ระบบจอมยุทธ์สุดโกงแห่งโลกคู่ขนาน - ตอนที่ 495-2 ฉันมาหาคน (2)
ตอนที่ 495 ฉันมาหาคน (2)
………………..
ด้านข้างนั้น ฉินเย่าถิงที่หน้าซีดเผือดก็เอ่ยขึ้นเช่นกัน “หากเป็นพวกเขาจริงๆ…ฉันเชื่อว่าจากความฉลาดของฟางผิง คงไม่ถึงกับรนหาที่ตายให้ตัวเอง”
หนานอวิ๋นเยวี่ยเอ่ยตัดบทว่า “ตอนนี้พูดมากไปไม่มีประโยชน์ ทุกคนกลับไปพักรักษาตัวก่อนเถอะ รอฟื้นฟูขึ้นแล้ว พรุ่งนี้พวกเราบุกไปเมืองเฉียงเวยกันดู!”
แม้ขั้นเก้าของมนุษย์จะไม่ได้เยอะกว่าอีกฝ่าย แต่ขั้นเจ็ดขั้นแปดยังคงมีไม่น้อย
ยอดฝีมือขั้นแปด ผู้ที่แข็งแกร่งอย่างอู๋ขุยซานแทบจะเทียบได้กับขั้นเก้า
อ่อนแอหน่อยก็สามคนร่วมมือกัน เพียงพอให้สกัดขั้นเก้าพักหนึ่งเหมือนกัน
ส่วนผู้ฝึกยุทธ์ขั้นเจ็ด สี่ห้าร่วมมือกันย่อมไม่ใช่คู่ต่อสู้ของขั้นเก้า แต่หากสิบยี่สิบคน ขอแค่ร่วมมือได้อย่างเหมาะสมก็สามารถสกัดอีกฝ่ายได้เช่นกัน
ตอนนี้ที่นี่ยังเหลือขั้นแปดสิบกว่าคน ขั้นเจ็ดหกสิบกว่าคน แม้ขั้นเก้าอีกฝ่ายจะเคลื่อนไหวทั้งหมด พวกหนานอวิ๋นเยวี่ยก็มั่นใจว่าจะเอาชนะได้อยู่ดี
แต่ตอนนี้ทุกคนได้รับบาดเจ็บหนัก แม้จะเป็นเธอและจางเว่ยอวี่ หลังจากต่อสู้กับขั้นเก้าหลายคนติดต่อกัน เวลานี้นับได้ว่าไม่เหลือแรงแล้วเช่นกัน
หากไปเมืองเฉียงเวยอีก มีแต่จะเพิ่มอัตราบาดเจ็บล้มตายเท่านั้น
“กลับไปก่อนเถอะ!”
พูดจบ พวกหนานอวิ๋นเยวี่ยก็เริ่มย้อนกลับไป
พวกอู๋ขุยซานมองเมืองเฉียงเวยที่อยู่ไกลๆ นั้น ถอนหายใจเล็กน้อย ย้อนกลับไปเช่นกัน ตอนนี้พวกเขาต่างหมดแรงแล้วจริงๆ หากไปก็ตายเปล่าเท่านั้น
ไกลๆ นั้น ขั้นเก้าทั้งสองของเมืองเฉียงเวยบ้าคลั่งขึ้นมาแล้ว
แรงกดดันของขั้นเก้าระเบิดจนถึงขีดสุด
ขั้นเก้าถ้ำใต้ดินคนอื่นๆ เดิมทียังมีคนเข้าไปใกล้ น่าจะอยากถามหาความรับผิดชอบ…ตอนนี้กลับทยอยถอยออกมา
ไม่เหลืออะไรสักอย่าง!
เมืองราชา สำหรับขั้นเก้าพวกนี้ ไม่ใช่แค่ตำแหน่งและอำนาจอย่างเดียว ยังหมายถึงโอกาสก้าวหน้าด้วย!
โอกาสเข้าสู่ขั้นสุดยอด!
ไม่ว่าจะแหล่งแร่ใต้ดินหรือเมืองราชาเองล้วนเป็นเส้นทางก้าวหน้า
แหล่งแร่เป็นความต้องการของพลังงาน เมืองราชากลับเป็นเส้นทางอย่างหนึ่ง เส้นทางในการเข้าสู่ขั้นสุดยอด
ขั้นเก้าสร้างเมือง เดิมทีก็เพื่อเดินเส้นทางนี้ เดินในเส้นทางที่ผู้ฝึกยุทธ์ถ้ำขั้นสุดยอดหลายคนเคยผ่านมาก่อน!
