ระบบจอมยุทธ์สุดโกงแห่งโลกคู่ขนาน - ตอนที่ 58 ขีดจำกัดคนทั่วไป

ตอนที่ 58 ขีดจำกัดคนทั่วไป

เขตตรวจปราณ

เป็นครั้งแรกที่ฟางผิงเห็นว่าเครื่องตรวจปราณเป็นยังไง

คล้ายกับห้องสี่เหลี่ยมเล็กๆ…แต่ถ้าจะพูดตามความจริง ก็คงจะเหมือนโลงแก้วที่วางแนวตั้งละมั้ง!

จากจำนวนเลข 01 ถึง 60 น่าจะหมายความว่าจุดตรวจร่างกายที่หนึ่งมีเครื่องตรวจปราณทั้งหมดหกสิบตัว

อู๋จื้อหาวที่เพิ่งตามเข้ามา เอ่ยอย่างน่าอิจฉาอยู่บ้าง “เครื่องหนึ่งราคาเป็นล้าน!”

ของสิ่งนี้ คนทั่วไปซื้อไม่ได้จริงๆ

เครื่องตรวจปราณขนาดเล็กที่บ้านของอู๋จื้อหาวยังเป็นของมือสองด้วยซ้ำ

ขณะที่อู๋จื้อหาวพูด ชายวัยกลางคนที่สวมเสื้อคลุมสีขาวคนหนึ่งก็เดินออกมาจากเขตตรวจปราณ

“นักเรียนทุกคน!”

“พลังปราณถือเป็นเรื่องสำคัญของการสอบศิลปะการต่อสู้!”

“นักเรียนหลายคนยอมจ่ายค่าตอบแทนมากมายเพื่อด่านตรวจปราณโดยเฉพาะ!”

“แต่ฉันขอเตือนอะไรสักอย่าง ชีวิตมีเพียงหนึ่งเดียว ต้องรักษาไว้! ผู้ฝึกยุทธ์ต้องแข่งขัน ไม่ได้หมายความว่าแข่งขันอย่างไม่ลืมหูลืมตา นักเรียนหลายคนเตรียมยาบำรุงเพื่อให้ปราณพลุกพล่านในตอนตรวจปราณ กฎข้อนี้ได้รับการอนุญาต แต่ว่าพวกเธอต้องใคร่ครวญให้ดี นักเรียนบางคนยอมใช้ยาบำรุงที่เกินขีดกำจัดของตัวเอง เพื่อให้ปราณพลุกพล่านในระยะเวลาสั้นๆ ทุกปีล้วนเกิดการบาดเจ็บเสียชีวิต เพราะนักเรียนไม่รู้จักขีดจำกัดของตัวเอง ผู้ฝึกยุทธ์ ไม่ใช่แค่คนแข็งแกร่งห้าวหาญ ทั้งไม่ใช่คนถ่อย! วิชาการความรู้ทำให้เกิดความร่มเย็นสงบสุข ศิลปะการต่อสู้ทำให้ประเทศชาติมั่นคง! ความรู้ควบคู่กับศิลปะการต่อสู้ ถึงจะเรียกว่าผู้ฝึกยุทธ์! มีแค่พลังต่อสู้ ไม่ใช้สมอง นั่นคือนักเลง คนถ่อย ไม่ใช่ผู้ฝึกยุทธ์ ดังนั้นตามธรรมเนียมแล้ว ฉันจะเตือนทุกคนครั้งสุดท้ายที่นี่ หากตรวจปราณแล้ว เกิดความผิดพลาดอะไร ต้องยอมรับผลที่ตามมาเอง!”

ชายสวมเสื้อคลุมสีขาวเอ่ยอย่างเยือกเย็น ท่าทีที่ไม่สนใจอะไรนั้น คล้ายบอกว่านักเรียนที่ใช้ยามั่วซั่วเกินขีดจำกัด ถึงตายก็ตายเสียเปล่า!

