ระบบจอมยุทธ์สุดโกงแห่งโลกคู่ขนาน - ตอนที่ 445-3 ยืมนายหนึ่งหมื่นคะแนน (3)
ตอนที่ 445 ยืมนายหนึ่งหมื่นคะแนน (3)
………………..
เสี้ยวพริบตานี้ กระทั่งหนานอวิ๋นเยวี่ยยังไม่รู้ว่าควรจะพูดยังไงอยู่บ้าง
ฉินเฟิ่งชิงกลับไม่ได้สนใจขนาดนั้น ละล่ำละลักว่า “มูลค่าเท่าไหร่เหรอครับ?”
“หนึ่งแสนล้าน!” จางเว่ยอวี่ตอบกลับบทสนทนา
ฉินเฟิ่งชิงกลืนน้ำลายอึกใหญ่!
ฉันจนจริงๆ ด้วย!
จนแบบไม่รู้จะจนยังไงแล้ว!
หนานอวิ๋นเยวี่ยส่ายหัวว่า “นี่ไม่ใช่ปัญหาแค่เงินเพียงอย่างเดียวแล้ว…หินพลังงาน ตอนนี้แต่ละฝ่ายต่างขาดแคลนอย่างหนัก ฟางผิง เธอวางแผนจะจัดการยังไง?”
ฟางผิงหัวเราะว่า “นี่เป็นของมหาวิทยาลัยเซี่ยงไฮ้ ไม่ใช่ของผม ผมมีอำนาจจัดการเรื่องนี้ที่ไหนกันล่ะครับ อธิการอู๋ อธิการหวง คุณสองคนว่ายังไง?”
อู๋ขุยซานยิ้มขึ้นมา “เธอเป็นคนเอากลับมา…แน่นอนว่าเหล่าหวงก็ลงแรงเช่นกัน แบบนี้เถอะ มหาวิทยาลัยจะซื้อของพวกนี้ด้วยสามล้านคะแนนเป็นยังไง?”
ฟางผิงละล่ำละลักว่า “เยอะเกินไปแล้ว ผมไม่ได้จำเป็นต้องใช้ขนาดนั้น จากคำพูดก่อนหน้านี้ ศพของสัตว์ปีศาจเป็นของอธิการหวง นี่เป็นสัตว์ปีศาจที่เขาฆ่าอย่างเสี่ยงเป็นเสี่ยงตาย ผมไม่กล้าถือเป็นผลงานตัวเอง มหาวิทยาลัยให้ผมสองล้านคะแนนก็พอแล้ว แน่นอนว่าผมใช้ไม่ไหวหรอก หลังจากที่มหาวิทยาลัยมอบให้ผมแล้ว หากผมไม่ขาดแคลนทรัพยากรจริงๆ คงไม่ใช้เหมือนกัน นอกจากนี้ถ้าผมทำสงครามตายในถ้ำใต้ดิน ของพวกนี้ยินดีมอบให้มหาวิทยาลัยเช่นกัน”
ทุกคนเผยแววตาแปลกใจอย่างเห็นได้ชัด น่าสนใจไม่น้อย
อู๋ขุยซานและฟางผิงทำเป็นมองไม่เห็น อู๋ขุยซานเอ่ยด้วยรอยยิ้มว่า “ฟางผิง เธอแน่ใจ?”
“แน่ใจครับ!”
“ในเมื่อเป็นแบบนี้ มหาวิทยาลัยไม่เกรงใจละกัน เธอและมหาวิทยาลัยเซี่ยงไฮ้เป็นหนึ่งเดียวกัน ตอนที่เธอมีความเป็นจำเป็นต้องใช้ มหาวิทยาลัยไม่อาจเกี่ยงงอนเช่นกัน คะแนนพวกนี้ล้วนเป็นของเธอทั้งหมด”
“ไม่จำเป็น ฉันควรต้องขอบคุณเธอต่างหาก”
อู๋ขุยซานหัวเราะขึ้นมา หวงจิ่งที่อยู่ด้านข้างก็เอ่ยด้วยรอยยิ้ม “ฟางผิง งั้นฉันจะไม่เกรงใจเหมือนกัน สัตว์ปีศาจตัวนี้ฉันวางแผนจะเอาไปสร้างอาวุธวิเศษ หลังจากนี้มีเรื่องอะไรสามารถเรียกฉันได้ทุกเมื่อ มีอาวุธวิเศษแล้วก็ย่อมมีพลังปกป้องตัวเอง”
“ขอบคุณอธิการหวง ครั้งหน้าถ้าลงถ้ำใต้ดินอีก ผมจะเรียกคุณอีกที”
หวงจิ่งหน้ากระตุกเล็กน้อย ฉันพูดถึงขนาดนี้ เจ้าเด็กนี้เข้าใจความหมายบ้างหรือเปล่า เวลานี้จะมารับบทสทนาเพื่ออะไร!
