ระบบจอมยุทธ์สุดโกงแห่งโลกคู่ขนาน - ตอนที่ 436-2 สหายเก่ามาแล้ว (2)
ตอนที่ 436 สหายเก่ามาแล้ว (2)
…………….
ในขณะที่หวงจิ่งระเบิดพลังสังหารปีศาจสุนัขเม่น
กลางเขาสุนัขเม่น
ฉินเฟิ่งชิงหลบอยู่ในพื้นที่ราบระหว่างภูเขาเล็กๆ แห่งหนึ่ง กลืนน้ำลายอึกใหญ่ จะโทษฉันไม่ได้!
โดยทั่วไปภูเขาแบบนี้อย่างมากก็มีระดับสูงครองอาณาเขตอยู่ตัวเดียวเท่านั้น
เสือสองตัวไม่อาจอยู่ถ้ำเดียวกันได้ เหมือนกับป่าราชันเจี่ยว ก็มีแค่ระดับสูงตัวเดียวเหมือนกัน เพราะไม่อาจทำใจปล่อยให้สัตว์ปีศาจระดับสูงตัวที่สองมาเพ่นพ่านในรังของตัวเองได้
เขานึกไม่ถึงเหมือนกันว่าเขาสุนัขเม่นยังจะมีสัตว์ปีศาจขั้นแปดอีกตัว!
เห็นว่ากลางอากาศไกลๆ นั้น หวงจิ่งลอยออกไปอย่างรวดเร็ว สัตว์ปีศาจตัวนั้นร่วงลงจากท้องฟ้า ฉินเฟิ่งชิงยังคงใจเต้นตึกตักอยู่บ้าง พอเห็นว่าลำแสงสีทองใกล้เข้ามาแล้ว ครู่ต่อมาจู่ๆ แสงสีทองก็ระเบิดเสียงคำราม ก่อนจะไล่ตามหวงจิ่งไป ฉินเฟิ่งชิงหวาดผวาในใจไม่น้อย
“สัตว์ปีศาจขั้นแปดไล่ฆ่าเหล่าหวง!”
“เหล่าหวงแย่แล้ว!”
ฉินเฟิ่งชิงอับจนหนทาง ส่วนจุดที่สัตว์ปีศาจตกลงมา…ตอนนี้เขาเห็นสัตว์ปีศาจระดับกลางและระดับล่างนับไม่ถ้วนไปรวมตัวอยู่ทางนั้น ไม่รู้ว่าไปปกป้องศพหรือกัดกินศพกันแน่
“ฉันไปล่ะ จะสายเกินแก้ ทางเหล่าหวงฉันก็ไม่มีทางช่วยเหมือนกัน…หนีให้เร็วหน่อยละกัน”
“ใช่สิ…”
จู่ๆ ฉินเฟิ่งชิงก็แววตาสว่างวาบขึ้นมา มีแต่ต้องเสี่ยงถึงจะรวยได้!
ครู่ต่อมาสายตาของฉินเฟิ่งชิงก็มองห่างออกไปหลายสิบลี้ นั่นเป็นส่วนลึกของเขาสุนัขเม่น!
“ก่อนหน้านี้สัตว์ปีศาจขั้นแปดก็ลอยออกมาจากทางนั้น! จุดที่สัตว์ปีศาจขั้นแปดอยู่น่าจะไม่มีสัตว์ปีศาจอื่นๆ แล้ว ตอนนี้มันไล่ฆ่าเหล่าหวง ไม่ได้หมายความว่า…”
นึกมาถึงตรงนี้ ฉินเฟิ่งชิงก็กัดฟัน ครั้งนี้เข้าถ้ำใต้ดิน จนถึงตอนนี้เขายังไม่มีอะไรติดมือมาเลย
เวลานี้หวงจิ่งถูกไล่ฆ่าแล้ว ฟางผิงก็ไม่รู้ว่าอยู่ไหน
แหล่งแร่ถูกขุดไปหรือยังก็พูดยาก
เขาอยากจะทะลวงด่าน ไม่มีทรัพยากรจำนวนมากคงไม่ได้
ที่อาศัยของสัตว์ปีศาจขั้นแปด เขาไม่เชื่อว่าจะไม่มีของดีเลย หากไม่มีจริงๆ เกรงว่าสัตว์ปีศาจขั้นเจ็ดตัวนั้นคงไม่ครองอาณาเขตนี้หรอก
“ลองสักตั้งละกัน!”