แต่ตอนนี้เมืองราชากลับไม่เหลือแล้ว แหล่งแร่ก็ไม่เหลือแล้ว!
เส้นทางสู่ขั้นสุดยอดของหนึ่งคนหนึ่งปีศาจ เกรงว่าจะหมดหวังอย่างถึงที่สุดแล้ว จะไม่ให้พวกเขาบ้าคลั่งขึ้นมาได้ยังไง!
เจ้าเมืองขั้นเก้าและสัตว์ปีศาจพืชปีศาจขั้นเก้าทั้งหมดปกป้องเมืองมานับร้อยนับพันปี หรือเพื่อแค่อำนาจเพียงอย่างเดียว?
คนอื่นไม่เข้าใจ เผ่าพันธุ์พืชปีศาจสัตว์ปีศาจผู้พิทักษ์และเจ้าเมืองพวกนั้นต่างเข้าใจดี
รวมถึงขั้นสุดยอดในเขตหวงห้ามคนนั้นก็เข้าใจเหมือนกัน
ดังนั้นขั้นเก้าทั้งสองบ้าคลั่งขึ้นมาจึงไม่มีใครพูดเรื่องหนีออกมาก่อนหน้านี้อีกแล้ว
ยอดฝีมือถ้ำใต้ดิน เดิมทีก็เห็นแก่ตัวอยู่แล้ว
—
นอกเมืองเฉียงเวยห้าสิบกว่าลี้
ฉินเฟิ่งชิงหลบอยู่ในโพรงถ้ำแห่งหนึ่ง ตัวสั่นสะท้าน!
แม่งตัวสั่นอย่างห้ามไม่อยู่จริงๆ!
น่ากลัวเกินไปแล้ว!
ตอนแรกเกิดระเบิดสะเทือนฟ้าสะเทือนดิน หลังจากนั้นไม่นานก็มีขั้นเก้าบ้าคลั่งขึ้นมา แม้จะอยู่ห่างหลายสิบลี้ เขายังรับรู้ได้ถึงความบ้าคลั่งและโทสะนั้น เสียงคำรามดังกึกก้องไปทั่ว!
ในโพรงถ้ำ ฉินเฟิ่งชิงเช็ดเหงื่อชื้น กลืนน้ำลายกดเสียงว่า “แม่งเหอะ หมอนั่นเสียสติไปแล้วสินะ บ้าระห่ำเกินไปแล้ว! บอกจะระเบิดก็ระเบิดจริงๆ คงไม่ตายไปแล้วหรอกนะ?”
ทั้งระเบิดใหญ่ก่อนหน้านี้ ฟางผิงเจ้าหมอนั่นยังจะมีชีวิตงั้นเหรอ?
“อาจจะมีชีวิตอยู่ก็ได้…ประเด็นอยู่ที่เจ้าหมอนั่นอธิษฐานให้หลบจากขั้นเก้าพวกนั้นพ้นได้จะดีที่สุด ต่อให้เคียดแค้นขนาดไหนยังไม่สามารถระบายโทสะได้หมดด้วยซ้ำ!”
ฉินเฟิ่งชิงอดหวาดกลัวแทนไม่ได้ นี่หากฟางผิงถูกจับได้ ไม่ใช่แค่เรื่องเคียดแค้นเพียงอย่างเดียวแล้ว
พวกนั้นทรมานเขาหนึ่งร้อยปียังกลัวไม่พอด้วยซ้ำ!
ทั้ง…อานุภาพการระเบิดนี้ แม่งรุนแรงจริงๆ ตอนนี้ฉินเฟิ่งชิงล้วนไม่กล้าจินตนาการว่าตกลงฟางผิงระเบิดหินพลังงานไปเท่าไหร่
อานุภาพระเบิดก่อนหน้านี้ในเมืองเยวี่ยกุ้ย เทียบกับครั้งนี้แล้วไม่ถึงสิบเปอร์เซ็นต์เลย!
ไม่สิ ไม่ถึงหนึ่งเปอร์เซ็นต์ด้วยซ้ำ!
