ระบบจอมยุทธ์สุดโกงแห่งโลกคู่ขนาน - ตอนที่ 437 ฆ่าปีศาจปิดปาก (1)
ตอนที่ 437 ฆ่าปีศาจปิดปาก (1)
…………….
กลางอากาศ
เจี่ยวรับรู้ได้ถึงลมหายใจของยอดฝีมือที่ทำสงครามเช่นกัน แต่มันไม่คิดจะยุ่งเรื่องชาวบ้านจริงๆ
นอนไม่ก็นั่ง นั่งไม่ก็ยืน มีคนป้อนแร่ชีวิตใส่ปากมัน นั่นถึงจะเป็นความผาสุกของชีวิตปีศาจ
น่าเสียดายที่พ่อครัวในครั้งก่อนหนีไปอีกแล้ว
—
แต่ถึงจะไม่หนี ระดับต่ำเกินไป เจี่ยวก็รู้สึกว่ากินได้ไม่เต็มอิ่มพอ ตอนนี้ไม่ได้คิดจะไปจับกลับมาแต่อย่างใด
สุนัขพันธุ์ปักกิ่งที่อยู่ด้านข้าง เริ่มส่งเสียงร้องอีกครั้ง
ตอนแรกเจี่ยวคร้านจะสนใจ ทั้งไม่ใช่มันที่โดนถูกปล้นรัง จะรีบไปทำไม มันแทบอยากจะคลานไปช้าๆ ด้วยซ้ำ รออีกฝ่ายสู้เสร็จแล้วค่อยผ่านทางไป
หากไม่ใช่รับรู้ว่ายอดฝีมือทั้งสองหนีออกไปแล้ว มันยังคิดจะรออยู่อีกสักพัก
แต่รอจนบินไปถึงจุดที่ปีศาจสุนัขเม่นร่วงลงไป จู่ๆ เจี่ยวก็หยุดชะงักเล็กน้อย เหมือนว่า…จะได้กลิ่นที่คุ้นเคยอยู่บ้าง
จมูกใหญ่นั้นขยับเล็กน้อย เจี่ยวสอดส่องไปทั่ว รอจนได้ยินสุนัขพันธุ์ปักกิ่งหอนขึ้นมาอีกครั้ง เจี่ยวก็ไม่สนใจอีกแล้ว ฟาดพลังฟ้าดินออกไปทันที!
หากไม่ใช่ว่าหวั่นเกรงราชาพวกนั้นจากพื้นที่หวงห้าม มันคงกลืนเจ้านี้ไปนานแล้ว
สุนัขพันธุ์ปักกิ่งถูกฟันจนเนื้อหนังกระจุยกระจาย อดแผดเสียงร้องออกมาไม่ได้
เจี่ยวไม่สนใจมันเช่นกัน ลงไปข้างล่างทันที
มันลงไปแล้ว สัตว์ปีศาจรอบทิศทางก็คำรามขึ้นมาอย่างพร้อมเพรียงกัน
นี่คือเขาสุนัขเม่น พวกมันมีราชาของตัวเองเช่นกัน!
ตอนนี้ราชาไปไล่ฆ่าผู้บุกรุก สัตว์ปีศาจที่มาจากต่างถิ่นเข้าสู่อาณาเขตของพวกมัน นั่นไม่อาจยอมรับได้
แววตาของเจี่ยวปรากฎความไม่พอใจทันที
ครู่ต่อมา จู่ๆ เจี่ยวก็อ้าปากกว้าง เริ่มดูดกลืนอย่างบ้าคลั่งขึ้นมา!
รอบๆ นั้นสัตว์ปีศาจนับไม่ถ้วนถูกกดดันจนต้องหมอบราบกับพื้น ปราณและพลังงานบนร่างแทรกซึมออกไปข้างนอกไม่หยุดหย่อน เข้าสู่ปากของเจี่ยวอย่างรวดเร็ว
“โฮก!”
ปีศาจสุนัขพันธุ์ปักกิ่งโมโหอย่างถึงที่สุด คำรามเสียงดังขึ้นมา
เขาสุนัขเม่นเป็นพื้นที่ในอาณาเขตของพื้นที่หวงห้าม
ราชาปีศาจเขาทองกำลังฆ่าเพื่อกินเป็นอาหาร ล่วงล้ำผลประโยชน์ของพื้นที่หวงห้าม!
