ระบบจอมยุทธ์สุดโกงแห่งโลกคู่ขนาน - ตอนที่ 238 หัวสิงโต (1)

ตอนที่ 238 หัวสิงโต (1)

สิ้นเสียงของยอดฝีมือ พวกฟางผิงจึงเปิดประตูออกไปทันที

ที่นี่ไม่ใช่ตึกสูงใหญ่ ข้างนอกเป็นแค่ลานกว้างเล็กๆ เท่านั้น

ตอนนี้มีหลายห้องเปิดประตูออกมาเช่นกัน

แต่ผู้ฝึกยุทธ์ต่ำกว่าขั้นสาม เว้นเสียจากจะถึงขั้นสามตอนปลายแล้ว ร่างกายผ่านการหลอมมาหนึ่งครั้ง ไม่งั้นออกมาก็แทบเหมือนคนตาบอด

ฟางผิงดีหน่อย สามารถมองเห็นอยู่บ้าง

ตอนแรกเขามองไปทางประตูทิศเหนือ ปรากฏว่ายังไม่ทันมองอะไรออก รอจนเงยหน้ากวาดสายตาขึ้นไป จู่ๆ ฟางผิงก็ตกตะลึง!

กลางอากาศมีคน!

ภายใต้ความมืด มีเงาคนอย่างเลือนราง แต่ฟางผิงมั่นใจว่าข้างบนนั้นมีคน!

ความผันผวนของอนุภาคพลังงาน!

“วิชาลอยตัว!”

ฟางผิงพึมพำ เป็นผู้ฝึกยุทธ์ระดับกลางที่ฝึกวิชาลอยตัว…

ไม่สิ สูงมาก อย่างน้อยคงอยู่สูงกว่าห้าสิบเมตร นี่ไม่ใช่สิ่งที่ผู้ฝึกยุทธ์ระดับกลางสามารถทำได้ เป็นผู้ฝึกยุทธ์ระดับสูง!

“ฟางผิง นายเห็นอะไร?”

ฟู่ชางติ่งที่อยู่ด้านหลังละล่ำละลักถาม ความรู้สึกมองไม่เห็นอะไร ยากที่จะรับได้จริงๆ

ตอนที่เขาถาม ด้านหน้าก็มีคนกระโดดลงมา เหตุผลที่อธิบายแบบนี้ เพราะอีกฝ่ายเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว เงาหายวับไปกับตา ครู่ต่อมากลับปรากฏห่างออกไปเกือบสิบเมตร

ไม่นานก็ล่วงสู่พื้น

“กลับเข้าไปในห้องให้หมด!”

เสียงถังเฟิงดังขึ้นมา ตำหนิว่า “ตอนกลางคืนอย่าออกมาข้างนอก!”

“อาจารย์ ศัตรูถูกสังหารหมดแล้วเหรอครับ?”

“เปล่า ถอนตัวออกไปแล้ว”

สิ้นเสียงของถังเฟิง ก็มีเงาปรากฏขึ้นอีกคน คนอื่นมองไม่เห็น ฟางผิงเห็นอย่างเลือนรางอยู่บ้าง เอ่ยด้วยความตกใจว่า “อาจารย์เจิ้ง!”

เจิ้งหลงเจียงที่อยู่ขั้นห้าลงสู่พื้นอย่างทุลักทุเล เอ่ยด้วยรอยยิ้ม “กลับห้องเถอะ”

“อาจารย์ คุณ…”

ฟางผิงเห็นหน้าอกอีกฝ่ายมีคราบเลือดปรากฏอย่างชัดเจน เสื้อผ้านั้นขาดหลุดลุ่ยตั้งนานแล้ว

เห็นแบบนี้ฟางผิงจึงเอ่ยขึ้นว่า “แล้วอาจารย์อีกสามคนล่ะครับ?”

