ระบบจำลองบรรพบุรุษ - บทที่ 22 ความฝันที่น่าเหลือเชื่อของซูหลินเหยียน

บทที่ 22 : ความฝันที่น่าเหลือเชื่อของซูหลินเหยียน

เย่หลานหยุนหลานสาวของผู้นำตระกูลคนปัจจุบันของตระกูลเย่ ซึ่งเป็นหนึ่งในสามตระกูลใหญ่ของเมืองสือหวง เป็นรุ่นเดียวกับซูหลินเหยียนและมีอายุเท่ากัน

เมื่อเมืองสือหวงยังคงมีเพียงแค่ตระกูลเย่และตระกูลหวัง เป็นสองตระกูลใหญ่ ตระกูลซูย้ายมาอยู่ที่นี่ การมาถึงครั้งแรก ย่อมต้องทนทุกข์ทรมานจากการถูกกีดกันอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ ซึ่งตระกูลหวังเป็นผู้นำของฝ่ายการกีดกัน แต่ทัศนคติของตระกูลเย่นั้นอยู่ในระดับปานกลาง ไม่ใช่เรื่องยากสำหรับตระกูลซู

ต่อมา ตระกูลซูยืนหยัดได้อย่างมั่นคง กับตระกูลหวังมีมิตรภาพเพียงเล็กน้อย แต่กับตระกูลเย่นั้นมีการติดต่อกันมากมาย

เมื่อสิบปีที่แล้ว ซูหลินเหยียนได้แสดงให้เห็นถึงความสามารถในการฝึกตน จนกลายเป็นจุดสนใจ ทางตระกูลเย่ยังผลิตรุ่นเยาว์ที่ได้รับการยกย่องว่าเป็นอัจฉริยะ นั่นคือเย่หลานหยุน

ซูเฉิงซานและผู้นำตระกูลเย่ เย่จื่อจู้นั้นมีมิตรภาพไม่ตื้นเขิน ทั้งสองคิดว่าเด็กสองคนเหมาะสมกันมาก ดังนั้นพวกเขาจึงตัดสินใจทำสัญญาแต่งงาน

หลังจากนั้น ซูหลินเหยียนก็ทำตามความคาดหวังและได้ไปถึงขอบเขตร่างกายขั้นที่ห้า เมื่ออายุได้สิบห้าปี ซึ่งเป็นรุ่นที่โดดเด่นที่สุดในรุ่นเยาว์ของเมืองสือหวง

และเย่หลานหยุนก็ไม่ได้เลวร้ายไปกว่าซูหลินเหยียน เพียงครึ่งปีก็มาถึงขอบเขตร่างกายขั้นที่ห้า อายุของนางมากกว่าซูหลินเหยียนสี่เดือน ดังนั้นคุณสมบัติจึงใกล้เคียงกันมาก

ในขณะนั้น ทั้งสองเป็นคู่กิ่งทองใบหยกในสายตาของคนอื่นๆ เป็นการรวมตัวที่เกิดขึ้นในสวรรค์

แต่ทุกสิ่งที่ดีเหล่านี้ ถูกทำลายลงเมื่อสามปีที่แล้วในระหว่างการแข่งขันคัดเลือกศิษย์ของนิกายเหลานเย่ว

ซูหลินเหยียนพ่ายแพ้โดยไม่คาดคิด พื้นฐานการฝึกตนถูกทำลาย

กลับกัน เย่หลานหยุนผ่านการทดสอบแล้วออกจากเมืองสือหวงและไปที่นิกายหลานเย่ นี่ก็ผ่านมาก็สามปี

ในช่วงสามปีที่ผ่านมานี้ แม้แต่ตระกูลเย่ก็ยังไม่มีข่าวคราวเกี่ยวกับเย่หลานหยุนมากนัก เพราะกฎของนิกายหลานเย่วนั้นเข้มงวดมาก นอกจากนี้ยังมีตัวอย่างของสาวกใหม่ที่ไม่สามารถกลับบ้านได้ในช่วงที่เหลือของชีวิตของพวกเขา

แต่แน่นอนว่านั่นเป็นส่วนน้อย โดยทั่วไปแล้ว นิกายหลานเย่วยังคงอนุญาตให้ลูกศิษย์กลับบ้านเพื่อเยี่ยมญาติ แต่สำหรับสาวกศิษยใหม่ ว่ากันว่าต้องไปถึงพื้นฐานการฝึกตนระดับก่อกำเนิดก่อน จึงจะได้รับอนุญาตให้กลับบ้านไปเยี่ยมญาติได้เป็นครั้งแรก

ซูหลินเหยียนสงบความคิดของเขา พลางถามซูเฉิงซานว่า “นาง…… เข้าสู่ระดับก่อกำเนิดแล้วหรือ?”