แววตาของเจี่ยวปรากฎไอสังหารขึ้นมา!
มันไม่สบอารมณ์อย่างยิ่ง!
เผ่าพันธุ์ปีศาจที่เพิ่งจะเข้าสู่ระดับแม่ทัพตอนต้นยั่วโทสะมันครั้งแล้วครั้งเล่า…อย่างน้อยในสายตามัน อีกฝ่ายก็รบกวนจังหวะในการกินข้าวของมัน ทั้งพยายามบังคับให้มันไปที่พื้นที่หวงห้าม นี่เป็นการยั่วโทสะมันอย่างถึงที่สุด!
ครู่ต่อมา พลังฟ้าดินที่ขนาดมหึมาเท่าเสาต้นหนึ่งก็ถูกซัดลงมาอย่างบ้าคลั่ง
กรงเล็บสีทองของเจี่ยวตบไปที่สุนัขพันธุ์ปักกิ่งไม่หยุดหย่อนจนสุนัขพันธุ์ปักกิ่งแผดเสียงร้องดังลั่น กลับไม่กล้าโจมตีกลับ
แม้ราชาปีศาจเขาทองจะเข้าสู่ระดับอารยะตอนต้น แต่ความสามารถกลับแข็งแกร่งอย่างมาก หากไม่ใช่แบบนี้ พื้นที่หวงห้ามคงไม่บังคับให้มันไปเข้าพบหรอก
ทุบตีสุนัขพันธุ์ปักกิ่งอยู่พักใหญ่ ท้ายที่สุดเจี่ยวยังคงไม่ได้ฆ่าสัตว์ปีศาจตัวอื่นๆ แค่ดูดกลืนพลังงานและปราณจากอีกฝ่ายเท่านั้น ตอนนี้ทั่วพื้นมีแต่สัตว์ปีศาจนอนกลาดเกลื่อน
เจี่ยววนเวียนอยู่ที่เดิมอย่างเชื่องช้า ตอนที่เดินไปข้างหนามยาวที่ตกลงมาพวกนั้น เจี่ยวก็เริ่มดมกลิ่นทันที
ดมอยู่พักหนึ่ง ดวงตาขนาดใหญ่ของเจี่ยวก็เผยท่าทีราวกับคนกำลังขบคิดอยู่
กลิ่นของเจ้าต้นไม้โง่นั่น!
ทำไมที่นี่ถึงมีกลิ่นของเจ้าโง่นั่นได้?
เจ้าต้นไม้โง่นั่นปักหลักอยู่ที่เขตแร่ชีวิต ไม่อาจจะออกไปอย่างง่ายดาย ทำไมกลิ่นของมันถึงมาปรากฏในเขตของพื้นที่หวงห้ามได้?
จู่ๆ เจี่ยวก็ทะยานขึ้นฟ้า มองไปยังป่าร้อยอสูรที่อยู่ห่างไกลออกไป
ครู่ต่อมา เจี่ยวกลับหันมาใช้กรงเล็บสีทองตบลงไปทันที!
‘เปรี้ยง!’
เกิดเสียงสนั่นหวั่นไหว!
ชั่วพริบตานั้นก็มีเสียงร้องโหยหวนแผ่กระจายออกมา!
สุนัขพันธุ์ปักกิ่งเผยแววตาไม่กล้าเชื่อ ราชาปีศาจเขาทองจะฆ่ามัน!
เป็นไปได้ยังไง?
มันกล้าได้ยังไง?
เจี่ยวไม่ได้คำรามออกไป ดวงตาขนาดใหญ่เผยความเย็นเยียบไร้ความรู้สึก บนเขาสีทองมีพลังฟ้าดินเชื่อมต่อกัน ฟันลงไปข้างล่างอย่างต่อเนื่อง
กระดูกและเนื้อหนังของสุนัขพันธุ์ปักกิ่งแยกออกจากกัน เลือดกระเซ็นเจิ่งนองไปทั่ว
ในขณะที่สุนัขพันธุ์ปักกิ่งสิ้นหวัง จู่ๆ เจี่ยวก็หยุดการกระทำ
เวลานี้ปีศาจสุนัขพันธุ์ปักกิ่งบาดเจ็บหนักจนไม่อาจเคลื่อนไหวได้แล้ว เดิมทีคิดจะระเบิดแกนหัวใจตัวเองจึงหยุดเอาไว้ก่อน
เสี้ยวพริบตานั้น หนามยาวที่ร่วงบนพื้นก็พุ่งออกไปอย่างรวดเร็ว!
