ระบบจอมยุทธ์สุดโกงแห่งโลกคู่ขนาน - ตอนที่ 231 เตรียมของขวัญชุดใหญ่ให้เธอ (1)
ตอนที่ 231 เตรียมของขวัญชุดใหญ่ให้เธอ (1)
ชำระหนี้แล้ว ในมือฟางผิงยังเหลือเงินสดกว่าแปดล้าน
นึกได้ว่าพรุ่งนี้ยังต้องกลับหยางเฉิง ฟางผิงจึงตรงดิ่งไปที่ฝ่ายบริการ ซื้อยาคืนชีวิตเตรียมไว้หนึ่งเม็ด
ในความเป็นจริงตอนนี้เขาจะไปหรือไม่ไปฝ่ายบริการต่างมีค่าเท่ากัน
แต่ฟางผิงชอบไปคุยเล่นกับตาเฒ่าหลี่มากกว่า บางครั้งสิ่งที่ตาเฒ่าหลี่พูดออกมาก็เป็นประโยชน์ต่อฟางผิงอยู่เหมือนกัน
—
ฝ่ายบริการ
ฟางผิงเสียเงินหกล้านเพื่อซื้อยาคืนชีวิตหนึ่งเม็ด จำต้องพูดว่าของสิ่งนี้แพงจนน่าตกใจจริงๆ
แต่ยาคืนชีวิตนั้นมีประสิทธิภาพสูงต่อการฟื้นฟูอาการบาดเจ็บของอวัยวะภายใน ครั้งก่อนฟางผิงถูกผู้นำลัทธิชกจนเจ็บหนัก อวัยวะภายในกระทบกระเทือน กินยาเข้าไปหนึ่งเม็ด ไม่นานก็มีเรี่ยวมีแรงขึ้นมาทันที
ส่วนเฉินอวิ๋นซี ระหว่างการแข่งขันแลกเปลี่ยนถูกผู้ฝึกยุทธ์ขั้นหนึ่งโจมตีก็กลืนยาคืนชีวิตไปเม็ดหนึ่ง คนมีเงินจะทำอะไรล้วนได้ทั้งนั้น ฟางผิงไม่อาจพูดอะไรได้
“ลงถ้ำใต้ดินครั้งแรกอย่าคิดเรื่องกอบโกยผลประโยชน์นัก”
ช่วงนี้ตาเฒ่าหลี่เหมือนจะรู้สึกเบื่อๆ ไม่ค่อยมีชีวิตชีวาเท่าไหร่ ก็ไม่รู้ว่าไปเอาบ้องยาสูบมาจากไหน เริ่มสูบเอาควันเข้าไป
สูบแล้วก็เอ่ยกำชับไปพลาง “ลงไปครั้งแรก ทำความคุ้นชินกับสภาพแวดล้อมเป็นหลัก โอกาสภายหลังยังมีอีกเยอะ”
“พยายามอย่าออกห่างจากกลุ่ม”
“เตรียมพวกยาบำรุงให้มากหน่อย ของพวกนี้ราคาไม่แพง แต่ในถ้ำนอกเสียจากเธอจะมีแร่พลังงาน ไม่งั้นทำได้แค่กินอาหารดิบเท่านั้น ยาบำรุงกำลังราคาถูก ทั้งยังทำให้ท้องอิ่มได้ ประสิทธิภาพไม่แย่เลย ฉันมียาบำรุงกำลังรสแอปเปิลอยู่ อยากซื้อสักหน่อยหรือเปล่า?”
ฟางผิงไร้คำจะพูด ตอนนี้บริษัทยาบำรุงนับวันก็พัฒนาตามทันมนุษย์ขึ้นเรื่อยๆ เริ่มมีการปรับเปลี่ยนรสชาติแล้ว
“ไม่เป็นไร คุณเก็บไว้กินเถอะครับ”
ตาเฒ่าหลี่ไม่สนใจเช่นกัน พ่นควันออกมา เอ่ยอย่างพึงพอใจ “แน่นอน ถ้ำใต้ดินก็ไม่ใช่ว่ามีแต่สิ่งที่แย่ ในนั้นมีอาหารต่างๆ นานา รสชาติผลไม้นั้นเยี่ยมยอด ถ้ามีโอกาสเอาผลไม้กลับมาฝากฉันด้วยละกัน ไม่ได้กินมานานแล้ว”
“ครับ ถ้าเห็นจะเก็บมาให้”
“อีกอย่าง เข้าถ้ำแล้วอย่าได้เห็นพวกมนุษย์ถ้ำเป็นคนโง่เชียว ไม่มีใครโง่ ถ้าเธอเห็นคนอื่นเป็นคนโง่ นั่นเท่ากับว่าเธอโง่เอง”
ตาเฒ่าหลี่เอ่ยด้วยสีหน้าจริงจัง “อย่าคิดว่าพวกเขาเป็นสิ่งมีชีวิตชั้นต่ำ เส้นทางวิวัฒนาการของชีวิตพวกเขายาวไกลกว่าพวกเรามาก หลายคนเข้าถ้ำไปแล้ว เห็นสภาพแวดล้อมดั้งเดิมของถ้ำใต้ดิน เห็นเมืองเก่าแก่โบราณ…ต่างเกิดความรู้สึกอย่างหนึ่ง สิ่งมีชีวิตใต้ดินมีอารยธรรมด้อยกว่าพวกเรามาก นั่นเป็นความเข้าใจผิด! ทำได้แค่พูดว่าทั้งสองฝ่ายมีเส้นทางวิวัฒนาการที่แตกต่างกัน ไม่ใช่ว่าบนโลกมีความได้เปรียบกว่าพวกเขา ทั้งอย่าเห็นอีกฝ่ายเป็นคนโง่ วางแผนหลอกล่อ…ความเป็นจริงเธอฟังไม่ออกว่าพวกเขาพูดอะไรก็หลอกยากพอแล้ว”
ฟางผิงเอ่ยอย่างสนใจทันที “อาจารย์ จนถึงตอนนี้มนุษยชาติยังเรียนรู้ภาษาของพวกถ้ำไม่ได้เหรอครับ?”