“ไม่ผิด” ซูเฉิงซานพยักหน้าเล็กน้อย “ในเวลาเพียงแค่สามปีจากขอบเขตร่างกายขั้นที่ห้าทะยานสู่ระดับก่อกำเนิด เด็กหญิงเย่หลานหยุนมีคุณสมบัติที่ดีจริงๆ”

เห็นว่าซูหลินเหยียนเงียบ ซูเฉิงซานลอบถอนหายใจในใจอีกครั้ง ลังเลเล็กน้อย ดูเหมือนอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่สุดท้ายก็ไม่พูดอะไรออกมา

“ยังไงก็เถอะ เจ้าช่วยงานในโรงงานมาสองสามวันแล้วหรือ? ที่นั่นเป็นยังไงบ้าง?”

จากนั้น ซูเฉิงซานก็เปลี่ยนหัวข้อและถามเกี่ยวกับโรงงานใหม่

การแสดงออกของซูหลินเหยียนก็กลับสู่สภาวะปกติ กล่าวว่า “โดยทั่วไปแล้ว โรงงานก็พร้อมแล้ว ในอีกสองสามวัน สบู่ชุดแรกก็จะถูกผลิตขึ้น”

……

ครู่ต่อมา ซูหลินเหยียนออกจากห้องทำงานของซูเฉิงซาน จากนั้นเขาก็ออกจากคฤหาสน์ซูไปในทันที ตรงไปที่ป่าที่ด้านหลังของภูเขา

ซูหลินเหยียนไม่รู้ว่าบรรพบุรุษผู้เฒ่าของเขากำลังเฝ้าดูตัวเขาอยู่อย่างเงียบๆ

“เด็กคนนี้ถึงแม้ปากจะไม่พูด แต่ที่จริงแล้ว หมัดก็กำแน่น เฮ้อ ……”

ซูม้อถอนจิตสัมผัสของเขาและถอนหายใจเบา ๆ

ซูหลินเหยียนแสดงออกมาเกินไป แต่ด้วยเหตุนี้จึงทำให้ซูม้อรู้สึกทุกข์ใจมากขึ้น

ถึงเวลาช่วยหลานชายรุ่นที่ 17 แล้ว

แม้ว่า ซูฉางเสิ่นจะมีคุณสมบัติและโชคลาภที่ดี แต่การเติบโตต้องใช้เวลา ก่อนถึงเวลานั้น มาฝึกซูหลินเหลียนเป็นความหวังของตระกูลกันก่อนเถอะ!

ซูม้อตัดสินใจแล้วจึงเรียกร้านระบบ

[ใช้ธูป 20,000 ดอก ซื้อ “เม็ดยาปลุกพลังสวรรค์”] x1

[ใช้ธูป 1,000 ดอก ซื้อ “ยันต์แห่งความฝัน”] x1

……

เวลาดำเนินมาถึงตอนกลางดึก

ซูหลินเหยียนลากร่างกายที่เหนื่อยล้าของเขากลับบ้าน คนอื่นๆ เข้านอนแล้ว เขากลับไปที่ห้องนอนด้วยตัวเขาเอง อาบน้ำสักพักอย่างง่ายๆ แล้วนอนลงบนเตียงและเข้านอน

ในความฝัน ในภวังค์สติ ย้อนไปวันนั้นเมื่อสามปีที่แล้ว

“ศิษย์น้องเย่จะเป็นลูกศิษย์ของนิกายหลานเย่วของข้าในอนาคต ไม่มีเสียเวลามาเสียให้เจ้า เจ้าสามารถอาจเอื้อมได้หรือ? เจ้าควรตายซะ อย่าได้รอช้า!”

วันนั้น ลูกศิษย์ระดับก่อกำเนิดของนิกายหลานเย่วพบว่าตัวเองพูดประโยคเหล่านี้มากพอแล้ว จากนั้นก็ออกเดินทาง

“นิกายหลานเย่ว ไม่นับเป็นอันใด!”

ทันใดนั้น เสียงที่ไม่คุ้นเคยก็ดังขึ้นราวกับเสียงฟ้าร้องก้องในหู ฉากในโลกแห่งความฝันก็สลายไปในทันที

ซูหลินเหยียนมองดูโลกที่วุ่นวายด้วยความงุนงง มองขึ้นโดยไม่รู้ตัวและเห็นชายชราที่มีผมสีขาวและมีเคราสีขาวดูเหมือนผู้เป็นอมตะค่อยๆ ลงมาจากท้องฟ้าและร่อนลงต่อหน้าเขา

เมื่อเขาเห็นรูปลักษณ์ของอีกฝ่าย ซูหลินเหยียนอดไม่ได้ที่จะเบิกตากว้างเล็กน้อย หัวใจของเขาก็เต้นอย่างหนัก ยากที่จะระงับ

รูปลักษณ์นี้คุ้นเคยมากเกินไป โดยเฉพาะอย่างยิ่งในช่วงเวลานี้ เนื่องจากท่านปู่ได้แขวนรูปคนตรงหน้าในห้องโถงบรรพบุรุษ เขาสามารถเห็นมันทุกวันเมื่อเขาสักการะ

ซูม้อมองไปที่ซูหลินเหยียนที่มึนงงอยู่ หัวเราะออกมาเบา ๆ “เด็กน้อย ทำไมเจ้าไม่เคารพบรรพบุรุษผู้เฒ่าล่ะ?”

จบบทที่ 22