาบยุ่นซี ดึงดูด สายตาของนักเรียนรอบๆ นั้น

รถพวกนี้ เป็นรถหรูทั้งหมด

มีมายบัค เฟอรารี่ซีรีส์ห้า ออดี้ ….สุดท้ายก็เป็นรถ โรลส์รอยส์

พวกนักเรียนจะไปเคยเห็นรถหรูมากขนาดนี้ที่ไหน กัน มีหลายคนที่ตกใจเฮือก จนหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูป รถพวกนั้นอย่างบ้าคลั่ง

ในตอนนั้นเองนอกจากรถโรลส์รอยส์ รถทุกคันเปิด ประตูออกมาพร้อมกัน
ทุกๆ คันมีคนลงมาจากรถราวๆ 3-5คน นอกจาก ทรงผมที่แตกต่าง เรือนร่างที่แตกต่าง เสื้อผ้าที่แตกต่าง แต่ว่ามีสิ่งที่เหมือนกันก็คือ ตรงข้อมือของทุกคน มีรอยสัก คำว่า “มังกร”

พวกเขารีบแหวกฝูงคนเข้ามา ก่อนจะปัดโทรศัพท์ พวกเขาออกทั้งหมด คนหัวล้านที่ร้ายกาจ ใช้มือกวาดไป รอบๆ ผู้คน ก่อนจะเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย พลางพูดด้วยความ ร้ายกาจว่า : “แก๊งชิงหลงจะทำธุระ เหยียดให้มิดเลยนะ ถ้าไม่อยากจะหาเรื่องใส่ตัวละก็ดูแลปากของตัวเองเอาไว้ ให้ดี ส่วนใครที่ใช้ชีวิตจนเบื่อแล้วก็ให้หยิบโทรศัพท์ขึ้น มา…..

น่ากลัวขนาดนั้น ในใจของคนที่ยืนอยู่รอบๆ กลัวจน จะตายอยู่แล้ว เกรงว่าตัวเองจะหาเรื่องใส่ตัวเข้า เลยไม่มี ใครกล้าโต้แย้ง

“ที่แท้ก็แก๊งชิงหลงนี่เอง ที่นี่ของพวกเรานับเป็น พื้นที่ของแก๊งชิงหลงใช่ไหม”

“พวกเราอะไรกันล่ะ ฉันได้ยินมาว่าเมื่อเดือนที่แล้ว แก๊งต่างๆ ในเมืองจีนหลิงมีการต่อยตีกัน แก๊งที่ชนะก็คือ แก๊งชิงหลง ตอนนี้พวกเขากลายเป็นแก๊งที่ยิ่งใหญ่ที่สุดใน จีนหลิงแล้ว”

“คนพวกนี้ดุร้ายมากจริงๆ การทำร้ายคนใน โรงเรียนสำหรับพวกเขาแล้ว มันไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร จบ แล้วๆ วันนี้นายคนนี้ซวยแล้ว”

คนในกลุ่มที่ยืนล้อมรอบอยู่นั้น มีผู้ชายหลายคนถูก เถียงกัน
ในขณะเดียวกันขณะที่บอกให้ทุกคนหยุดถ่ายนั้น ก็มีคนหยิบท่อนเหล็กเดินไปทางฉินหลั่ง ก่อนจะดีเข้าที่หัว ของฉินหลั่ง

ฉินหลั่งเลยทำได้แค่ปล่อยเจิ้งเย่นก่อน

ใบหน้าของเจิ้งเย่นขึ้นจากน้ำ เธอหายใจเฮือกใหญ่ ถ้าเกิดนานกว่านี้อีกสัก10วินาที เธอคิดว่าตัวเองคงจะต้อง ไปอยู่กับจงยู่แล้วล่ะ

เมื่อเจิ้งเย่นหายใจสะดวกแล้ว ก็ถูกแก๊งชิงหลง พยุงขึ้นมาที่ฝั่ง ประตูรถโรลส์รอยส์ก็ถูกเปิดออก มีชาย อายุประมาณ50กว่าเดินลงมาจากรถ

เห็นเพียงแค่เขาใส่ชุดสไตล์จีนด้วยแขนเสื้อที่มี ความสั้นประมาณหนึ่ง ผมสีขาวโพลน ไว้ยาวมาถึงหลังคอ ในปากคาบซิการ์อยู่

เขาเป็นหัวหน้าของแก๊งชิงหลง ก็คือหลี่ชิงหลง

ถึงแม้ว่าคนรอบๆ นี้จะไม่เคยเห็นหลี่ชิงหลง แต่ว่า ท่าทีที่ดูหล่อเหลาและเท่ระเบิดของเขานั้น ทำให้เดาออก ได้ไม่ยากว่าเขาน่าจะเป็นคนที่สำคัญที่สุดคนหนึ่งของแก๊ง ชิงหลง