ถ้ำใต้ดินที่เทียบเท่ากับครึ่งเล็กๆ ของประเทศจีนยังถูกระเบิดสว่างวาบอยู่พักใหญ่ แทบไม่ต้องคิดก็รู้แล้วว่าชั่วพริบตานั้นระเบิดหินพลังงานไปขนาดไหน
กระทั่งอยู่ห่างออกไปหลายสิบลี้ ฉินเฟิ่งชิงยังรับรู้ได้ ความเข้นข้มพลังงานในอากาศนึกไม่ถึงว่าจะเพิ่มสูงแล้ว
—
ฉินเฟิ่งชิงกลัวจนตัวสั่น
หวังจินหยางกลับถอนหายใจ เอ่ยเสียงเบาว่า “อาจารย์ เกรงว่าถ้าคุณยังอยู่ในเมืองเฉียงเวยจริงๆ ครั้งนี้…คงตายอย่างคุ้มค่าแล้ว”
ฟางผิงระเบิดเมืองเฉียงเวย ถ้าอาจารย์เขายังอยู่ในเมือง
งั้นครั้งนี้ต้องตายอย่างไม่ต้องสงสัย
แต่หวังจินหยางไม่อาจพูดอะไร ไม่อาจโทษใครได้
ใช้การคงอยู่ของหนึ่งเมืองถ้ำใต้ดินแห่งหนึ่งเพื่อฝังร่วมกับศพอาจารย์ของเขา เป็นเรื่องที่คุ้มค่า คุ้มค่าเกินไปแล้ว!
เรื่องนี้อย่าพูดถึงจางชิงหนานที่อยู่ขั้นห้าเลย แม้จะให้ยอดฝีมือขั้นแปดใช้วิธีฆ่าตัวเองเพื่อจู่โจม อีกฝ่ายคงไม่คิดเกี่ยงงอนอะไรเช่นกัน
ขั้นเก้าบางทีอาจไม่คุ้มค่า แต่ใช้ชีวิตของขั้นแปดจัดการคนทั้งเมือง เป็นเรื่องที่คุ้มค่าอย่างมาก
หวังจินหยางถอนหายใจ ครั้งนี้เขาก็หมดสิ้นความคิดจะตามหาคนต่อแล้ว
ป่าเล็กๆ ที่อยู่ห่างจากทะเลสาบเสี้ยวจันทร์ช่วงหนึ่ง หลี่หานซงนอนแผ่กับพื้น ทั่วร่างเต็มไปด้วยเลือด เบะปากฉีกยิ้มว่า “ถึงใจ! ถึงใจดีจริงๆ! ชั่วชีวิตนี้นึกไม่ถึงว่าจะได้เห็นฉากใหญ่แบบนี้!”
คืนนี้จะน่าตื่นเต้นเกินไปแล้ว!
ทำลายเมืองเล็กๆ เห็นแหล่งแร่ขนาดใหญ่ ล่อขั้นเจ็ด มองฟางผิงระเบิดเมืองราชาด้วยรอยยิ้ม
กระทั่งเรื่องที่ร่วมมือกันฆ่าผู้ฝึกยุทธ์หลอมสารจิงกับเลือดก่อนหน้านี้ก็ไม่คุ้มค่าให้พูดถึงอีกแล้ว
ฆ่าขั้นหกคนเดียวนับเป็นเรื่องอะไร?
ทำลายเมืองเล็กๆ หนึ่งแห่งนับเป็นเรื่องอะไร?
ทำลายเมืองราชานี่สิ!
ร้อยปีนี้ มีแค่ถ้ำใต้ดินปักกิ่งในเวลานั้น ปรมาจารย์นับร้อยร่วมสงคราม ถึงกระทั่งขั้นสุดยอดออกหน้าแทรกแซงเช่นกัน ท้ายที่สุดก็ทำลายเมืองราชาไปสองแห่ง
ตอนนี้ฟางผิงที่เป็นผู้ฝึกยุทธ์ขั้นหกคนเดียวกลับทำได้ นี่ถึงเรียกว่าปาฏิหาริย์อย่างแท้จริง
—
ไม่ใช่แค่คนพวกนี้ที่ตกตะลึงและซาบซึ้งใจ
ถ้ำใต้ดินเป่ยหู
เขาต้านสมุทร
ผู้บัญชาการหลี่ยังตกตะลึงเช่นกัน
ถ้ำใต้ดินเทียนหนาน ใครแม่งใจกล้าบ้าบิ่นขนาดนี้ ระเบิดเมืองราชาหนึ่งแห่งแล้ว?