ถังเฟิงเอ่ยอย่างเรียบนิ่ง “ไม่เป็นไร ได้รับบาดเจ็บเล็กน้อย ไปรักษาตัวแล้ว”

เขาพูดส่งๆ ฟางผิงกลับไม่เชื่อ บาดแผลของเจิ้งหลงเจียงไม่ใช่น้อยๆ เลย แต่อีกฝ่ายยังคงเข้ามา

คนอื่นๆ เป็นแค่ผู้ฝึกยุทธ์ขั้นสี่เกรงว่าคงจะบาดเจ็บหนัก

“กลับไปที่ห้องให้หมด แค่คนตาบอดกลุ่มหนึ่ง คิดจะมาเป็นเป้าตอนกลางคืนหรือไง? รีบฝึกวิชาเข้าสู่ระดับกลางได้แล้ว!”

ถังเฟิงตำหนิยกใหญ่ ฟางผิงที่อยู่ขั้นสามตอนปลายสามารถเห็นระยะด้านหน้าสิบเมตรได้ถือว่าไม่เลวแล้ว

คนอื่นๆ แทบมองไม่เห็นอะไร

มีเพียงผู้ฝึกยุทธ์ระดับกลางที่หลอมกระดูกและหลอมร่างกายจนถึงขีดจำกัดหนึ่ง ทั้งฝึกวิชาอวัยวะภายในแล้วถึงจะมีปฏิกิริยาฉับไว นี่จึงจะสามารถมองผ่านความมืดได้อย่างแท้จริง

ได้ยินแค่เสียง มองไม่เห็นคน ทุกคนรับไม่ได้อยู่แล้ว ทำได้เพียงทยอยกลับห้อง

ฟางผิงไม่ได้กลับไป รอคนไปแล้ว ค่อยเอ่ยอย่างสงสัย “อาจารย์ ผลการรบเป็นยังไงบ้างครับ?”

ถังเฟิงแค่นเสียงในลำคอ เจิ้งหลงเจียงถอนหายใจเบาๆ ว่า “ผู้ฝึกยุทธ์ระดับกลางตายไปคนหนึ่ง ทหารเฝ้าประตูอีกไม่กี่คน”

“ระดับกลาง…”

ฟางผิงตะลึงไปเล็กน้อย เขานึกไม่ถึงว่าช่วงเวลาสั้นๆ แค่นี้ กลับมีผู้ฝึกยุทธ์ระดับกลางตายไปแล้วหนึ่งคน!

หากเป็นบนโลกแทบจะไม่มีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้น ผู้ฝึกยุทธ์ระดับกลาง ฟางผิงยังไม่เคยได้ยินใครถูกฆ่าตายมาก่อนจริงๆ เว้นเสียแต่ว่าจะเป็นผู้ฝึกยุทธ์นอกรีตพวกนั้น

ฟางผิงจิตใจหนักอึ้งขึ้นมา เอ่ยต่อว่า “สถานการณ์แบบนี้เป็นเรื่องปกติหรือเปล่าครับ?”

“ปกติ พวกเราก็เคยเป็นฝ่ายจู่โจมพวกเขากะทันหันเช่นกัน”

ถังเฟิงไม่ใส่ใจ เอ่ยอย่างเรียบนิ่ง “ในถ้ำใต้ดิน การตายถือเป็นเรื่องปกติ นี่เป็นแค่การจู่โจมขนาดเล็ก อีกฝ่ายก็มีคนตาย พวกเราไม่ได้เสียเปรียบ”

สำหรับการจู่โจมกะทันหันแบบนี้ ไม่ใช่เกิดขึ้นเพียงครั้งแรก ครั้งนี้อีกฝ่ายเป็นฝ่ายโจมตี แต่สูญเสียเยอะกว่าเมืองความหวัง

“น่าจะเป็นผู้ฝึกยุทธ์อิสระ ไม่ใช่ผู้ฝึกยุทธ์ทหารของเมืองเทียนหนาน ไม่งั้นคงไม่โจมตีประตูเหนือ นั่นเป็นประตูที่พวกเราวางการป้องกันแน่นหนาที่สุด”

ถังเฟิงอธิบาย โบกไม้โบกมือว่า “กลับไปพักผ่อน พรุ่งนี้ต้องออกไปข้างนอก!”