ประเทศต้องการผู้ฝึกยุทธ์ที่มีสมอง โดยเฉพาะสถานที่อย่างมหาวิทยาศิลปะการต่อสู้ ต้องรู้จักความพอดี เข้าใจสถานการณ์ของตัวเอง…

คนแบบนี้ต่างหากถึงจะเป็นที่ต้องการของรัฐบาล

ส่วนสังคมผู้ฝึกยุทธ์ มีคนประเภทนี้ปะปนอยู่อย่างน่าเศร้าใจ บางส่วนเป็นเพราะคนพวกนี้มีเพียงกำลัง แต่ขาดแคลนสติปัญญา

ฟางผิงได้ยินกลับไม่พูดอะไร อู๋จื้อหาวที่อยู่ด้านข้างกลับมองเขาอย่างแปลกๆ

“คนถ่อย ไม่ใช้สมอง…”

อู๋จื้อหาวพึมพำ คำพูดนี้ส่งให้ฟางผิงชัดๆ

ได้ยินเสียงพึมพำของเขา ตอนแรกฟางผิงยังไม่ทันคิดอะไร ก่อนจะตั้งสติได้ เผยใบหน้าดำคล้ำ “ไสหัวไปไกลๆ เลย!”

“ฮ่าๆ…”

อู๋จื้อหาวอารมณ์ดีขึ้นมา นับว่าได้เอาคืน

ตอนแรกปราณของฟางผิงพุ่งสูง ไม่ใช่ว่าใช้ยาบำรุงเกินกว่าที่ร่างกายจะรับไหวหรอกเหรอ?

แต่ฟางผิงนั้นโชคดีจึงไม่เป็นอะไร

“ตอนนี้ การตรวจปราณเริ่มขึ้นอย่างเป็นทางการ! นักเรียนทุกคนเข้าเครื่องตรวจปราณตามหมายเลข โรงเรียน ชื่อ และเลขประจำตัวสอบตามที่แสดงบนจอ หมายเลขลำดับนั้นคือหมายเลขของเครื่องตรวจปราณ!”

ชายชุดขาวตะโกนเสียงดังทำให้นักเรียนพากันเงียบลง ก่อนจะทยอยเงยหน้ามองจอแสดงภาพ

“หมายเลข 01 โรงเรียมมัธยมอันผิงฉือเหยี่ยน หลี่เจ๋อปิน 2008340501176”

“หมายเลข 02 โรงเรียนมัธยมรุ่ยหยางอันดับหนึ่ง เฉิงเสวี่ยเจี้ยน 2008340510336”

“…”

“หมายเลข 36 โรงเรียนมัธยมหยางเฉิงอันดับหนึ่ง จางหนาน…”

“…”

นักเรียกหกสิบคนกลุ่มแรก มองหน้าจอใหญ่แล้ว ก็ทยอยเดินออกมาจากกลุ่มคน

มีแต่จางหนานคนเดียวที่อยู่ในการตรวจกลุ่มแรก

จางหนานดูเคร่งเครียด ทั้งตื่นเต้นอยู่บ้าง แววตาลึกๆ เผยความสิ้นหวัง

เธอรู้ว่าโอกาสที่ตัวเองจะสอบเข้ามหาวิทยาลัยศิลปะการต่อสู้ได้นั้นมีน้อย น้อยจนแทบไม่ต้องไปนึกถึงด้วยซ้ำ

ตอนนี้ปราณเธอยังไม่ถึงหนึ่งร้อยสิบแคล เกรงว่าคงจะไม่ผ่านด่านตรวจร่างกาย

ชั่วพริบตาที่จางหนานสาวเท้าเข้าไป จู่ๆ มีคนตะโกนว่า “จางหนาน สอบไม่ติดจะเป็นไรไป พวกเราสอบสายสังคมด้วยกันได้!”