‘ฉึก!’
หนามยาวนับสิบทะลวงทั่วร่างของสุนัขพันธุ์ปักกิ่ง ก่อนหนามยาวพวกนี้จะแหลกเป็นผุยผง สูญสลายไปในอากาศ
สัตว์ปีศาจบางส่วนที่อยู่รอบๆ หวาดกลัวอย่างถึงที่สุด พวกมันมีสติปัญญาแค่เล็กน้อย แทบไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น รู้เพียงว่าปีศาจขั้นอารยะตัวนี้สังหารปีศาจขั้นแม่ทัพตัวหนึ่ง!
ทั้งก่อนหน้านี้ปีศาจขั้นแม่ทัพตัวนั้นก็เป็นฝ่ายห้ามไม่ให้ขั้นอารยะดูดกลืนพวกมัน!
แม้จะมีสติปัญญาไม่สูงนัก แต่เวลานี้การเอาตัวรอดเป็นสัญชาตญาณอยู่แล้ว สัตว์ปีศาจทั้งหมดจึงถอยหลังไปอย่างหวั่นเกรง!
เจี่ยวเผยแววตาเยือกเย็น จู่ๆ ก็ปลดปล่อยพลังจิตใจ กดดันสัตว์ปีศาจทั้งหมดหมอบราบกับพื้น
เวลานี้เจี่ยวอ้าปากกว้าง เริ่มกินอาหารอย่างสบายใจ
ไม่มีสุนัขพันธุ์ปักกิ่งมารบกวน การกินอาหารก็สงบมากขึ้นแล้ว
ร่างของสุนัขพันธุ์ปักกิ่ง เจี่ยวก็ไม่ได้แตะต้อง ทั้งไม่ได้ดูดกลืนด้วยเช่นกัน แม้การดูดกลืนสัตว์ปีศาจขั้นเจ็ดตัวหนึ่ง จะเทียบได้กับสัตว์ปีศาจทั้งหมดที่อยู่ใกล้ๆ นี้ก็ตาม
หลังจากนั้นสักพัก สัตว์ปีศาจทั้งหมดก็ถูกมันกลืนกินจนเกลี้ยง กลายเป็นศพแห้ง
บนเขาของเจี่ยวมีพลังฟ้าดินวูบวาบ ฟันลงไปทั่วสารทิศหลายครั้ง ศพแห้งพวกนั้นแหลกเป็นผุยผงเช่นกัน
ในเวลานี้พื้นดินเกิดสั่นสะเทือน โพรงหนึ่งปรากฏขึ้นเบื้องหน้าเจี่ยว
เจี่ยวขยับจมูกเล็กน้อย เป็นกลิ่นที่คุ้นเคยจริงๆ ด้วย
แม้กลิ่นจะเบาบาง ไม่ชัดเจนเท่าไหร่ แต่เจอหลายครั้ง ทั้งยังดูดกลืนปราณไปไม่น้อย มันยังพอมีความทรงจำอยู่บ้าง
ไม่ได้รีบไปจับพ่อครัวคนนี้ เจี่ยวหันไปมองที่ไกลๆ
ระยะห่างจากที่นี่ไม่ถึงร้อยลี้ มีคลื่นพลังงานอยู่ น่าจะเป็นเจ้าของลมหายใจสองสายก่อนหน้านี้ประมือกัน
มองไปที่ร่างของสุนัขพันธุ์ปักกิ่งด้านข้างอีกที…แววตาของเจี่ยวก็เผยท่าทีครุ่นคิด
พื้นที่หวงห้ามเรียกหาตัวเอง…ถ้ามันถูกเจ้าต้นไม้โง่นั่นทำร้ายล่ะ?
ไปเมืองเยามู่ ราชามู่ยังอยู่ที่นั่น เจ้าต้นไม้โง่นั้นพลังแข็งแกร่งอย่างมาก มันอาจไม่สามารถกลับอย่างไร้รอยขีดข่วนเสมอไป
ตอนนี้เจ้าต้นไม้โง่นั่นสังหารผู้ส่งสารของพื้นที่หวงห้าม แม้พื้นที่หวงห้ามจะสงสัย…หลังจากนี้ตัวเองรุกรานอาณาเขตของเจ้าโง่นั่น เกรงว่าคงไม่มีเผ่าปีศาจตัวไหนออกหน้าเพื่อมันแล้วสินะ?
