ระบบพี่เลี้ยงอสูรขั้นเทพ (神宠进c化系统) - ตอนที่ 376 : เรื่องน่าสนใจ - novel-lucky

ตอนที่ 376 : เรื่องน่าสนใจ

สมาคมทหารรับจ้างของเมืองตัดขวาง เป็นสถานที่ที่พวกทหารรับจ้างจะต้องเข้ามารับภารกิจกันแทบทุกวัน

มันมีภารกิจอยู่หลายระดับ ที่นี่มีการแบ่งระดับออกไปอย่างชัดเจนอย่างเป็นทางการ ไม่มีใครกล้าสร้างความวุ่นวายที่นี่ ไม่งั้นแล้วจะโดนลงโทษอย่างหนัก

ที่นี่มีกฎที่เคร่งครัด มีแค่ระดับถึงเกณฑ์เท่านั้นถึงจะรับภารกิจได้

สำหรับภารกิจที่สูงกว่าความแข็งแกร่งที่มีนั้น แม้ว่าจะมีโอกาสทำภารกิจได้สำเร็จ แต่ก็ต้องมีการทดสอบเพื่อยืนยันว่ามีความแข็งแกร่งเพียงพอ

ยังไงซะภารกิจส่วนมากก็อันตรายอย่างมาก ดังนั้นทางสมาคมทหารรับจ้างจึงป้องกันไม่ให้คนรับภารกิจที่เหนือกว่าความแข็งแกร่งที่ตัวเองมีเพื่อลดการสูญเสีย

บอกได้ว่านี่ส่งผลดีต่อคนส่วนมากและยังทำให้สมาคมทหารรับจ้างคงอยู่ถึงทุกวันนี้ได้

ยังไงซะมันก็ดีกว่าการไม่มีกฎเกณฑ์และส่งคนไปตาย

….

หวังเย่ามองไปที่ทางเข้าห้องโถงและพบว่ามีทหารรับจ้างจำนวนมากเดินเข้าออกที่นี่ สุดท้ายเขาก็ได้แต่เดินตามเข้าไปด้านใน

หลังจากที่เข้ามาแล้วก็พบว่าที่นี่คือห้องโถงขนาดใหญ่และมีจอแสดงภารกิจต่าง ๆ ถูกฉายออกมา

ในเวลาเดียวกันที่นี่ยังมีร้านอาหารอยู่ด้วย ตอนนั้นมีทหารรับจ้างจำนวนมากกำลังกินเนื้อสัตว์อสูรกันอยู่

เมื่อเห็นพวกนั้นกินเนื้อและได้กลิ่นหอม หวังเย่าก็ท้องร้องขึ้นมา ตอนนี้เขาเองก็หิวเหมือนกัน

เขาไม่คิดจะลังเล ปัญหาเรื่องปากท้องน่ะสำคัญ หวังเย่าเดินตรงไปที่ร้านอาหารก่อนจะสั่งเนื้อระดับสูงหลายจาน เขาเห็นว่าถึงเนื้อมันจะดูเหนียวแต่ก็น่าจะรสชาติดี

หวังเย่าดื่มชาที่เด็กเสิร์ฟยกมาให้พร้อมกับฟังที่ผู้คนโดยรอบพูดคุยกัน

“น่าทึ่งจริง ๆ ไม่นานมานี้สัตว์อสูรรอบเมืองยังสร้างปัญหาอยู่เลย แต่อยู่ ๆ พวกมันก็พากันถอยกลับไป ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกัน”

“ใช่ มันมีข่าวลือมากมาย ฉันไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่”

“ในความเห็นของฉัน ที่พวกสัตว์อสูรถอยกลับไปนั้น ไม่ใช่ว่าเพราะว่าพวกเราจะโจมตีมันเต็มกำลังรึไง ? ”

“ถ้าเป็นการโจมตีของสัตว์อสูรเมื่อก่อนคงมีคนไม่มากที่จะกล้าออกไปนอกเมือง”

“ใช่ และตอนนี้สัตว์อสูรถอยกลับไปแล้ว มันถือว่าเป็นเรื่องดีต่อเรา”

“ทำไมฉันรู้สึกว่านี่คือความสงบก่อนพายุจะก่อตัวขึ้นมา บางทีมันอาจจะมีคลื่นอสูรโผล่มาก็ได้”

“ฮ่าฮ่า มันจะเป็นไปได้ยังไง นายคิดมากเกินไปแล้ว”

“คลื่นอสูรน่ะคือหายนะ ตลอดหนึ่งปีกว่า ๆ มานี้ เมืองตัดขวางโดนโจมตีโดยฝูงสัตว์อสูรอยู่หลายครั้ง”

“ถึงจะไม่ใช่คลื่นสัตว์อสูร แต่พูดกันตามเหตุผล ครั้งนี้มันคล้ายกับตอนนั้นก็จริง แต่ว่าคงไม่มีเรื่องร้ายแรงอย่างคลื่นสัตว์อสูรหรอก”

“ใช่ นายไม่ต้องกลัวไปหรอก โอกาสที่จะเป็นแบบนั้นคงมีแค่หนึ่งในหมื่น”

“ทำไมนายต้องคิดมากแบบนั้นด้วย ? นี่ไม่ใช่เรื่องที่เราต้องมากังวลอะไรขนาดนั้น”

“ ไม่ต้องพูดเรื่องนี้แล้ว พูดไปก็เครียดเปล่าๆ มาดื่มกันดีกว่า ”

“ใช่ มาดื่มกันดีกว่า…”

….

