ระบบจอมยุทธ์สุดโกงแห่งโลกคู่ขนาน - ตอนที่ 438 ถูกจับได้แล้ว (1)
ตอนที่ 438 ถูกจับได้แล้ว (1)
…………….
ปีศาจสุนัขเม่นร้องโหยหวนอย่างไม่ขาดสาย
เจี่ยวกำลังดูดกลืนสสารไม่แตกดับของอีกฝ่าย
หวงจิ่งที่ระแวดระวังอยู่ด้านข้าง เห็นแบบนั้นก็เก็บกระบี่สั้นกลับไป ก่อนจะทะยานหนีขึ้นฟ้าไปทันที!
ไม่มีอาวุธวิเศษกดดัน ปีศาจสุนัขเม่นเริ่มดิ้นรนอย่างบ้าคลั่งขึ้นอีกครั้ง
แววตาของเจี่ยวปรากฎความขุ่นเคือง!
แต่ตอนนี้ตามไปฆ่าอีกฝ่ายไม่ทันแล้ว เทียบกับหวงจิ่ง การดูดกลืนผู้คุ้มกันสำคัญยิ่งกว่า
ทว่าอีกฝ่ายจะเป็นส่วนประกอบสำคัญที่มันต้องใช้ต่อกรกับพื้นที่หวงห้ามหลังจากนี้ คนไปไม่เป็นไร ยังไงเมืองแห่งความหวังก็ไม่ได้ติดต่อกับพื้นที่หวงห้ามอยู่แล้ว แต่กระบี่สั้นที่มีกลิ่นอายของต้นไม้โง่นั้นจะเอาไปไม่ได้!
ยังไม่ใช้กระบี่ฟันตัวเองเลย!
เจี่ยวดูดกลืนอย่างบ้าคลั่ง ใช้ดวงตาขนาดใหญ่นั้นมองหวงจิ่งไปด้วย ทวีความโมโหขึ้นไปอีก
หากไปแบบนี้ มันจะทำยังไง?
แต่ผู้คุ้มกันยังไม่ตาย เวลานี้ไม่ฆ่าให้ตาย ถูกพื้นที่หวงห้ามรู้เข้าคงจบเห่แน่
หวงจิ่งหนีออกไปไกลเรื่อยๆ เจี่ยวร้อนใจขึ้นมาเช่นกัน
หรือต้องไปทำสงครามกับเมืองเยามู่จริงๆ แต่ไปแล้วอาจไม่สามารถกลับมาได้เสมอไป
มันอยากตามไป แต่ผู้คุ้มกันยังคงดิ้นรน สสารไม่แตกดับกำลังพรั่งพรูออกมาจำนวนมาก ฟื้นฟูร่างกายตัวเอง
แววตาของเจี่ยวปรากฎความโมโหขึ้นมา ไม่สนใจหวงจิ่งอีก เริ่มพุ่งเป้าไปกับการดูดกลืน
จัดการผู้คุ้มกันก่อน ค่อยไปหาหมอนั่นอีกที
แม้จะหาไม่เจอ…ทางประตูของพื้นที่หวงห้ามยังมีเจ้าคนที่คุ้นเคยนั่นอยู่!
