ระบบพี่เลี้ยงอสูรขั้นเทพ (神宠进c化系统) - ตอนที่ 390 : ทะเลทรายอันกว้างใหญ่ - novel-lucky

ตอนที่ 390 : ทะเลทรายอันกว้างใหญ่

ทุกคนไม่ได้รีบเดินหน้าต่อเพราะมัวแต่มองไกลออกไปเพื่อรอดูว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับเฮลิคอปเตอร์นั่น

เพราะสิ่งนี้จะช่วยให้พวกเขาตัดสินใจว่าพวกเขาควรจะบินตามไปหรือว่าเดินเท้าต่อดี

สุดท้ายเฮลิคอปเตอร์ก็เดินทางไปยังหุบเขาได้อย่างปลอดภัย

นี่มันอะไรกัน ?

ไม่ใช่ว่าเฮลิคอปเตอร์ต้องถูกโจมตีรึไง ?

มันน่าจะมีฉากแบบที่พวกเขาเคยเห็นมาในอดีตไม่ใช่หรือ

แต่สิ่งที่เกิดขึ้นตอนนี้ผิดกับที่พวกเขาคาดเอาไว้อย่างมาก เฮลิคอปเตอร์ได้บินไปถึงที่หมายได้อย่างปลอดภัย

นี่มันบ้าอะไร ?

ทุกคนต่างก็แปลกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น

รึว่าในมิติแห่งนี้การบินนั้นไม่มีอันตราย ?

คนจำนวนมากอยากที่จะลองทำตามบ้าง แต่ด้วยผลลัพธ์มากมายในอดีตก็ทำให้พวกเขาต้องลังเล

ลำนั้นอาจจะไปถึงที่หมายได้อย่างปลอดภัย แต่หากลำของพวกเขาเกิดถูกการโจมตีขึ้นมาล่ะ ? หากพวกเขาเจอเหตุการณ์ที่ไม่คาดคิดตอนบินล่ะ ไม่ใช่ว่าพวกเขาจะต้องตายรึยังไง ?

ไม่มีใครกล้าเอาชีวิตของตัวเองมาเดิมพัน

เมื่อคิดได้แบบนั้น พวกเขาก็ต้องยอมแพ้และเลือกที่จะเดินหน้าต่อ

อย่าเดาว่าตัวเองจะเดินทางได้อย่างปลอดภัยเหมือนกับคนอื่น หากคิดแบบนั้นหายนะมักจะมาเยือนเสมอๆ

เรื่องที่เกิดขึ้นในอดีตได้กลายเป็นบทเรียนให้กับพวกเขาแล้ว มันไม่คุ้มที่จะเอาชีวิตตัวเองมาเสี่ยงและตายอยู่ที่นี้

มีแค่พวกคนใจกล้าและบ้าบิ่นเท่านั้นที่จะทำได้

เพราะแบบนี้มันจึงทำให้พวกเขาพากันสนใจคนที่อยู่บนเฮลิคอปเตอร์นั้นขึ้นมา เพราะความสนใจนั้นจึงทำให้พวกเขาเร่งความเร็วกันมากขึ้นเพื่อที่จะไปยังหุบเขาแห่งนั้นโดยเร็วที่สุด

…

ที่ทางเข้าหุบเขา หวังเย่าก็ได้เก็บเฮลิคอปเตอร์ของตนเองใส่ในกระเป๋ามิติก่อนจะมองท้องฟ้าด้วยความแปลกใจเมื่อพบว่าเขาเดินทางมาได้อย่างปลอดภัยได้อย่างไร

เขาเตรียมจะใช้สกิลเพื่อหนีแต่โชคดีที่เขาไม่จำเป็นต้องทำแบบนั้น มันจึงทำให้หวังเย่า โล่งอกอย่างมาก

หวังเย่ากลับเป็นคนแรกที่มาถึงหุบเขาแห่งนี้ได้

แม้ว่าจะพอมองเห็นได้อยู่แต่ก็ต้องบอกว่าหุบเขาแห่งนี้น่ะใหญ่โตอย่างมาก

ด้านในหุบเขานั้นมีแต่กำแพงหินซึ่งทำให้หวังเย่าต้องแปลกใจ

มันดูต่างกันเป็นคนละโลกกับบึงหนองน้ำก่อนหน้านี้อย่างมาก

อุณหภูมิที่นี่สูงอย่างมาก ความชื้นน้อยนิด แค่ยืนอยู่ไม่นานก็ทำให้รู้สึกคอแห้งได้แล้ว

