ระบบจอมยุทธ์สุดโกงแห่งโลกคู่ขนาน - ตอนที่ 496-2 ให้พวกเราหาคนต่อเถอะ (2)
ตอนที่ 496 ให้พวกเราหาคนต่อเถอะ (2)
………………..
เวลานั้นน้ำแร่ชีวิตเพียงพอให้เขาทะลวงด่านได้อย่างรวดเร็วแล้ว
ทำเรื่องพวกนี้เสร็จสิ้น ราชาเฉียงเวยเหลือบมองเมืองเฉียงเวยอีกครั้ง ก่อนจะมองไปยังพื้นที่เขตแดนที่อยู่ห่างออกไปนับพันลี้
เดิมทีหากไม่ถึงทางตัน คนอย่างพวกเขาคงไม่คิดไปพื้นที่เขตแดนหรอก
แต่ครั้งนี้ไม่ไปไม่ได้แล้ว
แม้จะมีอันตรายล้นหลาม แต่ขอแค่ก้าวสู่ขั้นเหนือราชาได้ เขาก็ไม่จำเป็นต้องฟังคำสั่งจากเขตหวงห้าม ต่อสู้ชี้เป็นชี้ตายกับยอดฝีมือดินแดนแห่งการเกิดใหม่อีก
ขั้นราชาตกตายกันไปหลายคน ราชาเฉียงเวยก็หวาดหวั่นเช่นกัน
เขาไม่อยากให้เป็นแบบนี้ต่อไป!
เขตหวงห้ามอยากเข้าสู่ดินแดนแห่งการเกิดใหม่ งั้นก็ให้พวกเขาลงมือเอง คนอย่างพวกตัวเอง ถึงจะเข้าสู่ดินแดนแห่งการเกิดใหม่ได้จริงๆ หาเมล็ดพันธุ์แห่งการเกิดใหม่พบ แล้วจะยังไงต่อ?
ไม่ใช่เพราะทำตามคำสั่งเขตหวงห้ามหรือไง!
มีเพียงต้องก้าวสู่ขั้นเหนือราชาถึงจะสามารถควบคุมชะตาของตัวเองได้
หันไปมองดอกเฉียงเวยแวบหนึ่ง ราชาเฉียงเวยไม่พูดอะไรอีก กระโดดสู่พื้น ยอดฝีมือคนอื่นๆ ทยอยร่วงลงตาม
ราชาเฉียงเวยปิดปากเงียบ แม้จะไม่ได้ลอยในอากาศก็เคลื่อนที่รวดเร็วอย่างมาก มุ่งหน้าไปทางทิศตะวันตก
เขาเพิ่งออกไป ดอกเฉียงเวยที่รั้งอยู่ที่เดิมก็ระเบิดพลังจิตใจออกไปอย่างแข็งแกร่ง กิ่งก้านสั่นไหวฟัดเหวี่ยงในอากาศ เกิดระเบิดในความว่างเปล่า แผ่นดินแตกกระจาย
—
ไกลๆ นั้นยอดฝีมือขั้นเก้าคนอื่นถูกดึงดูดความสนใจทันที
มีคนอดด่าไม่ได้ บ้าคลั่งขึ้นมาอีกแล้ว!
เมืองเฉียงเวยถูกทำลาย ขั้นราชาทั้งสองของเมืองเฉียงเวยได้บ้าคลั่งอย่างถึงที่สุดแล้ว
เวลานั้นมาถึงจริงๆ ไม่ต้องให้พวกเขาลงสนามรบจะดีเสียกว่า
นอกจากสองคนนี้ เขตแดนสิบเอ็ดทางใต้ยังเหลือขั้นเก้าอีกสิบห้าคน
ทั้งเมืองเยาอวี่ นอกจากราชาฟู่อวี่ที่ไม่มา ราชาเยาอวี่ก็ไม่มาเช่นกัน ก่อนหน้านี้ราชาฟู่อวี่หนีไป ตอนนี้หดหัวเข้าไปในแหล่งแร่ชีวิตแล้ว ให้ตายยังไงคงไม่ออกมา คำสั่งของเหนือราชาไร้ประโยชน์เหมือนกัน
คำนวณแล้วก็เหลือแค่สิบสามคน
เผ่าเยามิ่ง สี่เมืองอื่นๆ ครั้งนี้มีเจ้าเมืองตายไปสองคน สัตว์ปีศาจผู้พิทักษ์อีกสองตัว
หนึ่งเมืองเหลือแค่ขั้นเก้าหนึ่งคน ตอนนี้เกรงว่าคงไม่มีใจต่อสู้อีกแล้ว สาเหตุที่มารวมตัวก็เพราะว่าไม่มีทางเลือกอื่น
เป็นแบบนี้ ขั้นเก้าที่สามารถลงสนามรบได้ก็น้อยลงแล้ว
มองไปยังทางเดินสู่ดินแดนการเกิดใหม่ที่ทรงพลังไกลๆ นั้น เนิ่นนานก่อนจะมีคนเอ่ยว่า “ทุกคน ต่อจากนี้ควรจะทำยังไงดี?”