หาเขาเจอ บางทีอาจจะเจอเจ้าคนที่หนีไปนั่นได้
เจี่ยวไม่สนใจหวงจิ่งอีก ดูดกลืนต่ออย่างไม่ขาดสาย
หลังจากนั้นสักพัก ปีศาจสุนัขเม่นที่ดิ้นรนก็คลายกำลังลง
ผ่านไปอีกพักหนึ่ง ปีศาจสุนัขเม่นก็ไม่มีการความเคลื่อนไหวแล้ว
สสารไม่แตกดับสีทองค่อยๆ สลายไป ร่างของสัตว์ปีศาจกลับถูกเก็บรักษาไว้
ครั้งนี้ไม่ได้สิ้นเปลือง กลืนเข้าไปในคำเดียว เนื้อหนังและกระดูกลงไปอยู่ในท้องทั้งหมด
ท้ายที่สุดเหลือเพียงกะโหลกทองที่แตกหักบางส่วน
ทั้งรอยแตกบนกะโหลกยังมาจากกระบี่สั้น แฝงกลิ่นเยามู่อย่างเข้มข้น
เจี่ยวซัดพลังให้กะโหลกสีทองเข้าไปอยู่ใต้ดิน เวลานี้เงาของหวงจิ่งหายวับไปแล้ว
เจี่ยวเผยแววตาครุ่นคิดเล็กน้อย อีกฝ่ายหนีไปนานขนาดนี้ อาจตามไม่ทันเสมอไป
ทางพื้นที่หวงห้ามไกลๆ นั้นมีการเคลื่อนไหวแล้วเหมือนกัน หากปะทุสงครามใหญ่ขึ้นอีกครั้ง บางทีอาจจะดึงความสนใจราชาจากพื้นที่หวงห้าม
ไม่รู้ว่าคิดอะไรได้ เจี่ยวรีบบินไปทางเขาสุนัขเม่นอย่างรวดเร็ว
—
เขาสุนัขเม่น
เวลานี้ยังคงเงียบสงบจนทำให้คนรู้สึกเป็นกังวล
ใต้ภูเขา ฟางผิงเคลื่อนไหวอย่างระมัดระวัง ไม่ได้รับรู้ถึงพลังจิตใจที่กวาดสำรวจลงมา
เวลานี้ฟางผิงไม่กล้ายื่นหัวออกไปตรวจสถานการณ์เช่นกัน เริ่มขุดดินอย่างระมัดระวังขึ้นมา ขุดอยู่พักใหญ่ ฟางผิงกลับต้องกัดฟัน จะเงียบเกินไปแล้ว เสียงขุดดินชัดเจนขึ้นมาทันที ยังไม่สู้มุดหนีออกไปดีกว่า
นึกมาถึงตรงนี้ ฟางผิงไม่ขุดต่ออีกแล้ว กลับไปทางเดิมแทน เพิ่งเดินไปสักพักก็หน้าเปลี่ยนสีเล็กน้อย โพรงข้างหน้าพังถล่มลงมา!
นี่ไม่ใช่ประเด็นสำคัญ!
ประเด็นสำคัญคือ…เขาเหมือนจะเห็นอะไรบางอย่าง!
“นั่นคือสัตว์ปีศาจ?”
“ไม่ๆๆ…ตัวใหญ่ขนาดนั้น ไม่มีลมหายใจแม้แต่น้อย…นี่เป็นสัตว์ปีศาจอะไร?”
ฟางผิงเหลือบมองเพียงแวบเดียว ไม่กล้ามองอย่างละเอียด ซ่อนอยู่ทางโพรงที่พังถล่ม
แต่เขาเห็นสัตว์ปีศาจตัวหนึ่งนอนอยู่นอกโพรงจริงๆ!
ไม่มีลมหายใจของสิ่งมีชีวิตแล้ว!
“นี่ตกลงมันเรื่องอะไรกัน?”
ฟางผิงงุนงงแล้ว ข้างนอกทำไมถึงมีศพปีศาจเพิ่มขึ้นมาอีกตัวล่ะ?
ขนาดของสัตว์ปีศาจสัมพันธ์กับความสามารถ สัตว์ปีศาจตัวนี้ขนาดตัวไม่ได้เล็กกว่าปีศาจสุนัขเม่นก่อนหน้านี้ ไม่ได้หมายความว่า…
“เป็นระดับสูงเหมือนกัน?”
“ตายแล้ว?”
ฟางผิงร้อนอกร้อนใจขึ้นมา เริ่มตรวจสอบอย่างระมัดระวัง ไม่นานฟางผิงก็มั่นใจว่าตายแล้ว!
“มีศพสัตว์ปีศาจระดับสูงเพิ่มขึ้นมาอีกตัว วันนี้มันวันอะไรกัน?”
“ใครเป็นคนฆ่า?”
“ใช่สิ…ก่อนหน้านี้เหมือนจะเป็นเจี่ยวตัวนั้น ทั้งยังมีสัตว์ปีศาจอีกตัวตามมาด้วย หรือจะเป็นตัวนี้?”
“หรือว่า…เจี่ยวจะฆ่ามัน?”
ฟางผิงรู้สึกว่าหัวตัวเองแทบจะกลายเป็นแป้งเปียกแล้ว!
แม่งตกลงสถานการณ์เป็นมายังไงกันแน่?