ระหว่างทางหวังเย่าไม่พบกับสัตว์อสูรใด ๆ ราวกับว่าที่นี่ไม่มีสิ่งมีชีวิต มันราวกับดินแดนแห่งความตาย

หลังจากที่เดินทางมาได้ 10 นาทีสุดท้ายหวังเย่าก็ออกมาจากหุบเขาได้

ที่ด้านหลังผู้คนก็เริ่มเดินทางมาถึงทางเข้าหุบเขานั้นแล้ว

ตอนที่พวกเขามาถึงที่นั่นพวกเขาก็ต้องหยุด ไม่รู้ว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นบ้างในหุบเขาแห่งนี้ เพราะเวลาที่มีจำกัดพวกเขาจึงต้องทำการสำรวจที่นี่ก่อน

อีกอย่างพวกเขาจะอยู่ในมิติแห่งนี้ได้แค่ไม่กี่วันเท่านั้น

ทุกคนที่เข้ามาที่นี่ไม่รู้เลยว่าควรจะไปทางไหนดี

เพราะยังไงซะที่นี่ก็เหมือนกับอยู่อีกโลก

มันคือที่ที่พวกเขาไม่รู้จัก เพราะคนส่วนมากที่เข้ามาในหุบเขานี้ก่อนไม่เคยได้กลับออกไปเลย จึงเป็นธรรมดาที่พวกเขาจะไม่กล้าอยู่ที่นี่นานนัก

ดังนั้นจึงต้องรีบเข้าและออกจากที่นี่ให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้

ทางเข้ามิติลับเสถียรเป็นบางวัน และไม่รู้เลยว่าทางเข้านั้นจะสั่นไหวขึ้นมาตอนไหน

ถึงทางเข้าจะเสถียรและดูเหมือนว่าจะเป็นแบบนี้ตลอด แต่ก็ไม่มีใครกล้าวางใจได้ แม้แต่ผู้ตรวจสอบสูงสุดเองก็ยังประกาศเตือนเรื่องนี้ออกมาเช่นกัน

นี่คือเรื่องที่ทำให้กองกำลังต่าง ๆ พากันเป็นกังวล พวกเขาไม่รู้ว่าทำไมผู้ตรวจสอบสูงสุดถึงได้ทำแบบนั้นแต่เมื่อแม้แต่คนระดับสูงก็ยังประกาศเตือนเรื่องนี้ออกมา งั้นก็ไม่มีใครกล้าที่จะประมาท

ในฐานะคนที่เคยเข้ามาที่นี่ก่อนแล้ว มันก็ทำให้ผู้คนเชื่อคำพูดของเขา

นั่นเป็นหนึ่งในเหตุผลว่าทำไมอัจฉริยะจากเมืองต่าง ๆ ถึงได้มาที่นี่

แน่นอนว่านั่นคือความสงสัย เพราะพวกเขาสงใสมากว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับที่นี้ สงสัยมากว่าเพราะเหตุใดสัตว์อสูรถึงหยุดรุกรานและหนีกลับไป

แต่มันก็ยังมีเหตุผลที่สำคัญกว่านั้นอยู่อีก

แม้ว่าพวกเขาจะพอมีข้อมูลของมิติส่วนแรกอยู่บ้าง แต่ในส่วนกลางนั้นพวกเขาไม่มีข้อมูลใด ๆ เลย

พวกเขามีข้อมูลแค่ตรงส่วนพื้นที่ที่ปกคลุมไปด้วยหมอกเท่านั้น แต่หลังจากพื้นที่หมอกไปแล้วพวกเขาไม่มีข้อมูลใด ๆ

ดังนั้นทุกคนจึงต้องระวังตัวกันตลอดเวลา

ตอนนี้การสำรวจพื้นที่คือเรื่องสำคัญ แต่ชีวิตก็สำคัญมากกว่า

มันอาจจะเกิดเหตุการณ์ไม่คาดคิดขึ้นมาตอนไหนก็ได้

ต่อจากนี้พวกเขาอาจจะเจอกับภัยที่ไม่คาดคิด ดังนั้นพวกเขาจึงพากันจับกลุ่มและระวังตัวกันอย่างมาก

พวกอัจฉริยะเองก็เช่นกัน

การเดินทางนี้อาจจะเป็นจุดสำคัญที่จะพลิกผันชะตาชีวิตของพวกเขาก็เป็นได้