ระบบพี่เลี้ยงอสูรขั้นเทพ (神宠进c化系统) - ตอนที่ 375 : ความตั้งใจ - novel-lucky

ตอนที่ 375 : ความตั้งใจ

เมืองตัดขวางนี้มีประชากรหลายล้านคน ชานเมืองนั้นก็มีสัตว์อสูรปรากฏตัวขึ้นมาแทบตลอดเวลา

นอกจากนี้แล้วเพราะต้องเผชิญหน้ากับสัตว์อสูรตลอดจึงทำให้ทุกคนในเมืองนี้พอมีฝีมืออยู่บ้าง ความแข็งแกร่งของพวกเขาไม่ได้น้อยเลย

กลุ่มทหารรับจ้างกลุ่มใหญ่ ๆ ต่างก็มาตั้งสาขาของตัวเองที่เมืองแห่งนี้

เพราะจำนวนสัตว์อสูรจึงทำให้ที่นี่กลายเป็นที่สร้างกำไรก้อนโตได้อย่างมากให้กับพวกเขา

กล่าวได้ว่าเมืองนี้คือแหล่งชุมนุมของคนระดับสูงทั่วทั้งหัวเซี่ยก็ว่าได้ อย่างเช่นกองทัพต่าง ๆ

เพราะถึงอย่างไรเมืองนี้ก็คือเมืองหน้าด่านที่สำคัญ

หากเมืองนี้ถูกสัตว์อสูรพังลง งั้นประเทศก็อาจจะต้องเจอกับปัญหาใหญ่

มันเพียงพอที่จะแสดงให้เห็นแล้วว่าเมืองตัดขวางนั้นมีความสำคัญต่อประเทศมากแค่ไหน

สุดท้ายเครื่องบินก็ลงจอดที่สนามบิน

ตอนที่จะลงจากเครื่องนั้น ฟางอี้ก็ได้ส่งกระดาษให้กับหวังเย่าแผ่นหนึ่ง

“นี่อะไร ? ” เมื่อเห็นกระดาษที่เธอยื่นมา หวังเย่าก็ถามขึ้น

“ข้อมูลการติดต่อฉัน” ฟางอี้มองไปที่หวังเย่าด้วยสีหน้าเฉยเมย

“อะไรนะ…” หวังเย่าคิดจะปฏิเสธแต่เมื่อเห็นสายตาข่มขู่ของฟางอี้ เขาก็ต้องกลืนคำพูดกลับลงคอ

หลังจากที่รับกระดาษนั้นมาหวังเย่าก็มองดูตัวเลขบนกระดาษ

“นายจำมันไว้ด้วยละกัน ฉันจะไม่เขียนให้นายอีก” หลังจากที่พูดจบฟางอี้ก็เดินออกไปทันที

“ก็แค่เบอร์ มันจะเป็นเรื่องใหญ่โตตรงไหน” หวังเย่าเก็บกระดาษนั้นลงไปในกระเป๋ามิติก่อนจะลงจากเครื่อง

เมื่อออกมานอกสนามบินและมองไปรอบ ๆ หวังเย่าก็ถอนหายใจออกมา เขาคงต้องอยู่ที่นี่สักพัก

“หาที่พักก่อน” เมื่อพูดจบ หวังเย่าก็เดินออกไปทันที

โรงแรมตัดขวางเป็นโรงแรมที่หรูหราที่สุดในเมือง หวังเย่าได้เปิดห้องพิเศษที่นั่น เพราะเวลาไม่แน่นอนดังนั้นเขาจึงเช่าห้องนี้ไว้ครึ่งเดือน

แม้ว่าราคาจะแพงไปนิดและสูงถึงหลักล้านแต่ดูจากเงินที่หวังเย่ามีแล้ว เขาก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรมาก

ก่อนที่จะมาที่นี่ หวังเย่าได้มอบเงิน 50,000 ล้านให้จ้าวเมิ่งซีเพื่อดูแลบริษัทและกลุ่มทหารรับจ้างด้วย แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ยังมีเงินอีก 50,000 ล้านอยู่กับตัว เงินแค่หลักล้านนั้นเป็นแค่เงินจำนวนน้อยนิดหากเทียบกับเงินที่หวังเย่ามี