พวกฟางผิงหันมองตามเสียง ก่อนจะเห็นใบหน้าแดงก่ำของจางเฮ่า ตะโกนเสร็จก็รีบซ่อนกายปะปนกับผู้คน

จางหนานที่เพิ่งตื่นเต้นเมื่อครู่ ตอนนี้ใบหน้ากลับขึ้นสี ไม่กล้าหันหน้ามา รีบเดินเข้าไปในเครื่องตรวจปราณ

ชายชุดขาวที่ไม่รู้ว่าเมื่อกี้ไปอยู่ที่ไหน เดินออกมา เอ่ยว่า “รักษาความสงบด้วย!”

ขณะที่พูดยังชำเลืองตามองจางเฮ่า แต่ไม่ได้พูดอะไรอีก

เจ้าหมอนี่ ไม่ว่าค่าปราณจะเป็นยังไง แต่กลับทำเรื่องได้ถูกจังหวะจริงๆ อนาคตนับว่ายังอีกไกล!

—

ห้องควบคุมกลาง เขตตรวจปราณ

ตอนที่นักเรียนกลุ่มแรกเดินเข้ามา วิดีโอที่คนพวกนี้อยู่ในเครื่องตรวจปราณพลันปรากฏขึ้นมาทันที

นอกจากวิดีโอพวกนี้ ห้องควบคุมกลางยังเชื่อมต่อข้อมูลกับเครื่องตรวจปราณทั้งหกสิบตัว เพื่อให้ได้รู้ผลลัพธ์เป็นที่แรก

ในเวลาเดียวกัน ข้อมูลพวกนี้ยังส่งตรงไปยังแต่ละฝ่ายที่เกี่ยวข้องกับกองการศึกษา

จินเค่อหมิงจับจ้องตัวเลขต่างๆ บนคอมพิวเตอร์อย่างไม่ละสายตา

รอจนนักเรียนกลุ่มแรกเข้ามา ผลลัพธ์ที่ปรากฏกลับทำให้ใบหน้าจินเค่อหมิงบิดเบี้ยวจนน่าตกใจ!

เขาให้ยาบำรุงกับฟางผิง หวังว่าฟางผิงจะแตะเกณฑ์มาตรฐานของคนที่พร้อมเป็นผู้ฝึกยุทธ์ได้

ถึงอย่างนั้นก็ไม่ควรวางไข่ไก่ในตะกร้าใบเดียว[1] หลักการนี้เขาเข้าใจดี จินเค่อหมิงจึงฝากความหวังไว้ที่นักเรียนพวกนี้เหมือนกัน

หากนักเรียนหนึ่งร้อยคนมีปราณสูงเกินหนึ่งร้อยยี่สิบแคล เขาคงไม่จำเป็นต้องคาดหวังกับฟางผิงเพียงคนเดียว

แต่ตอนนี้ผ่านไปหกสิบคน กลับไม่มีคนที่ปราณถึงหนึ่งร้อยยี่สิบแคลเลยสักคน!

อย่าพูดถึงหนึ่งร้อยยี่สิบแคลเลย แต่หนึ่งร้อยสิบห้าแคลก็ยังไม่โผล่มา!

จินเค่อหมิงสูดลมหายใจเข้าลึก เอ่ยว่า “จุดตรวจร่างกายที่หนึ่งมีนักเรียนทั้งหมดเท่าไหร่?”

“มีคนเข้าตรวจร่างกายทั้งหมดสามพันแปดร้อยเก้าสิบห้าคน แต่เมื่อครู่ตรวจเรื่องบาดแผล สายตา กระดูก ไม่ผ่านยี่สิบห้าคน ตอนนี้เลยเหลือสามพันแปดร้อยเจ็ดสิบคน…”

“หมายความว่าจะตรวจรวมกันทั้งหมดหกสิบห้าครั้ง?”