“งั้นผมขอตัวก่อน”

ฟางผิงไม่ถามอะไรมากกว่านี้อีก หมุนตัวเตรียมจะเดินไป จู่ๆ ก็นึกอะไรได้ “กลางอากาศนั้นคือปรมาจารย์เหรอครับ?”

“เอ๋…”

เจิ้งหลงเจียงมองไปทางฟางผิงอย่างแปลกใจ “เธอเห็นด้วย?”

กลางดึกมืดสนิท ฟางผิงที่เป็นผู้ฝึกยุทธ์ขั้นสามตอนปลาย นึกไม่ถึงว่าจะมองเห็นคนได้?

“สัมผัสได้ถึงความผันผวนของอนุภาคพลังงานที่แข็งแกร่ง…”

นึกถึงก่อนหน้านี้ฟางผิงสัมผัสได้ถึงพลังงานของทางเดิน เจิ้งหลงเจียงจึงเอ่ยด้วยรอยยิ้มว่า “น่าสนใจ เธอ…พลังจิตใจของเธอสามารถรับรู้ได้?”

อาจารย์ในเซี่ยงไฮ้ที่รู้เรื่องนี้ก็มีไม่เยอะเช่นกัน

ถังเฟิงเป็นคนหนึ่งที่รู้เรื่องนี้ แค่นเสียงว่า “แม้พลังจิตใจจะแข็งแกร่งนิดหน่อย แต่พลังต่อสู้อยู่ระดับต่ำก็เท่ากับพลังจิตใจอ่อนด้อย เรื่องของปรมาจารย์ ไม่ใช่เรื่องที่เธอจำเป็นต้องสนใจ กลับไปซะ!า”

ฟางผิงเบะปาก หัวสิงโตไม่รู้จักสนใจอัจฉริยะสักนิด ไม่รู้จักคำกล่าวที่ว่าอย่ารังแกเด็กหนุ่มที่ยากจนหรือไง?

ไม่พูดมากอีก ฟางผิงเงยหน้ามองอีกครั้ง ก่อนจะกลับไปในห้อง

—

ฟางผิงไปแล้ว เจิ้งหลงเจียงจึงเอ่ยเบาๆ ว่า “พวกเหล่าหลิวทั้งสามคนต่างบาดเจ็บหนัก หลังจากนี้จะทำยังไง?”

“ไม่เป็นไร พวกเราสองคนก็เพียงพอแล้ว”

“แต่ว่า…”

“ไม่มีแต่ ตอนนี้ไม่อาจให้มหาวิทยาลัยส่งคนมาได้อีก มหาวิทยาลัยก็ขาดแคลนกำลังคนเช่นกัน”

เจิ้งหลงเจียงไม่มีทางเลือก ครั้งนี้ก้าวเท้าผิดตั้งแต่เริ่ม

เพิ่งเข้าถ้ำใต้ดินมาวันแรกกลับพบเหตุการณ์จู่โจมกะทันหัน ผู้ฝึกยุทธ์ขั้นสี่สามคนต่างบาดเจ็บไม่น้อย เขาเองก็ถูกฟันหนึ่งดาบ แต่ไม่นับว่าบาดเจ็บร้ายแรง

เขาและถังเฟิงสองคน แม้ฝีมือจะแข็งแกร่งกว่าคนอื่น แต่ต้องดูแลนักศึกษากว่าหนึ่งร้อยคน ไม่อาจทั่วถึงอยู่บ้างจริงๆ

—

คืนนี้พวกฟางผิงนอนไม่หลับเช่นกัน

วันต่อมาพอทุกคนตื่น พลังงานดวงอาทิตย์ก็เหมือนจะปรากฏขึ้นมา ฉีกฉากสีดำหายไปในพริบตา ฟ้าสว่างแล้ว!