ขั้นสุดยอดที่อยู่ฝั่งตรงข้ามของเขาต้านสมุทรแทบจะโมโหสุดขีดแล้ว
ขั้นเก้าตายไปหลายตน อันที่จริงไม่นับว่าอะไร ประเด็นสำคัญอยู่ที่แหล่งแร่ขนาดใหญ่นี้
ถ้ำใต้ดินหนึ่งมีแหล่งแร่ขนาดใหญ่หลายแห่งถึงมีเมืองและพื้นที่หวงห้ามมากมายขนาดนี้ได้
เมืองและพื้นที่หวงห้ามไม่ได้คงอยู่อย่างอิสระ
ไม่มีแหล่งแร่ขนาดใหญ่ก็ไม่มีการคงอยู่ของเมืองและเขตหวงห้ามแล้ว
หรืออพยพก็ยังได้!
แต่แหล่งแร่ขนาดใหญ่ถูกทำลาย นั่นหมายความว่าเมืองเฉียงเวยกลายเป็นอดีตอย่างแท้จริงแล้ว
ขั้นสุดยอดของถ้ำใต้ดินที่อยู่ตรงข้ามโมโหจนแทบอยากบุกเข้าไป แม้จะสำหรับขั้นสุดยอด แหล่งแร่ขนาดใหญ่แบบนี้ก็ไม่อาจเกิดขึ้นใหม่ได้อีกแล้ว
ถึงผู้บัญชาการหลี่จะสงสัย กลับระแวดระวังอย่างยิ่ง
แม้บอกว่าก่อนหน้านี้ทั้งสองฝ่ายบรรลุข้อตกลงร่วมกัน ครั้งนี้จะไม่แทรกแซงการต่อสู้
แต่ตอนนี้แหล่งแร่ขนาดใหญ่ถูกระเบิด นั่นก็พูดยากแล้ว เขาต้องระวังสักหน่อย
“ประเด็นอยู่ที่…ใครเป็นคนระเบิดเมืองเฉียงเวย?”
ในหัวของผู้บัญชาการหลี่ผุดเงาคนๆ หนึ่งขึ้นมา ตอนนี้ไม่ได้นึกไปถึงพวกฟางผิง แม้อาจเป็นพวกเดิมๆ แต่ความสามารถยังไม่ถึงขั้นนั้น ตอนนี้เขายังตระหนักไม่ถึง
—
คนนอกกำลังคาดเดา ตกตะลึง
ขั้นสุดยอดบันดาลโทสะ ขั้นเก้าบ้าคลั่ง
แต่ส่วนลึกใต้ดิน…อย่างน้อยก็ลึกลงไปเกือบเจ็ดแปดร้อยเมตร
ฟางผิงรู้สึกว่าตัวเองใกล้ตายแล้ว!
“ใครมา…ขุดฉัน…ออกไปที!”
“ฉัน…จะถูกตัวเองระเบิดตายอยู่แล้ว!”
ตอนนี้ฟางผิงรู้สึกว่าตัวเองแทบจะแยกชิ้นส่วนแล้ว
แม้ระเบิดจะไม่ได้เกิดขึ้นทันที แต่ตอนที่เขตใจกลางระเบิด เขาก็ได้รับแรงโจมตีจากควันหลง เนื้อหนังถูกทำลายอีกครั้ง คนก็ถูกอัดจมลึกลงไปใต้ดิน ถูกดินโคลนและก้อนหินนับไม่ถ้วนทับถม
“เจ็บชะมัด!”
“เนื้อหนังหายเกลี้ยงอีกแล้ว!”
เสียหายหนักเกินไปแล้ว!
หินพลังงานนับหมื่นล้านหายเกลี้ยง ก่อนหน้านี้ใช้เงินกว่าหมื่นล้านหลอมกึ่งร่างทอง ไม่มีอีกแล้ว
เขาจะสามารถฟื้นฟูตัวเองได้หรือเปล่า ตอนนี้ยังพูดยากเลย
หากไม่ได้…นั่นก็ต้องจ่ายเงินนับหมื่นล้านหาขั้นแปดมาช่วยชีวิตอีก
หลายหมื่นล้านจะหมดเกลี้ยงไปแบบนี้!
ประเด็นสำคัญอยู่ที่เขาระเบิดแหล่งแร่ขนาดใหญ่ หมื่นล้านนั้นมีอยู่แล้ว!
ชั่วชีวิตนี้เขายังไม่เคยสิ้นเปลืองและฟุ่มเฟือยขนาดนี้มาก่อน
“ตอนนี้ฉันฆ่าคนราวกับมด ฆ่าจนเลือดหลั่งไหลเป็นสายน้ำแล้วจริงๆ!”