สองปรมาจารย์แสดงท่าทีแล้ว ฟางผิงก็มองไปยังหลิวพั่วหลู่ที่อยู่ข้างหลัง “ผู้เฒ่าหลิว ครั้งหน้าผมจะเอาน้ำแร่แห่งชีวิตกลับมาอีกที รับรองว่าบาดแผลคุณต้องหายดี”
หลิวพั่วหลู่หัวเราะว่า “งั้นฉันจะรอละกัน แต่อย่าได้ประมาทเชียว ไม่จำเป็นฝืนทำ เธอต่างหากที่เป็นความหวังของมหาวิทยาลัยเซี่ยงไฮ้พวกเรา”
ระหว่างที่พวกเขาพูดคุยกัน เถียนมู่ที่อยู่ด้านข้างก็หัวเราะว่า “มหาวิทยาลัยเซี่ยงไฮ้มีฟางผิงอยู่ ฉันคิดว่ามีประโยชน์ยิ่งกว่าขั้นแปดขั้นเก้าซะอีก? แต่จะว่าไปแล้ว ไอ้หนูฟาง เธอไม่คิดจะเตรียมผลประโยชน์ให้ฉันบ้างหรือไง ครั้งหน้าแบกสัตว์ปีศาจขั้นแปดกลับมาให้ฉันทำอาวุธวิเศษสักตัวสิ? ถึงเวลานั้นฉันก็ไม่กลัวขั้นเก้าอย่างเขาแล้วเหมือนกัน เธอมีปัญหา ฉันจะออกหน้าให้เธอเอง!”
“เอ่อ…ผมคิดว่าเจี่ยวน่าจะเหมาะกับคุณที่สุด คุณไปจัดการมันสักหน่อยดีหรือเปล่า?”
“แค่กๆ งั้นแล้วไปละกัน”
พวกเขาพูดคุยหัวเราะกันยกใหญ่ จางเว่ยอวี่มองทุกคนไปแวบหนึ่ง ไม่ได้พูดอะไร
หนานอวิ๋นเยวี่ยแค่นเสียงในลำคอ เอ่ยอย่างเรียบนิ่งว่า “ทุกอย่างมีกฏเกณฑ์ของมัน มันยังไม่ถึงช่วงเวลานั้น!”
อู๋ขุยซานเอ่ยด้วยรอยยิ้มเช่นกัน “ผู้อำนวยการหนานกังวลเกินไปแล้ว ฟางผิงเพิ่งจะขั้นห้า วันนี้ทำลายเมืองเทียนเหมินไปกว่าครึ่ง ฉันคิดว่าอีกไม่นาน บางทีขั้นเก้าอาจจะตายในเงื้อมมือเขาก็ได้ ไม่มีความจำเป็นต้องกังวลขนาดนั้นจริงๆ เจ้าหนูนี้ดวงแข็ง ไม่ตายง่ายๆ หรอก คนแก่อย่างพวกเรายังสามารถประคองไว้ได้ระยะหนึ่ง ส่วนทางสัตว์ปีศาจ…ถ้าเกิดจู่โจมเมืองความหวังขึ้นมาจริงๆ มหาวิทยาลัยเซี่ยงไฮ้ของเราจะรับผิดชอบทุกอย่างเอง! แม้จะต้านไม่ได้ ก็ต้องทำให้พวกปีศาจได้รับผลของการกระทำเช่นกัน!”
ระหว่างที่พูดจู่ๆ ร่างของฟางผิงกลับปรากฏลำแสงสีทองขึ้น ครู่ต่อมาก็ร่วงสู่มือของอู๋ขุยซาน
กระบี่สั้นสีทองกระโดดโลดเต้นในมือของอู๋ขุยซานก่อนจะหายไปอย่างรวดเร็ว
อู๋ขุยซานเอ่ยด้วยรอยยิ้ม “เรื่องสังหารปีศาจ ให้เป็นหน้าที่ของฉันคนนี้เถอะ พวกสัตว์ปีศาจไม่ได้ไร้สติปัญญา หากจะมาจริงๆ หรือคิดจะต่อสู้กับมนุษยชาติอย่างพวกเราจนตกตายไปทั้งสองฝ่ายเพียงเพราะสัตว์ปีศาจขั้นเจ็ดขั้นแปดไม่กี่ตัวนี้จริงๆ? ถึงเวลานั้นฉันจะออกหน้าเอง”
รวมกับความสามารถขั้นแปดสูงสุดของอู๋ขุยซาน เจอขั้นเก้าทั่วไปประเภทที่ไม่มีอาวุธวิเศษ ยังไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขาจริงๆ
มหาวิทยาลัยเซี่ยงไฮ้ทำให้คนเหนือความคาดหมายมากขึ้นเรื่อยๆ แล้ว
ส่วนสิ่งที่อู๋ขุยซานเรียกว่าภาระหน้าที่นั้นก็แค่ให้เขาออกหน้า สัตว์ปีศาจไม่ได้โง่ ในสถานการณ์ที่อู๋ขุยซานแบกความรับผิดชอบ ยอดฝีมือมนุษย์ไม่ลงมือ จะสามารถฆ่าอู๋ขุยซานได้จริงๆ หรือไม่ก็ต้องดูที่ฝีมือของป่าร้อยอสูรแล้ว
ยิ่งไปกว่านั้น…มนุษย์ฆ่าสัตว์ปีศาจ โดยปกติไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร พวกยอดฝีมือก็ฆ่าสัตว์ปีศาจเพื่อต้องการอาวุธวิเศษเช่นกัน
เพียงแค่ครั้งนี้ ก่อความเคลื่อนไหวเป็นวงกว้างอยู่บ้างเท่านั้น
ขั้นเก้าขั้นสุดยอดสองคนไม่พูดอะไรแล้ว คนอื่นๆ กลับเผยแววตาแปลกออกไป
อู๋ขุยซานก็มีอาวุธวิเศษด้วย!