จินเค่อหมิงพึมพำ จุดตรวจร่างกายแรกรวบรวมนักเรียนจากโรงเรียนชื่อดังของรุ่ยหยางไว้ส่วนใหญ่ ที่นี่ต้องมีสักห้าสิบคนที่ค่าปราณหนึ่งร้อยยี่สิบแคลขึ้นไปถึงจะใช้ได้

กล่าวอีกนัยหนึ่งคือ การตรวจทุกสี่ครั้ง อย่างน้อยต้องมีสามครั้งที่มีนักเรียนค่าปราณสูงกว่าหนึ่งร้อยยี่สิบแคล

จินเค่อหมิงเก็บความกังวลไว้ในใจ ไม่พูดอะไรอีก จ้องคอมพิวเตอร์ต่อไป

กลุ่มแรกล้มเหลวทั้งหมด ไม่มีใครที่ปราณมากกว่าหนึ่งร้อยยี่สิบแคล

กลุ่มที่สองหกสิบคน ล้มเหลวอีกครั้ง

กลุ่มที่สามยังคงเป็นเหมือนเดิม แต่กลุ่มนี้มีนักเรียนคนหนึ่งที่ค่าปราณหนึ่งร้อยสิบเก้าแคล ขาดไปอีกนิดเดียว

กลุ่มที่สี่…

—

รอจนการตรวจกลุ่มที่หกสิ้นสุดลง ตรวจนักเรียนไปทั้งหมดสามร้อยหกสิบคน!

จินเค่อหมิงข่มโทสะไม่ไหวอีกต่อไป หันมาหาพวกถานเจิ้นผิง กัดฟันว่า “ฉันยอมรับว่า กองการศึกษาของรุ่ยหยางดูแลการศึกษาของผู้ฝึกยุทธ์ในแต่ละแห่งไม่ดีพอ! แต่ทุกปีค่าใช้จ่ายด้านการศึกษา กลับทุ่มเทให้พวกนายทั้งหมด! อย่างเขตอันผิง ปีก่อนปีเดียวจัดสรรเงินด้านการศึกษาถึงสองร้อยแปดสิบล้าน! แต่ตอนนี้สามร้อยหกสิบคน จากนักเรียนมอปลายสี่พันคน กลับไม่มีคนปราณถึงหนึ่งร้อยยี่สิบแคลสักคน! เงินไปอยู่ที่ไหนหมด! ไร้ประโยชน์สิ้นดี!”

จินเค่อหมิงสบถออกมา ไม่ใช่ว่าเขาไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไร แต่หลายปีมานี้ ทุกคนเคยชินกับการทำงานผ่านพ้นไปวันๆ

หากไม่เกิดเรื่องอะไรขึ้น ก็คงไม่สนใจ ไม่ใช่เงินของตัวเองอยู่แล้ว เขาไม่รู้สึกอะไร

แต่ตอนนี้ความซวยมาเยือนเขาแล้ว นึกถึงคนเหล่านี้อยู่รอดปลอดภัย จินเค่อหมิงถึงขั้นอยากจะฆ่าคนพวกนี้ให้สิ้นซาก!

พวกถานเจิ้นผิงต่างลำคอแห้งผาก ไม่กล้าโต้แย้งอะไร

เงินไปไหนหมด?

ใครจะไปรู้!

ตามหลักแล้ว โรงเรียนอย่างมัธยมหยางเฉิงอันดับหนึ่ง ควรจะมีชั้นเรียนที่สอนศิลปะการต่อสู้โดยเฉพาะ เชิญผู้ฝึกยุทธ์มาเป็นอาจารย์ด้วยซ้ำไป

อีกอย่าง พวกนักเรียนดีเด่น ควรมีการมอบยาบำรุงเป็นขวัญกำลังใจ ทั้งเพื่อให้โอกาสนักเรียนที่ทางบ้านขาดแคลนเช่นกัน

แต่หยางเฉิงกลับไม่มี!

ไม่แค่ในหยางเฉิง โรงเรียนส่วนมากของรุ่ยหยางก็เหมือนกัน มีเพียงโรงเรียนรุ่ยหยางอันดับหนึ่งเท่านั้นที่อยู่ในสายตา

เรื่องนี้ซักไซ้ไล่เลียงไปคงได้แค่นั้น หากสืบสาวราวเรื่องจริงๆ ยังไม่รู้ว่าจะก่อคลื่นระลอกใหญ่อีกเท่าไหร่!