วันนี้เรื่องไม่คาดฝันเกิดขึ้นไม่ขาดสาย เขาแทบจะมึนหัวไปหมดแล้ว
เริ่มต้นด้วยเขาสุนัขเม่นยังมีสัตว์ปีศาจขั้นแปดอีกหนึ่งตัว ก่อนจะตามมาด้วยเขาเหมือนจะเห็นเจี่ยวห่างออกไปหลายร้อยลี้ ทั้งจู่ๆ ยังมาพบว่าสัตว์ปีศาจที่ตามเจี่ยวมาตายอีก แล้วเจี่ยวไปไหน?
สัตว์ปีศาจตัวนี้ตายด้วยฝีมือเจี่ยวงั้นเหรอ?
แต่ก่อนหน้านี้ดูเหมือนสองตัวนี้จะเป็นพวกเดียวกันเลย ทำไมจู่ๆ เกิดความขัดแย้งภายในได้?
“รู้สึกว่าไอคิวไม่พอใช้ยังไงไม่รู้!”
“ฉันออกไปดีหรือเปล่า? เจี่ยวไปหรือยัง?”
ฟางผิงคิดขัดแย้งในใจ ตอนนี้เขามึนงงจริงๆ
ผ่านไปสักพัก ฟางผิงก็กัดฟัน ผลประโยชน์อยู่ตรงหน้า เขาไม่เอา โง่หรือเปล่า
อยากฆ่าสัตว์ปีศาจขั้นเจ็ดตัวหนึ่งเป็นเรื่องยากขนาดไหน ตอนนี้เขากระจ่างใจดี แม้ว่าจะเป็นยอดฝีมือขั้นแปดขั้นเก้า อาจจะไม่สามารถทำได้ง่ายๆ เสมอไป
ไม่ใช่ฆ่าไม่ได้ แต่ฆ่าแล้วจะรักษาสภาพศพให้สมบูรณ์ยังไง?
ทำยังไงให้อีกฝ่ายไม่ระเบิดตัวเอง?
ทั้งทำยังไงไม่ให้เกิดความคิดว่าอีกฝ่ายแข็งแกร่งกว่า?
เรื่องพวกนี้ล้วนเป็นส่วนที่ยาก
นึกมาถึงตรงนี้ ฟางผิงก็เดินออกไปจากทางเดินที่พังถล่มอย่างระมัดระวัง
รอจนเห็นสัตว์ปีศาจที่บาดแผลเต็มตัวข้างหน้า ฟางผิงก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย แกนหัวใจและแกนสมองยังอยู่หรือเปล่า?
อีกอย่างสัตว์ปีศาจตัวนี้ขนาดไม่น้อย ไม่อาจนำไปได้ง่ายๆ
ช่องเก็บของ ตอนนี้ยากที่จะขยายอีกครั้งแล้ว
ประเด็นอยู่ที่ไม่มีเงิน!
จนถึงตอนนี้ระบบยังไม่คำนวณค่าทรัพย์สินให้ตัวเอง ก่อนหน้านี้เพื่อขยายพื้นที่ว่าง สิ้นเปลืองค่าทรัพย์สินไปกว่าหนึ่งหมื่นสามพันล้าน ตอนนี้เหลือไม่ถึงสี่พันล้านแล้ว
หากขยายอีก ใช้ทั้งหมดก็ขยายได้ไม่เกินแปดลูกบาศก์เมตร บรรจุไม่ลงอยู่ดี
“น่าเสียดาย ดูท่าทำได้แค่ขุดของบางอย่างกลับไปด้วยเท่านั้น”
ฟางผิงเสียใจอยู่บ้าง ทั้งระวังตัวขึ้นมา
ระบบไม่ได้เพิ่มค่าทรัพย์สินให้เขา นี่นับว่าอะไร?
ตอนนี้ยังต้องเพิ่มความระมัดระวังขึ้นไปอีก
ฟางผิงสูดลมหายใจเข้าลึก เดินไปข้างหน้าสัตว์ปีศาจตัวนั้น มองสำรวจรอบๆ เวลานี้เขาสุนัขเม่นเงียบเป็นเป่าสากจนน่าตกใจอยู่บ้าง
“ไม่สนแล้ว คว้านแกนหัวใจและแกนสมองออกไปก่อนละกัน!”
