ระบบจอมยุทธ์สุดโกงแห่งโลกคู่ขนาน - ตอนที่ 437-2 ฆ่าปีศาจปิดปาก (2)
ตอนที่ 437 ฆ่าปีศาจปิดปาก (2)
…………….
สัตว์ปีศาจขั้นแปดตัวเดียวก็เพียงพอให้เอาชีวิตเขาแล้ว นึกไม่ถึงว่ายังมีตัวที่สองตามมา
ปีศาจสุนัขเม่นขนาดใหญ่ที่กำลังจู่โจมหวงจิ่งตัวนั้น ชะงักการเคลื่อนไหวเล็กน้อย หันไปมองแสงสีทองที่ไล่ตามมาเข้ามาอย่างรวดเร็ว
เจ้าตัวที่อยู่เผ่าพันธุ์ปีศาจเขาทอง?
มันมาได้ยังไง?
ก่อนหน้านี้มันก็รับรู้ถึงลมหายใจของราชาปีศาจเขาทองเช่นกัน แต่อยู่ระดับอารยะเหมือนกัน ทุกคนต่างไม่ล่วงล้ำอาณาเขตกันและกัน พื้นที่หวงห้ามเรียกราชาปีศาจเขาทองเข้าพบ มันก็รู้เรื่องเหมือนกัน
ราชาปีศาจเขาทองผ่านทางมา ยังมีลมหายใจของผู้ส่งสารด้วย มันรับรู้ได้ น่าจะไปพื้นที่หวงห้ามกัน
ทำไมเจ้าหมอนี้ถึงไล่ตามมาล่ะ?
แม้จะสงสัยอยู่บ้าง ปีศาจสุนัขเม่นกลับไม่คิดมากมาย เจ้าหมอนั่นอาจจะมาดูว่ามีผลประโยชน์ให้เก็บเกี่ยวหรือเปล่า?
ดวงตาขนาดใหญ่กวาดมองผู้ฝึกยุทธ์จากดินแดนแห่งการเกิดใหม่ที่อยู่ตรงหน้าแวบหนึ่ง ก่อนแววตามันจะเผยความดุดันขึ้นมา เจ้าหมอนี้ฆ่าลูกหลานของมัน ต้องฆ่าเขาให้เร็วที่สุด อีกอย่าง…กระบี่สั้นเล่มนั้น บางทีอาจสามารถดูดกลืนได้เหมือนกัน!
ชั่วพริบตานั้นปีศาจสุนัขเม่นก็โจมตีถี่ขึ้น ทั้งเพิ่มอานุภาพมากกว่าเดิม
หวงจิ่งกระอักเลือดออกมา พลังฟ้าดินทั่วร่างเริ่มเบาบางลง เขาแทบจะต้านไม่ไหวแล้ว ไม่มีที่ให้หนีด้วยซ้ำ!
เวลานี้ประตูซานเจียวและสะพานฟ้าดินของหวงจิ่งต่างปรากฏขึ้นมา!
ถึงจะตายก็ต้องทุ่มโจมตีสุดชีวิต!
กระบี่สั้นสีทองประกายแสงวูบวาบเช่นกัน ในเมื่อเอาไปไม่ได้ งั้นก็ต้องหาวิธีระเบิดตัวเอง!
ในระหว่างที่หวงจิ่งเตรียมตัวจะทุ่มโจมตีสุดชีวิต แม้จะตายก็ต้องทำให้สัตว์ปีศาจตัวนี้บาดเจ็บหนัก แสงสีทองนั้นก็เข้ามาใกล้ ก่อนจะหยุดลง
ปีศาจสุนัขเม่นจู่โจมช้าลงเล็กน้อย หันหัวขนาดใหญ่ที่มีจุดประปรายมองเจี่ยว ก่อนจะคำรามออกมา
“โฮก!”
เจี่ยวคำรามขึ้นเช่นกัน ราวกับกำลังสนทนาอะไรกันอยู่
แววตาปีศาจสุนัขเม่นเผยโทสะขึ้นมา ไอ้บ้านี่ก็ต้องการกระบี่สั้น?