หัวขนาดใหญ่ของเจี่ยวสั่นไหวอยู่ตลอด ราวกับกำลังคิดอะไรอยู่
ครู่ต่อมาเจี่ยวก็ทะยานขึ้นฟ้า มุ่งหน้าไปทางคลื่นพลังงานที่แข็งแกร่งจนหน้าตกใจนั้น!
—
ใต้ภูเขา
ฟางผิงไม่ขยับเขยื้อนราวกับเป็นหินก้อนหนึ่ง
ตอนนี้ฟางผิงกำลังก่นด่าอย่างบ้าคลั่งในใจ เรื่องบ้าอะไรกัน?
นึกไม่ถึงว่าจะเจอเจี่ยวที่นี่ จะบ้าตาย!
ตั้งแต่เข้าสู่ถ้ำใต้ดินครั้งแรก รวมถึงลงถ้ำใต้ดินเซี่ยงไฮ้อีกหลายครั้งก็เจออีกฝ่ายตลอด ใกล้ๆ เมืองความหวังคงไม่พูดถึง ครั้งนี้เขาออกห่างจากเมืองความหวังตั้งหกร้อยกว่าลี้ นี่ยังจะเจอกันอีก?
หรืออาณาเขตของอีกฝ่ายขยับขยายมาถึงทางนี้แล้ว นี่จะเหลือเชื่อเกินไปแล้ว?
ตอนนี้ฟางผิงไม่กล้าขุดต่อไปเช่นกัน กังวลว่าจะถูกจับความเคลื่อนไหวได้
หวังว่าอีกฝ่ายจะบังเอิญผ่านทางมาเท่านั้น
คลื่นพลังงานบางส่วนจากที่ไกลๆ นั้น ฟางผิงก็รับรู้ได้เช่นกัน เขาคร้านจะสนใจ ใครจะรู้ว่าข้างนอกกำลังเกิดอะไรขึ้น
หลังจากนั้นสักพักทุกอย่างก็เงียบสงบลง
ลมหายใจที่แข็งแกร่งนั้น ห่างไกลออกไปแล้ว
ทั่วทั้งเขาสุนัขเม่นราวกับตกสู่ความอ้างว้างเงียบสงัด ไม่มีเสียงอะไรให้ได้ยินแม้แต่น้อย
ความเงียบงันนี้ทำให้ฟางผิงระแวงในใจ
นี่เกิดอะไรขึ้น?
เขาสุนัขเม่นที่กว้างใหญ่ แม้สัตว์ปีศาจระดับสูงจะไปหมดแล้ว ระดับกลางและระดับล่างก็มีไม่น้อย ทำไมถึงไม่มีเสียงอะไรเลย?
ฟางผิงไม่กล้าโผล่หัวขึ้นไป เงียบขนาดนี้ อย่าพูดว่าโผล่หัวเลย เขาไม่กล้ากระทั่งหายใจด้วยซ้ำ
รออีกหน่อย รออีกสักหน่อยค่อยว่ากัน
—
สถานที่ที่อยู่ห่างจากเขาสุนัขเม่นประมาณหกสิบลี้
หวงจิ่งใบหน้าซีดเผือด มองโลกในแง่ร้ายถึงขีดสุด
จะตายจริงๆ แล้ว!
ขั้นเจ็ดตอนกลางปะทะกับขั้นแปด เขาเป็นคู่ต่อสู้ที่ไหน
ตอนนี้กระบี่สั้นสีทองปรากฏขึ้นข้างหน้าเขาอีกครั้ง แสงสีทองกลับหม่นลงไม่น้อย
“ฉันตายไม่เป็นไร…ทำอาวุธวิเศษของเหล่าอู๋สูญหาย…จบเห่แน่!”
