ระบบจอมยุทธ์สุดโกงแห่งโลกคู่ขนาน - ตอนที่ 244-2 อมนุษย์ (2)
ตอนที่ 244 อมนุษย์ (2)
“อนุภาคพลังงานต่ำลงเรื่อยๆ กำลังจะออกไปแล้ว!”
ฟางผิงเผยสีหน้าลิงโลด จู่ๆ กลับหน้าเปลี่ยนสีในชั่วพริบตา!
“อนุภาคพลังงานหายไปแล้ว!”
ในถ้ำใต้ดินไม่มีสถานที่ที่ไร้อนุภาคพลังงาน แต่ตอนนี้พลังจิตใจของฟางผิงกลับสัมผัสได้ว่าอนุภาคพลังงานไม่มีอีกแล้ว กลายเป็นพื้นที่ว่างเปล่า!
“ไม่มี…ไม่มีแล้ว…”
ฟางผิงรู้สึกว่าสมองตัวเองช่างไร้ประโยชน์จริงๆ ทำไมถึงไม่มีแล้ว?
แต่ตอนนี้ฉากเบื้องหน้าก็ชัดเจนขึ้นมา
ป่าไม้ที่รกทึบเมื่อครู่ จู่ๆ กลับว่างเปล่า รอบทิศทางยังมีต้นไม้สูงใหญ่ มีเพียงตรงกลางที่เป็นพื้นที่โล่งกว้าง
ไม่มีโพรงถ้ำ เป็นแค่พื้นที่ว่างเปล่า
แต่ตรงกลางนั้นมีสัตว์ป่าที่ร่างส่องแสงสีทองตัวหนึ่งกำลังนอนอยู่
ฟางผิงเพิ่งสัมผัสได้ว่าอนุภาคพลังงานหายไป ไม่ใช่ว่าหายไปจริงๆ แต่เป็นเพราะสัตว์ตัวนี้ดึงเอาอนุภาคพลังงานของตัวเองไป
ในความรู้สึกของฟางผิง สัตว์ตัวนี้เป็นเหมือนพลังงานดวงอาทิตย์ขนาดเล็ก สว่างเจิดจ้าเป็นอย่างมาก!
และเมื่อครู่เขาก็ไม่ทันสังเกตเห็นเลยสักนิด
ฟางผิงหน้าผากชื้นเหงื่อ พลังงานแบบนี้ แข็งแกร่งกว่าผู้ฝึกยุทธ์ขั้นสี่พวกนั้นไม่รู้ตั้งกี่เท่า ถึงกระทั่งยังมากกว่าปรมาจารย์ที่เขาสัมผัสได้คนนั้นด้วยซ้ำ!
สัตว์ป่าตัวสีทองมีรูปร่างคล้ายกับสิงโต ไม่สิ เหมือนเสือดาวอยู่เล็กน้อย บนผิวหนังสีทองมีลายจุดอยู่ แต่อีกฝ่ายมีเขาด้วย!
ตัวไม่ได้ใหญ่มาก ประมาณสี่ห้าเมตร ความสูงมองไม่ออก แต่ตอนนี้สัตว์ประหลาดตรงหน้ากำลังนอนอยู่บนพื้น…ไม่ได้หลับ!
ดวงตากลมโตของอีกฝ่ายกำลังจ้องมองฟางผิงอยู่
ฟางผิงใจเต้นตุบตับ…ครู่ต่อมาฟางผิงเหมือนจะเดาจุดประสงค์ของสัตว์ประหลาดสีทองออก รีบควักหินพลังงานออกมาจากกระเป๋า โยนออกไปพร้อมกับทำหน้าขอโทษขอโพย “รบกวนแล้ว ขอโทษที!”
สัตว์ประหลาดสีทองไม่สนใจเช่นกัน แต่หินพลังงานที่ฟางผิงโยนให้กลับลอยไปหาอีกฝ่ายเอง สัตว์ประหลาดสีทองอ้าปากกลืนหินพลังงานเข้าไปทั้งหมด
ฟางผิงสีหน้าเปลี่ยนแล้วเปลี่ยนอีก วิ่ง…คงวิ่งหนีไม่พ้น นี่เป็นสัตว์ประหลาดระดับสูงอย่างเห็นได้ชัด
หินพลังงานกว่าสิบล้านของตัวเองถูกกลืนหายไปแล้ว!