ปีศาจสุนัขเม่นคำรามต่อ เจี่ยวก็โต้ตอบกลับ
หลังจากนั้นสักพัก คล้ายกับทั้งสองฝ่ายบรรลุข้อตกลงร่วมกัน ดวงตาขนาดใหญ่ของเจี่ยวเบนมองไปทางหวงจิ่งทันที
หวงจิ่งกัดฟัน สะพานฟ้าดินเริ่มสั่นคลอนอย่างรุนแรง ชั่วพริบตานั้นเจี่ยวก็ถลาเข้ามาทางเขาปานสายฟ้าแลบ!
สัตว์ปีศาจขั้นแปดสองตัวจู่โจมเขาที่อยู่ขั้นเจ็ด หวงจิ่งไม่อยากยอมแพ้ จะต้องตายไปแบบนี้แล้ว?
ในตอนที่เขาเริ่มสั่นสะเทือนประตูซานเจียว เตรียมจะระเบิดเมื่ออีกฝ่ายเข้ามาประชิด ครู่ต่อมาเรื่องที่ทำให้เขาเหนือความคาดหมายก็เกิดขึ้น!
ประกายแสงสีทองที่พุ่งเข้ามาเปลี่ยนทิศทางในชั่วพริบตา ฝ่าเข้าไปหาปีศาจสุนัขเม่นแทน!
‘เปรี้ยง!’
สัตว์ปีศาจสีทองสองตัวปะทะกันขึ้นมาทันที
จู่ๆ เจี่ยวก็โจมตีปีศาจสุนัขเม่นอย่างกะทันหัน หวงจิ่งคาดไม่ถึงอยู่บ้าง ทั้งปีศาจสุนัขเม่นก็คาดไม่ถึงเหมือนกัน
มันได้ตกลงกับปีศาจเขาทองแล้ว ถึงกระทั่งนอกจากกระบี่สั้น มันก็ไม่ต้องการอะไรทั้งนั้น ทำไมราชาปีศาจเขาทองยังจะโจมตีมันอีก?
ราชาปีศาจเขาทองไม่กลัวว่าพื้นที่หวงห้ามจะรู้เรื่องทั้งหมดนี้หรือไง?
“โฮก!”
ปีศาจสุนัขเม่นคำรามราวกับกำลังพูดอะไรบางอย่าง
แม้หวงจิ่งจะตกตะลึง กลับไม่คิดอะไรอีก รีบเก็บประตูซานเจียวและสะพานฟ้าดินเข้าไป หมุนตัวเตรียมจะหนี
ยังไม่ทันออกไปไหน กลับมีพลังสกัดตัวเขาไว้
เจี่ยวที่กำลังจู่โจมปีศาจสุนัขเม่นล็อกตัวเขาไว้ ดวงตาสีทองขนาดใหญ่มองมาทางเขาเช่นกัน ทั้งมองไปทางกระบี่สั้นเล่มนั้นด้วย โจมตีปีศาจสุนัขเม่นอย่างบ้าคลั่ง พลางคำรามมาทางหวงจิ่ง!
เห็นแววตาระแวดระวังและสับสนจากผู้ฝึกยุทธ์เมืองแห่งความหวังตรงหน้า เจี่ยวก็เดือดดาลขึ้นมา!
โง่เง่า!
ไร้สมอง!
แค่นี้ก็ไม่เข้าใจ?
ตอนนี้ไม่สามารถสื่อสารกับอีกฝ่ายได้ ไม่งั้นเจี่ยวต้องหลุดปากด่ากราดออกมาแน่ สู้เจ้าพ่อครัวคนนั้นไม่ได้สักนิด!
ส่งสายตาเป็นนัยแล้ว นายยังไม่เข้าใจอีก?
ใช้กระบี่ของนายฆ่าเจ้านี่!
มันมีฝีมือพอๆ กับอีกฝ่าย ตอนนี้ทำได้เพียงสกัดไว้สุดกำลัง เสียทีที่มันคิดว่าผู้ฝึกยุทธ์จากเมืองแห่งความหวังมีแต่คนฉลาด ตอนนี้ดูท่าจะโง่งมยิ่งกว่า!
เจี่ยวมีโทสะอย่างหนัก โกรธเคืองด้วยเช่นกัน!