“ง่ายขนาดนั้นที่ไหนกัน อันที่จริงประเด็นหลักอยู่ที่ยากจะสื่อสาร” ตาเฒ่าหลี่อธิบาย “มนุษย์ถ้ำไม่ยินดีที่จะสื่อสารกับพวกเรา เธอควรรู้ว่าภาษานั้นสามารถเผยแพร่และเรียนรู้จากการสื่อสารได้ แต่พวกเขาไม่ยินดีที่จะสื่อสารกับพวกเราจึงเป็นเรื่องยากที่จะเรียนรู้และเข้าใจภาษาของพวกเขา ทุกคนเจอกัน อันดับแรกก็สู้กันอย่างเอาเป็นเอาตายแล้ว แต่หลายปีมานี้ พวกเราเก็บตำราของพวกถ้ำได้ไม่น้อยเหมือนกัน รวมทั้งแม่ทัพทั้งสองฝ่ายทำสงครามกัน ท้ายที่สุดยังสื่อสารกันบางส่วน ทั้งผู้ฝึกยุทธ์ถ้ำที่ถูกจับ แม้ว่าจะไม่ยินดีสื่อสารกับพวกเรา แต่คำด่าบางอย่างยังคงพูดออกมา จะว่าไปแล้ว มนุษยชาติเรียนรู้คำด่าจากพวกเขาไม่น้อย…”
ฟางผิงทำหน้าหมดคำจะพูด สรุปแล้วจนถึงตอนนี้ เรียนรู้แค่คำด่างั้นสินะ?
แม้จะรู้สึกไร้สาระอยู่บ้าง แต่ฟางผิงยังคงเอ่ยอย่างสนใจ “อาจารย์ สอนคำด่าให้ผมหน่อย…”
“เธออยากเรียน?”
“แน่อยู่แล้ว เป็นวิธีที่ดีในการยั่วยุอีกฝ่าย หากพวกเขาวิ่งหนี อาจจะตะโกนด่าให้พวกเขาย้อนกลับมา”
ตาเฒ่าหลี่มองเขาอยู่พักหนึ่ง ก่อนจะเอ่ยออกมา “น่าย่ากู่ขาหลี่…”
ฟางผิงงุนงง “หมายความว่าอะไร?”
“คำทับศัพท์” ตาเฒ่าหลี่เอ่ยด้วยรอยยิ้ม “ความหมายคร่าวๆ น่าจะ…มาสิ ไอ้ห่า แน่จริงก็ฆ่าฉันให้ได้สิ!”