อีกฝ่ายยังคงจ้องมองเขา มองเนื้อหนังของเขา?
ได้ยินว่าเนื้อของผู้ฝึกยุทธ์เป็นอาหารที่สิ่งมีชีวิตในถ้ำใต้ดินชอบเช่นกัน
เหงื่อบนหน้าผากฟางผิงไหลหยดติ๋งๆ เขาเวียนหัวไปหมดแล้ว เดินมาทางนี้ได้ยังไงกัน
ค่อยๆ เคลื่อนไหวฝีเท้าอย่างระมัดระวัง ปรากฏว่าดวงตาของอีกฝ่ายกลับมองตามมาอีกครั้ง
ใจของฟางผิงแทบจะหยุดเต้น
“ฉัน…ไม่มีแล้ว…”
ฟางผิงควักกระเป๋าตัวเองออกมา โบกมืออย่างกล้าๆ กลัวๆ ฉันไม่มีแล้วจริงๆ มีแค่ร่างกายหนึ่งร้อยกว่าจินนี้เท่านั้น
เห็นได้ชัดว่าสัตว์ประหลาดสีทองมีสติปัญญา รู้ว่าฟางผิงไม่มีหินพลังงานแล้ว ทว่าดวงตากลับจับจ้องฟางผิงไม่ปล่อย
ฟางผิงแข้งขาอ่อนอยู่บ้าง ถอยไปด้านหลังหนึ่งก้าวอย่างระมัดระวัง แต่ข้างหลังราวกับถูกกั้นด้วยกำแพง ปิดทางไม่ให้เขาออกไป
“ม่านพลังจิตใจ!”
ฟางผิงตระหนักถึงบางอย่างได้ทันที!
“มันไม่ให้ฉันไป อยากจะกินฉัน?”
“ไม่ ถ้ามันอยากกินฉัน คงไม่รอจนถึงตอนนี้…”
ในหัวของฟางผิงปรากฏความคิดต่างๆ นานาขึ้นมา และในเวลานี้จู่ๆ เจ้าสัตว์ประหลาดสีทองก็ยกอุ้งเท้าด้านหน้าขึ้นมา มีแสงสีแดงปรากฏขึ้น ก่อนปราณที่ออกมาจากร่างจะถูกสัตว์ประหลาดสีทองกลืนลงไป
เวลานี้ฟางผิงเข้าใจภาษาของสัตว์ประหลาดทันที!
“มันอยากให้ฉันใช้ปราณป้อนมัน? แม่งเหอะ เห็นฉันเป็นที่ให้ปราณเคลื่อนที่หรือไง!”
ฟางผิงเข้าใจจุดประสงค์ของสัตว์ประหลาดในทันที อีกฝ่ายอาจจะหิว อยากกินพลังปราณ
ส่วนเนื้อของมนุษย์…บางทีสำหรับสิ่งมีชีวิตระดับสูงพวกนั้นน่าจะซับซ้อนเกินไป อาจสู้พลังปราณไม่ได้
ท่ามกลางความกลืนไม่เข้าคายไม่ออกนั้น ฟางผิงเดินไปข้างหน้าอย่างระมัดระวัง รอจนเข้ามาใกล้อีกฝ่ายเล็กน้อย ฟางผิงลังเลพักหนึ่ง ก่อนในมือจะปรากฏแสงสีแดง…ทว่ากลับไม่สามารถเอาออกห่างจากร่างกายได้!
ปราณห่างจากร่าง นั่นเป็นความสามารถของผู้ฝึกยุทธ์ขั้นสี่ ตอนนี้อย่างมากเขาก็แค่เอาออกมาได้เท่านั้น!
ในตอนที่ฟางผิงไม่รู้จะทำยังไง สัตว์ประหลาดสีทองกลับอ้าปากดูดกลืนแสงที่อยู่ในมือของฟางผิงเข้าไป
สัตว์ประหลาดตัวนั้นยังคงมองฟางผิง รอให้เขาป้อนอาหารมัน
“แม่งเหอะ แปปเดียวปราณหายไปหลายสิบแคลแล้ว…มันคงจะไม่ให้ฉันป้อนอยู่ตลอดหรอกนะ?”