เมื่อได้ยินที่พวกนั้นพูดคุยกัน หวังเย่าก็พอเข้าใจสถานการณ์โดยรวมขึ้นมาบ้าง

ความจริงคงต้องรอให้ผู้เชี่ยวชาญออกมาประกาศ

ตอนนั้นเองเนื้อที่หวังเย่าสั่งมาก็ถูกยกมาเสิร์ฟแล้ว

จึงทำให้ตอนนี้บนโต๊ะของเขาเต็มไปด้วยเนื้อสัตว์อสูรจำนวนมากแถมยังดูน่าอร่อยด้วย

หวังเย่าสลัดเรื่องอื่นออกไปจากหัวพร้อมมือที่ขยับเพื่อจัดการกับอาหารตรงหน้า

เนื้อระดับสูงที่หวังเย่ากินนั้นทำให้โต๊ะข้าง ๆ อดไม่ได้ที่จะน้ำลายไหลไปด้วย

“กลิ่นมันหอมจริง ๆ…”

ทหารรับจ้างโต๊ะข้าง ๆ มองมายังชายหนุ่มที่จับเนื้อขึ้นมากินและเคี้ยวไม่หยุดปาก

เมื่อได้กลิ่นหอมจากเนื้อพร้อมกับมองไปยังเนื้อระดับต่ำที่ตัวเองกินอยู่ พวกนั้นก็พากันอนาถตัวเอง

การกินเนื้อระดับสูงแบบนี้ได้นั้นจะต้องมีความแข็งแกร่งที่น่าทึ่งอย่างมากแน่

ในสายตาของพวกนี้ เนื้อระดับสูงนั้นพวกเขาคงกินได้แค่ไม่กี่ชิ้นเพราะพลังงานในเนื้อสูงเกินกว่าที่พวกเขาจะรับได้ไหว พวกเขากลัวว่าร่างกายของพวกเขาจะระเบิดออก

แต่เด็กหนุ่มตรงหน้าพวกเขากลับกินมันโดยไม่กังวลอะไรเลยแม้แต่น้อย อีกทั้งเขายังกินมันอย่างสบายใจ

หวังเย่ารู้สึกอึดอัดนิด ๆ กับการที่โดนมองตอนที่กินอาหารอยู่

ทหารรับจ้างรอบ ๆ ต่างก็พากันกลืนน้ำลายและมองมาที่เขาราวกับอยากกินเนื้อนั่นบ้าง

“เก็บเงินด้วย” เมื่อหวังเย่ากินเสร็จก็ตบท้องตัวเองด้วยความพอใจ ตอนนี้เขากินอิ่มไปประมาณ 7-8 ใน 10 ส่วน

ถ้าคนอื่นรู้แบบนี้เข้าคงหาว่าเขาบ้าเป็นแน่

กินไปขนาดนี้ก็ยังไม่อิ่มอีกหรือ…

“ราคา 300,000 เครดิต” แม้ว่าเด็กเสิร์ฟจะแปลกใจที่หวังเย่ากินเนื้อจนหมดแต่ก็ยังทำงานของตัวเองอย่างเต็มที่

“นี่” หลังจากที่จ่ายเงินแล้วหวังเย่าก็ได้เดินกลับไปที่โถงภารกิจ

“300,000…”

“หนุ่มคนนั้นดูเหมือนว่าจะมีพรสวรรค์ที่สูงและแข็งแกร่ง ถึงได้มีเงินจ่ายค่าอาหารมื้อเดียวที่แพงขนาดนี้ได้ และยังกินจนเกลี้ยงอีก มีคนแข็งแกร่งมากมายมาที่เมืองตัดขวาง ดูเหมือนว่าจะมีเรื่องใหญ่เกิดขึ้น …” เด็กเสิร์ฟมองไปที่หวังเย่าพร้อมกับพึมพำออกมา

จากนั้นหวังเย่าก็ค่อย ๆ เดินไปหากลุ่มทหารรับจ้างกลุ่มหนึ่ง

“พวกนายช่วยเล่ารายละเอียดเรื่องที่พวกนายคุยกันเมื่อตะกี้ให้ฉันฟังได้รึเปล่า ? ” หวังเย่ายิ้มออกมาและมองไปที่ทหารเหล่านั้น เขาพูดออกมาอย่างสุภาพ

พวกนั้นมองหน้ากันและไม่คิดที่จะปิดบัง ยังไงซะข้อมูลนี้ก็เป็นที่รู้กันอยู่แล้วทั่วทั้งเมือง ไม่ว่าจะถามใครก็ต้องมีคนรู้

“เรื่องมันเป็นแบบนี้…”