ระบบพี่เลี้ยงอสูรขั้นเทพ (神宠进c化系统) - ตอนที่ 358 : ระดับ S

ตอนที่ 358 : ระดับ S

“ฉันคือคนจากโลกอนาคตงั้นหรือ ? ” หวังเย่าพึมพำขึ้นมา

เมื่อคิดถึงความสามารถที่ทำลายล้างโลกได้ หวังเย่าก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกหมดหนทางขึ้นมา

ช่องว่างมันต่างกันเกินไป

แม้ว่าเขาจะมีระบบอยู่ด้วย แม้ว่าเขาจะเติบโตได้อย่างรวดเร็ว แต่มันต้องใช้เวลาในการเติบโต หากอีกฝ่ายตื่นขึ้นมา งั้นโลกนี้ก็คงไม่อาจจะต้านทานได้แน่

หวังว่าปิศาจนั่นจะยังไม่สนใจโลกของเขา นี่คือสิ่งที่หวังเย่าได้แต่ภาวนา

โลกของเทพมังกรที่ดูแข็งแกร่งกลับพังทลายได้อย่างง่ายดาย….

หวังเย่าอดคิดไม่ได้ว่าหากปีศาจนั่นไม่สนใจโลกนี้ล่ะ…

แม้ว่าจะเป็นความหวังลม ๆ แล้ง ๆ แต่หากมันเป็นจริงขึ้นมาล่ะ ?

แต่ไม่มีใครรับรองได้…

เมื่อคิดได้แบบนั้น หวังเย่าก็ได้แต่ถอนหายใจออกมา

แม้ว่ามันจะไม่เป็นตามที่เขาหวัง แต่เขาก็คิดที่จะสู้ แม้ว่าคู่ต่อสู้จะเป็นปีศาจนั่น แต่เขาก็ไม่มีทางยอมแพ้ง่าย ๆ

มันยังมีเวลาอยู่ หากเขาพยายามพร้อมกับมีระบบคอยช่วย เขาก็ต้องทำได้

นี่ไม่ใช่การหลงตัวเอง แต่เป็นเพราะความมั่นใจที่มีให้กับระบบ

เมื่อระบบช่วยเขาจากอีกฝ่ายได้ งั้นก็หมายความว่าระบบมีความสามารถเทียบเท่ารึไม่ก็เหนือกว่า

แม้ว่าตอนนี้ระบบจะหลับใหลอยู่ แต่สุดท้ายก็ต้องตื่นขึ้นมาอีกครั้ง

ที่หวังเย่าทำได้ตอนนี้ก็แค่เชื่อมั่นในระบบเท่านั้น

เมื่อระบบช่วยพัฒนาสัตว์อสูรให้ขึ้นไปถึงระดับเหนือเทพได้ งั้นเขาก็ไม่จำเป็นต้องกลัวปีศาจนั่น

เมื่อคิดได้แบบนั้น หวังเย่าก็อดหัวเราะไม่ได้ แม้ว่าจะเป็นความหวังไกลตัว แต่เขาเชื่อว่ามันก็น่าจะเป็นจริงได้หากเขามีเวลามากพอ

เวลาและความพยายาม สองข้อนี้คือสิ่งที่หวังเย่าให้ความสำคัญที่สุด

หวังเย่าส่ายหน้า ตอนนี้เขาจะจดจำสิ่งที่เกิดขึ้นในโลกนั้นให้ดี ถ้าไม่มีระบบมาช่วย เขาคงไม่มีทางรอดมาได้

“หวังว่าระบบจะไม่หลับไปนานเกินไป” หวังเย่าพึมพำออกมาแต่ตอนนั้นเองที่เขารู้สึกว่าร่างกายนั้นต่างไปจากเดิม

ก่อนหน้านี้เขายังอยู่ในช่วงตกใจอยู่ เมื่อเรียกสติกลับมาได้ เขาก็เพิ่งรับรู้ได้ถึงการเปลี่ยนแปลงของร่างกาย

เขารู้สึกว่าร่างกายตัวเองได้พัฒนาไปอีกระดับ ตอนนี้แม้ว่าจะยืนนิ่ง ๆ ให้คนอื่นรุมอัด แต่เขาก็จะไม่เป็นอะไร

แค่กำหมัดก็รู้สึกได้ถึงพลังมหาศาล หากเขาต่อยออกไป งั้นห้องนี้อาจจะถูกทำลายเลยก็ได้

เลือดที่เสียไปกับการฟักอสูรมิติได้ฟื้นฟูกลับมาแล้ว ตอนนี้มันยกระดับขึ้นไปอีก จนบริสุทธิ์กว่าเดิม