ฟางผิงคิดฟุ้งซ่านในใจ กลับยังคงรวบรวมปราณออกมา รอให้อีกฝ่ายดูดกลืน
หนึ่งครั้ง สองครั้ง…
เป็นแบบนี้เรื่อยๆ ฟางผิงรวบรวมออกมาครั้งแล้วครั้งเล่า สัตว์ประหลาดสีทองไม่เรื่องมากเช่นกัน ดูดกลืนเข้าไปเรื่อยๆ
รอจนฟางผิงรวบรวมเกือบร้อยครั้ง เติมปราณเป็นครั้งที่สาม ดูเหมือนสัตว์ประหลาดสีทองจะกินอิ่มแล้ว หรือไม่ก็อาจจะคิดว่าสามารถเลี้ยงฟางผิงต่อไปได้ มันจึงปิดตาลงนอนไม่สนใจฟางผิงอีก
“เสียปราณไปเกือบสามพันแคล!”
สีหน้าฟางผิงแทบดูไม่ได้ สิ้นเปลืองค่าทรัพย์สินไปเกือบสามล้าน รวมถึงหินพลังงานด้วย ครั้งนี้พูดได้ว่าเสียหายหนักจริงๆ
แน่นอนว่าตอนนี้ไม่ใช่เวลาจะมาหวงทรัพย์สิน ต้องรักษาชีวิตไว้ก่อน
หรือสัตว์ประหลาดตัวนี้จะจับเขาไว้เลี้ยงจริงๆ?
เขาเคยคิดจะไม่ป้อนมันเหมือนกัน แต่พอไม่ให้ เจ้าสัตว์ประหลาดก็จ้องหน้าเขา ทำหน้าราวกับจะกินคน ฟางผิงไม่กล้าปฏิเสธ
“ฉันควรจะทำยังไง?”
“หรือต้องป้อนปราณให้อีกฝ่ายกินฟรีอยู่ที่นี่จริงๆ?”
“แต่ค่าทรัพย์สินฉันมีอย่างจำกัด เป็นแบบนี้ต่อไป ถ้าทรัพย์สินหมดเกลี้ยงฉันคงตายแน่”
เหงื่อบนหน้าผากฟางผิงมีเพิ่มขึ้นมาเรื่อยๆ ในใจนั้นลอบด่าไม่หยุดหย่อน เจ้าสัตว์ประหลาดตัวนี้ยังหน้าเหมือนหัวสิงโตอีก!
หรือสิงโตจะเป็นสิ่งอัปมงคลสำหรับเขา?
คนอื่นลงถ้ำเป็นสิบๆ ครั้งยังไม่เจอกับสัตว์ประหลาดระดับสูง เขาเพิ่งจะมาถ้ำใต้ดินก็เจอเข้าเต็มๆ ความซวยนี้มัน…
ยังจะพูดอะไรได้อีก?
ฟางผิงนั่งไม่ติดที่อยู่บ้าง มีหลายครั้งที่คิดจะไป แต่ยังไม่ทันได้ก้าวไปไหนกลับรับรู้ได้ถึงพลังจิตใจที่เพ่งเล็งมาถึงร่างตัวเอง
สัตว์ประหลาดสีทองกำลังมองเขาอยู่!
“นี่คือป่าราชันเจี่ยว!”
ฟางผิงสงบใจลง จู่ๆ ก็ตระหนักได้ว่าตัวเองอยู่ที่ไหน!
“ฉันเข้ามาในป่าราชันเจี่ยว!”