ไม่นานฟางผิงก็หยิบพลั่วเดินไปข้างหน้า วางแผนจะชำแหละสัตว์ปีศาจที่ตายไปแล้ว
ผลปรากฏว่าเพิ่งจะขยับพลั่ว ฟางผิงกลับต้องหน้าเปลี่ยนสี!
แม่งเหอะ นึกไม่ถึงว่าจะกลับมาแล้ว!
ตอนนี้แสงสีทองกำลังบินมาจากที่ไกลๆ
ฟางผิงจะลังเลอีกได้ยังไง รีบมุดลงใต้ดินทันที เขายังงุนงงอยู่เลย ไปแล้วไม่ใช่หรือไง? ทำไมยังกลับมาอีก?
ตอนที่ฟางผิงมุดไปใต้ดินไม่นาน ร่างของเจี่ยวก็กระโดดลงมา
ดวงตาขนาดใหญ่มองสอดส่องไปทั่ว
จมูกของเจี่ยวเริ่มขยับ แยกแยะลมหายใจเล็กน้อย
พ่อครัวคนนั้นฝีมือธรรมดา คงหนีไปได้ไม่ไกลเท่าไหร่
แต่…ไม่ได้รับรู้ว่าอีกฝ่ายอยู่ตรงนี้ อันที่จริงเจี่ยวยังคงเหนือความคาดหมายอยู่บ้าง
ไม่นาน เจี่ยวก็ดมโพรงที่ฟางผิงเพิ่งทะลวงออกมา กลิ่นของที่นี่เหมือนจะเข้มข้นกว่าที่อื่น
เจี่ยวตบกรงเล็บลงไป พื้นดินพังถล่มลงทันที
เขาสุนัขเม่นยังคงเงียบงันไร้เสียง พื้นที่ที่พังถล่มปรากฏเป็นโพรงบางส่วน
เจี่ยวดมกลิ่นต่อ พร้อมทั้งตบดินลงไปพลาง ทางเดินพังทลายเป็นแถว แยกออกจากกัน
ใต้ภูเขาไม่ไกลนั้น ฟางผิงใบหน้าเขียวคล้ำไปหมด
นี่จะทำอะไรกัน?
นี่คือจะพลิกฟ้าพลิกแผ่นดินตามหาเขา?
เขาระเบิดเมืองจู้หลิว ยอดฝีมือของเมืองจู้หลิวไล่ฆ่าตัวเอง ยังไม่ทำถึงขั้นนี้เลย?
เขาและเจี่ยวตัวนั้นไปมีความแค้นเคืองพยาบาทอะไรกัน ทำไมต้องทำขนาดนี้?
สถานการณ์ทั่วไป แม้สัตว์ปีศาจจะฆ่าคน แต่ขอแค่คุณไม่เผารังมัน หรือช่วงชิงของล้ำค่าของมันไป หากหาไม่เจอจริงๆ สัตว์ปีศาจก็ไม่อาจตั้งใจไล่ฆ่าอย่างเอาจริงเอาจังเหมือนกัน
เหมือนก่อนหน้านี้หลายครั้ง เขาวิ่งหนี เจี่ยวก็ไม่ได้ไล่ฆ่าเขา ไม่มีความจำเป็นขนาดนั้น
แต่วันนี้เกิดอะไรขึ้นกัน?
หรือเพราะว่าเขาหนีมาสองครั้งแล้ว กระตุ้นโทสะของอีกฝ่ายอย่างถึงที่สุดเลยต้องฆ่าเขาให้ได้?
หรือครั้งก่อนที่เขาพาขั้นเจ็ดไปหามัน ทำให้เจี่ยวไม่พอใจ?
เห็นว่าอีกฝ่ายกำลังทุบทางเดินค่อยๆ มุ่งหน้ามาทางนี้ ฟางผิงคิดว่าปล่อยให้เป็นแบบนี้ต่อไป ต้องถูกอีกฝ่ายจับได้แน่ นั่นคงจบเห่แล้ว
ตอนนี้ฟางผิงแทบไม่อาจสนใจอะไรได้แล้ว สถานการณ์ของเขาสุนัขเม่นผิดปกติ เงียบเกินไป!