มันฆ่าผู้ส่งสารจากพื้นที่หวงห้าม ทั้งจู่โจมผู้คุ้มกันประตูของพื้นที่หวงห้าม เพราะไม่อยากไปพื้นที่หวงห้าม อยากจะสร้างสถานการณ์ว่าถูกเจ้าต้นไม้โง่นั่นจู่โจม ภายใต้การบาดเจ็บหนักจึงไม่สามารถไปพื้นที่หวงห้ามได้
ผู้คุ้มกันนั้นรู้เห็นเหตุการณ์ มันรู้ว่าเจ้าต้นไม้โง่นั่นไม่ได้จู่โจม ดังนั้นเจี่ยวจึงคิดฆ่ามันปิดปาก
แต่ความสามารถของตัวเองไม่ได้เหนือชั้นจากอีกฝ่ายเท่าไหร่ เวลานี้ต้องพึ่งไอ้โง่จากเมืองแห่งความหวังมาช่วยเหลือ!
ทำไมเขาถึงไม่เข้าใจ?
ทำไม!
เจี่ยวมีโทสะอย่างยิ่ง ส่งสายตาเป็นนัยให้หวงจิ่งอย่างบ้าคลั่ง เดี๋ยวก็มองที่กระบี่ เดี๋ยวก็มองที่ปีศาจสุนัขเม่น ใช้กระบี่ฟันมันสิ!
ตอนนี้หวงจิ่งยังงุนงงอยู่บ้าง แต่ผ่านไปสักพัก คล้ายจะเข้าใจอะไรขึ้นมา แต่ยังคงสับสนอยู่เล็กน้อย
เขารู้ว่าสัตว์ปีศาจมีสติปัญญา
แต่…ทำไมถึงเป็นอย่างนี้?
สัตว์ปีศาจตัวนี้…เหมือนจะเป็นเจี่ยวตัวนั้นจากป่าราชันเจี่ยว ทำไมมันต้องโจมจีสัตว์ปีศาจจากเขาสุนัขเม่นด้วย?
ข้อสงสัยต่างๆ ผุดขึ้นมาในหัวของหวงจิ่งไม่หยุด
ตอนนี้กลับไม่มีเวลาให้สนใจมากมายขนาดนั้นแล้ว!
เจี่ยวกำลังสกัดปีศาจสุนัขเม่นเอาไว้ เจี่ยวที่เพิ่งเข้าขั้นแปดตอนต้นได้ไม่นาน ภายใต้การลอบจู่โจมจึงสกัดอีกฝ่ายไว้ได้ ทั้งสองฝ่ายไม่ได้ใช้กลยุทธ์อะไรมากมาย แค่ปะทะกันเท่านั้น ใช้พื้นฐานร่างกายและพลังต่อสู้กัน สัตว์ปีศาจสองตัวต่างสู้กันจนเนื้อหนังปลิวว่อน น่าอนาถอย่างยิ่ง
หวงจิ่งเห็นเจี่ยวยังมองมาทางตัวเองก็ลังเลอยู่บ้าง ตกลงควรจะหนีหรือเข้าร่วมการต่อสู้?
หากหนี…สัตว์ปีศาจสองตัวนี้จะสู้กันต่อไปหรือเปล่า?
ตัดสินใจไม่เด็ดขาดอาจจะพลาดโอกาสทองได้
แต่สถานการณ์แบบนี้ เขาเพิ่งจะเจอเป็นครั้งแรกจริงๆ
“ไม่สนแล้ว! ครั้งนี้ฆ่าปีศาจสุนัขเม่นตัวเล็กนั้นไปแล้ว ปล่อยเจ้าตัวใหญ่นี้ไว้ แม้จะกลับไปเมืองความหวัง ยังคงมีโอกาสที่มันจะกลับมาล้างแค้นเช่นกัน!”
“ต้องฆ่ามัน!”
เมื่อมีความคิดแบบนี้จึงมองปีศาจสุนัขเม่นไปอีกที หวงจิ่งก็ค้นพบความผิดปกติเล็กน้อย เจี่ยวกำลังสกัดอีกฝ่าย ทั้งยังจงใจเปิดทางให้กับเข้าหาหัวของปีศาจสุนัขเม่น
นี่คือ…จะสร้างโอกาสให้เขา?
หวงจิ่งรู้สึกผิดปกติขึ้นในใจเรื่อยๆ เจี่ยวตัวนี้ตกลงจะทำอะไร?