หากฟางผิงรับรู้เรื่องพวกนี้ เกรงว่าคงจะคิดบางเรื่องได้

ก่อนหน้านี้ฟางผิงเคยคิดเหมือนกัน รัฐบาลให้ความสำคัญกับการสอบศิลปะการต่อสู้ แต่คาดไม่ถึงว่ากลับไม่มีชั้นเรียนสำหรับศิลปะการต่อสู้โดยเฉพาะ ทุกคนล้วนเรียนด้วยตัวเอง ทั้งไม่ค่อยเชื่อถือได้เท่าไหร่!

อันที่จริง มีเอกสารที่เรียบเรียงข้อมูลพวกนี้อยู่เหมือนกัน

แต่เมื่อนำมาปฏิบัติจริงๆ กลับไม่ได้ง่ายขนาดนั้น

ยิ่งหากเป็นพื้นที่ทุรกันดาร ยิ่งยากจะนำมาใช้ได้จริง

จินเค่อหมิงเดือดขั้นสุด แต่ก็ปล่อยให้การตรวจร่างกายดำเนินต่อไป

นักเรียนผ่านเข้าเครื่องตรวจปราณกลุ่มแล้วกลุ่มเล่า ความผิดหวังถึงกระทั่งกลายเป็นความสิ้นหวังถาโถมเข้ามาไม่หยุดหย่อน

รอจนมาถึงกลุ่มที่สิบ ถานเจิ้นผิงพลันเอ่ยด้วยน้ำเสียงกระตือรือร้นขึ้นมา “ผู้อำนวยการ ดูสิ อู๋จื้อหาวของโรงเรียนมัธยมหยางเฉิงอันดับหนึ่งปราณแตะถึงหนึ่งร้อยยี่สิบแคลแล้ว!”

“หือ?”

จินเค่อหมิงรีบเข้าไปดู ในใจผ่อนคลายลงเล็กน้อย พยักหน้าเบาๆ “โรงเรียนมัธยมหยางเฉิงอันดับหนึ่งไม่เลวเลย…”

คนที่เขานึกถึงคือหวังจินหยางและฟางผิง

ส่วนหัวหน้าคณะกรรมการการศึกษาเขตอันผิงคนนั้น จินเค่อหมิงตัดสินใจแล้ว ครั้งนี้ถ้าเขาไม่ตาย ไอ้พวกเฮงซวยของเขตอันผิงก็เตรียมตัวตายเถอะ!

สิ้นเปลืองทรัพยากรมากมายไปกับโรงเรียนมัธยมรุ่ยหยางอันดับหนึ่ง กลับมอบการตอบแทนแบบนี้ให้เขา!

—

เขตตรวจปราณ

ตอนที่อู๋จื้อหาวเดินออกมา ดูอ่อนเปลี้ยเพลียแรงอยู่บ้าง

พวกฟางผิงกุลีกุจอเข้าไปพยุงเขา หยางเจี้ยนถามว่า “เป็นยังไงบ้าง?”

“ไม่…ไม่แน่ใจ แต่ฉันทำเต็มที่แล้ว…”

อู๋จื้อหาวหอบหายใจ เอ่ยเสียงเบา “เมื่อกี้ฉันนึกเกลียดเจ้าโง่ฟางผิงอยู่ในใจ เห็นอยู่ตำตาว่าก่อนหน้านี้สู้พวกเราไม่ได้ จู่ๆ กลับแซงหน้าพวกเราไป ความอิจฉา ริษยา โมโห อยากจะทุบให้ตายพรั่งพรูออกมาหมด! ฉันคิดว่า ผลลัพธ์น่าจะออกมาดีไม่น้อย…”

หยางเจี้ยนตาเป็นประกาย เอ่ยว่า “จริงเหรอ?”

“จริงสิ!” อู๋จื้อหาวหอบหายใจ “รวมกับกินยาบำรุงเลือดและปราณ ฉันว่าคงไม่ต่ำกว่าหนึ่งร้อยสิบแปดแคล อาจจะสูงขึ้นมานิดหน่อยด้วยซ้ำ”

“สุดยอด!”