มีคนเอ่ยอย่างเนิบช้าว่า “รอ!”
“รอ?”
“รอคนจากเขตหวงห้ามพวกนั้นกลับมา ไม่งั้น…ข้าไม่คิดจะไปตายเปล่า ฝึกวิชามาจนถึงขั้นพวกเรานี้เป็นเรื่องง่ายที่ไหน!”
“พวกเรารอได้ แต่คนของดินแดนแห่งการเกิดใหม่รอได้งั้นหรือ?”
“…”
ทุกคนตกสู่ความเงียบ ผ่านไปสักพักก็มีคนเอ่ยว่า “พวกเราห้ามแยกกัน ป้องกันไม่ให้ถูกโจมตีทีละคน ขอแค่พวกเรารวมกลุ่ม คนของดินแดนแห่งการเกิดใหม่ก็ไม่กล้าเสี่ยงสู้ตายกับพวกเราแล้ว”
“ใช่ รอเขตหวงห้ามเคลื่อนไหว เขตแดนอื่นๆ ขอแค่มีคำสั่งของเขตหวงห้ามให้เป็นฝ่ายบุกโจมตี สร้างแรงกดดันให้ดินแดนแห่งการเกิดใหม่ เขตแดนสิบเอ็ดทางใต้คงไม่จำเป็นต้องมีขั้นราชามารวมตัวเยอะขนาดนี้แล้ว”
“งั้นก็รอ”
“พวกราชาเฉียงเวยล่ะ?”
“ไม่ต้องสนใจพวกเขา หากไม่ใช่ว่าพวกเขาออกไปคงไม่ทำให้สถานการณ์กลายเป็นแบบนี้หรอก”
ตอนนี้ฟางผิงยังไม่รู้ว่าสถานการณ์เกิดการเปลี่ยนแปลงแล้ว
เขาไม่รู้เช่นกันว่าระหว่างที่เมืองเฉียงเวยระเบิด มนุษยชาติสังหารยอดฝีมือขั้นเก้าไปอีกสองคน
ขุดดินอยู่ครึ่งวัน ฟางผิงรู้สึกว่าออกมาไกลจากเมืองเฉียงเวยแล้ว เวลานี้ค่อยโผล่หัวออกไป
รอตรวจสอบพักหนึ่งแล้ว ฟางผิงก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก…ก่อนจะก่นด่าออกมา
“พรุนไปทั้งร่างยังจะโล่งอกอะไรกัน!”
แทบจะกลายเป็นรูตะแกรงแล้ว เขายังไม่รู้ว่ามีโล่งอกมีประโยชน์อะไร
“พวกเหล่าหวังอยู่ที่ไหนกัน?”
ก่อนหน้านี้ฟางผิงนัดกับพวกเขาแล้ว ไปรวมตัวกันที่หนองน้ำทางทะเลสาบเสี้ยวจันทร์
แต่ตอนนี้…ยังไปได้หรือไง?
ปีศาจเขายักษ์ได้กลับไปหรือเปล่า?
ขั้นเก้าของเมืองเฉียงเวยไล่ตามไปที่นั่นหรือเปล่า?
ฟางผิงไม่รู้ว่าปีศาจเขายักษ์หนีไปไกลแล้ว เดิมทีก็ไม่คิดจะกลับทะเลสาบเสี้ยวจันทร์ แหล่งแร่ที่นั่นถูกทำลายแล้ว อีกฝ่ายหนีไปโดยไม่จำเป็นต้องกลับไปเก็บข้าวของด้วยซ้ำ
ส่วนราชาเฉียงเวยก็พาคนไปพื้นที่เขตแดนเช่นกัน ไม่ได้ไปไล่ฆ่าปีศาจเขายักษ์ตัวนั้น
ในความเป็นจริงไม่จำเป็นต้องไปไล่ฆ่า ราชาเฉียงเวยรู้ว่าปีศาจเขายักษ์ต้องหนีไปแล้ว
มีเวลาเอาไปไล่ฆ่าปีศาจเขายักษ์ยังไม่สู้ไปช่วงชิงโอกาสที่พื้นที่เขตแดนดีกว่า
ก้มหน้ามองร่างกายของตัวเองที่ลมผ่านทะลวงออกไป ฟางผิงจนใจอยู่บ้าง ปีนขึ้นมาจากใต้ดินแล้วก็สอดส่องไปรอบๆ พึมพำว่า “นี่มันที่ไหน? ตอนนี้ต้องกลับเมืองเทียนหนาน? หรือว่าหาคนต่อ?”