ทุกคนรีบออกมาจากห้องทันที

หยางเสี่ยวม่านเอ่ยอย่างร้อนใจ “ตกลงเมื่อคืนเกิดเรื่องอะไรขึ้น?”

“มีคนตายหรือเปล่า?”

“เมืองความหวังเป็นฐานทัพใหญ่ของพวกเรา คนพวกนี้กล้ารนหาที่ตาย?”

“…”

“เงียบ!”

ถังเฟิงตื่นเช้าเช่นกัน สาวเท้าเดินเข้ามา มองไปยังทุกคน “เก็บสัมภาระ กินข้าวเช้าแล้ว ตามฉันออกจากเมืองทันที!”

เจิ้งหลงเจียงมาพร้อมกัน เปลี่ยนเสื้อผ้าแล้ว ทุกคนจึงมองไม่เห็นอาการบาดเจ็บของเขา

ในหมู่นักศึกษามีบางคนเหลียวซ้ายมองขวา ถามว่า “อาจารย์ถัง อาจารย์ของผมไม่มาเหรอครับ?”

“พวกเขาติดธุระอื่น”

ถังเฟิงไม่อธิบายให้มากความ ตำหนิว่า “เร็ว ชักช้าอืดอาดอยู่นั่นแหละ มัวทำอะไรกัน!”

ทุกคนรีบกลับไปเก็บสัมภาระ ไม่นานก็ถือกระเป๋าและอาวุธของตัวเองออกมาจากห้อง

ส่วนอาหารเช้า ทุกคนไม่ไปกินที่โรงอาหาร ยอมกินขนมปังกรอบที่ถูกทับยังดีกว่า

ถังเฟิงไม่สนใจเรื่องนี้เช่นกัน เห็นพวกเขาเก็บของเสร็จแล้วก็มุ่งหน้าเดินไปทางประตูเหนือทันที

—

ระหว่างทางไปประตูเหนือ

ฟางผิงกวาดสายตามอง รอจนเห็นเหมือนพื้นมีคราบเลือดอยู่จางๆ อดขมวดคิ้วขึ้นไม่ได้ รอยเลือดยังไม่ล้างออกอย่างนั้นเหรอ?

หลายปีมานี้ตกลงมีคนตายกี่คนกัน?

ทหารที่เฝ้าประตูยืนหลังตรงทำความเคารพทุกคน รอจนพวกเขาออกไปจากเมืองแล้วถึงคืนท่าทีเป็นปกติ

—

ด้านนอกเมือง

นี่เป็นครั้งแรกที่ทุกคนออกจากเมือง จึงเกิดความอยากรู้อยากเห็นอยู่บ้าง

ฟางผิงหันกลับไปมองแวบหนึ่ง ก่อนจะสั่นสะท้านในใจ พึมพำว่า “นี่มัน…”

อยู่ในเมืองเขาไม่เห็นอะไร

มาถึงด้านนอกเมือง เขาค่อยพบว่ากำแพงข้างนอกเมืองหลอมด้วยเหล็ก!

เมืองที่ล้อมด้วยเหล็ก!

เจิ้งหลงเจียงเอ่ยด้วยรอยยิ้ม “นี่เป็นการป้องกันของผู้ฝึกยุทธ์ทหาร ผู้ฝึกยุทธ์ขั้นหนึ่งขั้นสองมีพลังกระโดดไม่เยอะ แต่แขนขามีกำลัง ทำลายกำแพง สร้างความเสียหายอันใหญ่หลวง หลายปีมานี้เพราะมีการขนส่งทรัพยากรอยู่ตลอด พวกเราจึงสร้างกำแพงข้างนอกเมืองความหวังด้วยเหล็ก แม้จะต้านผู้ฝึกยุทธ์ระดับกลางและระดับสูงไม่ได้ แต่สำหรับทหารทั่วไปและผู้ฝึกยุทธ์ขั้นหนึ่งขั้นสองถือว่าเพียงพอแล้ว พวกเขาไม่อาจทำลายกำแพงพวกนี้โดยง่าย”

———————-