เจี่ยวเป็นชื่อเรียกของสัตว์ประหลาดตัวนี้
ในถ้ำใต้ดินมีสัตว์ประหลาดระดับสูง ทั้งมีอาณาเขตเป็นของตัวเอง ครองพื้นที่อยู่ส่วนหนึ่ง ไม่ว่าจะเป็นผู้ฝึกยุทธ์มนุษย์หรือผู้ฝึกยุทธ์ถ้ำต่างมีโอกาสน้อยที่จะหาเรื่องสัตว์ประหลาดตัวนี้ ยกเว้นจะมีผลประโยชน์มหาศาลจริงๆ
มนุษย์ไม่ค่อยเข้าใจสิ่งมีชีวิตระดับสูงพวกนี้เท่าไหร่ มีบันทึกอยู่ไม่มากเช่นกัน
แต่ป่าราชันเจี่ยวกลับมีบันทึกในหนังสือ เพราะเจี่ยวเป็นสิ่งมีชีวิตระดับสูงที่ห่างหายไปจากมนุษย์ในช่วงนี้ ทั้งเจี่ยวตัวนี้ยังแทบไม่ออกจากป่า มนุษย์จึงไม่คิดเป็นฝ่ายหาเรื่องสิ่งมีชีวิตระดับสูงเช่นนี้เหมือนกัน นั่นเท่ากับสร้างศัตรูระดับสูงให้ตัวเอง
เว้นเสียจากจะสามารถฆ่าอีกฝ่ายได้อย่างรวดเร็ว ไม่งั้นสิ่งมีชีวิตประเภทนี้จะจดจำหนี้แค้นไม่มีวันลืม
ในตอนที่ฟางผิงมั่นใจในตัวตนของอีกฝ่าย ครุ่นคิดว่าจะหนียังไงดี เจี่ยวก็เบิกตามองมาทางฟางผิง
ฟางผิงหมดแรงแล้ว ทำได้เพียงรวบรวมพลังปราณป้อนอาหารให้มันต่อไป
—
การป้อนอาหารดำเนินมาเป็นระยะเวลาหนึ่งแล้ว
ส่วนค่าทรัพย์สินของฟางผิง จากเก้าสิบห้าล้านสามแสน ไม่นานก็ลดหลั่นจนตกไปถึงแปดสิบห้าล้าน
ฟางผิงหน้าแทบเขียวคล้ำ ครั้งนี้ขาดทุนหนักจริงๆ
เพิ่งจะไม่กี่ชั่วโมง เขาป้อนปราณให้อีกฝ่ายไปเกือบหมื่นแคลแล้ว นี่แทบจะเทียบได้กับปราณทั้งหมดของผู้ฝึกยุทธ์ขั้นหกสูงสุดคนหนึ่ง
ด้านเจี่ยวเหมือนจะอิ่มแล้วจริงๆ จมูกเริ่มส่งเสียงกรนออกมา
เห็นมันกรนแบบนั้น ฟางผิงรีบดีดตัวเองขึ้นมาทันที…แน่นอนว่าไม่ใช่โจมตีอีกฝ่าย ฟางผิงทำลายการป้องกันไม่ได้ด้วยซ้ำ
สิ่งที่เขาคิดคือตอนนี้หนีได้หรือยัง?
หากหนีแล้วอีกฝ่ายไล่ตาม เขาต้องจบเห่แน่ แต่ไม่หนีก็คงไม่อาจอยู่เป็นพ่อครัวให้คนอื่นได้ตลอดหรอก
ตัวเองสั่งสมค่าทรัพย์สินมาอย่างยากลำบาก ไม่กี่ชั่วโมงกลับเสียไปเป็นสิบล้าน ปล่อยให้เป็นแบบนี้ต่อไป เขาคงสิ้นเนื้อประดาตัวแล้ว
ฟางผิงเคลื่อนฝีเท้าอย่างระมัดระวัง เพิ่งจะเดินไม่กี่ก้าว เจี่ยวกลับหยุดส่งเสียงกรนแล้ว
ฟางผิงใจเต้นระส่ำ รีบรวบรวมปราณ เจี่ยวกลืนไปหนึ่งคำ ก่อนจะมองเขาต่อ
ฟางผิงไร้ทางเลือกจริงๆ ทำได้แค่รวบรวมปราณต่อ ฉันจะตายกับไอ่ตัวบ้านี้อยู่แล้ว!
