ระบบพี่เลี้ยงอสูรขั้นเทพ (神宠进c化系统) - ตอนที่ 389 : ขึ้นบิน

ตอนที่​ 389 : ขึ้น​บิน​

“ นี่​ฉัน​ตัวเล็ก​ลง​รึ​หญ้า​มัน​สูงขึ้น​กัน​แน่​ …”

เขา​รู้สึก​ราวกับ​กำลัง​เดิน​หลง​ใน​ภูเขา​อยู่​ เมื่อ​นึกถึง​การ​เดินทาง​ก่อนหน้านี้​ หวัง​เย่า​ก็​พบ​กับ​ความลับ​บางอย่าง​

เขา​เพิ่ง​เคย​มาที่นี่​ครั้งแรก​ แม้ว่า​หญ้า​ที่นี่​จะสูงเกิน​กว่า​จะแยกแยะ​ทิศ​ทางได้​ แต่​ทิศทาง​ของ​หุบเขา​นั้น​ เขา​รู้ดี​แต่แรก​แล้ว​ เขา​ได้​ตั้ง​เส้นทาง​เอาไว้​ ตราบใดที่​เดินทาง​เป็น​เส้นตรง​ก็​คง​ไม่ห่าง​จาก​เส้นทาง​ที่​เขา​วาง​ไว้​นัก​

อันที่จริง​มัน​ก็​จริง​ที่ว่า​หาก​เขา​เดิน​หน้าเป็น​เส้นตรง​เขา​ก็​จะไป​ถึงทางเข้า​หุบเขา​ได้​ แต่​ตอนนี้​ปัญหา​คือ​หญ้า​ที่นี่​มัน​สูงจน​บดบัง​การ​มองเห็น​ของ​เขา​

การ​อยู่​ใน​ทุ่งหญ้า​นี้​ทำให้​หวัง​เย่า​กังวลใจ​อย่าง​มาก​

เมื่อ​คิดได้​แบบ​นั้น​หวัง​เย่า​ก็​เอา​ชุด​เกราะ​ออก​มาจาก​กระเป๋า​มิติ​ก่อน​จะสวม​มัน​ลง​ไป​

เกราะ​นี้​สามารถ​ปรับ​อุณหภูมิ​ได้​และ​ทำให้​ร่างกาย​ผ่อนคลาย​

หลังจากที่​สวมใส่​เกราะ​เสร็จสิ้น​แล้ว​ หวัง​เย่า​ก็​เดินหน้า​ต่อ​ทันที​

ครั้งนี้​เขา​ได้​ตรวจสอบ​พื้นที่​รอบข้าง​ด้วย​การทำงาน​ของ​เกราะ​นี้​

แน่นอน​ว่า​มัน​เป็น​พื้นที่​ลาดชัน​ลง​ไป​ราวกับ​เขา​เดินลง​ภูเขา​อยู่​จริง ๆ​

ไม่รู้​เลย​ว่า​ตอนนี้​เขา​ตก​อยู่​ใน​สถานการณ์​แบบ​ไหน​

ทั้ง ๆ ที่​อยู่​ลึก​แบบนี้​ แต่​ทำไม​หญ้า​ไม่โน้มตัว​ลง​ไป​ตาม​แรงโน้มถ่วง​เลย​สักนิด​

เมื่อ​เดินหน้า​ต่อมา​ได้​หลาย​สิบ​นาที​ หวัง​เย่า​ก็​ได้ยิน​เสียง​การ​ไหล​ของ​น้ำ​

หลังจากที่​ใช้เกราะ​ตรวจจับ​ หวัง​เย่า​ก็​พอ​รู้​ทิศทาง​ที่มา​ของ​เสียง​น้ำ​นั่น​

“มีหนองน้ำ​อยู่​ข้างหน้า​งั้น​รึ​ ? ” หวัง​เย่า​แสดง​สีหน้า​สงสัย​ออกมา​แต่​ก็​ยัง​ไม่คิด​จะเดินหน้า​เข้า​ไปหา​มัน​

หวัง​เย่า​ขยาย​การ​ตรวจสอบ​ของ​เกราะ​ออก​ สักพัก​เขา​ก็​หัวเราะ​ออกมา​

เพราะ​ภายใต้​การ​ตรวจสอบ​นี้​เขา​ก็​พบ​ว่า​ด้านหน้า​ของ​เขา​มีหนองน้ำ​โผล่​มาจริง ๆ​

ทั้ง ๆ ที่​หนองน้ำ​อยู่​ห่าง​ไม่มาก​ แต่​เขา​กลับ​มองไม่เห็น​ !