เมื่อเป็นคนรวยแล้วเขาก็ไม่ได้สนใจเงินเล็ก ๆ น้อย ๆ พวกนี้

เมื่อเข้ามาในห้อง หวังเย่าก็ได้เดินไปนั่งที่โซฟาก่อนจะส่งข้อความหาจ้าวเมิ่งซีกับฟ่านฉิงเหมยว่าเขาเดินทางมาถึงที่หมายแล้ว เพื่อไม่ให้พวกเธอเป็นห่วง

จากนั้นเขาก็เอากระดาษที่ฟางอี้ให้เขามาก่อนที่จะกดเบอร์แล้วบันทึกลงไปในโทรศัพท์

“ฉันบันทึกเบอร์ไว้แล้ว” จากนั้นเขาก็กดส่งข้อความออกไป

ไม่นาน ฟางอี้ก็ตอบกลับมา

“ฉันก็เหมือนกัน”

ในข้อความนี้มีรูปอีโมติค่อนแสดงท่าทีไม่สนใจด้วย

“ยัยนี่…” หวังเย่าส่ายหน้า เขาเก็บโทรศัพท์ลงไปและคิดเรื่องที่เขาตั้งใจจะตั้งสาขากลุ่มทหารรับจ้างที่นี่เพื่อหาข้อมูลที่เป็นประโยชน์

กริ๊ง !

ตอนนั้นเองโทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้น

หวังเย่าเอาโทรศัพท์ขึ้นมาและพบว่ามันเป็นข้อความจากฟางอี้

“พรุ่งนี้นายว่างรึเปล่า ? ”

เมื่อเห็นข้อความนั้นหวังเย่าก็คิดในใจ “เธอต้องการอะไรกันแน่ ? ”

แต่เมื่อสาวสวยถามมาแบบนี้ จึงเป็นธรรมดาที่หวังเย่าจะ…

“ขอโทษด้วย ฉันไม่ว่าง”

หวังเย่าส่งข้อความกลับไป เพราะตอนนี้เขามีแผนการของตัวเอง เขาไม่มีเวลาที่จะไปเดินเล่นกับฟางอี้หรอก แม้แต่กับแฟนของเขาก็ยังแทบไม่มีเวลาให้พวกเธอเลย

คนอื่นอาจจะรีบตกลง แต่หวังเย่าต่างจากพวกนั้น เขามีแฟนอยู่แล้ว ถ้าเขามีแฟนเพิ่มอีกคน เขาก็ไม่รู้ว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นบ้าง เขาไม่อยากเอาตัวเองเดินเข้าไปหาปัญหา

ดังนั้นหวังเย่าจึงปฏิเสธฟางอี้ไป แม้จะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นก็ตามแต่มันคงไม่ดีแน่

จากนั้นหวังเย่าก็ทบทวนแผนการที่จะทำ

กริ๊ง !

โทรศัพท์ดังขึ้นอีกครั้ง

เมื่ออ่านข้อความจบ หวังเย่าก็ไม่ได้ตอบกลับอะไร เขาวางโทรศัพท์ลงบนโต๊ะก่อนจะเดินออกจากห้องเพื่อไปยังองค์กรทหารรับจ้างของเมือง

ที่อีกด้านของเมือง ฟางอี้ยังจับโทรศัพท์ตัวเองไว้แน่นด้วยสีหน้าหงุดหงิด

ข้อความสุดท้ายที่เธอส่งไปคืออีโมติค่อนหงุดหงิด มันไม่แปลกเลยที่หวังเย่าจะไม่สนใจเธอ

“นี่มันอะไร ? ใครกล้าทำให้คุณหนูของเราโกรธกัน ? ” ตอนนั้นเองก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นมา

จากนั้นก็มีผู้หญิงที่ดูเซ็กซี่คนหนึ่งเดินเข้ามา เธอหน้าตาดูคล้ายกับฟางอี้แต่แค่ดูมีเสน่ห์กว่า แต่ก็ดูเย่อหยิ่งไม่ต่างกัน

เธอดูโดดเด่นและยากที่คนจะไม่มองมาที่เธอ

หากฟางอี้เย็นชาเหมือนกับบัวหิมะ งั้นผู้หญิงคนนี้คงมีเสน่ห์เหมือนจิ้งจอกเก้าหางที่ล่อลวงวิญญาณคน

ฟางอี้กำโทรศัพท์ไว้แน่นโดยไม่ตอบอะไรกลับมา มันจึงทำให้ผู้หญิงคนนั้นแปลกใจและอดไม่ได้ที่จะคิดถึงบางอย่าง