คนด้านข้างพากันอิจฉา ฟางผิงกลับเผยสีหน้าบูดบึ้ง อยากจะถีบหมอนี้ให้กระเด็นสักหน่อย!

นายระเบิดอารมณ์ จะนึกถึงฉันทำซากอะไร ทำไมไม่นึกถึงหนังลามกพวกนั้นล่ะ!

ขณะที่พวกเขาพูดกัน หยางเจี้ยนก็พูดว่า “ถึงคิวฉันแล้ว!”

อู๋จื้อหาวกล่าวให้กำลังใจ “สู้ๆ นึกถึงเจ้าฟางผิงเอาไว้…”

“ไสหัวไปไกลๆ เลย!”

ฟางผิงสบถ ผละตัวจากเขาทันที

อู๋จื้อหาวไม่สนใจ เอ่ยด้วยรอยยิ้ม “เอาเถอะ ฉันจะออกไปรอพวกนายข้างนอก ครั้งนี้ฉันทำได้ดี กลับไปต้องเลี้ยงข้าวขอบคุณนายสักหน่อย!”

“จะไปไม่ไป?”

“ไปแล้ว ไปเดี๋ยวนี้แหละ!”

“…”

ห้องควบคุม

ผู้ฝึกยุทธ์ของอันผิงดีใจอยู่บ้าง “โหลวหยาง หนึ่งร้อยยี่สิบสองแคล โรงเรียนมัธยมรุ่ยหยางอันดับหนึ่ง!”

“ซย่าชิงอี้ หนึ่งร้อยยี่สิบเอ็ดแคล โรงเรียนมัธยมอันผิงฉิงเหยี่ยน!”

“จ้าวเสวี่ย หนึ่งร้อยยี่สิบสี่แคล โรงเรียนมัธยมรุ่ยหยางอันดับหนึ่ง!”

“…”

หัวหน้าคณะกรรมการการศึกษาของอันผิงยิ้มจนเหมือนคนบ้า

ก่อนหน้านี้เขาตกใจจนเกือบฉี่ราด แววตาของจินเค่อหมิงนั้นราวกับแฝงด้วยไอสังหาร!

ไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น นักเรียนของอันผิงที่ค่าปราณสูงๆ ถึงอยู่ท้าย ตอนนี้ผ่านไปสามกลุ่มติดต่อกัน เพิ่งจะเจอนักเรียนจากอันผิงที่ค่าปราณสูงกว่าหนึ่งร้อยยี่สิบหกคน!

จนถึงตอนนี้ นักเรียนทั้งหมดของอันผิงที่ค่าปราณสูงกว่าหนึ่งร้อยยี่สิบแคลมีแปดคน

ทางหยางเฉิงมีสี่คน

ซิ่งซีน้อยที่สุด มีแค่สองคน ทั้งตรวจนักเรียนไปแล้วเกือบครึ่งหนึ่ง

จินเค่อหมิงไม่คาดหวังกับคนพวกนี้แล้ว มองข้ามใบหน้าระรื่นของหัวหน้าเขตอันผิง เอ่ยว่า “ฟางผิงอยู่กลุ่มไหน?”

หัวหน้าของศูนย์ตรวจร่างกายคนหนึ่ง มองคนของหน่วยสืบสวน ฝ่ายตรวจการศึกษาและหน่วยควบคุมการสอบที่อยู่ด้านข้าง ไม่รู้ว่าควรตอบยังไงดี

ชายที่อยู่ในฝ่ายตรวจการศึกษาคนนั้น เอ่ยด้วยรอยยิ้มว่า “เรื่องนี้ไม่มีปัญหา ในเมื่อผู้อำนวยการจินอยากรู้ เดี๋ยวผมจะช่วยตรวจสอบเอง”