ทว่า​เรื่อง​นี้​ก็​ไม่อาจจะ​โทษ​ตัวเอง​ได้​ เพราะ​หญ้า​เหล่านี้​สูงเกินไป​ จน​บดบัง​วิสัยทัศน์​การ​มองเห็น​ของ​เขา​ไป​มาก​

ตอนนี้​หวัง​เย่า​บอก​ไม่ได้​ว่า​หญ้า​พวก​นี้​เป็น​หญ้า​ที่​ขึ้น​บน​ดิน​รึ​เป็น​หญ้า​ที่​ขึ้น​ใน​น้ำ​กัน​แน่​

มัน​ทั้ง​สูงและ​มีทั่ว​ทั้ง​หนองน้ำ​ มัน​มาก​ซะจน​บอก​ได้​ว่า​ที่นี่​ดู​ไม่ต่าง​อะไร​จาก​ทุ่งหญ้า​เลย​ หญ้า​พวก​นี้​ครอบคลุม​พื้นที่​กว่า​ครึ่ง​ของ​หนองน้ำ​ การ​ที่​มีหญ้า​เยอะ​แบบนี้​ไม่ได้​หา​ได้​ง่าย ๆ​ เพราะ​แค่​หญ้า​พวก​นี้​ก็​แทบ​ปกปิด​หนองน้ำ​ได้​เกือบ​หมด​แล้ว​

ใคร​จะไป​รู้​ว่า​ด้านล่าง​หนองน้ำ​แห่ง​นี้​จะเป็น​ยังไง​

แต่​มัน​ต้อง​น่า​ประหลาดใจ​มาก​แน่​ ๆ

ตอนนี้​หวัง​เย่า​กังวล​ หาก​เขา​เดินหน้า​ต่อ​ก็​จะเข้าไป​ใน​หนองน้ำ​ งั้น​คง​มีแค่​พระเจ้า​เท่านั้น​ที่​รู้​ว่า​จะมีสัตว์​อสูร​แบบ​ไหน​รอ​เขา​อยู่​ที่นั่น​บ้าง​

แม้ว่า​หนองน้ำ​นี้​จะปกคลุม​ไป​ด้วย​หญ้า​และ​ไม่มีสัตว์​อสูร​อาศัย​อยู่​ใน​หนองน้ำ​ก็ตาม​ แต่​เขา​ก็​ไม่กล้า​มั่นใจ​อะไร​แบบ​นั้น​

เพราะ​ใน​มิติ​ลึกลับ​แบบนี้​ไม่สามารถ​ใช้แค่​สามัญสำนึก​ทั่วไป​ตัดสิน​ได้​ ?

ที่นี่​ทั้ง​น่ากลัว​และ​แปลกประหลาด​เป็นอย่างมาก​

หาก​ไม่เข้าไป​ใน​หนองน้ำ​ก็​ต้อง​บิน​ขึ้นไป​ เพราะ​ตอนนี้​มัน​มีอยู่​สอง​ทางเลือก​เท่านั้น​ แต่​หวัง​เย่า​ก็​กลัว​ว่า​จะเจอ​กับ​อันตราย​เช่นกัน​ไม่ว่า​วิธี​ไหน​ก็ตาม​

ยังไง​ซะท้องฟ้า​ก็​เป็น​พื้นที่​ที่​อันตราย​ที่สุด​

อันที่จริง​หวัง​เย่า​ก็​ยังมี​วิธีการ​เดินทาง​อื่น​นั่น​ก็​คือ​การควบคุม​มิติ​ แต่​วิธี​นี้​ไม่แน่นอน​และ​อันตราย​ยิ่งกว่า​การ​บิน​ขึ้นไป​บน​ท้องฟ้า​ซะอีก​

ควบคุม​มิติ​เล​เวล​ 1 นั้น​ไม่อาจจะ​กำหนด​ทิศทาง​และ​ระยะ​ทางได้​

ระยะห่าง​ของ​มัน​สั้น​และ​ตำแหน่ง​ก็​ไม่แน่นอน​ เขา​ไม่กล้า​บอ​กว่า​จะไป​ถึงที่หมาย​ได้​อย่าง​แน่นอน​ด้วย​สกิล​นี้​หรือไม่​

ยกตัวอย่างเช่น​ถ้าเขา​โผล่​ไป​อยู่​ใจกลาง​หนองน้ำ​ งั้น​มัน​จะเกิด​อะไร​ขึ้น​บ้าง​ ?