รวมกับหวงจิ่งที่กำลังจะสร้างอาวุธวิเศษ หลังจากหลอมอาวุธ ครอบครองอาวุธในมือแล้ว เกรงว่าฝีมือของหวงจิ่งคงจะเป็นระดับสุดยอดในขั้นเจ็ดเช่นกัน
อีกอย่างมหาวิทยาลัยเซี่ยงไฮ้ยังมียอดฝีมือหลายคน ความสามารถนี้ได้ล้ำหน้ามหาวิทยาลัยปักกิ่งไปแล้ว
เรื่องที่ฟางผิงก่อขึ้น จึงนับว่าจบไปแบบนี้
ส่วนได้รางวัลเยอะขนาดนี้…ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร ฟางผิงได้รับแค่คะแนน ไม่เหลือของไว้สักนิด ฆ่าฟางผิง หรือจะสามารถนำคะแนนเขาไปแลกเปลี่ยนที่มหาวิทยาลัยเซี่ยงไฮ้ได้?
รนหาที่ตายน่ะสิ!
บทสนทนาที่ฟางผิงคุยกับพวกอู๋ขุยซานก่อนหน้านี้ ไม่ใช่เรื่องไร้ประโยชน์เสียทีเดียว
ปรมาจารย์ของมนุษย์หลายคนเห็นแก่ส่วนรวมจริงๆ ทำสงครามหลั่งเลือดเพื่อมนุษยชาติ แต่ฟางผิงเป็นผู้ฝึกยุทธ์ขั้นห้าคนหนึ่ง ครอบครองทรัพย์สินหนึ่งแสนล้าน ไม่สิ นี่ไม่ใช่ปัญหาของทรัพย์สินเพียงอย่างเดียว มีเงินก็ไม่ได้แปลว่าจะซื้อของที่เกี่ยวข้องกับการฝึกวิชาได้ทุกอย่าง
แม้จะเป็นยอดฝีมือขั้นเจ็ดขั้นแปด ถึงกระทั้งขั้นเก้าที่อ่อนแอ ของพวกนี้ล้วนควรค่าให้พนันสักตั้ง
ตอนนี้ไม่มีอะไรเหลือแล้ว แม้จะมีความคิดอยู่บ้าง ตอนนี้ก็จางหายไปแล้ว
การเผชิญหน้าที่มองไม่เห็นจึงจบลงไปเช่นนี้
แต่ฉินเฟิ่งชิงที่อดกลั้นมาโดยตลอด รอพวกเขาพูดจบแล้ว เวลานี้ก็ดึงตัวฟางผิงไว้ กัดฟันว่า “ส่วนของฉันล่ะ? อย่ามาหลอกฉัน! ไอ้เวร ฉันไม่เชื่อหรอกว่าเจี่ยวเป็นคนมอบให้นายทั้งหมด!”
เขาไม่ได้โง่เหมือนกัน เมื่อกี้ทุกคนใช้คำพูดปะทะกัน เขาจึงข่มกลั้นไม่แทรงแซง ตอนนี้สิ้นสุดแล้วควรจะแบ่งให้ฉันบ้างสิ!
ฟางผิงถอนหายใจเบาๆ “ที่นั่นยังขุดได้ไม่เท่าไหร่จริงๆ น่าจะเป็นระดับต่ำเจ็ดสิบแปดสิบจิน แบบนี้ละกัน จะเอาหินพลังงานระดับต่ำให้นายห้าสิบจิน…”
“ฉัน…”
ฉินเฟิ่งชิงแทบจะระเบิดโทสะ ฟางผิงเห็นแบบนั้นก็เอ่ยด้วยรอยยิ้ม “ช่างเถอะ นายไม่เชื่อฉันก็ไม่รู้จะทำยังไงแล้ว ครั้งนี้ฉันได้เยอะ แถมไม่ใช่คนขี้เหนียวอะไรจะให้นายยืมหนึ่งหมื่นคะแนนละกัน…”
“ฉันจะฆ่านาย!”
ฉินเฟิ่งชิงแทบจะโมโหจนกระอักเลือด แม้นายจะไม่ได้ขุดเอามาทั้งหมดก็ได้ตั้งสองล้านคะแนน นายให้ฉันแค่หนึ่งหมื่นเนี่ยนะ…ไม่สิ ให้ฉันยืมหนึ่งหมื่นคะแนน?
———————–
………………..