จินเค่อหมิงเผยยิ้มแทนการขอบคุณ ตอนนี้เขาชำเลืองตามองจอคอมพิวเตอร์ ก่อนจะมองไปยังถานเจิ้นผิง “ถานเทาคือลูกชายนายสินะ? ทำได้ดีนี่ หนึ่งร้อยยี่สิบเอ็ดแคล”

ถานเจิ้นผิงทำหน้าแห้ง “ไม่หรอกๆ เทียบกับลูกของท่านไม่ได้…”

จินเค่อหมิงไม่ต่อบทสนทนา เขากำลังรอคอยคำตอบจากศูนย์ตรวจร่างกาย

ผ่านไปสักพัก ค่อยมีคนเอ่ยว่า “ฟางผิงจากโรงเรียนมัธยมหยางเฉิงอันดับหนึ่ง อยู่กลุ่มที่สี่สิบหก ตอนนี้กำลังตรวจกลุ่มที่สามสี่เอ็ด ยังต้องคอยอีกสักพักครับ”

“ขอบใจ!”

จินเค่อหมิงเอ่ยขอบคุณแล้ว ไม่ได้ปริปากพูดอะไรอีก

แม้นักเรียนมีพรสวรรค์คนหนึ่งของรุ่ยหยางจะตรวจค่าปราณได้หนึ่งร้อยสามสิบสองแคล จินเค่อหมิงก็ไม่ส่งเสียงอะไร

เวลาค่อยๆ ล่วงเลยไป

ก่อนถานเจิ้งผิงจะเอ่ยเตือนขึ้นมา “ผู้อำนวยการ ถึงรอบของฟางผิงแล้ว!”

จินเค่อหมิงจดจ่ออยู่ตลอดต้องมองเห็นอยู่แล้ว เขาหรี่ตามองตัวเลขและวิดีโอของเครื่องตรวจปราณลำดับที่หกบนจอคอมพิวเตอร์ ไม่มีใจแม้แต่จะกะพริบตา

—

เครื่องตรวจปราณหมายเลขหก

ฟางผิงเข้าไปแล้ว รู้สึกว่าพื้นที่แคบไม่น้อย อึดอัดอยู่จริงๆ

สำรวจอย่างละเอียดไปที ก่อนจะมองเห็นกล้องวงจรปิดที่บันทึกภาพอยู่

เขาครุ่นคิดเล็กน้อย ก่อนจะควักยาบำรุงออกมาหนึ่งเม็ด ใช้มือบังกลืนลงไปเม็ดหนึ่ง

ยาบำรุงที่เขากลืนไปไม่ใช่ของผู้อำนวยการจิน แต่เป็นของที่ถานเจิ้นผิงให้มาก่อนหน้านั้น

ตอนแรกเขาพูดว่าตัวเองเกือบแตะขีดสูงสุดแล้ว ตอนนี้มีกล้องวงจรปิดอยู่ ด้านนอกศูนย์ตรวจก็มีเช่นกัน

หากหลังจากเกิดเรื่องผู้อำนวยการคนนั้นพบว่า เขาไม่ได้กลืนยาลงไป คงจะคิดว่าเขาโกหกแน่ๆ?

แม้ว่าจะทำถึงเกณฑ์แล้ว แต่ฟางผิงเข้าใจความคิดคนใหญ่คนโตพวกนี้ดี ท้ายที่สุดอาจจะไม่พอใจ

ตอนนี้ใช้ยาบำรุงเลือดและปราณขั้นธรรมดาไป ถึงอีกฝ่ายจะรู้ว่าไม่ใช่ยาบำรุงขั้นหนึ่ง แต่คงจะรู้สึกดีกว่าไม่เอาออกมาใช้ อย่างน้อยฟางผิงก็นึกถึงหน้าเขา

เมื่อยาบำรุงลงท้องไป ไม่นาน ฟางผิงจึงสัมผัสได้ถึงพลังปราณที่ค่อยๆ แพร่กระจายออกมาจากท้อง

“ความรู้สึกนี้…” ฟางผิงพลันดวงตาใสแจ๋วขึ้นมา “พลังปราณระลอกนี้แปลกไปอยู่บ้าง!”