นึกถึงตรงนี้ ฉินเฟิ่งชิงไม่ลังเลอีกต่อไป ใช้โอกาสที่สัตว์ปีศาจจำนวนมากมุ่งหน้าไปยังหุบเขาใหญ่ ฉินเฟิ่งชิงแทบจะคลานกับพื้นเข้าไปในส่วนลึกอย่างรวดเร็ว
รังของขั้นแปด หวังว่าจะมีของดีอยู่บ้าง
อีกอย่าง…ขอเหล่าหวงยืดเวลาให้นานหน่อย พาขั้นแปดตัวนั้นไปไกลๆ ไม่งั้นอีกฝ่ายกลับมา เขาคงไม่รอดแล้ว
—
ฉินเฟิ่งชิงไม่ได้หนี กลับวิ่งไปยังส่วนลึก อยากจะหาโอกาสไปยกเค้ารังของสัตว์ปีศาจขั้นแปด
ฟางผิงที่อยู่ใต้ดินรับรู้ถึงคลื่นพลังงานที่จากไปของหวงจิ่งเช่นกัน
ทั้งสัมผัสได้ว่าลมหายใจของสัตว์ปีศาจขั้นเจ็ดตัวนั้นก็หายไปแล้ว
ในระหว่างที่สัตว์ปีศาจขั้นแปดไล่ตามออกไป ใกล้แถบหุบเขา กลางป่ารกร้างจู่ๆ ก็มีหัวโผล่ออกมา
จับจ้องร่างของสัตว์ปีศาจที่อยู่ไกลออกไปร้อยเมตร ฟางผิงเผยแววตาขัดแย้งกันอยู่บ้าง
“จะไปเอาดีหรือเปล่า?”
นี่เป็นอาวุธวิเศษชิ้นหนึ่ง!
นึกไม่ถึงว่าหวงจิ่งจะฆ่าสัตว์ปีศาจขั้นเจ็ดตัวนี้ได้อย่างรวดเร็ว อันที่จริงฟางผิงตกใจอยู่เหมือนกัน
หวงจิ่งฆ่ายังไง เขาไม่เห็น แต่สัตว์ปีศาจตัวหนึ่งที่ฝีมือพอๆ กับเขา นึกไม่ถึงว่าจะถูกฆ่าในชั่วพริบตา เห็นได้ชัดว่าหวงจิ่งก็มีความลับบางอย่างเหมือนกัน ตอนนี้ฟางผิงยังไม่อาจรับรู้ แต่คาดเดาได้รางๆ
ฆ่าก็ฆ่าแล้ว ตอนนี้ก็หนีไปแล้ว ไม่ได้เป็นการสิ้นเปลืองหรือไง?
สัตว์ปีศาจที่ฆ่าได้ในชั่วพริบตา ไม่มีกระทั่งโอกาสให้อีกฝ่ายระเบิดตัวเอง แกนสมองและแกนหัวใจเก็บรักษาในสภาพสมบูรณ์ นี่พบเห็นได้น้อย แม้ยอดฝีมือขั้นแปดขั้นเก้าจะสังหารสัตว์ปีศาจพวกนั้นได้ ในสถานการณ์ที่สัตว์ปีศาจสู้ไม่ไหวก็จะเลือกระเบิดร่างตัวเอง
“ศพสภาพสมบูรณ์ พบเห็นได้น้อยจริงๆ”
“เพื่อฆ่าสัตว์ปีศาจตัวนี้ เกรงว่าคงจ่ายค่าตอบแทนออกไปไม่น้อย…จะสิ้นเปลืองไม่ได้!”
ฟางผิงตระหนักถึงตรงนี้ ชั่วพริบตานั้นก็ไม่ลังเลอีก มุดตัวลงไปใต้ดิน ทะลวงไปยังทิศทางที่สัตว์ปีศาจหล่นลงมา
“สัตว์ปีศาจยาวประมาณห้าเมตร สูงสามเมตร กว้างสองเมตร อยากเอาไปในสภาพสมบูรณ์ นั่นก็ต้องใช้พื้นที่สามสิบลูกบาศก์เมตร…ไม่แปลกใจที่เห็นคนเอาสัตว์ปีศาจระดับสูงกลับไปได้น้อย อย่างมากก็เอาแค่แกนสมอง แกนหัวใจและพวกเลือดไปเท่านั้น”
“จะใหญ่เกินไปแล้ว!”