ฟางผิงสำลักไอแห้งๆ ตาเฒ่าหลี่เอ่ยด้วยรอยยิ้ม “คำพูดนี้ได้ผลทีเดียว เพียงพอให้ยั่วยุคนแล้ว มนุษย์ถ้ำถูกคำพวกนี้ยั่วยุได้ง่ายที่สุด เห็นได้ชัดว่าในสายตาของพวกเขาประโยคนี้เจ็บปวดถึงใจ เพราะพวกเขาไม่กลัวตาย ดังนั้นเธอลองดูได้…อันดับแรกอย่าโง่ยั่วยุยอดฝีมืออย่างส่งเดช ไม่งั้นตายยังไม่รู้จะตายยังไง”
“ไม่ยั่วยุก็ต้องตาย…”
“ไม่เสมอไป เข้าถ้ำพร้อมพวกปรมาจารย์ ปกติไม่จงใจสังหารพวกอ่อนแอ อันที่จริงน้อยครั้งที่ยอดฝีมือของถ้ำจะจงใจเข่นฆ่าผู้อ่อนแอ ด้านหนึ่งเพราะลำดับชั้นแตกต่างกัน ในสายตาของพวกเขานั้นผู้อ่อนแอไม่มีภัยคุกคามแม้แต่น้อย อีกด้านเหมือนเป็นกฎที่รู้โดยทั่วกัน ทหารกับทหาร แม่ทัพกับแม่ทัพ นี่ถือเป็นกฎอย่างหนึ่งที่ทั้งสองฝ่ายยอมรับโดยปริยาย แน่นอนว่าตอนที่ฝีมือเท่าเทียมกัน เปิดฉากสงคราม ฝ่ายหนึ่งมียอดฝีมือเยอะกว่า กฎแบบนี้คงไม่มีอยู่อีกต่อไป ผู้แข็งแกร่งที่มีจำนวนมากกว่า สังหารผู้อ่อนแอของอีกฝ่ายได้เช่นกัน นี่ถือเป็นเรื่องปกติ”
ฟางผิงพยักหน้าเบาๆ นับว่าจำเรื่องนี้ไว้ในใจ เจอยอดฝีมือในถ้ำที่เอาชนะไม่ได้ แสร้งทำเป็นอ่อนแอได้ก็ควรแสร้งไว้ก่อน อย่างมากแค่กลับมาล้างแค้นทีหลัง
“อีกอย่างหลังจากเข้าถ้ำแล้ว เธอเพิ่งจะอยู่ขั้นสาม อย่าเข้าไปยุ่งสงครามที่พวกทหารต่อสู้กับพวกถ้ำ”
ตาเฒ่าหลี่เอ่ยด้วยใบหน้าจริงจัง “การทำสงครามของพวกทหาร ผู้ฝึกยุทธ์ต่ำกว่าขั้นสามไม่เคยฝึกมาก่อน ไม่มีประสบการณ์ บุ่มบ่ามเข้าไปจะตายไวกว่าคนปกติซะอีก เจอกับสงครามที่มีจำนวนคนนับพัน สิ่งที่เธอต้องทำเป็นอย่างแรกคือหนี! ทัพทหารของพวกถ้ำ หากมีคนมากกว่าหนึ่งพันขึ้นไป ผู้ฝึกยุทธ์ระดับกลางมีโอกาสสูงที่จะถูกล้อมโจมตีจนตายเช่นกัน”
“เข้าใจแล้วครับ”
“นอกจากนี้อยู่ในถ้ำใต้ดินต้องระวังสิ่งมีชีวิตจำพวกสัตว์ด้วย พวกมันเป็นภัยคุกคามไม่น้อยกว่ามนุษย์ถ้ำ ทั้งบางทีอาจจะมากกว่าซะอีก”
“จำไว้ว่าอย่าทะเล่อทะล่าเข้าไปใกล้เมืองเทียนเหมิน อันตรายอย่างมาก! อีกอย่างทางใต้ของฐานทัพเป็นทะเล อย่าออกทะเลโดยเด็ดขาด มนุษย์ที่เดินทางออกทะเลนั้นมีเยอะ แต่หลายปีมานี้แทบไม่เห็นใครมีชีวิตรอดกลับมาเลย”
“เจอมนุษย์ถ้ำผู้หญิง คนแก่หรือเด็ก ถ้าเธอไม่กล้าลงมือ งั้นก็ถอยห่างออกมา ห้ามแสดงความเห็นใจ ใกล้ชิดพวกเขาหรือให้ความช่วยเหลือพวกเขาเด็ดขาด บางครั้งพวกมนุษย์ถ้ำก็พบกับภัยคุกคามได้เช่นกัน อาจจะเจอกับสัตว์ป่าที่ดุร้าย ถูกผู้ฝึกยุทธ์สังหารในหมู่บ้าน ประสบภัยธรรมชาติ…เธอเมินเฉยพวกเขาได้ แต่จำไว้ว่าห้ามเข้าไปช่วยเหลือ หลายครั้งแล้วที่มันคือกับดัก”
“เห็นอะไรก็อย่ากินมั่วซั่ว จะตายไม่ทันตั้งตัวด้วยซ้ำ”
“สุดท้ายถ้าเห็นมนุษย์ตกอยู่ในวิกฤตการณ์ จำไว้ว่าอย่าคิดช่วยเหลือมนุษย์ที่มีฝีมือแข็งแกร่งกว่าเธอ เพราะเขาแข็งแกร่งกว่าเธอแล้ว เขายังอันตรายเลย เธอยิ่งจะอันตรายกว่า!”
“…”
ตาเฒ่าหลี่พูดเรื่องที่ควรระวังออกมาหลายเรื่อง ฟางผิงจำเอาไว้ทั้งหมด นี่เป็นการเล่าผ่านประสบการณ์ เขาต้องจำให้ขึ้นใจ จะได้ไม่ทำเรื่องผิดพลาด
จวบจนก่อนฟางผิงจะจากไป ตาเฒ่าหลี่ครุ่นคิด จู่ๆ ก็เอ่ยว่า “นอกจากคนคุ้นเคยที่ควรค่าให้เชื่อใจได้ ออกจากฐานทัพของมนุษย์แล้ว อย่าได้ไว้ใจใคร แม้ว่าจะเจอทหารในป่าข้างนอกก็เหมือนกัน!”
ฟางผิงชะงักฝีเท้า หลู่เฟิ่งโหรวพูดคล้ายๆ แบบนี้เหมือนกัน
————————