หลายปีก่อน เขาก็รับรู้ถึงการคงอยู่ของเจี่ยวตัวนี้แล้ว นี่เป็นสัตว์ปีศาจที่แข็งแกร่งที่สุดซึ่งอยู่ใกล้กับเมืองความหวังมากที่สุด เมื่อไม่นานมานี้มันอยู่ขั้นเจ็ดสูงสุดเท่านั้น
อีกฝ่ายไม่ได้เข้าร่วมสงครามของสองเมืองมาโดยตลอด ราวกับต้องการหาที่นอนเท่านั้น แทบไม่ขยับเขยื้อนไปไหน
นอกจากครั้งนั้นที่เมืองเทียนเหมินเข้าไปกวาดรัง หลายปีมานี้ขอแค่ไม่เข้าไปในป่าราชันเจี่ยว เจี่ยวตัวนี้ก็จะไม่ออกมาราวกับไร้ตัวตน
ด้วยเหตุนี้เมื่อการกวาดรังไม่เป็นผลสำเร็จ เมืองเทียนเหมินจึงไม่สนใจมันอีก
แต่ช่วงนี้…เจี่ยวตัวนี้เคลื่อนไหวไม่น้อย
ในใจรู้สึกแปลกประหลาด แต่หวงจิ่งก็ไม่กล้าประมาท ใครจะรู้ว่าสัตว์ปีศาจพวกนี้คิดอะไรอยู่ อะไรที่ควรป้องกันก็ต้องป้องกัน
ออกห่างมาช่วงหนึ่งแล้ว เพิ่งจะถอยหลัง หวงจิ่งก็รับรู้ได้ถึงความโมโหและเคียดแค้นที่มาจากเจี่ยว!
ดวงตาขนาดใหญ่คู่นั้นจ้องมองเขาอย่างเยือกเย็น!
เหมือนกำลังบอกเขาว่าหากถอยอีก มันจะลงมือกับเขาแล้ว แม้จะต้องปล่อยให้ปีศาจสุนัขเม่นหลุดออกไปก็ตาม
“มันไม่อนุญาตให้ฉันไปจริงๆ ด้วย…”
หวงจิ่งเกิดความคิดแบบนี้ในใจ กลับไม่รู้ว่าเจี่ยวได้โมโหจนแทบจะกินเขาได้แล้ว!
ทำไมถึงโง่งมขนาดนี้?
ผู้ฝึกยุทธ์เมืองแห่งความหวังที่เป็นพ่อครัวคนนั้นยังหลักแหลมไม่น้อย?
แสดงให้เห็นชัดเจนขนาดนี้ ทำไมยังไม่เข้าใจอีก?
เจี่ยวมีโทสะอย่างยิ่ง ท้ายที่สุดหวงจิ่งจึงตัดสินใจลงมือ ชั่วพริบตาที่กระบี่สั้นมาถึงมือก็กระเบิดแสงสีทองอย่างแข็งแกร่ง
ปีศาจสุนัขเม่นคำรามอย่างโมโห เจี่ยวก็ทุ่มสุดชีวิต โจมตีอย่างบ้าคลั่งเช่นกัน เขาขนาดใหญ่สีทองบนหัวเปล่งแสงสีทองจนถึงขีดสุด
สัตว์ปีศาจสองตัวพุ่งเข้าหากัน พื้นดินที่อยู่ข้างล่างปริแยก เขาลูกเล็กๆ นับไม่ถ้วนฝุ่นตลบอบอวล แหลกเป็นจุณในชั่วพริบตา
เลือดสีทองหลั่งไหลราวกับสายฝนตกลงสู่ข้างล่างจนเกิดเป็นหลุบยุบ
หวงจิ่งหน้าซีดเผือดขึ้นเรื่อยๆ พลังฟ้าดินรอบทิศทางถาโถมเข้าสู่กระบี่สั้นอย่างรวดเร็ว ประกายสีทองเข้มข้นยิ่งกว่าเดิม
ครู่ต่อมาหวงจิ่งก็สบโอกาส เขาสีทองของเจี่ยวแทงเข้าไปในร่างของปีศาจสุนัขเม่น
แต่หนามยาวของปีศาจสุนัขเม่นก็ถูกปล่อยออกมาเช่นกัน ทะลวงหาเจี่ยวจนกลายเป็นเม่น
หนามยาวเป็นอาวุธ ทั้งเป็นเกราะป้องกันด้วย ตอนที่หนามยาวหลุดออกจากตัว พลังป้องกันของปีศาจสุนัขเม่นก็ตกต่ำลงแล้ว
ชั่วพริบตานี้หวงจิ่งก็คำรามเสียงดัง กระบี่สั้นสีทองฝ่าทะลวงอากาศอย่างเงียบเชียบ พุ่งเข้าหาหัวของปีศาจสุนัขเม่น
ปีศาจสุนัขเม่นแผดร้อง ถอยหลบอย่างบ้าคลั่ง
เจี่ยวกลับเคลื่อนไหวท่าทางที่เหมือนมนุษย์อย่างยิ่ง จู่ๆ ก็ใช้กรงเล็บสองข้างกอดอีกฝ่ายเอาไว้ ปล่อยให้อีกฝ่ายโจมตี เลือดหนังกระจัดกระจายก็ยังไม่ยอมปล่อยกรงเล็บ
รอผู้ฝึกยุทธ์แห่งความหวังสังหารมัน ตัวเองดูดกลืนผู้คุ้มกันแล้ว ระยะห่างจากขั้นราชาก็เหลืออีกก้าวเดียวเท่านั้น!