สัตว์ปีศาจที่ใหญ่ขนาดนี้ คนปกติเอาไปไม่ได้จริงๆ แม้จะเป็นยอดฝีมือขั้นสุดยอดสังหารสัตว์ปีศาจได้ก็เอาไปได้แค่ส่วนที่มีค่าเท่านั้น
แต่ฟางผิงกลับคิดจะนำไปทั้งตัว
ในความเป็นจริงไม่มีเวลาให้เขาชำแหละเช่นกัน
หวงจิ่งไม่ได้เลือกชำแหละก็เพราะว่าไม่ทัน
“ช่องเก็บของฉันไม่ใหญ่พอ อย่างน้อยต้องขยายยี่สิบหกลูกบาศก์เมตร ยังต้องยึดตามขนาดของสัตว์ปีศาจอีก ค่าทรัพย์สินกว่าหนึ่งหมื่นสามพันล้านแลกกับเอาสัตว์ปีศาจตัวหนึ่งกลับไป คุ้มค่าหรือเปล่า?”
“คุ้มค่า!”
ความคิดพวกนี้ ฟางผิงทะลวงดินไปด้วยก็ครุ่นคิดอย่างรวดเร็วไปด้วย
ศพสัตว์ปีศาจขั้นเจ็ดสภาพสมบูรณ์ตัวหนึ่ง มูลค่าสูงลิ่วอย่างยิ่ง
อย่างอื่นไม่พูดถึง สัตว์ปีศาจขั้นเจ็ดสภาพสมบูรณ์ นั่นเทียบเท่ากับอาวุธวิเศษ เนื้อหนัง เลือดและกระดูกของพวกนี้อันที่จริงขายออกไปแลกเป็นวัตถุเสริมยังได้กำไรเลย
อาวุธวิเศษหนึ่งชิ้น แม้จะเป็นระดับต่ำสุด ราคาก็สูงลิ่วจนน่าตกใจ
ผู้ฝึกยุทธ์ขั้นเจ็ดมีอาวุธวิเศษแค่ไม่กี่คน
ขั้นแปดก็มีน้อยอย่างยิ่ง ขั้นเก้าอาจไม่ได้ใช้อาวุธวิเศษขั้นเก้าเสมอไป บางทีอาจจะเป็นอาวุธวิเศษขั้นเจ็ดเท่านั้น นี่ก็เป็นเรื่องปกติ
เห็นได้ชัดว่าอาวุธวิเศษหายากถึงขนาดไหน
ตอนนี้ค่าทรัพย์สินของฟางผิงยังเหลือเกือบหนึ่งหมื่นเจ็ดพันล้าน
ไม่ครุ่นคิดมากมายอีก ไม่นานฟางผิงก็เริ่มเพิ่มพื้นที่ช่องเก็บของอย่างบ้าคลั่ง
สิ้นเปลืองค่าทรัพย์สินทีละห้าร้อยล้าน ใช้เวลาไม่นานก็สิ้นเปลืองไปกว่าหมื่นล้าน!
นี่เกรงว่าจะเป็นครั้งแรกที่ฟางผิงสิ้นเปลืองค่าทรัพย์สินเร็วที่สุดเท่าที่เคยใช้มา!
แต่เพื่อเอาสัตว์ปีศาจตัวนี้ไปด้วย ฟางผิงก็ทุ่มสุดชีวิตเช่นกัน
ชั่วพริบตาที่ช่องเก็บของขยายสิ้นสุด หัวของฟางผิงก็โผล่ขึ้นมาจากพื้นที่ห่างจากศพสัตว์ปีศาจตัวนั้นไม่กี่เมตร
ตอนนี้สัตว์ปีศาจระดับกลางและระดับล่างพวกนั้นยังไม่ได้ตามมาถึง
แต่ว่าฟางผิงเห็นเงาของสัตว์ปีศาจพวกนี้แล้ว
ไม่สนใจสัตว์ปีศาจพวกนี้อีก ฟางผิงทะลวงออกมาจากโพรง เข้าไปประชิดศพของสัตว์ปีศาจอย่างรวดเร็ว ก่อนศพนั้นจะหายไปจากที่เดิมในชั่วพริบตา
สัตว์ปีศาจที่ห้อตะบึงมาไกลๆ นั้น เห็นศพหายไป หลายตัวก็สับสนงุนงงอยู่บ้าง
ทำไมหายไปซะแล้ว?