“ดูเหมือนว่า​ต้อง​รีบ​เพิ่ม​สกิลเล​เวล​ของ​เสี่ยว​ซวี​ซะแล้ว​” นี่​คือ​ความคิด​ใน​หัว​หวัง​เย่า​ตอนนี้​

เมื่อ​ไม่มีทางเลือก​อื่น​แล้ว​ ดังนั้น​เขา​จึงเหลือ​ทางเลือก​เดียว​เท่านั้น​

คือ​ต้อง​บิน​ขึ้นไป​…

เมื่อ​คิด​แบบ​นั้น​เขา​ก็​ตรวจสอบ​การ​พักฟื้น​ของ​สกิล​หลอม​รวม​มิติ​และ​พบ​ว่า​มัน​พร้อม​ใช้งาน​อีกครั้ง​ มัน​ทำให้​เขา​สบายใจ​ขึ้น​มาอย่าง​มาก​

การ​ที่​มีสกิล​หลอม​รวม​มิติ​นี้​เป็น​อีก​เหตุผล​ที่​ทำให้​เขา​กล้า​บิน​ขึ้นไป​บน​ท้องฟ้า​

หาก​มีอันตราย​เขา​ก็​สามารถ​หลบเลี่ยง​ได้​

เมื่อ​ตัดสินใจ​แล้ว​ หวัง​เย่า​ก็​ลงมือ​ทันที​ เขา​รีบ​ทำการ​ถางหญ้า​รอบ​ ๆ ตัว​ทิ้ง​ไป​เพื่อที่จะ​ได้​มองเห็น​ท้องฟ้า​ได้​ชัดเจน​มากยิ่งขึ้น​

จากนั้น​เขา​ก็ได้​เอา​เฮลิคอปเตอร์​ออก​มาจาก​กระเป๋า​มิติ​ก่อน​จะขึ้นไป​ แล้ว​บิน​ไป​ยัง​หุบเขา​ตรงหน้า​

เมื่อ​เปิด​เครื่องยนต์​ ใบพัด​ก็​ค่อย ๆ​ หมุน​แล้ว​ค่อย ๆ​ ยกตัว​ขึ้น​ก่อน​จะบิน​ขึ้นไป​บน​ฟ้าและ​มุ่งหน้า​ไป​สู่หุบเขา​

เสียง​ของ​เฮลิคอปเตอร์​นั้น​ดังสนั่น​จน​ทำให้​คน​ด้านหลัง​หันมา​สนใจ​

พวก​นั้น​ได้​ข้อมูล​ล่วงหน้า​และ​ทิศทาง​คร่าว ๆ​ มาแล้ว​ แต่​พวกเขา​แค่​ไม่รีบ​เดินทาง​ไป​ที่นั่น​แบบ​หวัง​เย่า​ก็​เท่านั้น​

แม้ว่า​จะใช้เวลา​มากกว่า​ แต่​ก็​ยัง​ปลอดภัย​กว่า​ ดังนั้น​พวกเขา​จึงไม่ได้​รีบร้อน​มาก​นัก​แค่​ปลอดภัย​ก็​ถือว่า​ดีแล้ว​

เพราะ​ถึงอย่างไร​ความปลอดภัย​ก็​ต้อง​มาก่อน​เสมอ​

พวกเขา​มอง​ไป​ที่​เฮลิคอปเตอร์​ที่​ขึ้น​บิน​บน​ท้องฟ้า​ด้วย​ความแปลกใจ​

“เขา​โง่รึ​ไง …”

คน​ส่วนมาก​พา​กัน​คิด​ว่า​หวัง​เย่า​นั้น​โง่

เขา​ไม่ใช่คน​แรก​ที่​บิน​ใน​มิติ​ที่​ไม่ได้รับ​การสำรวจ​ แต่​สิ่งที่​พวกเขา​ตั้งตารอ​คือ​หวัง​เย่า​จะรอด​ต่อไป​ได้​รึ​ไม่ใน​มิติ​แห่ง​นี้​