ไอ้ต้นไม้โง่จากเมืองเยามู่ ไม่ช้าก็เร็วต้องถูกตัวเองกลืนกินเหมือนกัน หากดูดกลืนหินชีวิตและน้ำแร่แห่งชีวิตนับไม่ถ้วนอีก มันก็จะกลายเป็นราชาของสัตว์ปีศาจอย่างแท้จริงแล้ว!
เสียงคำรามสั่นสะเทือนไปทั่วฟ้า สถานที่ห่างไกลกลางป่าร้อยอสูรนั้นราวกับสัมผัสถึงอะไรบางอย่างได้เช่นกัน
อีกฝั่งหนึ่ง เมืองเยาขุยก็มีพลังที่แข็งแกร่งพวยพุ่งขึ้นมา!
แต่ทั้งสองแห่งนี้อยู่ห่างค่อนข้างไกล สถานที่นับร้อยลี้ ขั้นเก้าก็ไม่อาจไล่ตามมาได้อย่างรวดเร็วขนาดนั้น
เจี่ยวใช้กรงเล็บกอดปีศาจสุนัขเม่นไว้อย่างแน่นหนา หวงจิ่งใบหน้าซีดอย่างถึงที่สุด กระบี่สั้นสีทองทะลวงเข้าหัวปีศาจสุนัขเม่นไปแล้ว
ภายใต้เลือดเนื้อกระจัดกระจาย กระดูกสีทองนั้นโผล่ออกมา เนื้อหนังก็รักษาอย่างรวดเร็ว
แต่กระบี่สั้นยังคงทะลวงเข้าไปข้างในไม่หยุดหย่อน เวลานี้เจี่ยวก็เคลื่อนไหวเหมือนกัน เขาสีทองชักออกจากร่างของปีศาจสุนัขเม่นอย่างแรง ก่อนจะแทงร่างของอีกฝ่ายจนทะลุ สสารไม่แตกดับสีทองแทรกซึมไปข้างนอกไม่ขาดสาย
“โฮก!”
เสียงคำรามอย่างโมโหดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง เจี่ยวอ้าปากกว้าง จู่ๆ ก็เริ่มดูดกลืนสสารไม่แตกดับสีทองอย่างบ้าคลั่ง
หวงจิ่งยังกำลังถ่ายทอดพลังฟ้าดินสู่กระบี่สั้น ปากกระอักเลือดไปทั่ว เสียง ‘ฉึก’ ดังขึ้น ก่อนกะโหลกสีทองจะปรากฏรอยแยก
ครู่ต่อมากระดูกหัวก็ถูกแทงทะลุ สสารไม่แตกดับจำนวนมากเริ่มพรั่งพรูออกไป!
แววตาของเจี่ยวปรากฎความปรารถนาอย่างแรงกล้า อ้าปากดูดกลืน ร่างของตัวเองก็เกิดประกายแสงสีทองสว่างไสวไม่น้อย ควบคุมสสารไม่แตกดับพวกนั้น ทั้งฝืนดูดกลืนไปพลาง
———————