แต่ฟางผิงไม่สนใจเรื่องนี้ ถอนหายใจแล้วก็ใช้พลังจิตใจกวาดสำรวจในช่องเก็บของที่เต็มเอี๊ยด พอใจอย่างมาก
ครั้งนี้ได้เป็นกอบเป็นกำแล้ว!
เวลานี้สิ่งที่ต้องกังวลอย่างเดียวคือเหล่าหวง จะสามารถหนีจากสัตว์ปีศาจขั้นแปดตัวนั้นได้หรือเปล่า
นึกมาถึงตรงนี้ก็ตระหนักคำพูดที่เหล่าหวงบอกไว้ก่อนหน้านี้ ขั้นแปดสองตัว!
ฟางผิงชายตามองทิศทางของป่าร้อยอสูรแวบหนึ่ง ที่นี่สัมผัสได้หรือยัง?
ยังมีสัตว์ปีศาจขั้นแปดอีกตัวตามมางั้นเหรอ?
ไม่เห็นแสงสีทอง ฟางผิงไม่สนใจเช่นกัน หนีก่อนล่ะ
ไม่นานฟางผิงก็มุดตัวลงไปในโพรง ตอนที่กำลังลงไป ฟางผิงราวกับสัมผัสได้ถึงอะไรบางอย่าง อดหันไปมองไม่ได้
รอจนเห็นข้างหลัง กลางอากาศไกลๆ นั้น ลำแสงสีทองบินมาอย่างสบายๆ…
สีหน้าฟางผิงก็ซีดยิ่งกว่าศพซะอีก!
ล้ออะไรกันเล่น ทำไมร่างสีทองนั้นถึงดูคุ้นๆ ล่ะ?
ที่นี่ห่างจากป่าราชันเจี่ยวกว่าหกร้อยลี้!
“ฉันตาฝาดซะแล้ว!”
ฟางผิงเสียวสันหลังวาบ ตาฝาดแน่ๆ เขาไม่กล้ามองอีก ไม่มีเวลาให้มองแล้วเหมือนกัน รีบมุดไปใต้ดินอย่างว่องไว ไม่สนใจว่าใช่หรือไม่ หนีก่อนเถอะ!
ดวงซวยเกินไปแล้ว!
ป่าร้อยอสูรอยู่ห่างจากที่นี่สามร้อยลี้ ทางนั้นยังไม่มีสัตว์ปีศาจมาด้วยซ้ำ นึกไม่ถึงว่าเจี่ยวตัวนั้นที่อยู่ไกลหกร้อยลี้จะตามมา!
อย่าล้อเล่นเลย แสงสีทองอร่ามขนาดนั้น เขาต้องตาฝาดแน่ๆ
“ตาฝาดอย่างแน่นอน!”
ใต้ดินนั้นฟางผิงเผยสีหน้าตื่นตระหนก สัตว์ปีศาจตัวอื่นเขาไม่กลัว
เก็บงำลมหายใจ ซ่อนใต้ดิน อีกฝ่ายอาจหาเขาไม่เจอเสมอไป
แต่เจี่ยวตัวนี้…แม่งเหอะ คุ้นเคยกับเขาเกินไปแล้ว!
ซ่อนได้แค่พลังงานลมหายใจ กลิ่นอายล่ะ?
ครู่ต่อมาฟางผิงที่อยู่ใต้ดินก็เริ่มถอดเสื้อผ้า
ต้องระวัง ระวังให้ถึงที่สุด เจ้าหมอนั่นดูดกลืนปราณเขานับไม่ถ้วน หากจะพูดถึงยอดฝีมือและสัตว์ปีศาจในถ้ำใต้ดิน ใครคงไม่คุ้นเคยเขาเท่ามันอีกแล้ว
“อย่าหลอนตัวเองสิ…ขั้นเก้ายังหาฉันไม่เจอ มันก็ต้องทำไม่ได้เหมือนกัน”
ฟางผิงภาวนาในใจ เคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว เขาไม่โผล่หัวออกไปอีกแล้ว ทะลวงผ่านใต้ภูเขาซ่อนตัวอยู่ในนั้น
——————–
…………….