“ช่างเถอะ ไปรวมกับพวกเหล่าหวังแล้วค่อยว่ากัน”
ฟางผิงไม่รู้ว่าเจ้าพวกนั้นไปที่หนองน้ำทางทะเลสาบเสี้ยวจันทร์หรือเปล่า แต่ถึงพวกเขาจะไม่ไป ตัวเองก็ต้องไปหาเจ้าหัวเหล็ก
ก่อนหน้านี้หลี่หานซงล่อปีศาจเขายักษ์ออกไปพักหนึ่ง ยังไม่รู้ว่าเป็นหรือตาย
วิ่งวุ่นอยู่เกือบครึ่งชั่วโมง ฟางผิงก็เจอกับกลุ่มคนที่ลี้ภัยกลุ่มหนึ่ง
คนพวกนี้ลี้ภัยมาจากเมืองเฉียงเวย!
คนที่รอดชีวิตจากเมืองเฉียงเวยมีไม่เยอะ เวลานี้พืชปีศาจผู้พิทักษ์บ้าคลั่งขึ้นมาอีกแล้ว คนพวกนี้ไม่กล้าอยู่เมืองเฉียงเวยต่อเช่นกัน เริ่มหนีตายไปทั่วทิศทาง
—
ครึ่งชั่วโมงหลังจากนั้น ฟางผิงก็บอกลากลุ่มที่ลี้ภัยพวกนี้
ตอนที่จะไป หัวหน้ากลุ่มของอีกฝ่ายยังซาบซึ้งใจในตัวฟางผิง
นายท่านผู้นี้ใจกว้างเกินไปแล้ว!
ในเวลานี้นึกไม่ถึงว่ายังจะคุ้มกันการเดินทางให้พวกเขา ช่วยพวกเขาฆ่าสัตว์ปีศาจขั้นห้าไปตัวหนึ่ง หากไม่ใช่เพราะเมืองราชาถูกทำลายแล้ว ผู้ฝึกยุทธ์รุ่นเยาว์บางคนในกลุ่มนี้คงคิดจะฝากตัวกับนายท่านผู้นี้ เข้าสู่กองทหารคุ้มกันไปแล้ว
ผู้ฝึกยุทธ์รุ่นเยาว์พวกนี้ล้วนเผยสีหน้าเสียดายและเลื่อมใส
ผู้เฒ่าผู้แก่บางคนก็ซาบซึ้งใจ หากไม่ใช่ว่าฟางผิงห้ามไว้ อีกฝ่ายคงจะโขกหัวขอบคุณแล้ว
ฟางผิงบอกลาทุกคนอย่างอาลัยอาวรณ์เช่นกัน เดินไปพลางเอ่ยว่า “ทุกคน รอข้าหาคนในครอบครัวที่เหลือรอดเจอแล้ว จะไปเยี่ยมพวกเจ้าที่เมืองหยวนเหว่ย!”
“นายท่านกล่าวเกินไปแล้ว ต้องเป็นพวกเราไปเยี่ยมท่านต่างหาก!”
พวกผู้เฒ่าร้อนใจขึ้นมา รีบขอบคุณอีกครั้ง
ฟางผิงหัวเราะว่า “ไม่เป็นไร ในเมื่อลูกชายของผู้เฒ่าเป็นทหารเมืองเฉียงเวย งั้นทุกคนก็เป็นครอบครัวเดียวกัน ตอนนี้เมืองราชาถูกทำลาย พวกเราร่อนเร่พเนจรอยู่ข้างนอกก็ควรคบค้ากันให้มากหน่อย”
“งั้นพวกเราจะรอคอยนายท่านด้วยความเคารพ!”
ผู้รอดชีวิตพวกนี้ค้อมกายขอบคุณอีกครั้ง นายท่านคนนี้ฝีมือแข็งแกร่ง ตอนนี้เมืองเฉียงเวยถูกทำลาย ไปเมืองอื่นก็มีที่พึ่งพิงอยู่ดี
แม้จะบอกว่าในกลุ่มของพวกเขามีญาติอยู่ในเมืองอื่น ครั้งนี้ไม่ได้ตาย แต่ก็อยู่แค่ขั้นห้าตอนต้น เทียบไม่ได้กับยอดฝีมือที่ฆ่าสัตว์ปีศาจขั้นห้าอย่างง่ายดายผู้นี้
ฟางผิงไม่พูดมากอีก ไม่นานก็จากไป
——————
………………..