ไม่มีกระทั่งเสียงร้องของสัตว์ปีศาจ ราวกับทั่วทั้งภูเขาไม่มีสิ่งมีชีวิตอื่นอยู่ เป็นแบบนี้ต่อไป เขาไม่อาจจะหลบหนีจากการไล่ฆ่าได้แล้ว
ฟางผิงกัดฟัน หยิบพลั่วออกไป ขุดไปข้างหน้าต่อ มีเสียงดังเล็กน้อย นั่นไม่อาจทำอะไรได้
ตอนนี้ฟางผิงใช้พลังจิตใจปกคลุมเอาไว้แล้ว อันที่จริงเสียงก็ไม่ได้ดังเท่าไหร่ อาจไม่กระจายออกไปเหมือนกัน กลัวก็แต่ว่า…การสั่นสะเทือนเล็กน้อยนี้จะทำให้เจี่ยวจับสัมผัสได้
ในตอนที่อีกฝ่ายยังกำลังซัดดินลงมา การเคลื่อนไหวแบบนี้จึงกลบแรงสั่นสะเทือนขุดดินของตัวเองไป
ฟางผิงขุดอย่างรวดเร็วอยู่พักหนึ่ง ก่อนจะเริ่มเปลี่ยนเส้นทางขุด
“ตั้งแต่เรียนรู้การขุดดิน ฉันเหมือนว่าต้องทำเรื่องนี้ต่อไปเรื่อยๆ…”
ฟางผิงพูดไม่ออกว่าในใจเป็นความเศร้าแบบไหน จะเป็นผู้เชี่ยวชาญในการขุดดินจริงๆ แล้ว
ครั้งก่อนที่หนานเจียง เขาเพิ่งเริ่มขุดดินครั้งแรก
ตอนนี้ขุดไปขุดมาเป็นความคุ้นชินซะแล้ว
ตอนนี้เขามีประสบการณ์หลากหลายจริงๆ เขาแทบจะรู้ว่าอาจจะมีแหล่งกำเนิดน้ำอยู่ตรงไหน ที่ไหนอาจจะเกิดการพังถล่ม เขาแทบจะเป็นนักธรณีวิทยาคนหนึ่งได้แล้ว
“บนพื้นดินจับทิศทางไม่ค่อยได้ ไม่มีจุดสังเกต หลงทางได้ง่าย แต่ใต้ดินฉันคิดว่าประสาทสัมผัสเรื่องทิศทางค่อนข้างไว น่าตกใจเกินไปแล้ว!”
ฟางผิงอดประชดในใจไม่ได้ ทั้งภาวนาอย่าให้เจี่ยวมุ่งมาทางนี้ต่อ
ว่างมากหรือไง?
สัตว์ปีศาจขั้นแปดตัวหนึ่งจะเอาจริงเอาจังกับเขาไปทำไม?
มีเวลาว่าง นายไปหาสัตว์ปีศาจขั้นแปดตัวอื่นมาฆ่าดีกว่า!
ฟางผิงไม่พอใจ เจี่ยวก็ไม่พอใจเช่นกัน
หนีไปไหนแล้ว?
เห็นชัดๆ ว่าอยู่แถวนี้ ใต้ดินแทบจะถูกพลิกขึ้นมาหมดแล้ว หากเป็นแบบนี้ต่อไป ดึงดูดความสนใจจากพื้นที่หวงห้ามขึ้นมา มีผู้ส่งสารมาอีกครั้ง นั่นคงไม่ทันการแล้ว!
มันต้องพยายามหาคนที่หนีไปให้เร็วที่สุด ให้เขาใช้กระบี่สั้นฟันตัวเองซะก่อน
เจี่ยวร้อนใจอยู่บ้าง ไม่รู้ว่าตระหนักอะไรได้ จู่ๆ ก็หยุดการกระทำลง
ไกลๆ นั้นใต้ดินมีการสั่นสะเทือนเล็กน้อย ก่อนจะหยุดลงอย่างรวดเร็วเช่นกัน
แววตาของเจี่ยวปรากฎท่าทีเยาะเย้ย อยู่แถวนี้จริงๆ ด้วย
เสี้ยวนาทีต่อมาเจี่ยวก็ปรากฏตัวกลางอากาศเหนือพื้นดินที่กว้างใหญ่ ซัดพลังลงไป!
ข้างล่างนั้นปรากฏเป็นหลุมเล็กๆ ไม่มีคน!
เจี่ยวโมโหอย่างถึงที่สุด หายไปอีกแล้ว!
——————–