หวงจิ่งคร่ำครวญในใจ ครั้งนี้ยืมอาวุธวิเศษของอู๋ขุยซานออกมา เขาก็วางแผนจะสังหารสัตว์ปีศาจขั้นเจ็ด สร้างอาวุธวิเศษชิ้นหนึ่งออกมาเช่นกัน
ฟางผิงบอกแล้วว่าครั้งนี้จะสร้างอาวุธวิเศษ ใครลงมือก็เป็นของคนนั้น เขาต้องการแค่แร่พลังงานเท่านั้น
สำหรับอาวุธวิเศษ หวงจิ่งปรารถนาอย่างยิ่ง
เรื่องที่อู๋ขุยซานมีอาวุธวิเศษ มีคนรู้ไม่กี่คน เขากลับเป็นหนึ่งในนั้น เพราะตอนที่อาจารย์สังหารสัตว์ปีศาจขั้นแปดตัวนั้น เขาก็อยู่ในเหตุการณ์
หลังจากเรื่องนั้น อาจารย์ก็สร้างอาวุธวิเศษ ไม่ได้ให้ตัวเองใช้ แต่มอบให้อู๋ขุยซาน นี่ทำให้หวงจิ่งไม่พอใจอย่างมาก
สัตว์ปีศาจขั้นแปดที่ฆ่าตายในกระบวนท่าเดียวครั้งนั้น อาจารย์บาดเจ็บหนักเช่นกัน หากไม่เป็นอย่างนี้ อาจารย์ที่อยู่ขั้นแปดสูงสุด คงไม่ถึงกับพังพินาศไปพร้อมกับขั้นแปดระดับแม่ทัพใหญ่ตอนกลางของเมืองเทียนเหมินผู้นั้นหรอก!
ตอนนี้ตัวเองตายไป ยังไม่ร้ายแรงเท่าทำอาวุธวิเศษหายด้วยซ้ำ!
อาวุธวิเศษที่แทบเป็นขั้นเก้าไปครึ่งหนึ่ง อยู่ในมือของอู๋ขุยซานใช้ประโยชน์ได้มากกว่าเขาซะอีก นี่ก็เป็นต้นทุนที่ทำให้อู๋ขุยซานสามารถประชันหน้ากับผู้อ่อนแอในขั้นเก้าได้!
หากทำหาย ผลที่ตามมาย่อมร้ายแรงอย่างยิ่ง!
“โลภมากลาภหาย นึกไม่ถึงว่าฉันจะยังมองเรื่องพวกนี้ไม่ออก!”
หวงจิ่งควบคุมกระบี่สั้นสีทองอย่างยากลำบาก ครุ่นคิดเรื่องพวกนี้ไปพลาง
หากไม่คิดโลภมาก เขาคงไม่ไปยืมอาวุธวิเศษนี้ตั้งแต่แรก
ตอนนี้เขายากที่ต่อต้านการจู่โจมของสัตว์ปีศาจที่บ้าคลั่งนี้แล้ว!
สัตว์ปีศาจขั้นแปด เดิมทีก็แข็งแกร่งมากกว่าเขาอยู่แล้ว
รวมถึงก่อนหน้านี้ทุ่มสุดกำลังฆ่าสัตว์ปีศาจขั้นเจ็ดตัวนั้น ความสามารถของเขาไม่อยู่ในช่วงพลังเต็มเปี่ยมอีกแล้ว หากไม่ใช่ว่ามีอาวุธวิเศษอยู่ในมือ เกรงว่าคงถูกฆ่าไปนานแล้ว
แต่ตอนนี้ถูกอีกฝ่ายสกัดเอาไว้ อีกไม่นานเขาต้องถูกฆ่าอย่างแน่นอน
เวลานี้สิ่งที่หวงจิ่งคิดไม่ใช่เรื่องอื่นไกล แต่เป็นนำอาวุธวิเศษกลับไป!
“ฟางผิงอยู่ที่ไหน?”
“เขาจะเอาอาวุธวิเศษกลับไปได้หรือเปล่า?”
เวลานี้หวงจิ่งร้อนใจอยู่บ้าง เขาไม่รู้ว่าฟางผิงอยู่ที่ไหน ไม่งั้นทิ้งอาวุธวิเศษให้ฟางผิง ตัวเองทุ่มเสี่ยงเป็นเสี่ยงตายกับสัตว์ปีศาจตัวนี้ บางทีฟางผิงอาจสามารถเอากลับไปได้
กำลังคิดว่าจะกลับไปเขาสุนัขเม่นดีหรือเปล่า สู้ไปด้วยถอยไปด้วย ตามหาฟางผิง…ครู่ต่อมาหวงจิ่งกลับโยนความคิดนี้ทิ้งไปอย่างสิ้นเชิง!
ใบหน้าเผยความหมดหวังอย่างถึงที่สุด
ครั้งนี้จะตายจริงๆ แล้ว
———————-