ป้อนอาหารอยู่พักหนึ่ง ฟางผิงค่อยเอ่ยอย่างระมัดระวังว่า “ฉันจะไปหายอดฝีมือมาเป็นพ่อครัวให้นาย ปราณฉันมีน้อย ฝีมือก็อ่อนด้อย นายกินไม่จุใจเท่าไหร่…”
ไม่สนใจว่าอีกฝ่ายจะฟังเข้าใจหรือเปล่า ฟางผิงเปรียบเทียบให้เห็นว่าตัวเองเป็นคนตัวเล็กๆ กะจ้อยร่อย ข้างนอกมีแต่ตัวเบิ้มๆ ทั้งนั้น!
ก่อนจะแสดงท่าทางอธิบายให้อีกฝ่ายว่าปราณตัวเองน้อยเกินไป สิ้นเปลืองเยอะ ตัวเองจะตาย…ตอนที่ทำท่าตาย ฟางผิงคิดว่าตัวเองทำท่าได้เหมือนสุดๆ
“ฉันจะไปล่อยอดฝีมือเข้ามา นายจะได้กินอย่างเอร็ดอร่อย…”
ฟางผิงแสดงท่าทางอีกครั้ง ก็ไม่รู้ว่าเจ้าสัตว์ประหลาดเข้าใจหรือเปล่า
พูดจบ ฟางผิงค่อยก้าวเท้าอย่างระมัดระวังอีกครั้ง
ครั้งนี้เจี่ยวไม่ได้ขัดขวาง
ฟางผิงลิงโลดในใจ หมอนี่เชื่อแล้ว!
ฟังเข้าใจซะด้วย!
ไร้เดียงสาชะมัด
คนโง่ที่ไหนจะกลับมาอีก รนหาที่ตายน่ะสิ!
ไม่กล้ายั่วโมโหเจ้าหมอนี้ ฟางผิงขยับตัวช้าๆ เดินออกมาไกลกว่าร้อยเมตรแล้ว เจี่ยวก็ยังคงนอนอยู่ที่เดิมไม่ขัดขวางอะไร
แต่ตอนที่ฟางผิงกำลังจะหันหลังไป จู่ๆ เจี่ยวกลับสูดลมหายใจเข้าไป…
ฟางผิงหน้าเขียวคล้ำ หมายความว่าไง?
จำฉันไว้?
ไม่พายอดฝีมือกลับมาให้มัน มันจะตามหาฉัน?
ฉันจะไปหายอดฝีมือที่ไหนมาป้อนอาหารกัน!
เว้นเสียแต่ว่า…จะเอาหัวสิงโตมาเป็นพ่อครัวให้มัน…
ถ้ำใต้ดินนั้นกว้างใหญ่ แต่ที่นี่ห่างจากเมืองความหวังไม่ไกลนัก บางทีเขาอาจมีโอกาสได้มาแถวนี้อีก?
ถูกสิ่งมีชีวิตระดับสูงเพ่งเล็งแบบนี้ งั้นครั้งหน้าจะลงถ้ำได้ยังไงอีก?
ฟางผิงหน้าซีดเผือด กลับไม่กล้ารั้งตัวอยู่นาน รอห่างจากอีกฝ่ายมาหลายร้อยเมตร จู่ๆ ก็เร่งความเร็วหนีตายทันที
สัตว์ประหลาดสีทองทำแค่มองดูอยู่ที่เดิม
—
รอฟางผิงวิ่งมาหลายสิบนาทีแล้ว ทุกอย่างนั้นคล้ายกับฝันไป
“ฉัน…หนีรอดจากสิ่งมีชีวิตระดับสูงมาได้?”
ฟางผิงตื่นตะลึงอยู่บ้าง ครู่ต่อมากลับตระหนักถึงอะไรบางอย่างได้ “สิ้นเปลืองค่าทรัพย์สินสิบเอ็ดล้าน พลังงานหินหมดเกลี้ยง!”
“บัญชีแค้นนี้ ยากจะคืนแล้ว!”
ทั้งนี่ยังเป็นครั้งแรกที่ฟางผิงเจอสิ่งมีชีวิตระดับสูงที่ไม่ใช่มนุษย์ ชั่วพริบตานั้นฟางผิงก็มึนงงขึ้นมาอีกครั้ง สิ่งมีชีวิตแบบนี้มีสติปัญญาจริงๆ เหรอ?
————————