ระเบิดใหญ่ครั้งนี้ระเบิดคนไปเท่าไหร่ ฟางผิงไม่แน่ใจ แต่เมืองเฉียงเวยคนเยอะขนาดนั้น เกรงว่าคงมีชีวิตรอดไม่กี่คน
“เฮ้อ ยังคงต้องหนีก่อน เกรงว่าขั้นเก้าจะกลับมาแล้ว…”
ฟางผิงรับรู้ถึงแรงกดดันนั้นแล้ว!
แม้จะเจ็บปวดจนอยากตาย แต่ก็ไม่อาจสนใจได้มากมายขนาดนั้น มุดโพรงหนีในใต้ดินอย่างระมัดระวัง ออกห่างจากเมืองเฉียงเวยไกลเท่าไหร่ก็ยิ่งดีเท่านั้น
เขาไม่มีความลังเลสักนิด ตอนนี้หากเขาถูกเจอตัว…บางทีอาจจะปลอมเป็นผู้รอดชีวิตของเมืองเฉียงเวยได้?
ฟางผิงครุ่นคิดอยู่ในใจ
เขาปลอมแปลงกลิ่นอายได้ ทั้งก่อนหน้านี้ระเบิดแหล่งแร่ ผู้คุ้มกันใต้ดินน่าจะตายหมดแล้วอาจไม่มีคนรู้ว่าเป็นฝีมือเขาเสมอไป
หรือขั้นเก้าของเมืองเฉียงเวยรู้จักคนในเมืองทุกคน?
“แกล้งเป็นผู้รอดชีวิตดีหรือเปล่า เห็นว่าฉันอยู่ขั้นหก บางทีขั้นเก้าทั้งสองอาจจะให้การดูแลฉันเป็นพิเศษก็ได้?”
ครุ่นคิดแล้ว ฟางผิงรู้สึกว่ายังจำเป็นต้องหนี
ภายใต้โทสะของขั้นเก้าใครจะรู้ว่าคิดอะไรอยู่
ขุดไปขุดมา…จู่ๆ ฟางผิงก็กลืนไม่เข้าคายไม่ออกอยู่บ้าง “อาจารย์ของเหล่าหวัง…คงไม่อยู่ในเมืองเฉียงเวยหรอกนะ?”
ครั้งนี้มาหาคนนี่นา!
หาไปหามา ไประเบิดเมืองราชาได้ยังไงล่ะเนี่ย?
“ฉินเฟิ่งชิงนำฉันไปผิดทาง!”
“หลี่หานซงทำให้ฉันเข้าใจคลาดเคลื่อน!”
“เหล่าหวังก็ไม่เตือนฉันสักหน่อย เฮ้อ จริงๆ เลย!”
“…”
ฟางผิงผลักความรับผิดชอบออกไปทั้งหมด ผลงานกอบกู้มนุษยชาติ เขาจะรับไว้ละกัน ส่วนเรื่องพลาดตามหาคน…จะโทษเขาไม่ได้จริงๆ
แต่นึกถึงที่คนพวกนั้นพูดก่อนหน้านี้ มนุษย์ที่ถูกจับได้ ถูกพาไปตั้งนานแล้ว
ฟางผิงคิดว่าการหาคนบางทีอาจทำต่อได้
“อืม หาคนต่อ ไม่ระเบิดเมืองราชาแล้ว ระเบิดอีกฉันน่าจะทำตัวเองตายจริงๆ แล้ว”
ก่อนหน้านี้ยังคิดจะระเบิดเมืองราชาสักสี่แห่ง ตอนนี้ฟางผิงรู้สึกว่าตัวเองคิดเกินตัว ผ่านไปสี่ครั้ง เขาอาจจะทำตัวเองตายจริงๆ แล้ว
ระหว่างที่ทะลวงใต้ดิน ฟางผิงก็คิดฟุ้งซ่านไปด้วย
ท้ายที่สุดเห็นเนื้อหนังเละไม่เป็นชิ้นดีของตัวเอง ฟางผิงก็ถอนหายใจ
หวนนึกถึงไม่กี่ชั่วโมงก่อนหน้านี้…ปณิธานที่ยิ่งใหญ่ของตัวเอง บอกแล้วว่าครั้งนี้จะไม่หนี ทุกวันเอาแต่หนีแทบไม่รู้ว่าเป็นความรู้สึกยังไง
ตอนนี้ช่างมันแล้วกัน ไม่เอ่ยถึงก็จบแล้ว
——————-
………………..