“ลุง” เจิ้งเย่นเดินมาหาหลี่ชิงหลง

ในใจของคนที่อยู่รอบๆ นั้นตกใจเป็นอย่างมาก ไม่ น่าล่ะเจิ้งเย่นถึงอยู่ในโรงเรียนอย่างเหิมเกริม ที่แท้เธอก็ เป็นหลานของหัวหน้าแก๊งชิงหลงนี่เอง ขนาดผู้อำนวยการ โรงเรียนยังไม่กล้ามีเรื่องอะไรกับเธอเลย

เจิ้งเย่นกอดหลี่ชิงหลงพลางร้องไห้ : “ลง ถ้าเกิด ว่าคุณมาช้ากว่านี้อีกหน่อย ก็คงจะไม่ได้เจอฉันแล้ว ไอสารเลวนั่นมันจะทำให้ฉันจมน้ำตาย ! ฉันอยากให้คุณช่วย ฆ่าเขาให้ฉันที ! ”

“อย่าร้องไห้เลย เจิ้งเย่น” หลี่ชิงหลงตบปลอบ หลานที่อยู่ในอ้อมกอดเบาๆ : “กล้ามากลั่นแกล้งคุณใน ที่ของฉัน ถ้างั้นเขาคงใช้ชีวิตจนเบื่อเสียแล้ว ลุงจะจัดการ ให้สาสมใจคุณเอง”

แววตาของหลี่ชิงหลงปรายตาไปมองที่ฉินหลั่ง ด้วยความเกลียดชัง

ฉินหลั่งยังคงยังคงต่อสู้กับชายร่างใหญ่ทั้งสามใน น้ำ ปกติฉินหลั่งเองก็ไม่ใช่คนอ่อนแอ บวกกับสิ่งที่เขา ปฏิญาณเอาไว้ว่าจะแก้แค้นเพื่อจงยู่ เขาเลยสู้อย่างเต็ม แรง

ฉินหลั่งแย่งแท่งเหล็กมาจากชายร่างยักษ์ได้ ก่อน จะตีชายร่างใหญ่เหล่านั้น มีชายคนหนึ่งเลยล้มลงไปในน้ำ ฉินหลั่งลงมืออย่างไม่ลังเล ถึงแม้ว่าจะโดนอีกฝ่ายตีไป แล้ว แต่เขาก็ไม่ถอย เหมือนกับจระเข้ที่กัดไม่ปล่อย จน ชายร่างยักษ์ทั้งสามคนนั้นตกใจกันยกใหญ่ ทุกคนโดนฉิน หลั่งตีไปหลายที่ จนหัวแตกเลือดไหล ก่อนจะนอนอยู่ที่ พื้น

ฉินหลั่งเจ็บไปทั้งเนื้อทั้งตัว แต่เขาไม่ได้สนใจเลย ตอนนี้เขามีเพียงความคิดเดียวเท่านั้น -คือการฆ่าเจิ้งเย่น

ฉินหลั่งเดินทีละก้าวๆ เข้าไปหาเจิ้งเย็นที่ยืนอยู่ ข้างๆ หลี่ชิงหลง เขาไม่ได้สนใจหลี่ชิงหลงเลยแม้แต่น้อย

“ลุง คุณดูเขาจะเข้ามาแล้ว เมื่อครู่คุณมีแววตาแบบ นี้เลย เขาจะฆ่าฉัน คุณรีบช่วยฉันฆ่าเขาสิ” เจิ้งเย่นพูดกับหลี่ชิงหลงด้วยความกลัว

“วางใจเถอะ” หลี่ชิงหลงพูดเจิ้งเย่นด้วยความสบาย อารมณ์ เขาหันหัวเล็กน้อย จากนั้นมือหนึ่งที่ยืนอยู่ข้างเขา ก็หยิบปืนสีดำออกมาจากข้างเอว ก่อนจะชักลูกปืนเข้า กระบอก จากนั้นจึงเอาปากกระบอกปืนหันไปทางฉินหลั่ง

เมื่อปากกระบอกปืนมีแสงแวบขึ้น คนรอบๆ ก็ต้อง เอามือป้องหัวด้วยความตกใจมีบางคนตกใจจนถอยออก ไป

พวกเขาเคยเห็นแต่ปืนในหนัง ในชีวิตจริงใครจะไป เคยเห็นปืน ? มันสามารถเล่นกับชีวิตคนได้ภายในแวบ เดียว ใครจะไม่กลัวบ้างล่ะ ?

แต่ฉินหลั่งเหมือนจะไม่เห็น แววตาของเขาเห็นแต่ เจิ้งเย็น แถมยังเดินเข้ามาหาเจิ้งเย่นเรื่อยๆ ด้วย

“ห์ ? ” หลี่ชิงหลงแปลกใจเล็กน้อย

เขายกมือขึ้น ก่อนจะหันกระบอกปืนไป พลางขยับ

เบาๆ : “แขน”

“ปัง ! ”

เสียงปืนดังขึ้น

“โอ๊ย….” ฉินหลั่งร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด ก่อนจะล้มลงกับพื้น เขาใช้มือกุมที่แขนของเขา เลือดสี แดงสดก็ไหลลงมาย้อมสีแขนเสื้อสีเทา รอยเลือดมันมาก ขั้นเรื่อยๆ มากเสียจนกลายเป็นสีดำขึ้นเรื่อยๆ จากนั้นเลย หยดลงบนพื้นหญ้าติ่งๆ