พลังปราณที่แฝงในยาบำรุง คาดไม่ถึงว่าจะคล้ายกับพลังปราณที่ได้มาจากการฝึก (เคล็ดหลอมกระดูก)

กล่าวอีกนัยหนึ่งคือ พลังปราณที่แฝงในยา มีความเข้มข้นยิ่งกว่าตอนที่ระบบอัปเกรดให้ซะอีก เขาไม่จำเป็นต้องนำมากลั่นกรองอีกครั้ง

“ไม่น่าล่ะ…”

ฟางผิงคล้ายคิดอะไรอยู่ พลังปราณที่ระบบเพิ่มให้นั้นเบาบางอยู่บ้าง จึงไม่ค่อยมีผลกับการทะลวงช่วงคอขวด

บางทีเขาอาจจะต้องใช้ยาบำรุงพวกนี้มาทะลวงปราณให้ถึงหนึ่งร้อยห้าสิบแคล!

ไม่ทันได้คิดละเอียด ชั่วพริบตา เขาก็คำรามเสียงดัง ปราณทั่วทั้งร่างเริ่มเดือดพล่านขึ้นมา!

—

ห้องควบคุมกลาง

จินเค่อหมิงกำหมัดแน่น มองตัวเลขที่กะพริบบนจอคอมพิวเตอร์ จนใจนั้นลอยขึ้นมาถึงคอ

ก่อนห้าวินาทีต่อมา เขาจะทุบหมัดอย่างแรง ถึงกระทั่งเกิดเสียงดังลั่นในอากาศ

“ดี!”

“ผู้อำนวยการจิน!” คนข้างกายเขาพากันผุดยืนขึ้น คนของฝ่ายตรวจการศึกษาถึงกับขมวดคิ้ว “ควบคุมตัวเองหน่อย!”

จินเค่อหมิงเป็นผู้ฝึกยุทธ์ขั้นสาม หากไม่ควบคุม ทุ่มแรงไปทั้งหมด อาจจะเกิดความเสียหายกับห้องควบคุมกลางได้

จินเค่อหมิงพยักหน้าระรัว ใบหน้านั้นเผยรอยยิ้มโล่งใจ ตอนนี้จะสนใจเรื่องถูกคนตำหนิทำไมอีก

“หนึ่งร้อยสี่สิบเก้าแคล!”

“ถึงขีดจำกัดคนทั่วไปแล้วจริงๆ ด้วย”

“ฟางผิง ทำได้ดีมาก!”

“…”

จินเค่อหมิงอยากจะระเบิดเสียงหัวเราะ เขาไม่ต้องไปถ้ำใต้ดินแล้ว!

ส่วนคนอื่นๆ ต่างตกใจกันอยู่บ้าง ผู้ที่รับผิดชอบถ่ายโอนข้อมูลจากคอมพิวเตอร์พึมพำว่า “เมื่อกี้เหมือนจะสามารถกระโดดขึ้นเกินหนึ่งร้อยห้าสิบแคลได้อีก…”

น่าเสียดายที่สุดท้ายยังคงหยุดลงที่ ‘หนึ่งร้อยสี่สิบเก้าแคล’ หมายความว่า ฟางผิงใกล้ทะลวงด่านเป็นผู้ฝึกยุทธ์แล้ว!

หากปราณแตะถึงหนึ่งร้อยห้าสิบแคล คงพูดว่าเป็นคนทั่วไปไม่ได้แล้ว คนประเภทนี้ เป็นผู้ฝึกยุทธ์ไปแล้วครึ่งหนึ่ง ขาดแค่ทะลวงด่านเท่านั้น

———————-

[1]ไม่ควรวางไข่ไก่ในตะกร้าใบเดียว เปรียบเปรยว่า ใส่ไข่ในตะกร้าใบเดียว อาจจะทำให้ไข่แตกหมดได้ ควรจะกระจายความเสี่ยง ใส่ไข่ลงตะกร้าอื่นด้วย