ผิวของเขาเปล่งปลั่งกว่าเดิมด้วย ถึงจะดูบอบบางแต่กลับแข็งราวกับเหล็ก หวังเย่ารู้สึกว่าร่างกายของเขาตอนนี้เรียกได้ว่าร่างมังกรก็ยังได้

การพัฒนานี้คือการพัฒนาอย่างก้าวกระโดด

ยิ่งกว่านั้นแค่หลับตา เขาก็รับรู้ได้ถึงทักษะ 2 อย่างที่ปรากฏขึ้นมาในหัว เขาสามารถใช้มันออกมาได้อย่างง่ายดาย

ร่างกายของเขาเปลี่ยนไปอย่างมากเมื่อขึ้นมาถึงระดับ S ได้ เมื่อขึ้นมาถึงระดับนี้แล้ว หวังเย่าถึงเข้าใจจริง ๆ ว่านักรบระดับ S นั้นแข็งแกร่งแค่ไหน ระดับ A กับระดับ S ไม่อาจจะเอามาเทียบกันได้เลย

“ดูเหมือนว่าเลือดมังกรจะให้ทักษะทั้งสองกับฉัน” หวังเย่าพูดจบก็อดนึกถึงสิ่งที่เขาเห็นในโลกอื่นไม่ได้

ต้องบอกว่าโลกที่เขาเดินทางไปนั้นต้องเกี่ยวข้องกับเลือดหัวใจมังกรและไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับโสมคน

เขาแค่คิดไม่ออกว่าทำไมเขาถึงได้ไปปรากฏตัวที่นั่น

หวังเย่าขมวดคิ้วอยู่นานก่อนจะสลัดความคิดนี้ออกจากหัว ตอนนี้เขาได้แต่กดความสงสัยของตัวเองเอาไว้และเดินออกจากห้องไป

เมื่อออกมาด้านนอก หวังเย่าก็ถอดเสื้อออกเพราะเหงื่อที่ชุ่มไปทั้งตัวที่ทำให้เขาอึดอัด ตอนนี้เขาอยากกลับไปอาบน้ำ

“หัวหน้า สุดท้ายนายก็ออกมาแล้ว” หลงปู้หยู๋โผล่มาตรงหน้าหวังเย่าและพูดขึ้นมา

“หัวหน้า…นายทำได้งั้นหรือ ? ” หลงปู้หยู๋เข้ามาดูหวังเย่าใกล้ ๆ พร้อมกับเบิกตากว้าง

“ใช่ ฉันอยู่ระดับ S แล้ว” หวังเย่าพยักหน้า เขาไม่คิดจะปิดบัง

“อะไรนะ ? นายทะลวงผ่านได้สำเร็จ สุดท้ายเราก็มียอดฝีมือจริง ๆ อยู่ด้วยแล้ว”

ตอนที่หวังเย่าพูดจบ หลงปู้หยู๋ยังไม่ทันได้พูดอะไรออกมาก็มีคนจำนวนมากแห่กันเข้ามา

ลัวจ้าวฮว่า, พี่หลง, เจ้าเขียวและคนอื่น ๆ พากันเข้ามารุมล้อมหวังเย่าเอาไว้

“พอแล้ว ฉันไม่ใช่แพนด้าสักหน่อย ฉันแค่ทะลวงผ่านมาระดับ S ได้ พวกนายไม่จำเป็นต้องตื่นเต้นขนาดนี้ก็ได้ไม่ใช่รึไง ? ” หวังเย่าบอกกับทุกคน

“แค่ทะลวงผ่านงั้นหรือ…”

ลัวจ้าวฮว่าและคนอื่น ๆ แทบกระอักเลือดออกมา

ในสายตาของหวังเย่า การทะลวงผ่านขึ้นมาระดับ S นั้นเป็นเรื่องง่ายรึไง ?

งั้นมันคงน่าอับอายสำหรับคนที่อยู่ระดับ B รึ C

บอกได้ว่าคำพูดของหวังเย่า ทำให้พวกเขาสะเทือนใจอย่างมาก

แม้แต่หลงปู้หยู๋ก็ยังปากกระตุกไปตาม

“ใช่ ก็ง่าย ๆ ” หวังเย่าพูดขึ้นมาด้วยท่าทีสบายใจ

ยังไงซะเขาก็ฝึกฝนร่างกายมานาน ตอนนี้เป็นธรรมดาที่เขาจะรู้สึกดีกับมัน ไม่งั้นแล้วเขาคงเป็นบ้าตาย

“หัวหน้า อย่าพูดแบบนั้นถ้ายังมองว่าเราเป็นเพื่อนกันอยู่”

“อาเย่า ฉันอดชื่นชมนายไม่ได้จริง ๆ ”

“หัวหน้าเหมือน…จะไม่ดีใจเลยนะ”