เห็นฉินหลั่งคุกเข่าลงที่พื้น ในใจของเจิ้งเย่นก็รู้สึกดีใจขึ้นมา เหมือนกับมีอารมณ์ของความเกลียดชังพวยพุ่ง ออกมา

คนที่อยู่รอบๆ ตกใจจนร้องเสียงดังขณะที่มีเสียง ปืนดังขึ้น หัวใจแทบจะตกไปอยู่ที่ตาตุ่ม

ฉินหลั่งนั่งลงกับพื้นราวสิบวินาที ฉินหลั่งลุกขึ้นมา อีกครั้ง เขากุมแขนที่เต็มไปด้วยเลือด ก่อนจะเดินเข้ามา หาเจิ้งเย็น

ครั้งนี้มันยิ่งทำให้หลี่ชิงหลงตกใจ เขาเผยรอยยิ้ม ที่ไม่อาจเข้าใจได้ออกมา ฉินหลังกำลังท้าทายอำนาจของ เขา

“เห้ย ไอ้โง่ นั่งอยู่ที่พื้น อย่าขยับนะ ถ้าไม่อย่างนั้น ฉันจะทำให้หัวใจกับกะโหลกแยกเลยคอยดู” หลี่ชิงหลง พูดกับฉินหลั่ง “ถ้าเกิดว่ามีคนฆ่าคนที่คุณรักมากที่สุด คุณจะ

ปล่อยเขาไปได้ไหม ? ” ฉินหลั่งพูดด้วยความเย็นชา เขา

หวังว่าหลี่ชิงหลงจะปล่อยเจิ้งเย่นมาให้เขาได้จัดการเอง

แต่ความคิดของฉินหลั่งนั้นมันเด็กน้อยมากเกินไป หลี่ชิงหลงมองเจิ้งเย่นด้วยความสงสัย เจิ้งเย็นเลย บอกเรื่องที่แท้จริงกับเขา หลี่ชิงหลงปรายตามองจงยู่ ที่นอนอยู่บนพื้นหญ้า ก่อนจะยิ้มขึ้นด้วยความเย้ยหยัน : “ก็แค่ผู้หญิงไม่รู้จักหัวนอนปลายเท้า ตายก็ตายไปสิ มี อะไรน่าเสียดายเหรอ ? คุณอยากจะให้ฉันเอาชีวิตหลาน

มาสังเวยให้เธอเหรอ ? ”

“ยืนอยู่ที่พื้นแล้วฟังไม่รู้เรื่องเหรอ ? ” เมื่อเห็นฉิน หลั่งยังคงเดินเข้ามาใกล้ หลี่ชิงหลงรู้สึกเสียหน้า เขาเลยบกมือขึ้นอีกครั้ง ก่อนจะพูดด้วยความโกรธเกรี้ยว :

“ขา ! ”

“ปัง”

เสียงปืนดังขึ้นอีกครั้ง

“โอ๊ย-” ฉินหลังล้มลงไปทางด้านซ้ายทันที เขาเอา มือกุมขาที่มีเลือดไหล ก่อนจะหลับตาปี เพราะรู้สึกได้ถึง ความเจ็บปวดรวดร้าว

หลี่ชิงหลงพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ บอกให้ฟัง ก็ไม่ยอมเชื่อเอง เป็นแค่เด็กคนหนึ่งกล้ามาท้าทายต่อหน้า คิดว่าตัวเองเป็นใครกันนะ ? ในที่ที่นี้ รอยยิ้มของหลี่ชิง หลงหยุดลงอีกครั้ง เพราะเขาเห็นฉินหลั่งนอนอยู่ที่พื้น แต่ กลับลุกขึ้นมาอีกครั้ง ข้างหลังของเขาหลงเหลือรอยแดง ขนาดเท่าคนอยู่

คนที่ยืนล้อมรอบรู้สึกซึ้งใจเพราะฉินหลัง ในตอน นั้นเองก็ลืมความกลัวที่อยู่ตรงหน้าไปแล้ว และหวังว่าฉิน หลังจะสามารถแก้แค้นให้กับแฟนสาวของเขาได้ แววตาก็ เต็มไปด้วยความสงสารและคาดหวัง

“ไอสารเลว ท่าทางดูไม่ได้แล้วยังอยากจะฆ่าฉัน อีกเหรอ ? ” เจิ้งเย่นมองฉินหลั่งด้วยความเย็นชาก่อนจะ พูดออกมา เธอไปดึงปืนออกมาจากมือปืนคนนั้น พลางเล็ง ไปที่หัวของฉินหลั่ง จากนั้นก็พูดด้วยความร้ายกาจว่า :

“ถ้าจะรักยัยหมาตัวเมียนั่นมาก ก็ไปอยู่ด้วยกันเลย ! ”

มือของเจิ้งเย่นเริ่มออกแรงมากขึ้น ไกปืนค่อยๆ เลื่อนไปข้างหลังที่ละนิดๆ .